tag:blogger.com,1999:blog-37609284648511684792024-03-12T18:46:13.930-07:00Μίλα μου ...Ήλιε μουΤην πάσα ελπίδα σας (μην) αφήστε όσοι διαβήτεΙωάνναhttp://www.blogger.com/profile/14865408754975605508noreply@blogger.comBlogger94125tag:blogger.com,1999:blog-3760928464851168479.post-7166033854564473942015-02-18T08:34:00.000-08:002015-02-18T09:19:28.448-08:00...τώρα τι θέλεις?????<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://media-cache-ec0.pinimg.com/736x/b4/6b/7f/b46b7f9e844786795cc1be908b0b3fc9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://media-cache-ec0.pinimg.com/736x/b4/6b/7f/b46b7f9e844786795cc1be908b0b3fc9.jpg" height="300" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Σήμερα ο Ήλιος μας κλείνει τα 11!!! Ο μικρός σιωπηλός μας πρίγκιπας, μεγάλωσε! Και εκεί που είδαμε και πάθαμε να τον ακούσουμε να μιλάει -για την ακρίβεια να μιλάει και να καταλαβαίνουμε τι λέει, ο κύριος, όχι μόνο δεν βάζει γλώσσα μέσα του (ειδικά αν είναι να σου περιγράψει μια ταινία ή ένα παιχνίδι που τον έχει ενθουσιάσει), αλλά θέλει να γράψει και βιβλίο!!!!. Έχει βρει τον τίτλο, και τώρα συγκεντρώνει υλικό. Πρωταγωνιστής του βιβλίου θα είναι ο μπαμπάς και οι αποτυχημένες/άκυρες συμβουλές και γκάφες του, όπως τότε, το προηγούμενο καλοκαίρι, που τον πίεζε να βάλει αντηλιακό στη μύτη για να μην πολυστέψουν οι φακίδες του (προσωπικά τις λατρεύω) και το αποτέλεσμα ήταν ο Παναγιώτης να τρίψει τα μάτια του και κείνα να δακρύζουν συνεχώς από το τσούξιμο. Από τη στιγμή μάλιστα που η αδερφή του αυτοπροσφέρθηκε να το εικονογραφήσει, ο μπαμπάς έχει μπει στο κατασκοπευτικό τους στόχαστρο. Φυσικά, πηγή έμπνευσης είναι τα ημερολόγια του ''Σπασίκλα'' και της ''Ξενέρωτης''. </div>
<div style="text-align: left;">
Το μεγάλο στοίχημα όμως, για τον αγαπημένο μου γιο, παραμένει η πραγματοποίηση των ονείρων της μανούλας: Μαζεύει ήδη από τώρα, χρήματα στον κουμπαρά του, για να αγοράσει εκείνο το κρουαζιερόπλοιο με το οποίο θα με πάει <a href="http://pandsnowqueen.blogspot.gr/2013/02/blog-post.html">κρουαζιέρα</a> σε όλο τον κόσμο!!! Είναι γεγονός οτι με λατρεύει και το δείχνει πλέον, με κάθε ευκαιρία</div>
<div style="text-align: left;">
Άλλωστε, από τη μέρα που του εξήγησα για ποιο λόγο πήγαμε στην ΕΘΜΑ, από τη στιγμή, δηλαδή, που του μίλησα για τον αυτισμό και τις υπερπροσπάθειές του, τις δυσκολίες του κα τις νίκες του, λες και ανακουφίστηκε! Λες και τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους! Λες και τα ερωτηματικά του πήραν τις απαντήσεις τους (Μαμά, φαίνεται οτι δεν τα καταφέρνω με τις ομάδες. Μαμά, γιατί όλοι οι άλλοι καταλαβαίνουν αμέσως τι ρωτάει η δασκάλα, και μέχρι εγώ να το σκεφτώ και να απαντήσω, τα άλλα παιδιά έχουν ήδη απαντήσει; Μαμάάά -και εν μέσω αναφιλητών, κλαυθμών και οδυρμών- , εκείνο το παιδί με είπε ανόητο και δεν πρόκειται να τον συγχωρήσω ποτέ ποτέ ποτέεεέ) και από εκείνη τη μέρα δεν έχει σταματήσει να μας αγκαλιάζει και να μας μοιράζει φιλιά, σε ανύποπτο χρόνο, χωρίς λόγο, αιτία και αφορμή. Οικειοθελώς και μόνο!!!</div>
<div style="text-align: left;">
Στην ΕΘΜΑ, όπως μας είπαν, δεν χρειάζεται να ξαναπάμε ! Το νερό μπήκε στο αυλάκι και κυλάει!</div>
<br />
<div style="text-align: left;">
Από την άλλη, η αδερφή του είναι το alter ego του και την υπεραγαπάει. Μαζί μοιράζονται τα βάσανά τους και τα προβλήματά τους από τον σχολικό βίο (Εγώ τρώω πόρτα. Με αφήνουν απέξω μέχρι να επεξεργαστούν το συναίσθημα, και στο τέλος μου μεταφέρουν το ανακοινωθέν). Πότε τον ενοχλεί η πιο θηλικιά από τις συμμαθήτριές του γιατί μιλάει μέσα στην τάξη (υποψιάζομαι υπολανθάνουσα έλξη) και πότε η Διονυσία είναι εξαγριωμένη με τα αγόρια της τάξης της που συνεχώς τις πειράζουν. Ο Παναγιώτης αγχώνεται με τα δεινά της και ψάχνει να βρει λύση. "Να μου τους δείξεις αυτούς που σε πειράζουν''</div>
<div style="text-align: left;">
Χθες, η Διονυσία του περιέγραφε πώς τα αγόρια κατάφεραν να αρπάξουν το ημερολόγιο της φίλης της και να το καταστρέψουν! Ο Παναγιώτης την κοιτάζει, ...σμίγει τα φρύδια, ...φουσκώνει και είναι έτοιμος να ...εκραγεί ''Και τώρα δηλαδή τι θέλεις να κάνω; Να κατεβάσω τους φίλους μου κάτω, για να προστατέψουν το ημερολόγιο της Μ;'' ''Όοοχι'' μουρμουρίζει η μικρή '' θα ήταν πολύ ντροπιαστικό'' ''Αυτό λέω και εγώ!'' της απαντάει ο φουσκωτός- μεγάλος- προστάτης αδερφός και...ξεφουσκώνει!</div>
<div style="text-align: left;">
Κάπως έτσι περνούν οι μέρες μας μεταξύ αποριών (πολλών), γέλιων (πάρα πολλών), κραυγών (δικών μου -' αφήστε τα χάχανα νυχτώσαμε, διαβάστεεεε- δυστυχώς αρκετές φορές), θυμών (ευτυχώς πολύ λίγων) και πολλών ατελείωτων αγκαλιών και φιλιών (ευτυχώς)!!! </div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Εύχομαι η ζωή του να είναι ανέφελη με υγεία και γέλιο πάντα και να μη μου στενοχωριέται όπως συμβαίνει αυτή τη βδομάδα, με κάποιες μικρές ''βροχές'' ...διαγωνισμάτων </div>
</div>
Ιωάνναhttp://www.blogger.com/profile/14865408754975605508noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3760928464851168479.post-85809860063029627072014-03-21T10:23:00.002-07:002014-03-21T10:29:18.707-07:00Σύντομη ενημέρωση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-lxsN1Mvzeqo/Uyx01r4tCZI/AAAAAAAAAb0/_-x5a0feFKM/s1600/img062.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-lxsN1Mvzeqo/Uyx01r4tCZI/AAAAAAAAAb0/_-x5a0feFKM/s1600/img062.jpg" height="290" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Λοιπόν, μετά από τόσο πολύ καιρό, που έχω να γράψω για τον Ήλιο μου, σκέφτηκα να ενημερώσω (για όποιον ενδιαφέρεται) οτι μεγαλώνει φυσιολογικά, όπως κάθε παιδί της ηλικίας του, είναι πλέον 10 ετών, και εκεί που τον φοβόμουν για τις σχολικές του επιδόσεις, πήρα έναν έλεγχο γεμάτο Α' και αυτή τη φορά από τα χαμόγελα των διδασκόντων και από τα λεγόμενά τους, κατάλαβα οτι η ''βαθμολόγιση'' ήταν αντικειμενική. Ακόμη και η Αγγλικού ήταν ευχαριστημένη από την επίδοσή του. Αντίθετα, η μικρή μου πήρε σε 3 μαθήματα Β, και αυτό όχι γιατί ήταν αδιάβαστη, αλλά γιατί δεν προσέχει μέσα στην τάξη. Διάσπαση! Θα σταματήσουμε άραγε ποτέ να τρέχουμε στα κέντρα λογο/εργο/ψυχοθεραπείας; Αυτά τα ολίγα, έτσι για να πω ένα γεια και μάλλον θα επανέλθω...κάποια στιγμή...<br />
<br />
Σημ. το ''θρ,'' ο Παναγιώτης θα το έγραφε σαν ''ρθ'', δυσκολεύεται ακόμη στα συμπλέγματα των συμφώνων και εφόσον στα Μαθηματικά είναι πολύ καλός, αυτή η μικρή του δυσκολία δεν ενοχλεί καθόλου μα καθόλου τη δασκάλα του.</div>
Ιωάνναhttp://www.blogger.com/profile/14865408754975605508noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3760928464851168479.post-84321126567208373312013-11-04T06:51:00.000-08:002013-11-06T02:52:04.864-08:00Τι χρώμα έχει ο φόβος;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-OHQg7jh9BS0/UUIq3fpo5PI/AAAAAAAAUNQ/XNP-XCzNKXY/s400/%CE%A3%CE%A4%CE%91%CE%A3%CE%99%CE%9C%CE%91+%CE%9A%CE%A5%CE%9C%CE%91%CE%A4%CE%91(1).gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="189" src="http://4.bp.blogspot.com/-OHQg7jh9BS0/UUIq3fpo5PI/AAAAAAAAUNQ/XNP-XCzNKXY/s320/%CE%A3%CE%A4%CE%91%CE%A3%CE%99%CE%9C%CE%91+%CE%9A%CE%A5%CE%9C%CE%91%CE%A4%CE%91(1).gif" width="320" /></a></div>
Ο ''Ήλιος μου'', έχει αναπτύξει μια θεωρία: Το οτι οι σκύλοι καταλαβαίνουν πότε πλησιάζει κάποιος ή οτι μυρίζουν τον φόβο ας πούμε,, δεν είναι απλά επειδή έχουν πολύ καλή όσφρηση, αλλά επειδή βλέπουν και το χρώμα του φόβου, της χαράς, της αγάπης, του θυμού κλπ συναισθημάτων. Γιατί κατά τον Παναγιώτη, τα συναισθήματα έχουν οσμή, χρώμα, και μάζα που κινείται και διαχέεται στον χώρο. Δεν είναι αρκετή η μυρωδιά του ιδρωμένου από στρες ανθρώπου, για να τον αντιληφθεί ο σκύλος, αλλά σίγουρα πρέπει να βλέπει και τη γκρι κυματοειδή κίνηση της μάζας της. Η χαρά έχει κόκκινο χρώμα, η αγωνία κίτρινο, ο θυμός μαύρο και όποιος νιώθει κρύο και παγωνιά εκπέμπει μια μυρωδιά που έχει μπλε χρώμα. Κατά τον Παναγιώτη, όλα γύρω μας εκπέμπουν κύματα έγχρωμης μυρωδιάς. Τα ζώα, τα δέντρα, τα λουλούδια, εκπέμπουν έγχρωμες μυρωδιές που κινούνται με τον άνεμο. Εμείς δεν μπορούμε να τις δούμε, αλλά ο σκύλος μπορεί να τις δει από μακριά. Την θεωρία του την εμπνεύστηκε από κάποιο επεισόδιο του ''Αβαταρ'' στη Νικλοντεόν, που κάποιο θυμωμένο ζώο περιβαλλόταν από μια έγχρωμη άλω, της οποίας τα χρώματα μεταβάλλονταν με την αλλαγή της συναισθηματικής κατάστασης του ζώου. Ο Πάνος πρόσθεσε και τη μυρωδιά για να ερμηνεύσει την εξαιρετική όσφρηση του σκύλου μας. Αμπελοφιλοσοφίες;, Πού ξέρω εγώ; Μπορεί κάπως έτσι να αντιλαμβάνεται και ο ίδιος τον κόσμο. Ή μπορεί να υφίσταται πράγματι αυτή η διάσταση του κόσμου μας και οι αισθήσεις μας ή και η τεχνολογία να αδυνατούν να την συλλάβουν και να την αντιληφθούν. Το καταγράφω, γιατί ποτέ δεν ξέρει κανείς..., ....για το κόπι ράιτ. ντε :-)<br />
<br /></div>
Ιωάνναhttp://www.blogger.com/profile/14865408754975605508noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3760928464851168479.post-83691847147163027032013-02-28T02:53:00.002-08:002013-02-28T02:53:28.872-08:00Θέλω το δικό μου όνειρο.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Κάθε μεσημέρι, επιστρέφοντας από το σχολείο στο σπίτι, τα ρωτάω για τα νέα τους. Τον Παναγιώτη τον ρωτώ πιο εστιασμένα ΄΄Πώς πήγε η μέρα σου; ΄΄Εγινε κάτι που σε έκανες να χαρείς; Έγινε κάτι που σε θύμωσε; Έγινε κάτι που σε στενοχώρησε;'' Αυτή τη φορά δεν πρόλαβα να ρωτήσω. Με τράβηξε από το χέρι για να χαμηλώσω (όχι και πολύ πλέον, γιατί κοντεύει να με φτάσει) και να μου ψιθυρίσει στο αυτί (δεν του αρέσει να μιλάει για τα ''δικά του'' δημοσίως).''Μαμά, ο Γιώργος έχει ένα όνειρο, ...θέλει να γίνει μυστικός πράκτορας'' ''Α, ναι;'' ''Ναι, αλλά ονειρεύεται εγώ να γίνω δόκτορας (dr)'' ''Δηλαδή, γιατρός;'' ''Όχι, επιστήμονας εφευρέτης'' ''Κατάλαβα, αυτό είναι το παιχνίδι που παίζετε;'' ''Όχι, αυτό είναι το όνειρό του, αυτό θέλει να κάνουμε όταν μεγαλώσουμε, αλλά εγώ δεν θέλω καθόλου. Θέλω να ακολουθήσω το δικό μου όνειρο'' ''Και πιο είναι αυτό;'' ''Μα, να έχω δικό μου πλοίο και να το οδηγώ!'' ''Χμ, έχεις δίκιο ο καθένας πρέπει να ακολουθεί το δικό του όνειρο, μα μήπως θα μπορούσατε να συνδυάσετε τα όνειρά σας; Μήπως ας πούμε ο Γιώργος να είναι ένας μυστικός πράκτορας που κάνει κρουαζιέρα, ενώ στην πραγματικότητα είναι σε μυστική αποστολή, που μόνο εσύ θα ξέρεις;'' ''Μαμά, η αποστολή μου δεν είναι να γίνει το όνειρο του Γιώργου. Η δική μου αποστολή είναι να πραγματοποιηθεί το δικό σου όνειρο'' ''Δηλαδή;'' ''Μα, δεν μου είχες πει κάποια φορά, οτι όταν ήσουν μικρή ονειρευόσουν να ταξιδέψεις σε όλο τον κόσμο; Ε, λοιπόν, θα ταξιδέψεις. Με το πλοίο μου!''<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-N3hkyVTMP58/TnKXYjKeSqI/AAAAAAAAAvA/RVuwN2-gJ6s/s1600/china-imperial-costume_6670_600x450.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://4.bp.blogspot.com/-N3hkyVTMP58/TnKXYjKeSqI/AAAAAAAAAvA/RVuwN2-gJ6s/s320/china-imperial-costume_6670_600x450.jpg" width="320" /></a></div>
