P.R. στις ...κούνιες

Ο Παναγιώτης βάζει τα κλάμματα λίγο πριν το διάλειμμα. Τα άλλα παιδιά έχουν τελειώσει το κολατσιό τους πριν από αυτόν και έχει μείνει τελευταίος να μασουλάει το τοστ που του έχω ετοιμάσει.'' Όχι τεταίος'' φωνάζει και κλαίει. Είπαμε έχουμε ένα θέμα με το πρώτος- τελευταίος. Η λύση δόθηκε από τη μαμά (ποιός άλλος;). Του έκοψα το τοστ με τις φορμίτσες των μπισκότων σε μικρές μπουκίτσες με σχήμα αστέρι. Όμως, μετά από εκείνες τις πρώτες μέρες που είχε βάλει τα κλάμματα, τα παιδιά, οι συμμαθητές του, άρχισαν να τον κοροϊδεύουν.

''Εί-σαι κο-ρί-τσι'' (το εκμαίευσα από τον Παν. ένα βράδυ,λίγο πριν τον ύπνο, που κατά λάθος πήγα να του φορέσω τη ροζ πυτζάμα της αδελφής του) .

Η δασκάλα του μου είπε οτι προσπαθεί να τον εντάξει σε παρεούλα, αλλά τα ίδια τα παιδιά τον αφήνουν απέξω, γιατί κάνα δυό φορές που προσπάθησαν να του απευθύνουν το λόγο, αυτός δεν τους έδωσε σημασία.

Και η μανούλα πολύ απλά αποφασίζει να κάνει δημόσιες σχέσεις στην πλησιέστερη του σχολείου παιδική χαρά. Καθημερινά, μετά το πέρας της σχολικής ημέρας πηγαίνουμε στην παιδική χαρά, όπου συναντάμε τις δίδυμες συμμαθήτριές του και 4-5 άλλους συμμαθητές του. Έχω γνωρίσει τις μητέρες τους και τις νταντάδες τους και τα παιδιά μας τρέχουν και παίζουν μαζί. Έχουν γίνει φίλοι και τον έχουν αποδεχθεί για τον ιδιαίτερο τρόπο που μιλάει.

Νομίζω οτι από δω και πέρα, τουλάχιστον οι συμμαθητές του, δεν θα τον κοροϊδεύουν πια!

Μηδέ προ του τέλους μακάριζε...

Επιτέλους! Ένα από τα εφτά με οχτώ τρένα που έχει , έσπασε! Πρώτα η συναρμογή ενός βαγονιού. Το παιχνίδι όμως δεν πετάχτηκε γιατί υπήρχε ακόμη το άλλο βαγόνι, η μηχανή και οι ράγες. Μετά , χάλασε η μηχανή, αλλά και πάλι δεν ενοχλήθηκε, γιατί τσουλούσε το βαγόνι πάνω στις ράγες (άλλωστε προτιμά να τα κινεί με το χέρι, παρά να είναι αυτοκινούμενα). Χθες, έσπασαν και δύο- τρεις ράγες (;;;). Ο καιρός που έκανα τον Μπομπ το Μάστορα άμεσης δράσης, για να αποφύγουμε τα ξεσπάσματα θυμού, έχει περάσει ανεπιστρεπτί (θέλω να πιστεύω). Ότι χαλάει, και δεν αξίζει να ασχοληθούμε με την επισκευή του, καταλήγει στα σκουπίδια. Επιτέλους λοιπόν, ένα τρένο λιγότερο!!!

Επιστρέφω στο παιδικό δωμάτιο με μια σακούλα για να μαζέψω τα συντρίμια.

Ο Παναγιώτης στα γόνατα, παίζει με ένα φορτηγό.

Μαζεύω τις ράγες που είναι σκόρπιες τριγύρω.

''Όχιιιιιιιιιι'' η τσιρίδα του μέσα στο αυτί μου.

"Γιατί όχι; Αφού έσπασαν! (χι χι χι)"

¨Γιατί θα τα πάρει ο παλιατζής"* και μου δείχνει το φορτηγό, όπου ήδη μερικές ράγες έχουν τοποθετηθεί στην καρότσα του.

Τώρα, εχτός από τη πραμάτεια του παλιατζή, που περιφέρεται σε όλο το σπίτι, μας ζητάει και ένα καινούριο τρένο. Αυτό της playmobil! Που μεταφράζεται σε 200 €!