Ποιος γύρος του κόσμου σε 80 μέρες; Εγώ έκανα τον γύρο σε κλάσματα δευτερολέπτου. Όλος ο πλανήτης μπροστά μου. Όλος ο κόσμος μέσα στα μάτια του, που με κοίταζαν με τόση τόση αγάπη, γλυκύτητα και συγκίνηση. Αγκαλιασ<span id="goog_1054302669"></span><span id="goog_1054302670"></span>τήκαμε και φιληθήκαμε. Στο σπίτι, πήρε χαρτί και μολύβι για να γράψει το νηολόγιο. ''Πρώτος προορισμός η Ινδία, μετά Κίνα και μετά μαμά πού; Αφρική ή Ευρώπη; Ή μήπως Αμερική;'' </div>
Ιωάνναhttp://www.blogger.com/profile/14865408754975605508noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3760928464851168479.post-15607643828791434982012-05-31T06:56:00.000-07:002013-10-25T15:44:22.035-07:00Χρυσόσκονη!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
''Μαμά, ακούς τον άνεμο;''<br />
''Ναι, τον ακούω''<br />
''Με φωνάζει για να πλύνω τα πόδια των αστεριών με χρυσόσκονη''<br />
''Γιατί πράγμα σε ...φωνάζει;'' μη πιστεύοντας στα αυτιά μου, οτι η κόρη μου δημιούργησε μια τόσο ποιητική εικόνα, με την ατίθαση φαντασία της! <br />
''Για να κάνει τη δούλα'' έρχεται η προσγειωτική απάντηση από τον Παναγιώτη, που ναι μεν χάλασε τη μαγεία της ''εικόνας'', αλλά μας έκανε και να γελάσουμε.<br />
<br />
<br />
<br />
''Μα καλά, γιατί δυσκολεύεται τόσο πολύ να πει το ''ρ'';'' Απορία του Παναγιώτη, όταν η Διονυσία μπερδεύεται με τη λέξη ''οδόντόβουρτσα'' και λέει ''οδόντόδουτσα''. Κοίτα ποιος μιλάει! Κοίτα ποιος κάνει κριτική! Αυτός, που δεν μίλαγε καθόλου και που αν μίλαγε, χρειαζόσουν λεξικό, αν και εφόσον κατάφερνες να προσδιορίσεις πριν, από ποιο πλανήτη είναι η διάλεκτος που χρησιμοποιεί. Αυτός!!!!<br />
<br />
Η μικρή προσπαθεί να ντυθεί και καθώς έρχεται ο Παναγιώτης στο δωμάτιο που αλλάζει, κάνει μια κίνηση να τραβήξει την μπλούζα της για να κρύψει το κιλοτάκι της (Συνήθως δεν την πιάνουν τέτοιου είδους ντροπές) ''Μα, είσαι τόσο πολύ ντροπαλή;'' ο Παναγιώτης.<br />
<br />
Σε κάποια στάση Του λεωφορείου στη Συγγρού, ανεβαίνει ένας αλλοδαπός λαχανιάζοντας από το τρέξιμο. Έρχεται δίπλα μου και με ρωτάει πού πάει το λεωφορείο. Με το που του είπα Νέα Σμύρνη, κάνει μια γκριμάτσα δυσαρέσκειας. Στη επόμενη στάση κατεβαίνει. ''Τόξερα!!!!!'' αναφωνεί θριαμβευτικά ο κούκλος μου! ''Τι ήξερες αγόρι μου;'' ''Τόξερα, οτι έκανε λάθος και ότι θα κατέβαινε σ αυτή τη στάση''<br />
<br />
Το αγαπημένο παιχνίδι του Παν. και της Διον. είναι ''το κοίταγμα''. Κάθονται με τις ώρες, αιώνες θα έλεγα, ακίνητα και κοιτάζονται στα μάτια. Δεν κινούν ούτε καν τις βλεφαρίδες. Μέχρι να δακρύσουν. Όποιος τραβήξει πρώτος τα μάτια του από τον άλλο χάνει. Θα περίμενα οτι αυτός που θα έχανε, θα ήταν ο Παναγιώτης. Κάτι μου πέταξαν τελευταία από το κέντρο οτι η βλεματική του επαφή δεν είναι και πολύ καλή. Όμως όχι, δεν είναι αυτός που χάνει πάντα!<br />
<br />
<br />
Προσπαθεί να βρει ποιο είναι το πιο ισχυρό οξύ, ώστε να κατατροπώσει και τα πιο ισχυρά μικρόβια. Το μπάνιο έχει μετατραπεί σε εργαστήριο χημείας! Μπουκάλια, μπουκαλάκια με θολό περιεχόμενο άγνωστης προέλευσης και σύστασης , αναδευτήρια, κατσαρολάκια και ένα χωνί που μέρες αναρωτιόμουν που το έχω τρυπώσει έχουν μονιμοποιηθεί πάνω στο πλυντήριο και περιμετρικά του νιπτήρα. Βοηθός του η Διονυσία. Μόνο άσπρες ρόμπες που δεν φοράνε. Το ''πιο'' είναι αυτό που τον απασχολεί τον τελευταίο καιρό. Τι είναι πιο μεγάλο, πιο μικρό. Και από τον συγκριτικό φτάνει στον υπερθετικό.<br />
<br />
Καλοκαίριασε και ανοίξαμε τις μπαλκονόπορτες. Αφήσαμε το εργαστήριο στο μπάνιο και μετατρέψαμε το πίσω μπαλκόνι σε εργαστήριο του Κύρου Γραναζή. προσπαθούν μαζί με τη Διονυσία να φτιάξουν από ένα ρομπότ. Το πιο έξυπνο φυσικά και το πιο λειτουργικό. Θα το προγραμματίσουν να μαζεύει τα παιχνίδια τους και να κάνει δουλειές. Ό,τι βίδα, ελατήριο, παξιμάδι, καρφί, κονσερβοκούτι, χαρτόκουτο και πλαστικό καπάκι βρουν, καθώς και ξυλαράκια, καταλήγουν στο εργαστήριο. Στο πίσω μπαλκόνι! Κάθε πρωί ανασκουμπώνομαι και βγαίνω για να πετάξω όλα αυτά τα σκουπίδια. Πάντα όμως, η σκέψη της απογοήτευσης ζωγραφισμένης στα προσωπάκια τους με φρενάρει. Την άλλη φορά θα τα πετάξω. Την άλλη φορά. Και τέλος πάντων όταν το βαρεθούνε. Δεν θα το βαρεθούνε;</div>
Ιωάνναhttp://www.blogger.com/profile/14865408754975605508noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3760928464851168479.post-34276468479972481392012-04-09T06:44:00.004-07:002012-04-09T07:46:09.294-07:00Δάμων και Φιντίας<a href="http://www.agyra.gr/xcart/images/P/29005.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 250px; height: 290px;" src="http://www.agyra.gr/xcart/images/P/29005.jpg" alt="" border="0" /></a><br />Ο Παναγιώτης κατά τη διάρκεια του μαθήματος αφαιρείται και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">ονειροπολεί.</span> Οι συμμαθητές του τον παίρνουν χαμπάρι και αρχίζουν να το σχολιάζουν. Ο Γ., ο κολλητός του, για να τον προστατέψει από τα σχόλιά τους τον <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">σκουντάει</span> με τον αγκώνα για να τον επαναφέρει στην <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">πραγματικότητα.</span> Ο Παναγιώτης ξαφνιάζεται και σοκάρεται. Βάζει τα κλάματα. Η δασκάλα με την άκρη του ματιού της είδε το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">σκούντηγμα</span> και μαλώνει τον Γ. Ο Γ. , που τον πνίγει το άδικο για την παρεξήγηση, βάζει και αυτός τα κλάματα. Ο Παναγιώτης ακούγοντας τον φίλο του να κλαίει, κλαίγοντας ακόμη και ο ίδιος, σκύβει στην τσέπη της τσάντας του και βγάζει ένα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">μαντιλάκι</span> και του το δίνει. Ε! Μετά από αυτή τη σκηνή, ποιος νομίζετε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">οτι</span> βούρκωσε;: Η δασκάλα, που ήταν αυτόπτης μάρτυρας της σκηνής και εγώ φυσικά, που την άκουσα από τη μαμά του Γ. ''Καλά, δεν σου έχω πει για το μαντιλάκι;'' με είχε ρωτήσει ένα απόγευμα και αφού τη διαβεβαίωσα πως όχι, μου διηγήθηκε τη παραπάνω ιστορία, όπως της την είχε περιγράψει η δασκάλα, εκθειάζοντας τη φιλία των δύο αγοριών.Ιωάνναhttp://www.blogger.com/profile/14865408754975605508noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3760928464851168479.post-24799144664474117002012-02-18T05:04:00.003-08:002012-02-18T05:18:12.443-08:00ΓενέθλιαΣήμερα ο ήλιος μου κλείνει τα οχτώ του. Λόγω αυχενικού της μαμάς το πάρτι αναβάλλεται.<br />Γιε μου, να τα χιλιάσεις και να χεις πάντα τη λάμψη του ήλιου!<br /><br />Κατά τ άλλα, όλα βαίνουν καλώς. Νεότερα και περισσότερα μόλις ανακουφιστεί ο πόνος που εδώ και ένα μήνα κατοικοεδρεύει στο χέρι και την ωμοπλάτη. Καλές Απόκριες.Ιωάνναhttp://www.blogger.com/profile/14865408754975605508noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3760928464851168479.post-82454694209458250022011-11-03T03:46:00.000-07:002011-11-03T11:10:02.133-07:00ένα παιδί μετράει τ άστρα<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.soundtracker.ro/wp-content/uploads/cover/al_st_exupery07_le_petit_prince_1_2.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 304px; height: 320px;" src="http://www.soundtracker.ro/wp-content/uploads/cover/al_st_exupery07_le_petit_prince_1_2.jpg" alt="" border="0" /></a><br />Έχουν παρέλθει οι εποχές που τον απασχολούσαν τα έγκατα της γης και οι παράξενες πέτρες που κρύβονταν εκεί μέσα. Σποραδικά και συνήθως κατά τους θερινούς μήνες, μαγεύεται με τη θάλασσα, με τις γκρίζες φάλαινες, τις <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">όρκες</span> και τα δελφίνια. Ονειρεύεται όταν μεγαλώσει και γίνει μεγάλος άνδρας (ενήλικας δηλαδή) να αγοράσει ένα κόκκινο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">κρουαζιερόπλοιο</span>, σαν αυτά που κάνουν το γύρο του νησιού- και οι άνθρωποι κόβουν εισιτήριο για να μπούνε μέσα- και θα κάνει το γύρο της Μεσογείου. Εμένα και τους φίλους του θα μας πάει ταξίδι μέχρι τη διώρυγα του Σουέζ και δεν θα μας κόψει εισιτήριο. Θα μας πάει δωρεάν! <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">Μεσούντος</span> του Φθινοπώρου, έστρεψε το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">βλέμμα</span> στον ουρανό. Και ποιος είναι ο μεγαλύτερος και ποιος είναι ο μικρότερος πλανήτης; Και ποιος είναι πιο μακριά από τον ήλιο και ποιος πιο κοντά; Ποιος έχει τους πιο πολλούς δορυφόρους και ποιος αποτελείται από αέρια και σκόνη; Πότε έγινε το μεγάλο μπουμ και σχηματίστηκαν οι πλανήτες; Πόσα καλοκαίρια περνάνε στη γη μέχρι ο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">Πλούτωνας</span> να κάνει μια πλήρη περιστροφή γύρω από τον ήλιο; Και από τον ένα χειμώνα της γης μέχρι τον άλλον, πόσοι χειμώνες έχουν περάσει στον Ερμή; Και από ποια χώρα ήταν ο Γιούρι Γκαγκάριν; Έχει κατεβάσει ό,τι βιβλίο και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">εγκυκλοπαίδεια</span> έχουμε, που αναφέρεται στο διάστημα. Και διαβάζει! Εκεί που τον <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">παρακαλάγαμε</span> να αναγνώσει μόνος του κάτι και ποτέ δεν μας έκανε το χατήρι παρά μόνο για το μάθημα της γλώσσας του σχολείου, τώρα διαβάζει για τους <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">διάττοντες</span> αστέρες, τα ηλιακά συστήματα, τους γαλαξίες και το άπειρο του σύμπαντος. Με αυτά τα βιβλία κοιμάται με αυτά ξυπνάει. Έχει δει κάθε ταινία που υπάρχει σε κινούμενο που αναφέρεται στο διάστημα αλλά και τις έξι από το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">Star</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">War</span> (προς μεγάλη χαρά του μπαμπά που ανυπομονεί να δουν μαζί και όλα τα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">Star</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">Trek</span>). Η θεία του του έχει υποσχεθεί να τον πάρει ένα βράδυ μαζί της για να δουν τα αστέρια με το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">τηλεσκόπιό</span> της. Η μαμά του από την άλλη (εγώ δηλαδή) σκέφτεται να του υποσχεθεί μια επίσκεψη στο πλανητάριο αν βελτιώσει την συγκέντρωση και την απόδοση στα μαθήματά του. Εν τω μεταξύ ο Παναγιώτης παίζει τον αστροναύτη που προσγειώνεται μαζί με την αδερφή του σε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">μακρινούς</span> πλανήτες. Περπατάνε σαν να καίγονται ή κρυώνουν, ανάλογα με το που <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">προσγειώθηκαν.</span> Στους μεγάλους <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">θυμούς</span> του, εμείς οι γονείς, είμαστε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">εξώγηινοι</span>! Γελάμε με αυτό και ο θυμός του περνά γρήγορα. Τότε αρχίζει το τραγούδι:<br /><br /><a href="http://www.youtube.com/watch?v=cjlUCt6CKGk&feature=related">Δύο συ και τρία <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">γω</span><br />πράσινο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">πεντόβολο</span><br />μπαίνω μέσα στον μπαξέ<br />γεια σου κύριε μενεξέ.<br /><br />Σιντριβάνι και νερό<br />και χαμένο μου όνειρο.</a><br /><br />Μακάρι να μπορούσα να βάλω <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19">βιντεάκι.</span> Είναι μαγεία να τον ακούς να τραγουδάει τόσο γλυκά. Ο μικρός μου ήλιος, ο ταξιδευτής του διαστήματος , ο εξερευνητής μου, τραγουδάει...!Ιωάνναhttp://www.blogger.com/profile/14865408754975605508noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3760928464851168479.post-3131479012956310482011-10-21T01:29:00.000-07:002011-10-21T03:04:11.636-07:00Πότε κλείνουν τα σχολεία;<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_GTZYx-0iHHU/SxGC5FT1teI/AAAAAAAADKU/hRORZ7-RYLg/s400/biblia1.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 295px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_GTZYx-0iHHU/SxGC5FT1teI/AAAAAAAADKU/hRORZ7-RYLg/s400/biblia1.jpg" alt="" border="0" /></a><br />Η φετινή σχολική χρονιά ξεκίνησε και με τα δύο πλέον, παιδάκια μου στο Δημοτικό να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">σχολάνε</span> στις 2.00 <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">μ.μ.</span> και η μέρα ξαφνικά να έχει μικρύνει και να μη μας φτάνει. Τραβάμε ζόρια και έχει περάσει μόνο ένας μήνας. <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">Πανικοβάλλομαι</span> και μόνο που σκέφτομαι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">οτι</span> έχουμε ακόμη άλλους εννέα. Πέρσι δεν ήξερα και άντεχα. Φέτος όμως, που το έργο το έχω ξαναδεί...δεν νομίζω <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">οτι</span> θα τη βγάλω καθαρή χωρίς υπογλώσσια. Φέτος δεν έχω μόνο τον Παναγιώτη να με <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">παιδεύει</span> (γκρινιάζοντας) και να τον παιδεύω (επίσης γκρινιάζοντας) για να διαβάσει. Έχω και τη Διονυσία που ναι μεν είναι πιο πρόθυμη από τον αδερφό της, να κάνει τις εργασίες της, είναι όμως και συνεχώς με κάτι άλλο στο μυαλό της. Γράφει και... τραγουδάει... Της λέω γράψε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">Τιτίνα</span>, γράφει το Τι και σταματάει για να με ρωτήσει αν θέλω να μου πει ένα παραμύθι. Είμαι πάνω από το ένα παιδί και χαζεύει το άλλο. Γυρνάω στο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">αιθεροβάμον</span> τέκνο για να το προσγειώσω στο γραπτό του και μου ξεφεύγει το πρώτο. Και πριν καλά καλά τελειώσουμε τη πρώτη φωτοτυπία, μου ζητούν διάλειμμα. Πριν τις δέκα το βράδυ, δεν τελειώνουμε. Μίκρυνε η μέρα κατά πολύ, σας λέω, και τα υπογλώσσια θα τα χρειαστώ και ηρεμιστικά και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">αντικαταθλιπτικά</span> θα χρειαστώ (ο σύζυγος, βέβαια, ισχυρίζεται <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">οτι</span> ξέρει ένα καλό φάρμακο, αλλά οι δόσεις που προτείνει, υποψιάζομαι ότι έχουν σαν στόχο να με στείλουν από <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">overdose</span>)<br /><br />Το ευχάριστο είναι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">οτι</span> στο γνωστικό, στη κοινωνικότητα και στην επικοινωνία πάμε καλά. Πριν μερικές μέρες, ένα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">μεσημεράκι</span>, το μοναδικό διάστημα της ημέρας που είμαστε όλοι ευτυχείς και αγαπημένοι, επιστρέφοντας από το σχολείο στο σπίτι, ρωτάω τον Παναγιώτη αν είχε έρθει στο σχολείο, ο φίλος του ο Γιώργος. Με κοίταξε ερωτηματικά και με ανάλογη απορία με ρωτάει ''Εσύ, είδες τη μαμά του σήμερα;'' Η αλήθεια είναι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">οτι</span> πράγματι, δεν την είχα δει ούτε το πρωί, ούτε το μεσημέρι και γι αυτό τον είχα ρωτήσει. ''Την είδες το πρωί;'' 'Όχι'' ''Την είδες τώρα, το μεσημέρι;'' ''Όχι, για αυτό σε ρωτάω αν ήρθε ο Γιώργος'' ''Λοιπόν, αφού δεν είδες τη μαμά του, πως θα ερχόταν στο σχολείο; Μόνος του;'' Τι ρωτάω τώρα και εγώ ο μπουμπούνας! Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια;<br /><br />Ο προβληματισμός μας είναι που στο καλό βρισκόμαστε. Έχει <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">SLI</span>; Έχει αυτισμό; Στην <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">Εθμα</span> έκανε πρόσφατα το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">WISC</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">ΙΙΙ</span> και τα αποτελέσματα ήταν ή του ύψους ή του βάθους. Το Νοητικό πηλίκο Πρακτικής Νοημοσύνης με το Νοητικό πηλίκο Λεκτικής Νοημοσύνης έχουν σημαντική στατιστική διαφορά (17 μονάδες) Η διαφορά μπορεί να αποδοθεί στον αυτισμό, αλλά πάλι, η περίπτωσή του, έτσι όπως τη ζούμε εμείς, δεν φωτογραφίζει παιδιά του φάσματος.<br /><br />Καλό μας Χειμώνα!!!Ιωάνναhttp://www.blogger.com/profile/14865408754975605508noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3760928464851168479.post-65717941652394785622011-09-02T03:45:00.000-07:002011-09-02T05:31:08.619-07:00Περί μουσικής και άλλων δαιμονίων
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/-p6wq29Ekh70/TmDKaaTn-9I/AAAAAAAAASQ/5qE5rMeDOUs/s1600/IMGP5952.JPG"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="http://3.bp.blogspot.com/-p6wq29Ekh70/TmDKaaTn-9I/AAAAAAAAASQ/5qE5rMeDOUs/s400/IMGP5952.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5647736487809645522" border="0" /></a>Από την πρώτη μέρα που φτάσαμε στο νησί, τον έχασα! Τον έβλεπα μόνο το βράδυ που ερχόταν για ύπνο. Όλη μέρα με τον Στέφανο! Τηλεφωνούσα στον ανιψιό μου για να τους ενημερώσω οτι το φαγητό είναι έτοιμο. Κανένας τους δεν απαντούσε στις κλήσεις μου. Αναρωτιόμουν τι κάνουν τόσες ώρες μαζί και που εξαφανίζονται. Ανέβηκα τα σκαλιά και άνοιξα τη πόρτα. Κανείς! Μπαίνω στο δωμάτιο του Στέφανου και βρίσκω τα δυο αγόρια ξαπλωμένα στο κρεβάτι ανάσκελα να κοιτάζουν το ταβάνι. Πάνω στο κρεβάτι ήταν αραδιασμένα κάμποσα cd. ''Δεν ακούτε το τηλέφωνο που χτυπάει;'' . Σχεδόν δεν με άκουσαν. Ήταν αλλού! Και δεν χρειάστηκε να μου απαντήσουν... Πρόσεξα το ακουστικό που φόραγε το κάθε αγόρι στο αυτί του. <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/-7ibBkSoFJto/TmDKapc6-QI/AAAAAAAAASY/Z_0yJcpBK7A/s1600/IMGP5867.JPG"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="http://3.bp.blogspot.com/-7ibBkSoFJto/TmDKapc6-QI/AAAAAAAAASY/Z_0yJcpBK7A/s400/IMGP5867.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5647736491875170562" border="0" /></a>Τα φαντάστηκα εφήβους να μοιράζονται την αγαπημένη τους μουσική και τα μυστικά τους. Μα δεν είναι πολύ μικρά ακόμη για να κλείνονται στο δωμάτιο για να ακούσουν μουσική; Μια φωνούλα μέσα μου, μου υπενθύμισε οτι στην εποχή του Ιντερνετ και των τόπων κοινωνικής δικτύωσης όπου μοιραζόμαστε διαδικτυακά τα αγαπημένα μας τραγούδια με τους φίλους μας, ο εφτάχρονος γιος μου και ο δεκάχρονος ανιψιός μου είναι στο σωστό timing για να ακούσουν μαζί μουσική. Γιατί, αν όχι τώρα, πότε;
<br />
<br />ΥΓ1 Το τραγούδι που άκουγαν ήταν ''το φεγγάρι κάνει βόλτα''
<br />ΥΓ2 Το αγαπημένο μου Walkman που έπαιζε και mp3 -το στερεοφωνικό της μαμάς δεν αξιωθήκαμε να το φτιάξουμε)- αφού συνδέθηκε με τα ηχεία του κομπιούτερ, ώστε τα μικρά μου να μπορούν να παίζουν χωρίς να στερούνται τα αγαπημένα τους τραγούδια, μετά από μερικές μέρες καταστρααααάφηκε. Δυστυχώς, έτσι γίνεται πάντα! Όλα τα πράγματα που καταλήγουν στα μαγικά χεράκια του Στεφανάκου, έχουν ένα πολύ- πολύ- πολύ άδοξο τέλος!
<br />ΥΓ3 Τις επόμενες μέρες, τους απασχόλησαν οι ταινίες με τον Μπρους Λη και πόσο κέτσαπ να ξοδεύτηκε για να παραστήσουν τα αίματα. ''Πολύ κέτσαπ μαμά''. Ο Στέφανος πήρε τη μαύρη ζώνη στο Καράτε!
<br />
<br />ΥΓ4 Κάθε άσπρη πέτρα που είχα μαζέψει από τη θάλασσα ζωγραφίστηκε από τους τέσσερεις μικρούς καλλιτέχνες (οι δύο Διονυσίες και τα αγόρια) !<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/-1Yp3Sl6tz94/TmDKaYRGYLI/AAAAAAAAASI/-vrdCW5WkLI/s1600/IMGP5995.JPG"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="http://2.bp.blogspot.com/-1Yp3Sl6tz94/TmDKaYRGYLI/AAAAAAAAASI/-vrdCW5WkLI/s400/IMGP5995.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5647736487262183602" border="0" /></a>
<br />
<br />ΥΓ5 Διονυσία και Παναγιώτης τρεις μέρες τώρα, προσπαθούν να ψαρέψουν. Με καλάμι ή με κουλούρα. Δεν έχουν νοιώσει ούτε καν ένα τσιμπιματάκι. Και όμως επιμένουν και επιμένουν και επιμένουν...
<br />
<br />ΥΓ 6 Η Διονυσία μας έδωσε μαθήματα μπόουλινγκ στο Τσιλιβί. Μας ξεπέρασε στο σκορ και κάθε φορά που ήταν να στείλει τη μπάλα στις κορίνες μας ζητούσε να την παρακολουθήσουμε <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/-HEn-JjyoYzw/TmDKax9OiuI/AAAAAAAAASg/5-N6D-bs1MI/s1600/IMGP5772.JPG"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="http://4.bp.blogspot.com/-HEn-JjyoYzw/TmDKax9OiuI/AAAAAAAAASg/5-N6D-bs1MI/s400/IMGP5772.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5647736494158154466" border="0" /></a>για να μαθαίνουμε (η ψωνάρα!!!)
<br />
<br />ΥΓ7 Την Τρίτη επιστρέφουμε Αθήνα. Η γειτονιά έχει πάθει πρώιμη κατάθληψη για το φευγιό μας. Θα τους λείψει η φασαρία μας και τα γέλια των παιδιών. Μα πιο πολύ θα λείψουν από τα τρία γατάκια, που όλο το καλοκαίρι φροντίζαμε, οι αγκαλιές και τα χάδια της Διονυσίας και του Παναγιώτη.