Μια χαρά, δεν ήταν το παλιοτρενάκι από το Jumbo;

....Τι τις ήθελα τις δολιοφθορές;

*Μετάφραση από τα Παναγιωτιδικά

Περί θεωρίας του Νου και Παιγνίων

"Κάποτε στην Ινδία, ένας πλανόδιος πωλητής καπέλων, ξυπνώντας από έναν υπνάκο που είχε πάρει κάτω από ένα δέντρο, ανακάλυψε οτι μια ομάδα πιθήκων είχε βουτήξει όλα τα καπέλα του και τα είχε μεταφέρει στην κορυφή του δέντρου. Όντας σε απόγνωση, έβγαλε το καπέλο που φορούσε και οργισμένος το πέταξε στο έδαφος. Οι πίθηκοι, γνωστοί για την ακατανίκητη τάση τους για μίμηση, πέταξαν και αυτοί με δύναμη κάτω τα καπέλα, τα οποία περισυνέλεξε ασμένως ο πιλοπώλης.

Μισό αιώνα αργότερα, ο εγγονός του, επίσης πωλητής καπέλων, άφησε την πραμάτειά του κάτω από το ίδιο δέντρο για να πάρει έναν υπνάκο. Ξυπνώντας, ανακάλυψε έντρομος οτι οι πίθηκοι είχαν μεταφέρει όλα τα καπέλα του στην κορυφή του δέντρου. Και τότε θυμήθηκε την ιστορία του παππού του, έτσι άρπαξε και πέταξε το καπέλο του με δύναμη στο έδαφος. Μυστυριωδώς, όμως, κανένας από τους πιθήκους δεν πέταξε κάποιο καπέλο, και μόνο ένας πίθηκος κατέβηκε από το δέντρο. Άρπαξε το καπέλο που βρισκόταν στο έδαφος, προχώρησε προς τον άναυδο πιλοπώλη, του σβούριξε ένα χαστούκι και του είπε: <<Νομίζεις οτι μόνο εσύ έχεις παππού;>>"

Το παραπάνω το διάβασα σε άρθρο που αφορούσε στη θεωρία των Παιγνίων σε αυτό το τεύχος του Scientific American , με τίτλο 'Το δίλημμα του ταξιδιώτη''

Η γνώση της γνώσης του άλλου. Άραγε, ο Παναγιώτης γνωρίζει οτι είναι πιθανόν, εγώ να μη γνωρίζω κάτι που αυτός γνωρίζει; Άρχισα να αναρωτιέμαι πως να τεστάρω αν έχει την ικανότητα της θεωρίας του Νου (τα αυτιστικά δεν έχουν αυτή την ικανότητα)

Στο γνωστό τεστ με τη Σάλυ και την Άν, μάλλον δεν θα μπορέσει να καταλάβει τι του ζητείται. Πως να τον ρωτήσω "που νομίζεις, οτι νομίζει οτι βρίσκεται το παιχνίδι της;"

Σκεφτόμουν να επεξεργαστώ λίγο το τεστ με τα smarties και να τον τεστάρω με αυτό.

Με πρόλαβε όμως το αλεπουδάκι μου ( και ας μην είμαι εκατό χρονών).

"Μαμάαα"

"Ναιιιί"

"Μαμά, τι έχει εδώ μέσα;''* και μου δείχνει ένα κουτάκι από playmobil.

"Playmobil!!!''

"Έκπληξη! Έχει μία μπαταρία μέσα! Χι χι χι''*

Το παιδί, σαφώς γνώριζε, οτι εγώ δεν γνώριζα, αυτό που αυτός γνώριζε.

Αυτό, νομίζω οτι είναι μία πάρα πολύ καλή ένδειξη.

Αλλά μπορεί και να είναι μία σύμπτωση, αλλά πάλι μπορεί και όχι.

Θα τον ξανατσεκάρω!

Ο Αυτισμός θεραπεύεται;

''Ναι, ο αυτισμός αποθεραπεύεται" κατά τον Cem Kinaci - άρθρο στο πρώτο τεύχος του περιοδικού Special Life

Αυτισμός και επαγγελματική σταδιοδρομία. Διαβάστε αυτό από το disable

*Μετάφραση από την Παναγιωτιδική

"Εγώ δεν είδα", αλλά ούτε και εγώ οίδα

"Μπέμπα, αυτό είναι ένα καράβι". Ο Παναγιώτης, ξεναγεί την μικρή ξαδερφούλα του στη βεράντα του παππού τους.

"Όχι, δεν είναι καράβι" αντιδρά η μικρή στον ουτοπικό λόγο

"Είναι καράβι"

"Όχι, δεν είναι καράβιιιι" με θυμό η ξαδερφούλα

"Μαμάαα, αυτό είναι καράβι;" μου τραβάει το Κακούρο που λύνω, για να μου δείξει τη βεράντα.

"Ναι, αγάπη μου, είναι ένα πειρατικό καράβι"

"Μπέμπα, η μαμά μου, είπε οτι είναι καράβι, είναι καράβι Μπέμπα"

Η μαμά μου είπε; Πωωω, πωω! Φούσκωσε το στήθος μου από περηφάνεια! Ενιωσα να ψηλώνω! Το αγόρι μου! Το είπε η μαμά του και τελείωσε...αυτό είναι. Αντίρρηση καμμία. Η μαμά ξέρει...

Η μικρή ανιψιά μου, έτοιμη να του ξαναβάλει τις φωνές, μαζεύεται λίγο και μου λέει μουρμουριστά "μα δεν είναι καράααβι"

"Όταν παίζουμε τους πειρατές, η βεράντα είναι το καράβι μας και εκεί κάτω είναι η θάλασσα" εξηγώ στη μικρή Διονυσία (ναι, και αυτή Διονυσία)

Από δω και πέρα που ο Παναγιώτης έχει αρχίσει τις ερωτήσεις και τα πως και τα γιατί, πρέπει να προσέχω τι του απαντώ και να μη του λέω άρες μάρες κουκουνάρες. Το παιδί στηρίζεται στα λόγια μου! (Είναι ανόητο που νιώθω ευφορία για αυτό;)

Ερωτήσεις γιατί, πως (υπεργενίκευση είπε η παιδοψυχολόγος) για οποιοδήποτε θέμα: Ερωτήσεις για έργα οδοποιίας, για δομικά, συγκοινωνιακά, για υδραυλικές εργασίες

(αλοίμονο που δεν θα ρώταγε για τους σωλήνες και το νερό), μηχανουργικές (και γενικά για όλη τη γκάμα του Μπομπ του Μάστορα). Ερωτήσεις Ζωολογίας , Φυτολογίας, Βιολογίας, Μετεωρολογίας, Φυσική και όλες οι επιστήμες (Κοινωνιολογικές, γιατί δεν μου έκανε ακόμη;)

Του απαντώ όσο πιο απλά μπορώ (πόσο απλά να μπορώ κιόλας;) και στο μέτρο που μπορώ να απαντήσω (δεν είμαι ούτε ο Μπομπ ο Μάστορας, ούτε και από θετικές επιστήμες κατέχω)

Τρέμω το σημείο που ξεπερνά τις γνώσεις μου (και δεν είναι ένα). Απαντώ κάπως αόριστα, γιατί ο Παναγιώτης το" δεν ξέρω" μου, το θεωρεί ή οτι δεν έχω καταλάβει την ερώτησή του και ξαναρχίζει τις ερωτήσεις από την αρχή, (γιατί ως αυθεντία που είμαι στα μάτια του πρέπει να τα ξέρω όλα) ή οτι είναι υπεκφυγή (οπότε αν με ταράξει στις ερωτήσεις που θα του πάω, θα του απαντήσω)

Έλα, όμως που στα αόριστα αρχίζει τα "εγώ δεν είδα", δηλαδή δεν το είδα και δεν το καταλαβαίνω.

Επιστροφή στην Αθήνα. Στη διαδρομή, σε κάποιο λόφο βλέπει ένα Αιολικό Πάρκο

"Μαμά τι είναι αυτό"

"Αιολικό Πάρκο. Αυτοί οι ανεμόμυλοι λέγονται ανεμογεννήτριες, γυρίζουν με τον αέρα και μετατρέπουν την ενέργεια του σε ηλεκτρική και έτσι έχουμε φως. Είναι μια ήπια μορφή ενέργειας (το κερασάκι στη τούρτα)"

"Εγώ δεν είδα"

Τι τό θελα το κερασάκι; ( Όχι, οτι και η τούρτα ήταν εντάξει!)