<br />
<br />
<br /><span style="font-weight: bold;">Καλό φθινόπωρο!</span>
<br />Ιωάνναhttp://www.blogger.com/profile/14865408754975605508noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3760928464851168479.post-43199932249324094852011-07-08T08:21:00.000-07:002011-07-08T10:18:27.186-07:00η συνέχεια...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/-Gk1PIsBibYs/Thcqg_lmbbI/AAAAAAAAARg/-eFUKltfRCA/s1600/IMGP4863.JPG"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="http://3.bp.blogspot.com/-Gk1PIsBibYs/Thcqg_lmbbI/AAAAAAAAARg/-eFUKltfRCA/s400/IMGP4863.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5627013005736046002" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/-yK4ob9a_7os/ThcqgdH9YAI/AAAAAAAAARY/svCUwNMlq3A/s1600/IMGP4861.JPG"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="http://4.bp.blogspot.com/-yK4ob9a_7os/ThcqgdH9YAI/AAAAAAAAARY/svCUwNMlq3A/s400/IMGP4861.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5627012996484915202" border="0" /></a><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/-6mhcPHHfrA4/ThcqhZkVARI/AAAAAAAAARo/zLhJgdqJzd0/s1600/IMGP4862.JPG"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="http://4.bp.blogspot.com/-6mhcPHHfrA4/ThcqhZkVARI/AAAAAAAAARo/zLhJgdqJzd0/s400/IMGP4862.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5627013012710031634" border="0" /></a><br />...Είναι η ώρα της μεσημεριάτικης σιέστας για τη γειτονιά. Απόλυτη ησυχία! Ούτε ο κόκορας δεν λαλεί, ούτε πουλί δεν τολμά να πετάξει. Όλα τα έμψυχα κοιμούνται. Όλα; Όχι, ακριβώς όλα. Τα δικά μου παιδιά και ο Στέφανος, δεν λένε να ησυχάσουν. Λες και το έχουν βάλει στοίχημα να μην αφήσουν άνθρωπο, γάτα, κλπ ζωντανά να κλείσουν μάτι. Πότε τσιρίδες και πότε χάχανα, πότε κάτι που τυχαία(!) ή κατά λάθος (!) πέφτει ή εκσεφενδονίζεται από τα χέρια τους. Περιμένω από στιγμή σε στιγμή ν' ακούσω τη θεία μου, ή τη γειτόνισσα να φωνάζει ''΄ελεος, ωρή κουτσούνα μου, φίμωσέ τα τα γλυκιάρικα, μπας και γλαρώσει το μάτι μας, κομμάτι...'' και αυτή είναι η καλή πιθανότητα γιατί υπάρχει και η πιθανότητα να ακούσω και μερικά χριστοπάρθενα (βλέπε μπινελίκια) και επειδή δεν είμαι γα'ι΄δούρα και επειδή δεν θέλω να κολάζονται οι γείτονες, πήρα τα διαβόλια μου, και για να ακριβολογήσω, τα τριβόλια μου πέρα από τις αυλές μας, και τα οδήγησα στη σκιά των αιωνόβιων ελαιόδεντρων λίγο πιο πέρα. Η αποστολή τους ήταν να δημιουργήσουν το νησί και την καλύβα του Ροβινσώνα Κρούσου. Τους άρεσε η ιδέα και άρχισαν να μαζεύουν καλαμάκια, ξυλαράκια, χόρτα για τη σκεπή, ψηφίδες από σπασμένα πιάτα για να φτιάξουν πλακόστρωτο δάπεδο(!). Βρήκαν ένα κομμάτι ύφασμα και είπαν να το κάνουν αιώρα. Έφτιαξαν τη καλύβα, γέφυρες για το ποτάμι(!), φράχτες. Το νησί του Ροβινσώνα Κρούσου, τα απασχόλησε αρκετά μεσημέρια και τα κράτησε μακριά από τα σπίτια και τις αυλές προς μεγάλη ευχαρίστηση όλων μας και προς μεγάλη δυστυχία της παραπέρα γειτονιάς<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/-rHgEALiLBHM/ThcqgEIW9fI/AAAAAAAAARQ/3mb_szy3hFQ/s1600/IMGP4925.JPG"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="http://4.bp.blogspot.com/-rHgEALiLBHM/ThcqgEIW9fI/AAAAAAAAARQ/3mb_szy3hFQ/s400/IMGP4925.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5627012989775705586" border="0" /></a><br /><br /><br />...στη θάλασσα την αγαπημένη μου, μαζέψαμε ''χορταράκια'' (είδος φυκιού) και αχινούς. Οι σαλάτες που φτιάξαμε ήταν καταπληκτικές, βέβαια ο Παναγιώτης ούτε καν δοκίμασε. Δοκίμασε όμως την κάπαρη και δήλωσε οτι είναι το αγαπημένο του φαγητό! Με τα βότσαλα που μάζεψαν τα παιδιά φτιάξαμε ψηφιδωτό.<br /><br />...ξεχορτάριασμα του κήπου και τα ξερά φύλλα από τους λευκούς κρίνους πλέχτηκαν σε κοτσίδες και <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/-THRAv2pxKJ4/Thc4T3RVluI/AAAAAAAAASA/bwHKtmiM4Rs/s1600/IMGP4536.JPG"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="http://2.bp.blogspot.com/-THRAv2pxKJ4/Thc4T3RVluI/AAAAAAAAASA/bwHKtmiM4Rs/s400/IMGP4536.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5627028173328062178" border="0" /></a>ενώνοντας με κλωστή έγιναν σουβέρ!<br /><br />...προσπαθώ να ετοιμάσω τον Παναγιώτη για το σχολείο, να μάθει κάποια επιπλέον γραμματάκια. Κανένα ενδιαφέρον. Σκέφτηκα να γράψω μια ιστορία με πρωταγωνιστές τα 24 γράμματα της αλφαβήτα. <span style="font-style: italic; color: rgb(51, 0, 0);">Τα γράμματα κατοικούν σε ένα απομακρυσμένο ράφι μιας βιβλιοθήκης. Κάθε γράμμα έχει για σπίτι του από ένα τόμο της εγκυκλοπαίδειας. Η σκόνη έχει σκεπάσει το ράφι τους και η ζωή τους εκεί γίνεται αβίωτη ώσπου το μικρό σκανταλιάρικο ''ο'' κύλισε στην άκρη του ραφιού και εκεί με μεγάλη έκπληξη διαπίστωσε οτι υπάρχουν και άλλα ράφια πιο κάτω. Τα γράμματα αναστατώνονται με αυτή την ανακάλυψη. Ο αρχηγός των φωνακλάδικων φωνηέντων το ''Α'' θέλει να ζητήσει σε βοήθεια το βασιλιά των συμφώνων το ''Β'' για να επιβάλλουν μαζί τη τάξη όταν ανακαλύπτει οτι το ''Β'' έχει απαχθεί. </span>''και μετά, μαμά, τι έγινε; Γράψε κι άλλο'' μου ζητά, κάθε βράδυ, ο Παναγιωτίνος μου που έχει γίνει ο μοναδικός ακροατής της ιστορίας μου<br /><br />...η Νταίζη έχει νυχτερινή βάρδια στο θαλάσσιο πάρκο. Η παραλία έχει αδειάσει και το <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/-WZqHDvmPL-E/Thc0ZZOF0LI/AAAAAAAAARw/PBJkJfGPbAI/s1600/IMGP5054.JPG"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="http://4.bp.blogspot.com/-WZqHDvmPL-E/Thc0ZZOF0LI/AAAAAAAAARw/PBJkJfGPbAI/s400/IMGP5054.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5627023870294085810" border="0" /></a>σκοτάδι έχει αρχίσει να πυκνώνει. Την περιμένουμε να τελειώσει, όταν αντιλαμβανόμαστε μια φωλιά να ανοίγει. Τα μικρά χελωνάκια περιμένουν ακίνητα να δροσίσει. Ακίνητοι και μεις τα παρακολουθούμε. Μια εκατοστή από χελωνάκια τρέχουν στη θάλασσα. Το πρώτο κυματάκι της ζωής τους τα υποδέχεται και εξαφανίζονται για χρόνια μέσα του. Τα παιδιά μου χοροπηδάνε από ενθουσιασμό. ''Είδατε που σας το έλεγα, οτι θα βγουν πολλά από τη φωλιά;'' λεει γελώντας για τη μαντεψιά του ο Στέφανος.............................................................................................................<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/-LwIzpvKBaIQ/Thc0Zo8-NDI/AAAAAAAAAR4/h0VaW2prZnA/s1600/IMGP5050.JPG"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="http://2.bp.blogspot.com/-LwIzpvKBaIQ/Thc0Zo8-NDI/AAAAAAAAAR4/h0VaW2prZnA/s400/IMGP5050.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5627023874517251122" border="0" /></a><br /><br /><br /><br />Το αστρόπλοιό μας είναι έτοιμο! Σε μερικές ώρες φεύγουμε! Για φέτος το καλοκαίρι έχουμε πάρει μαζί μας τις ''Καλοκαιρινές περιπέτειες'' της Disney όπου το καμάρι μου, έχει ήδη, ολοκληρώσει δύο αποστολές. Τώρα που έκλεισαν τα σχολειά είναι όλο προκομάρα. Ότι δεν είχε<span style="color: rgb(51, 102, 255);"> <span style="color: rgb(0, 0, 0);">γράψει όλο το χρόνο στο πολύχρωμο το γράφει τώρα, λίγο πριν πέσει για ύπνο. </span></span><br /><br /><br />Εύχομαι <span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 51, 255);font-size:180%;" >Καλό Καλοκαίρι</span> και <span style="font-size:130%;">καλά μπάνια</span>!<br /><br /><br />Κάντε κλικ πάνω δεξιά για να δώσετε τη ψήφο σας .Ιωάνναhttp://www.blogger.com/profile/14865408754975605508noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3760928464851168479.post-9699125267875326382011-07-07T09:26:00.000-07:002011-07-08T10:09:50.855-07:00Περσινά...γλυκά σταφύλια ( παλιές σελίδες ημερολογίου καταστρώματος)Ετοιμαζόμαστε για τις δίμηνες διακοπές μας. Στο νησί μου! Το Σάββατο το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">αστροπλοιό</span> μας θα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">αποσεληνωθεί</span> για να προσγειωθεί μετά από μερικές ώρες στην ονειρεμένη γη των προγόνων μου! Περνάμε το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">αστρόπλοιο</span> από ένα γενικό σέρβις και έλεγχο. Βρίσκω μερικές σελίδες από το ημερολόγιο καταστρώματος της περσινής πτήσης...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/-80UchKQvVXs/ThX76yk6vfI/AAAAAAAAAQ4/LJrgUSHHZl0/s1600/IMGP5045.JPG"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="http://1.bp.blogspot.com/-80UchKQvVXs/ThX76yk6vfI/AAAAAAAAAQ4/LJrgUSHHZl0/s400/IMGP5045.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5626680296896904690" border="0" /></a><br /><br />...Ο εξοπλισμός του πικ νικ μοιράστηκε σε τέσσερα σακίδια και όλοι μαζί ξεκινήσαμε με τα ποδήλατα για το κτήμα του παππού. Αφού ο Στέφανος κατάφερε άλλη μια φορά να με φτάσει στα πρόθυρα του εγκεφαλικού με τα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">οχτάρια</span> που έκανε καταμεσής του δρόμου, φτάσαμε σώοι και αβλαβείς. Μαζέψαμε βατόμουρα για το γλυκό κουταλιού, και μπόλικο <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/-L6I875lMcsg/ThX78mz7fGI/AAAAAAAAARA/1T4f7VCJCqs/s1600/IMGP4901.JPG"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="http://1.bp.blogspot.com/-L6I875lMcsg/ThX78mz7fGI/AAAAAAAAARA/1T4f7VCJCqs/s400/IMGP4901.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5626680328098380898" border="0" /></a><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">μαραθόσπορο.</span> Παρατηρήσαμε τους <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">καλαμιώνες</span> και κάτι κόκκινους καρπούς που είχαν μπλεχτεί πάνω τους. Ο Παναγιώτης ήθελε να του πω μια ιστορία από τους παλιούς ανθρώπους και δείχνοντάς τους μια αράχνη που έφτιαχνε τον ιστό της τους είπα τον σχετικό μύθο. Ώρα για φαγητό. Ανοίξαμε τα σακίδια και στρώσαμε καταγής στις πετσέτες, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">τοστάκια</span>, κέικ, φρούτα και ξηρούς καρπούς. Φάγανε σαν λιμασμένα. Το νερό μάλλον δεν θα επαρκούσε. Υιοθετήσαμε το σύνθημα ''σκέψου την ομάδα, όχι μόνο τον εαυτό <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">σου''.Ήπιαμε</span> όλοι από λίγο νερό και αρχίσαμε να μαζεύουμε ξύλα και φύλλα για να φτιάξουμε παγίδα πάνω από το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">λάκκο</span> που είχαμε σκάψει. Έδειξα στον Παναγιώτη και στα άλλα παιδιά, το φυτό της <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">κάπαρης</span>, την <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">αγριομέντα</span>, το φλισκούνι, το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">ψίλιθρο</span>, το μάραθο, τις μυρτιές και λίγο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">αγριοδυόσμο.</span> Του έτριψα φύλλα και του έδωσα να τα μυρίσει. Μήπως και <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/-7TprrBgNFjo/ThX79ARkNfI/AAAAAAAAARI/qPqgeIuwQCY/s1600/IMGP5047.JPG"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="http://4.bp.blogspot.com/-7TprrBgNFjo/ThX79ARkNfI/AAAAAAAAARI/qPqgeIuwQCY/s400/IMGP5047.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5626680334933571058" border="0" /></a><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">αποευαισθητοποιηθεί</span> η <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">όσφρησή</span> του και βελτιωθούν τα αισθητηριακά που αφορούν στο φαγητό. Αναγνώρισε τον <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">δυόσμο</span> γιατί είναι το άρωμα της αγαπημένης του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">τσίχλας</span> και το μάραθο που του θύμισε ούζο. Ο Στέφανος δοκίμασε πρώτος την αποτελεσματικότητα της παγίδας μας και φυσικά έπεσε μέσα! Γελάγαμε με τις αστείες γκριμάτσες του, όταν οι χαμηλές πτήσεις από μαύρα πουλιά; μας τράβηξαν τη προσοχή. Νυχτερίδες! Τα παιδιά μου δεν είχαν ξαναδεί, εκτός από την τηλεόραση και τρόμαξαν. Βάλαμε τα πράγματά μας στα ποδήλατα και φύγαμε για το σπίτι.<br /><br />Η συνέχεια λίγο αργότερα...Ιωάνναhttp://www.blogger.com/profile/14865408754975605508noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3760928464851168479.post-68921815062587783932011-06-17T05:57:00.001-07:002011-06-23T02:01:55.715-07:00Όχι άλλο....πάρκοοοο!*<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_X1hmwexsR7k/Sh8ODcX4iRI/AAAAAAAAIkw/6DABJd-UsuQ/s200/computer_cook.gif"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 175px; height: 200px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_X1hmwexsR7k/Sh8ODcX4iRI/AAAAAAAAIkw/6DABJd-UsuQ/s200/computer_cook.gif" alt="" border="0" /></a><br />Μιά εβδομάδα έχει που έκλεισαν τα σχολειά και τα παιδιά μου είναι εσώκλειστα στο σπίτι. Μπροστά στην τηλεόραση ή τον υπολογιστή ή παίζοντας με τα παιχνίδια τους. Με τις ώρες, με τις ώρες. ''Παιδιά, πάμε στο πάρκο να πάρουμε λίγο αέρα;'' τολμώ να τα ρωτήσω. ''Όοοοοχιιιιι'' με μια φωνή και τα δύο. ¨Οχι άλλο πάρκο, όχι άλλο έξω, λάστιχο μας έχεις κάνει'' θυμώνει ο Παναγιώτης. Τώρα τι να πω εγώ; Να αρχίσω να φωνάζω σαν παιδί, δεν μπορώ άλλο μέσα; Θέλω αέρα, πάμε πάρκο; Τι; Από την άλλη έχω την αίσθηση οτι όλη τη χρονιά τα είχα εξοντώσει στις διαδρομές και στο έξω. Το μέσα ήταν μόνο για διάβασμα (μαρτύριο δηλαδή). Και ιδού το πρόγραμμα μαμάς και τέκνων της σχολικής χρονιάς 2010-2011<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Δευτέρα</span>: <span style="font-style: italic;">εγώ</span> -Πρωί να πάω τα παιδιά σχολείο, οικιακά ή εξωτερικές εργασίες (ΙΚΑ,Τράπεζες, Ταχυδρομείο, Εφορία, εμπορικά καταστήματα ή καθήκοντα για το Σύλλογο Γονέων). -Μεσημέρι να πάρω τα παιδιά από το σχολείο. Αναγκαστική ωριαία στάση στο πάρκο.<br /><span style="font-style: italic;">Διονυσία </span>-Απόγευμα λογοθεραπεία<br /><span style="font-style: italic;">Παναγιώτης </span>-Βραδάκι να διαβάσει (άγνωστο πόσο θα του πάρει)<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Τρίτη</span>: <span style="font-style: italic;">εγώ </span>-Πρωί να πάω τα παιδιά στο σχολείο, να πάω στο Δήμο για το δίωρο μάθημα ζωγραφικής -Μεσημέρι να πάρω τα παιδιά από το σχολείο. Αναγκαστική ωριαία στάση στο πάρκο.<br /><span style="font-style: italic;">Παναγιώτης</span> -Μεσημέρι να αρχίσει το διάβασμα, να κάνει τις ασκήσεις λογοθεραπείας<br />-απόγευμα να πάει για λογοθεραπεία<br />-βραδάκι να αποτελειώσει το διάβασμά του ( άγνωστο πόσο θα του πάρει)<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Τετάρτη</span>: <span style="font-style: italic;">εγώ- </span>να πάω τα παιδιά στο σχολείο, να πάω στον ''Ηλιο" για το βιωματικό σεμινάριο ''Μεγαλώνοντας παιδιά σε ένα κόσμο που αλλάζει''. - Στις 12 να φύγω άρον άρον για να προλάβω να πάρω τα παιδιά από το σχολείο. Αναγκαστική ημίωρη στάση στο πάρκο.<br /><span style="font-style: italic;"> Διονυσία </span>-μεσημέρι, να κάνει τις ασκήσεις λογοθεραπείας, στις 2.00 να πάει για λογοθεραπεία.<br />-απόγευμα στις 5.15 να πάει μπαλέτο<br /><span style="font-style: italic;">Παναγιώτης</span> - στις 4.οο να αρχίσει το διάβασμα μέχρι τις 5.00, - βραδάκι στις 6.30 να συνεχίσει το διάβασμα μέχρι τις 9.00, 10.00, 11.00, ανάλογα με την προθυμία του να το τελειώσει.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Πέμπτη</span>: <span style="font-style: italic;">Εγώ</span> -Πρωί να πάω τα παιδιά στο σχολείο. Οικιακά (το σπίτι μες στη βρώμα) ή εξωτερικές εργασίες ή καθήκοντα συλλόγου. -Μεσημέρι να πάρω τα παιδιά από το σχολείο. Αναγκαστική ωριαία στάση στο πάρκο.<br /><span style="font-style: italic;">Παναγιώτης</span> - Μεσημέρι να αρχίσει το διάβασμα - βραδάκι (6.30) να συνεχίσει το διάβασμα (ο θεός ξέρει πότε θα το τελειώσει)<br /><span style="font-style: italic;">Διονυσία</span> -απόγευμα να πάει για μπαλέτο<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Παρασκευή</span>: <span style="font-style: italic;">Εγώ</span> - Πρωί να πάω τα παιδιά στο σχολείο. Οικιακά (η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά, αλά επειδή δεν θέλω να είμαι δούλα αλλά μόνο κυρά δεν είμαι και τόσο καλή νοικοκυρά και επιλέγω και κάποιες εξωτερικές εργασίες ή καθήκοντα για το Σύλλογο). -Μεσημέρι να πάρω τα παιδιά από το σχολείο. Αναγκαστική ωριαία στάση στο πάρκο. -Απόγευμα να είμαι στο νηπιαγωγείο για να ανοίξω τις αίθουσες και για επίιβλεψη του χώρου.<br />-<span style="font-style: italic;">Παναγιώτης </span>- Μεσημέρι παραδοσιακούς χορούς στο δημοτικό. -Απόγευμα να κάνει τις ασκήσεις λογοθεραπείας και εργοθεραπείας καθώς περιμένουμε στο Νηπιαγωγείο την αδερφή του. -Βραδάκι να πάει με τον μπαμπά για λογοθεραπεία και εργοθεραπεία.<br /><span style="font-style: italic;">Διονυσία</span> -Απόγευμα να πάει στο νηπιαγωγείο για θεατρικό παιχνίδι.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Σάββατο</span>: <span style="font-style: italic;">Διονυσία και εγώ </span>-Πρωί να πάμε στο Νηπιαγωγείο για ζωγραφική. Η Διονυσία πρέπει να περιμένει να τελειώσει και το δεύτερο τμήμα, ώστε να βοηθήσουμε το ζωγράφο να μαζέψει και να κλειδώσουμε. Αναγκαστική στάση στο πάρκο όπου συναντάμε τον Παναγιώτη και τον μπαμπά. Επιτέλους ελεύθερα!<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Κυριακή</span>: Ανάλογα με το πότε προκύπτει πάρτι φίλου, συμμαθητή, ή συγγενή το διάβασμα επισπεύδεται ή επιβραδύνεται έως ....αργάμισι<br /><br />Αα, και ο μπαμπάς από το πρωί στην τρεχάλα μέχρι αργά το βράδυ για τον επιούσιο. Τα Σάββατα Σούπερ Μάρκετ και ψώνια για τις διάφορες κοινωνικές μας υποχρεώσεις. ''Λάστιχο με έχετε κάνει'' αναφωνεί ο ταλαίπωρος.<br /><br />Δεν θα τα πιέσω, ας ευχαριστηθούν το μέσα όπως τους αρέσει! Άλλωστε σε μία εβδομάδα φεύγουμε για δίμηνες διακοπές....<br /><br /><br /><br />*ή<br />το εβδομαδιαίο πρόγραμμα μιας μέσης ελληνικής οικογένειας (της Παναγιωταρά;)Ιωάνναhttp://www.blogger.com/profile/14865408754975605508noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3760928464851168479.post-19611806867433252732011-06-17T02:18:00.000-07:002011-06-17T06:02:33.667-07:00Επιτέλους(;), τελειώσαμε!<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcScc6xqjEluioMR5FAaHvKgIXgfQNXKa9VoOL5Vmj9jYO4Ky9irUw"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 275px; height: 183px;" src="http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcScc6xqjEluioMR5FAaHvKgIXgfQNXKa9VoOL5Vmj9jYO4Ky9irUw" alt="" border="0" /></a><br />Περιμέναμε πως και πως τη λήξη της σχολικής χρονιάς και επιτέλους η πολυπόθητη μέρα έφτασε. Για τον Παναγιώτη αυτό σημαίνει όχι πια πρωινό ξύπνημα, όχι πια διάβασμα! Διακοπές για 90 μέρες, υπενθυμίζει στη Διονυσία. Συγκίνηση για μας με μια γλυκόπικρη επίγευση, το βράδυ της 14ης. Όχι, μόνο γιατί παρακολουθήσαμε τον ήλιο μας στη σχολική παράσταση να κάνει την καφέ αρκούδα (το θέμα είχε να κάνει με την ελληνική πανίδα που τελεί υπό εξαφάνιση), όχι μόνο γιατί όλα τα εκτάκια ήταν μονίμως βουρκωμένα, ούτε γιατί στο γλέντι που ακολούθησε, κάθε φορά που κοίταζα τη Μαρία δίπλα μου, την έβλεπα με κόκκινα μάτια και προσπαθώντας να χαμογελάσει μου έλεγε '' μεγάλωσαν τα παιδάκια μου, φεύγουν''. ( Ήταν η δασκάλα τους στην Τετάρτη τάξη ), αλλά κυρίως γιατί, μαζί με τη λήξη της σχολικής χρονιάς έπεσε και η αυλαία του σχολείου μας. Τέλος! Το σχολείο μας συγχωνεύεται με το άλλο, το συστεγαζόμενο. Τέλος! Ο άψογος σχολικός σύμβουλος και συμπαραστάτης όλων μας, φεύγει από τη περιφέρεια. Τέλος! Η θητεία του καταπληκτικού, πάντα χαμογελαστού διευθυντή μας, στο δημοτικό μας έληξε. Τέλος! Και το χειρότερο; Ο δάσκαλος της Πρώτης, που ως είθισται, θα τα είχε και στη Δευτέρα, έχοντας την πιο πρόσφατη οργανική θέση - και αφού με τη συγχώνευση θα μειωθούν οι οργανικές- μάλλον δεν θα είναι από Σεπτέμβρη. Τέλος! Τρεις σημαντικοί άνθρωποι που σμίλεψαν τη φιλοσοφία και το πνεύμα του σχολείου (έμφαση στην οικολογία και φροντίδα για το περιβάλλον, έμφαση στους εναλλακτικούς τρόπους μάθησης-η Μαρία συνήθιζε να κάνει κάποια μαθήματα έξω στην αυλή, κάτω από τη σκιά του δέντρου, πλαισιωμένη από τον λαχανόκηπο που είχαν δημιουργήσει οι μαθητές-, έμφαση στις τέχνες, έμφαση στη πρόνοια για τον συνάνθρωπο, έμφαση στα πολιτιστικά -δεν είναι τυχαίο οτι όλο το δημοτικό, με πρώτο και καλύτερο το διευθυντή, από τις μικρότερες τάξεις μέχρι την έκτη, και όλους τους δασκάλους, σχημάτισε έναν τεράστιο διπλό και τριπλό κύκλο, όλοι μαζί μια ανθρώπινη αδιάσπαστη αλυσίδα, και χόρεψαν απίστευτα όμορφα τους παραδοσιακούς χορούς ή μήπως το χορό του Ζαλόγγου;) Έμφαση στην αγάπη και στους καλούς τρόπους (Καλημέρα Παναγιωτάκη μου, καλημέρα Γιωργάκη μου, Φροσάκι μου, αγαπημένα μου παιδιά...). Από Σεπτέμβρη, ο νέος διευθυντής θα έχει να μάθει τα ονόματα, τα μαθησιακά προφίλ και τους χαρακτήρες 300 μαθητών. Να τους ενοποιήσει και να δημιουργήσει συλλογική ταυτότητα, την αίσθηση του ανήκειν . Το'' εμείς''. Από Σεπτέμβρη το σχολείο θα λειτουργεί με το νέο σύστημα. Θα σχολάνε στις δύο. Κα υ μένη Διονυσία, πρωτάκια και δευτεράκια! Δεν θα έχετε χρόνο για παιχνίδι!<br /><br />15η Ιουνίου.<br />Αποχαιρετήσαμε νηπιαγωγούς, δάσκαλο και διευθυντή. Χαζολογήσαμε με τις ώρες στο πάρκο (το στέκι όλων των παιδιών του σχολείου και των γονιών τους, το πάρκο που έχει ενοποιήσει τις γειτονιές μας και τις καρδιές μας). Πήγαμε για λογοθεραπεία η Διονυσία, και εργοθεραπεία ο Παναγιώτης. Πήραμε το μετρό και πήγαμε στο Mall. Χαζέψαμε τα βιβλία στο public και τους αγόρασα από ένα παιχνιδάκι για επιβράβευση και ως ενθύμιο για τη τελευταία σχολική μέρα.<br />Στα Goody's, κάναμε απολογισμό της χρονιάς, των κατακτήσεών τους στη γνώση, στη συμπεριφορά, στις δραστηριότητες. Διαπιστώνουν οτι πλέον το πρόγραμμά* μας δεν θα είναι τόσο φορτωμένο. Το μόνο που πρέπει για λίγες μέρες να κάνουμε, είναι οι λογοθεραπείες και η εργοθεραπεία. Μετά μπάνια, βόλτες, παιχνίδι! <span style="font-weight: bold;">''Αυτή είναι ζωή!!!!!''</span> μου λέει ευτυχισμένος ο Παναγιώτης.<br /><br />*η συνέχεια για το φορτωμένο πρόγραμμά μας από βδομάδα.Ιωάνναhttp://www.blogger.com/profile/14865408754975605508noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3760928464851168479.post-685763458245979762011-06-12T15:15:00.000-07:002017-01-12T08:45:49.384-08:00Μας ζάλισε τον ...έρωτα!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