"Μικρέ μου, Δον Κιχώτη, Άσε τον τρελό Πάντσα, να λέει οτι θέλει για ανεμογεννήτριες, αυτά που βλέπεις είναι σαν τεράστιοι γίγαντες"

"Εγώ, δεν είδα"**

"Εσύ, δεν είδες, και εγώ δεν οίδα αγόρι μου"

Πόσα πρέπει να γνωρίζει ένα γονιός για να απαντήσει στα χιλιάδες "γιατί" του τέκνου του; (έστω και αν αυτά τα πολυπόθητα "γιατί", άργησαν κάτι χιλιάδες χρόνια για να μπουν στη ζωή μου!)

Υπάρχει, τίποτα σε θεματική εγκυκλοπαίδεια;

Στο facebook μου έστειλαν αυτό (άσχετο με την παραπάνω ανάρτηση, αλλά σχετικό με τα δικά μας παιδιά)

*Μετάφραση από την Παναγιωτιδική

** Τώρα που το σκέφτομαι, μήπως το παιδί μου δεν λέει αυτό, αλλά μιλάει στην αρχαία ελληνική και αντί "δεν είδα", πρέπει να γράψω "δεν οίδα";

Απλά μαθήματα πολιτικής αγωγής

Πρωί! Καθ οδόν για το σχολείο αναγκαζόμαστε να κάνουμε παράκαμψη. Μπουλντόζες, φορτηγά και άλλα οχήματα οδοποιίας έχουν κλείσει το δρόμο. Κάνουν ασφαλτόστρωση! Ο Παναγιώτης με βομβαρδίζει με ερωτήσεις ''Τι είναι αυτό μαμά''

''Είναι ένα μηχάνημα που ρίχνει την άσφαλτο στο φορτηγό" άσχετη καθώς είμαι με τα της οδοποιίας, παρακαλούσα να τον κάλυψα και να μην συνεχίσει τις ερωτήσεις. Αμ δε!

"Γιατί μαμά"

''Γιατί ο δρόμος είχε χαλάσει και είχε λακκούβες'' (εντάξει , αυτό ήταν εύκολο)

''Γιατί, μαμά, χάλασε ο δρόμος;''

"Γιατί πέρασαν βαριά αυτοκίνητα και τον χάλασαν''

''Εγώ, δεν είδα'' (που σημαίνει...δεν το είδα και οπότε δεν μπορώ να το καταλάβω)

Σιγή ιχθύος εγώ (πρωί είναι, που να πάρει, νυστάζω)

"Μαμάαα, γιατί φτιάχνουν το δρόμο;"

''Γιατί κάνουμε εκλογές'' (τι τόθελα και το άνοιγα το στόμα μου; νύσταζα, δεν νύσταζα;)

"Τι είναι οι εκλογές;''

"Εκλογές κάνουμε όταν θέλουμε να δούμε ποιός θα είναι ο αρχηγός"

''Εγώ δεν είδα''

''Όταν είναι πολύ άνθρωποι μαζί, κάποιος θέλει να γίνει αρχηγός και λέει εγώ θα σας φτιάξω σπίτια, αλλά και κάποιος άλλος θέλει να γίνει αρχηγός και λέει αν κάνετε εμένα αρχηγό θα σας φτιάξω τους δρόμους, Άλλος θέλει τον Κωστάκη, άλλος θέλει τον Γιωργάκη και άλλος θέλει τον Αλέξη. Οι άνθρωποι τότε γράφουν σε ένα χαρτάκι το όνομα αυτού που θέλουν και ρίχνουν το χαρτάκι στην τρύπα ενός μεγάλου κουτιού. . Μετά μετράνε τα χαρτάκια για να δούνε ποιός έχει τα πιο πολλά χαρτάκια με το όνομά του.

''Εγώ''

''Τι εσύ;''

''Εγώ, θα είμαι ο αρχηγός. Ο Ντόντη Γίγη!''

Φίλοι αναγνώστες, την ημέρα των εκλογών, ξεχάστε αυτούς που παραδοσιακά ψηφίζατε και ψηφίστε: Ντόντη Γίγη ΔΑΓΚΩΤΟ. Γιατί αν δεν γίνει αρχηγός...μαύρο φίδι που με έφαγε.