''Βασιλική, τον έρωτα πολύ βαρύ τον πήρες και στο Μαρίφ κατήντησες εκεί να ξεψυχήσεις....'' 'Επρεπε να μάθει απέξω το τραγούδι. Έμπαινε στο Υυ tube και το άκουγε είτε με Ζιώγαλα - τον προτιμούσε κιόλας- είτε με Νταλάρα. Και δόστου τραγούδι και δόστου να κάνει τα όργανα (ντουτουρουτουτού, ντουρουτουτού) δέκα με δεκαπέντε φορές τη μέρα ''Βασιλική τον έρωτα,.... Βασιλική τον έρωτα'' και η Διονυσία μαζί του σαν δεύτερη φωνή. Μας ζάλισαν τον έρωτα... Μετά ήρθε ο Μενούσης και ναι μεν ήταν στο τσακίρ κέφι για τραγούδι, για το χορό δε, ούτε βήμα. Δεν ήθελε. Τη μέρα της γιορτής όμως ανυπομονούσε να φορέσει τη στολή του. Χόρεψαν τα πρωτάκια τρεις χορούς: ''Εξέφεξε η Ανατολή'', ''ο Μενούσης'' και ''η Τρυγόνα'' . Δύο παραστάσεις έδωσαν. Μία στο πάρκο πλησίον του σχολείου και μία στο άλσος. Το ευχαριστήθηκε και καμάρωνε! Στις επόμενες μέρες όταν συναντούσαμε κάποιο γνωστό ερχόταν και μου σιγοτραγούδαγε στο αυτί ''Ο Με -νού- σης...'' ήταν το σινιάλο του οτι έπρεπε να πω στον συνομηλητή μου, οτι έλαβε μέρος στους παραδοσιακούς ηπειρώτικους χορούς.<br />
<br />
Το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και κρυφό καμάρι το αγόρι μου!<br />
<br />
<br />
<br />
Πρώτος από αριστερά ο Παναγιώτης μου... Και ανεξάρτητα από τον τίτλο του post, είμαι ...η περήφανη λεβεντομάνα!<br />
<br />
<br />
Πάνω δεξιά, έρευνα για τις συνθήκες γέννησης του αυτιστικού παιδιού. Παρακαλώ δώστε απάντηση/ψήφο.</div>
Ιωάνναhttp://www.blogger.com/profile/14865408754975605508noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3760928464851168479.post-52536821257602315772011-05-24T04:29:00.000-07:002011-05-24T05:09:40.659-07:00Η αλήθεια πονάει<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.musicheaven.gr/html/modules/Blog/accounts/movflower/1179666996.jpg"><img style="float: right; margin: 0pt 0pt 10px 10px; cursor: pointer; width: 470px; height: 327px;" src="http://www.musicheaven.gr/html/modules/Blog/accounts/movflower/1179666996.jpg" alt="" border="0" /></a><br />Το άκουσε σε κάποια παιδική τηλεοπτική σειρά και τον εντυπωσίασε! Το είχε επαναλάβει δύο τρεις φορές μέσα στη μέρα και αργά το απόγευμα, αφού του επιβεβαίωσα οτι πράγματι, η αλήθεια πονάει μερικές φορές...., ''μαμά πες μου μια αλήθεια που πονάει'' ''Ας πούμε Παναγιώτη, οτι έχεις ένα φίλο που είναι χοντρούλης και εσύ του πεις κάποια στιγμή <span style="font-style: italic;">είσαι λίγο χοντρούλης φίλε μου, </span>τότε εσύ του λες την αλήθεια αλλά ο φίλος σου θα στενοχωρηθεί που τον λες χοντρούλη.'' Πήγα να συνεχίσω με τα παραδείγματα αλλά με σταμάτησε βεβαιώνοντάς με οτι είχε καταλάβει. Το βράδυ, όταν ήρθε ο μπαμπάς του, πάει τον αγκαλιάζει γύρω από την κοιλιά και του λέει''Μπαμπά, είσαι αδύνατος, δεν έχεις κοιλιά'' Και πριν ένα χρόνο αυτό θα ήταν πέρα για πέρα αλήθεια. Έλα όμως που η καθημερινή κατανάλωση μπίρας έχει αρχίσει να του δημιουργεί ένα μικρό μαξιλαράκι, που πλέον... φαίνεται! Εξήγησα στον νεανίσκο οτι αν δεν μπορούμε να πούμε την αλήθεια επειδή θα πονέσει ο άλλος, δεν σημαίνει οτι πρέπει να πούμε ψέματα, απλά δεν λέμε τίποτα. Τώρα για το πόσο ειλικρινής πρέπει να είναι αν το ρωτήσει ο φίλος του, ελπίζω να μη προκύψει άμεσα, γιατί είναι λίγο μπερδεμένο και θα του το εξηγήσω σιγά σιγά.Ιωάνναhttp://www.blogger.com/profile/14865408754975605508noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3760928464851168479.post-86052225895166121462011-05-11T08:11:00.001-07:002019-01-09T05:06:19.937-08:00Το μυστικό του Μοντεζούμα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="http://blogs.sch.gr/spetsiotou/files/2009/02/dark-chocolate-effects-positive-health.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" src="https://blogs.sch.gr/spetsiotou/files/2009/02/dark-chocolate-effects-positive-health.jpg" style="cursor: hand; cursor: pointer; float: right; height: 238px; margin: 0 0 10px 10px; width: 300px;" /></a><br />
''Παναγιώτη, είναι ώρα να αρχίσεις το διάβασμα''<br />
Ακούω νιαούρισμα...''Δεν <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">μπορωωωώ</span>, είναι <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">δύσκολαααα'</span>'<br />
''Μα αφού δεν είδες ακόμη τι έχεις, πως <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">λές</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">οτι</span> είναι δύσκολα''<br />
Νιαούρισμα ξανά...'' Είναι πολύ <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">κουραστικοοοό</span>, δεν <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">μπορωωωώ'</span>'<br />
''<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">Ελα</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">Παναγιωτάκη</span> μου, κάνε μια προσπάθεια''<br />
'''<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">Οχι</span>, όχι όχι'' αποφασιστικά πλέον.<br />
Καθημερινά οι ίδιες ατάκες δις και τρις και βάλε. Ξεκινάω με το μαλακό, αρχίζει αυτός τα κλαψουρίσματα και τα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">νιαουρίσματα</span>, περνάω στα παρακάλια, μετά στις απειλές <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">οτι</span> τάχα μου θα τηλεφωνήσω στον διευθυντή για να του πω <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">οτι</span> θα διακόψει το σχολείο. Εδώ τσιμπάει λίγο και γράφει μια <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">σειρούλα</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">γραμματάκι</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">γραμματάκι</span>, απειλή την απειλή και αφού περάσουν και οι τελευταίες απογευματινές ώρες σε μόνιμη στάση στη <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">σειρούλα</span> που γράψαμε υπό απειλή όπλου ( το ασύρματο τηλέφωνο μονίμως στην παλάμη μου, σε ετοιμότητα για τον διευθυντή) είμαι έτοιμη πλέον, να εκραγώ. Και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">εκρήγνυμαι</span>! ''<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">Γράφεεεεε</span>, μη <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">χαζεύεις</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19">γράφεεε'</span>' ''Πόσο κάνει 10 -1, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20">πόσοοοοο</span>΄;;;;;;; Σε αυτή την αλλόφρονα κατάσταση με βρίσκει το βράδυ ο σύζυγος. ''Και μη φωνάζεις στο παιδί, μη του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_21">αγριεύεις</span>, γιατί χάνεις την ψυχραιμία σου; Μίλα του πιο ήρεμα'' Και το κορυφαίο..., το τελειωτικό χτύπημα ''Και τι κάνατε όλη μέρα, γιατί δεν έχετε τελειώσει ακόμη; Και το σπίτι γιατί είναι μπάχαλο; Δεν είσαι εσύ εδώ μέσα;'' Ναι, βέβαια, ξέχασα τη μικρή που καθώς έχει βαρεθεί να ζωγραφίζει, αυτοεξορίζεται στο καθιστικό για να δει το επάρατο κανάλι που επί 24<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_22">ώρου</span> έχει παιδικά (<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_23">άβαταρ</span>, φαν μπόι και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_24">τσαμ</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_25">τσαμ</span> κλπ. κλπ.) και μαρμαρώνει σε απόσταση αναπνοής μπροστά από την οθόνη (ή μέσα έχει μπει;) αφού πρώτα έχει δοκιμάσει διάφορες θέσεις στον καναπέ έχει συρθεί πάνω του, κάτω του, στα μπράτσα, έχει ρίξει κάτω μαξιλάρια, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_26">ριχτάρια</span> και όλα μαζί έχουν ανακατευτεί με τα παιχνίδια, τα αγαπημένα της ημέρας που την συνοδεύουν παντού- την επόμενη μέρα θα επιλέξει κάποια άλλα να την <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_27">συντροφέψουν.</span> Εννέα μήνες τώρα, ελάχιστα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_28">παρεκλίναμε</span> από το σκηνικό. Δοκίμασα αυθυποβολή: ''Να αυτή η μαγική <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_29">κολόνια</span> του μπαμπά δίνει δύναμη, τα αυτοκινητάκια κάτω από το μαξιλαράκι της καρέκλας σου θα σου δώσουν ταχύτητα. Το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_30"></span>μασάζ θα σε χαλαρώσει.'' Εκφοβισμό: '' Το κομπιούτερ και η τηλεόραση καίνε τα εγκεφαλικά σου κύτταρα'' Κίνητρα: Θα πάμε στο πάρκο, στο Γιώργο, στη <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_31">Νόρα</span>, θα σου αγοράσω σούπερ πράκτορες...'' κλπ κλπ ¨<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_32">όλα</span> τα κόλπα είχαν πρόσκαιρη επίδραση. Το μόνο που πιάνει είναι η αγριάδα. δυστυχώς. Δεν αρέσει σε κανέναν μας, μας στεναχωρεί όλους και φθείρει τις σχέσεις όλων μας.<br />
Αυτή η <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_33">γκαστρία</span> κοντεύει να τελειώσει και έχουμε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_34">κλατάρει</span>, ήδη, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_35">οικογενειακώς.</span> Λίγο πριν το τέλος θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει πριν από χρόνια για το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_36">μαστίγιο</span> και το καρότο '' <span style="font-style: italic;">τα άλογα με τα γλυκά μήλα τα πας όπου θέλεις'</span>' και<br />
''.... είμαι κουρασμένος δεν μπορώ να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_37">διαβάσωωωω'</span>' το γνωστό νιαούρισμα. ''Για πες μου Παναγιώτη, το μυστικό του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_38">Μοντεζούμα</span> για να έχει δύναμη και να μη κουράζεται, το ξέρεις; Ξέρεις ποιο ήταν;''<br />
''<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_39">Μοντεζούμα</span>;;;;; Μυστικό;;;; '' Λοιπόν ο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_40">Μοντεζούμα</span> ήταν.........κλπ κλπ...'' εν τω μεταξύ τον έχω καθίσει στην καρέκλα του γραφείου του, ''.....και το μυστικό του για να έχει δύναμη ήταν αυτό'' και του εμφανίζω μια σοκολάτα και του την δίνω. <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_41">Μασουλώντας</span> την με ευχαρίστηση ξεκίνησε να γράφει. Και τρεις μέρες τώρα όταν του λέω ήρθε η ώρα για το μυστικό του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_42">Μοντεζούμα</span> με ακολουθεί στο γραφείο του, παίρνει τη <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_43">μίνι</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_44">σοκολατίτσα</span> υγείας (να μη μου παχύνει κιόλας) που του δίνω και... <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_45">συνεργάζεται.</span> Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει ή αν θα πρέπει σε κάθε αντίρρησή του να συνεχίσει, να τον μπουκώνω με <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_46">σοκολατίτσες</span>, αλλά ένας μήνας έμεινε, που να πάρει, θα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_47">καβατζάρουμε</span>, και θα επιβιώσουμε....</div>
Ιωάνναhttp://www.blogger.com/profile/14865408754975605508noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-3760928464851168479.post-36900317766293864572011-04-01T04:07:00.000-07:002011-04-01T05:11:30.654-07:00Μια στο καρφί και μια στο πέταλο<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_nh4vtaTwKDI/RvVNrerzZpI/AAAAAAAAAD8/787ebW5Q1zs/s320/puzzle_comp_001.jpg"><br /></a><br />Η άσκηση στο βιβλίο εργασιών της γλώσσας ζητά από το μαθητή να συμπληρώσει το γραμματάκι που λείπει και να βάλει τόνο όπου χρειάζεται. Οι ελλιπείς λεξούλες είναι: <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_nh4vtaTwKDI/RvVNrerzZpI/AAAAAAAAAD8/787ebW5Q1zs/s320/puzzle_comp_001.jpg"><img style="float: right; margin: 0pt 0pt 10px 10px; cursor: pointer; width: 250px; height: 250px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_nh4vtaTwKDI/RvVNrerzZpI/AAAAAAAAAD8/787ebW5Q1zs/s320/puzzle_comp_001.jpg" alt="" border="0" /></a>αράχν..., η κόρ.. βελόν..., κλωστ.., φωλ..., αποθήκ... και σκάλ... και ο Παναγιώτης έχει γράψει αράχν<span style="font-style: italic;">τόνο</span> (ολογράφως), κόρ<span style="font-style: italic;">τόνο</span>, βελόν<span style="font-style: italic;">τόνο, </span>κλωστ<span style="font-style: italic;">τόνο, </span>σκάλ<span style="font-style: italic;">τόνο </span>κλπ.<br /><br />Με την ευκαιρία της <span style="font-weight: bold;">παγκόσμιας ημέρας για τον Αυτισμό (2 Απριλίου) </span>και με τη σκέψη οτι πολλοί μαθητές έχουν και μικρότερα αδέλφια, μοίρασα στο σχολείο σχετικό ενημερωτικό φυλλάδιο της ΕΕΠΑΑ του παραρτήματος Πειραιά, που επισημαίνει κάποιες χαρακτηριστικές συμπεριφορές ώστε να γίνει όσο το δυνατόν νωρίτερα η διάγνωση. Οι δασκάλες: ''Πολύ καλά κάνατε και τα μοιράσατε, γιατί έχουμε κάποια παιδάκια με θέματα -όχι κατ' ανάγκη αυτισμού- και ενώ τα έχουμε επισημάνει στους γονείς, δεν έχουν ενδιαφερθεί ιδιαίτερα. Ας ελπίσουμε οτι θα ευαισθητοποιηθούν με το έντυπο''<br />Προσωπικά δεν πιστεύω οτι κάποιος που αδιαφορεί για τις επισημάνσεις των εκπαιδευτικών θα παρακινηθεί να ενδιαφερθεί από κάποιο έντυπο. Αλλά πάλι..., ποτέ δεν ξέρεις...<br /><br />Αύριο λοιπόν θα είμαι και εγώ στη<a href="http://www.autismgreece.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=175&Itemid=38"> εκδήλωση</a> για την παγκόσμια ημέρα για τον αυτισμό όπως και η γειτόνισσα και φίλη <a href="http://autismos.blogspot.com/">Μαριλένα</a><br /><a href="http://4.bp.blogspot.com/_nh4vtaTwKDI/RvVNrerzZpI/AAAAAAAAAD8/787ebW5Q1zs/s320/puzzle_comp_001.jpg"><br /></a><br />Καλό Μήνα!!!!Ιωάνναhttp://www.blogger.com/profile/14865408754975605508noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3760928464851168479.post-22693389508660881942011-03-21T01:56:00.000-07:002011-03-21T03:02:50.287-07:00Χαμηλές Πτήσεις<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.rubbish.gr/images/2007/38_arkas1/arkas1_006.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 438px; height: 480px;" src="http://www.rubbish.gr/images/2007/38_arkas1/arkas1_006.jpg" alt="" border="0" /></a><br />Η φωτοτυπία που τους έδωσε ο δάσκαλος για το μάθημα της γλώσσας αναφέρεται σε μια μελό ιστορία για τον χήρο αγρότη που προσπαθεί να θρέψει τα ανήλικα ρακένδυτα και ανυπόδητα παιδιά του. Τα δυο αδέλφια βοηθούν τον πατέρα στο χωράφι και νοσταλγούν τις παλιές καλές μέρες, τότε που η μανούλα δεν είχε αποδημήσει προς τους ουρανούς.<br /><br />''Παναγιώτη, αν και εγώ πεθάνω θα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">στενοχωρηθείς</span>;''<br />''<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">Ποι</span> ο ς θα με δια <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">βά</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">ζειιιι'</span>' με ρωτά προσεχτικά και ζυγιάζει την έκφρασή μου<br />''Κανένας, αφού εγώ θα έχω πεθάνει!''<br />''Α, ωραία! Θα βρω την ησυχία μου''<br /><br /><br /><br />Α, ρε Υπουργείο Παιδείας, πόσο μέγαιρα με έχεις κάνει. Μου πήρες το γλυκό και στοργικό, μητρικό μου ρόλο και μου έδωσες αυτόν του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">οικοδιδάσκαλου</span>, χωρίς καν, να έχω εκπαιδευτεί για αυτόν.Ιωάνναhttp://www.blogger.com/profile/14865408754975605508noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3760928464851168479.post-82412401843338959222011-02-17T05:43:00.000-08:002011-02-17T06:14:12.997-08:00Η πιο όμορφη συγνώμηΠαίζει με το φίλο του Νίκο στο δωμάτιό του. Τα δυο αγόρια αποφασίζουν <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">οτι</span> τα κορίτσια τους ενοχλούν στο παιχνίδι τους και ο Παναγιώτης έχει την έμπνευση και γράφει σε ένα χαρτάκι: <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ</span> ΤΑ <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">ΚΟΡΙΤΣΙΑ</span> (βέβαια, η ορθογραφία ήταν γεμάτη μαργαριτάρια). Η Διονυσία ένιωσε σαν έκπτωτη βασίλισσα! Εκεί που ο αδερφός της την είχε σαν θεά, τώρα την πούλαγε για το άλλο παιδί και την εξόριζε από το δωμάτιό <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">τους. Έβαλε</span> τα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">κλάματα</span> και δυσκολεύτηκα να την παρηγορήσω. Εξήγησα στον Παναγιώτη <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">οτι</span> δεν είναι δίκαιη η στάση του. Έφυγα για την κουζίνα αφήνοντας την μικρή μουτρωμένη πάνω στην κουκέτα της, με απόφαση να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">ξαναδοκιμάσω</span> λίγο αργότερα να αποκαταστήσω τη σχέση τους. Την ακούω να χαχανίζει! Τι στο καλό; Πηγαίνω ξανά κοντά τους. ''Μαμά, μου ζήτησε συγνώμη!!! Κοίτα!'' Μου δείχνει το κεφαλάρι της <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">κουκέτας</span> τους. Πράγματι! Της ζήτησε συγνώμη, γραπτώς, σε τρία <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">χαρτάκ</span><span></span><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">ια</span> που τα κόλλησε στο κρεβάτι τους.<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/-61H1iVwlz3M/TV0r6gvingI/AAAAAAAAAQs/4Ko8KLai6MY/s1600/2019_11050015.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="http://4.bp.blogspot.com/-61H1iVwlz3M/TV0r6gvingI/AAAAAAAAAQs/4Ko8KLai6MY/s400/2019_11050015.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5574660197976284674" border="0" /></a> Η πιο όμορφη συγνώμη! Καρδούλα...φίλοι καλοί...συγνώμη.Ιωάνναhttp://www.blogger.com/profile/14865408754975605508noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3760928464851168479.post-8360275181032084762011-01-30T10:27:00.000-08:002011-01-30T11:32:48.764-08:00καθρέφτη, καθρεφτάκι μουΔεν έχουμε τελειώσει ακόμη το φαγητό μας και η Διονυσία καθρεφτίζεται στη τζαμαρία. Με κίνηση μοιραίας γυναίκας τινάζει μια τούφα από τα μαλλιά της και τη στρώνει με τα δάχτυλα στο πλάι. Με ένα δεύτερο τίναγμα προς την αντίθετη κατεύθυνση, στρώνει μερικές ακόμη τούφες από την άλλη πλευρά του κεφαλιού της που το έχει γείρει με χάρη. Ικανοποιημένη από την εικόνα που της στέλνει το καθρέφτισμα στο τζάμι, γυρνάει με νάζι προς τον Παναγιώτη και τον ρωτάει όλο γλύκα και με χαμόγελο από διαφήμιση οδοντόκρεμας: ''Πως σου φαίνομαι;'' και ο Παναγιώτης σοβαρός σοβαρός ''Σαν μαϊμού''. ''Έλα Παναγιώτηηη'' και σουφρώνει τα χειλάκια της. ''Σαν μαϊμού άσχημη'' συνεχίζει σοβαρός ο αδερφός της, αλλά ήδη έχουμε διακρίνει ένα γελάκι που προσπαθεί να κρύψει. ''Ελα Παναγιώτη, να λες αλήθεια'' απαιτεί η μικρή μου. Στο βάθος ξέρει οτι την δουλεύει. ''Καλά, καλά'' γελάει τώρα ο Παναγιώτης και σηκώνει τα χέρια για να καλύψει το κεφάλι του ''είσαι σα μαϊμού όμορφη''. Η Διονυσία έχει σηκώσει το χέρι και προσπαθεί να τον κοπανίσει. Και τα δύο τους έχουν ξεραθεί στα γέλια!<br /><br /><br />Αναδρομικό 1: Ρωτάνε την Διονυσία τι της έφερε ο Αη Βασίλης και η κοπελούλα μου απαντά όλο καμάρι:''Μπάρμπι τάμπιντου τάμπιντου τάμπιντου τελεία τζι α''<br /><br />Αναδρομικό 2: ''Μαμά, ξέλεις πως θα ονομάθω την κόλη μου, όταν μεγαλώσω;''<br /> ''Πως θα την ονομάσεις κοριτσάκι μου;''<br /> '' Θα την ονομάσω Μηδείας Μυκάλης*, μα λέσει αυτό το όνομα'' <br /><br /><br /><br /><br />* Μυδείας-Μυκάλης: είναι στάση του τραμ στη Νέα Σμύρνη.Ιωάνναhttp://www.blogger.com/profile/14865408754975605508noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3760928464851168479.post-68010164337946110132011-01-17T01:49:00.000-08:002011-01-17T04:08:16.177-08:00Μα.... για όνομα...!!!Μου μιλάνε και τα δύο ταυτόχρονα. Και τα δύο θέλουν να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">μονοπωλήσουν</span> τη προσοχή μου(!). Η Διονυσία έχει πάρει φόρα και ο Παναγιώτης τη διακόπτει συνεχώς. Δεν μπορώ να τα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">παρακολουθήσω.</span> ''Παναγιώτη, περίμενε να τελειώσει η Διονυσία και μετά μου λες αυτό που θέλεις''. Σιωπά και ακούει αυτό που λέει η αδελφή του. ''Έλα Παναγιώτη, πες μου αυτό που ήθελες'', εγώ. Και ο Παναγιώτης <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">αγανακτισμένος.</span>.. ''Για όνομα του Θεού, εσύ <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">φταίς</span> Διονυσία, έκλεψες τις σκέψεις μέσα από το μυαλό μου, τώρα δεν θυμάμαι τι ήθελα να πω''<br /><br /><br />Μερικές μέρες (μήνα να πω καλύτερα) αυτός ο ίδιος και ανυπόμονος Παναγιώτης μπαίνει στη κουζίνα όπου συζητώ με τον μπαμπά του και... ''Με συγχωρείτε που σας διακόπτω, αλλά....'' (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)<br />Τον γεμίσαμε φιλιά!<br />Οι γονείς που έχουν παιδιά με αυτισμό ή αυτιστικές διαταραχές, γνωρίζουν πολύ καλά πόσο σημαντική είναι αυτή η απλή ένδειξη ευγένειας και πόσα πολλά σημαίνει.<br /><br /><br /><br />Πριν δύο μέρες με πλησίασε στο πάρκο, μια μαμά που τα παιδιά μας παίζουν μαζί (παρόλο που ο δικός της είναι κατά ένα χρόνο μικρότερος του Παναγιώτη) "Καλά, μα τι καλό παιδί που είναι ο γιος σου!'' (<span style="font-style: italic;">και βέβαια, είναι</span>! εγώ από μέσα μου,) και μου εξηγεί <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">οτι</span> το καμάρι μου υπερασπίστηκε με πολύ ωραίο τρόπο τον γιο της, όταν ένα μεγαλύτερο παιδί τον έσπρωξε. Παραξενεύτηκα, γιατί σε κάποια άλλη περίπτωση που ένας επιστήθιος φίλος του έκλαιγε, δεν είχε δώσει τη παραμικρή σημασία, ωστόσο φούσκωσα από <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">περηφάνια</span> (είμαι λίγο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">χαζούλα</span>, το ξέρω) <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">όταν</span> μείναμε μόνοι μας τον ρωτάω: ''Αλήθεια Παναγιώτη, μάλωσες το άλλο παιδάκι;'' ''Δεν το μάλωσα, μάθημα του έκανα''<br /><br />Έτυχε να βρεθούμε σε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">McDonald's</span> και το δωράκι στο παιδικό μενού ήταν μια σαχλαμάρα που αφορούσε στην παιδική ταινία ''Ο μεγαλοφυής''. Κάτι του εξήγησε ο μπαμπάς του για την επιθυμία του ''κακού'' να φτιάξει ένα ρομπότ που θα καταστρέψει την πόλη ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων, και ο Παναγιώτης <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">κολλά</span> τη βελόνα στις πολύ πολύ ενδιαφέρουσες ερωτήσεις του. ''Και αν φτιάξει δύο ρομπότ τι θα γίνει μπαμπά;'' ...''και αν φτιάξει δέκα, τι θα γίνει;'' .... και αν φτιάξει <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">τριανταπέντε</span> δέκα χιλιάδες, τι θα γίνει;'' και η σειρά των ερωτήσεων καθημερινά αυξανόταν με κάθε λογής φανταστικό <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">συνδυασμό</span> αριθμών που του ερχόταν στο κεφάλι. Ώσπου ο μπαμπάς δεν αντέχει άλλο και ''Παναγιώτη, μη με <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">ξαναρωτήσεις</span>, δεν θα σου απαντήσω'' ''Μία τελευταία μπαμπά, σε παρακαλώ, κάνε μου αυτή τη <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">χάρηηηη</span>!'' Τελικά με το που είδε την ταινία στο σινεμά, το κόλλημα μαγικά ... <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">ξορκίστηκε</span><br />Και όχι, δεν έχω παράπονο, πάμε πολύ καλά. Και είναι πλέον πολύ περισσότερα τα θετικά <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">πρόσημα</span> από τα αρνητικά!<br />Από την άλλη έχω την χαριτωμένη μου Διονυσία, που όταν θυμώνει αμφισβητεί τη μητρική μου ιδιότητα και με χρίζει ως κακιά μητριά και μάγισσα που αφού πάτησα με το τακούνι μου τη μαμά της στο χώμα και την έλιωσα, πήρα τη μορφή της. Φωνές και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">αντάρες</span> καταμεσής στη <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">Καλλιρρόης</span>, με τη κορούλα μου να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">ωρύεται</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19">οτι</span> δεν είμαι η μαμά της και δεν θέλει να έρθει μαζί μου. Για κάθε ενδεχόμενο, σκέφτομαι να έχω πάντα μαζί μου πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης.<br /><br /><span style="font-size:130%;"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20">Ευχομαι</span> <span style="color: rgb(204, 51, 204);"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_21">ΚΑΛΗ</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_22">ΧΡΟΝΙΑ</span></span> με πολλά χαμόγελα και Υγεία σε όλους!!!</span>Ιωάνναhttp://www.blogger.com/profile/14865408754975605508noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3760928464851168479.post-31341803514033240592010-11-17T07:44:00.000-08:002010-11-17T09:50:00.567-08:00Όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό...Είμαστε καλά, εδώ γύρω και γύρω -γύρω. Χορεύουμε στους ρυθμούς του σχολικού προγράμματος και εύχομαι να απουσιάζει ο δάσκαλος, να απεργήσει, να έχει δύο Σαββατοκύριακα η εβδομάδα και ουφ! πάλι Δευτέρα...; και ερώτηση κρίσεως, πόσες φορές επιτρέπεται να σου πέσει το μολύβι από τα χέρια και πόσες να σκύψεις να το μαζέψεις μέσα στη μέρα; Πόσα διαλλείματα επιτρέπεται να κάνεις μετά από κάθε γραμματάκι που γράφεις; Και τέλος ύστερα από πόσες στριγκλιές του τύπου ''<span style="font-weight: bold;">γρ</span>αααα<span style="font-weight: bold;">ά</span>α<span style="font-weight: bold;">φε</span>εεεεεε Πανααααγιωωωώωωτηηηηηη'', χαρακτιρίζεται η μαμά ως η υστερική του 2ου ορόφου;<br />...αλλά πολλάκις, χαλαρώνουμε κιόλας ...<br /><br />Κατά την επιστροφή από το σχολείο:<br />''Μπουχου χου, Είναι πολύ βαρετό μπουχου χου''<br />''Τι έγινε Παναγιώτη, γιατί κλαψουρίζεις;'' κάπως απότομα εγώ, γιατί το μυαλό μου περιπλανιέται σε νέα προβλήματα και υποχρεώσεις...<br />''Γιατί το σπίτι μας είναι τόσο πολύ μακρυά από το σχολείο; Είναι πολύ κουραστικός ο δρόμος μπουχου χου''<br />''...στείλε μου e mail, θα βγάλω φωτοτυπίες και θα τις βάλουμε στις τσάντες των παιδιών...'' μιλάω στο τηλέφωνο με τη υπεύθυνη ενός βιωματικού σεμιναρίου που διοργανώνει ο Δήμος μας για γονείς. Ο Παναγιώτης το βιολί του, κλαψουρίζει για το πόσο μακριά είναι το σχολείο από το σπίτι μας. Να πάρει ευχή πέρασα ένα καλοκαίρι μεσ στην αγωνία για αν θα το πάρουν σ αυτό που είναι και οι φίλοι του και αυτός μου κλάψουρίζει για την απόσταση. Είμαι αρκετά τσιτάρισμένη και του λέω γλυκά γλυκά και έτοιμη να τον δαγκώσω στην περίπτωση που συμφωνούσε.<br />''Ναι μωρό μου, έχεις δίκιο, είναι πολύ μακριά το σχολείο σου! Τι θα έλεγες να βρίσκαμε ένα άλλο, πιο κοντά στο σπίτι μας;'' Χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και τα γατόνυχα έτοιμα να ορμήξουν...<br />''Όχι, άλλο σχολείο. Αυτό'' ...Τη γλίτωσε τη γατοεπίθεση...<br />''Τότε, μη κλαψουρίζεις για την απόσταση...'' εγώ και όχι τόσο γλυκά πλέον.<br />''Εγώ, λέω να βρούμε άλλο σπίτι, κοντά στο σχολείο'' μου λέει γλυκά γλυκά ο Παναγιωτίνος μου και με έκανε να γελάσω και να χαλαρώσω από την ένταση τω ν τελευταίων ημερών.<br />αναρωτιέμαι αν είναι δική του σκέψη αυτή της μετακόμισης ή του την έχει άθελά του, υποβάλλει ο φίλος του;Ιωάνναhttp://www.blogger.com/profile/14865408754975605508noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-3760928464851168479.post-40870853283993533502010-10-16T09:07:00.000-07:002010-10-16T10:41:49.501-07:00Να φύγει, να πάει σπίτι του να πεθάνει...Μόλις επέστρεψαν από το πλανητάριο. Φωνές, γέλια! Ο ''μικρός πρίγκιπας'' τους άρεσε. Ενθουσιάστηκαν και με το θόλο. Έχουμε προσκαλέσει και τον κουμπάρο με τα παιδιά του για φαγητό, μιας και παρακολούθησαν όλοι μαζί το έργο και βρέθηκαν ύστερα από πολύ καιρό στα μέρη μας. Ένας πανικός μέσα στο δωμάτιό τους, αφού και τα τέσσερα πιτσιρίκια ανακατεύουν τα παιχνίδια, τα παίζουν λίγο και τα αφήνουν γρήγορα για να παίξουν με άλλο. Τότε είναι που πέφτει στα χέρια τους το κουτί με τα Γκορμίτι! Επιφωνήματα ευχαρίστησης και ρόλοι που αναδιανέμονται ''εγώ θα είμαι ο αρχαίος φρουρός'', ''εγώ θα είμαι ο κολοσσός'','' εγώ θα είμαι ο τρόμος'' ''και εγώ η Τζέσσικα''. Κάπου εκεί στο φόρτε του παιχνιδιού ο Παναγιώτης τους λέει οτι ''αγόρασε'' το καινούριο dvd και τα προσκαλεί να το δούνε. Τον ακολουθούν στη τηλεόραση αλλά το μάτι των καλεσμένων πάει σε άλλα παιχνίδια που ήταν παραπεταμένα σε διάφορα σημεία του καθιστικού. Τον εγκαταλείπουν και ασχολούνται με τα αεροπλανάκια του ''έι παιδιά! Εγώ μόνος μου θα μείνω;'' Δεν του δίνουν σημασία. Στενοχωριέται! ''Ελάτε παιδιά να το δούμε!'' Άλλη μία προσπάθεια. ''Δεν είσαστε καλοί φίλοι..'' εδώ η υπομονή του έχει εξαντληθεί και έχει αρχίσει να οργίζεται. ''Να φύγετε! Να πάτε σπίτι σας'' Θυμός ,κλάματα! Του μιλήσαμε, του εξηγήσαμε γιατί προτιμούν τα παιχνίδια από τη τηλεόραση και φάνηκε να ηρεμεί. Κάθησε να παίξει μαζί τους. Ώρα φαγητού! Πατάτες τηγανητές, κοτομπουκιές και σαλάτα για όσα τη τρώνε. Ο Παναγιώτης θέλει τυροπιτάκια. Του τα σερβίρω μαζί με πατατούλες.Γίνεται τούρκος! Σπρώχνει το πιάτο και πετάει τις πατάτες κάτω. Μόλις που προλαβαίνω να πιάσω το πιάτο που ακόμη είχε τα τυροπιτάκια. Τον φωνάζω να φάει. Βλέπει το πιάτο και τον πιάνει υστερία. ''Δεν θέλω αυτά τα τυροπιτάκιαααα, αγγίξαν τις πατάτεεεες. Έχουν λάδι πατάτααας'' Φωνές ξανά, νεύρα... Του ψήνω καινούρια.Έχει λυσσάξει από τη πείνα. Νεύρα, νεύρα, νεύρα. Επιτέλους, έτοιμα τα τυροπιτάκια! Περιμένουμε να κρυώσουν. Ο συνομήλικός του, γιός του κουμπάρου μας είναι στο μπαλκόνι και διαβάζει μεγαλόφωνα ένα περιοδικό. ''Σε ποιά τάξη πάει;'' με ρωτά ο δύσκολος. ''Στη πρώτη Δημοτικού, όπως και σύ!'' Το τί έγινε, μόλις τον άκουσε δεν περιγράφεται. Γούρλωσε τα μάτια του και άρχισε να χτυπιέται και να φωνάζει ''Να πεθάνει, να πεθάνει'' ...''Αυτός ξέρει να διαβάααζει''...<br />''εγώ δεν ξέρωωωω''...'' Θέλω να μάθω να διαβάζω τώραααα''...''θα του πετάξω το παπούτσι μου να του ανοίξω το κεφάλιιι'' ... ''γιατί ξέρει αυτός να διαβάζειειειειει;'' Σοκαριστήκαμε όλοι από τη συμπεριφορά του και την υστερία του. Ότι και να του λέγαμε, μάλλον τον πυροδοτούσε παρά τον καλμάριζε. Τονίσαμε τις δικές του κατακτήσεις, ότι ο φίλος του π.χ. δεν ξέρει κομπιούτερ, ενώ αυτός ξέρει, του είπαμε οτι τα διάβασε όλα λάθος και οτι στα ψέμματα του είπαμε μπράβο, αλλά τίποτα... ''Να φύγει να πάει σπίτι του να πεθάνει, εγώ πρέπει να ξέρω να διαβάζω όχι αυτός, αυτός είναι πιο μικρός από μένα'' Του είπαμε οτι ο μικρός μας φιλοξενούμενος πάει σε άλλο σχολείο ενώ στο δικό μας κανένα παιδάκι δεν έμαθε ακόμη να διαβάζει...και πάλι τίποτα. Κάποια στιγμή προσποιήθηκε οτι θέλει να κοιμηθεί και πήγε τρέχοντας στο δωμάτιό του για να δώσει μια γερή δαγκωνιά στο ανύποπτο παιδάκι, (από αντανακλαστικά εδώ κάπου πρέπει να τον έσπρωξε και ο δικός μου χτύπησε το δόντι του).<br />Είχαμε ξεσυνηθίσει τέτοιου είδους εκκρήξεις και πανικοβληθήκαμε και αντιδράσαμε σαν πρωτάρηδες με φωνές, τόσο προς το παιδί όσο και μεταξύ μας. Από διαχείρηση κρίσεων: πάτος το ζεύγος! Τον απείλησα οτι θα τον χαστουκίσω αν συνεχίσει και έφυγα μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά. Σιγά σιγά , άρχισε να ηρεμεί και αποκοιμήθηκε. Ή έτσι μας φάνηκε τουλάχιστον. Μετά από δέκα λεπτά νάσου τον στην κουζίνα δίπλα στη ''πέτρα του σκανδάλου''. Σηκωθήκαμε αλαφιασμένοι όλοι και πήραμε θέσεις για να προστατέψουμε το παιδάκι. ''Εσύ, με χτύπησες στο δόντι και με πονάει, αλλά δεν πειράζει'' και πριν προλάβουμε να τον απομακρύνουμε τον αγκαλιάζει γελώντας και του δίνει ένα φιλί! ''Φίλοι;'' ...σαν να μην έτρεχε τίποτα και ας είχαμε πάθει οικογενειακώς από τρία εγκεφαλικά... και ας γίναμε κουρέλια.<br /><br />Και να σκεφτεί κανείς οτι τη Πέμπτη ήμασταν στο ΚΕΔΔΥ και φουσκώναμε από περηφάνεια όταν μας έλεγαν οτι είναι δύσκολη η απόφασή τους για παράλληλη στήριξη γιατί τον είδαν στο σχολείο να συμμετέχει στη τάξη, να παίζει και να αλληλεπιδρά με τους φίλους του στο διάλλειμα και να έχει ισότιμη σχέση μαζί τους.<br /><br />Αυτό που καταλαβαίνω είναι οτι πρέπει να μάθει να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του και να μη ματαιώνεται εύκολα. Νομίζω οτι η κακή του διάθεση ξεκίνησε από την άρνηση των παιδιών να δούν τους γκορμίτες σε dvd. Πρέπει να μάθει οτι δεν είναι απαραίτητο όλοι να ενδιαφέρονται για τα ίδια πράγματα. Μετά οι πατάτες με το τυροπιτάκι μαζί τον στράβωσαν (συνήθως αν κάτι τον ενοχλεί στο πιάτο ζητά ήρεμα να το βγάλουμε. Κάτι πρέπει να κάνουμε και εδώ). Τα τυροπιτάκια, τελικά δεν τα έφαγε. 'Εφτιαξε γάλα με choco pops, μόνος του και χόρτασε τη πείνα του. Τέλος η πρωτιά του άλλου παιδιού και η αδυναμία η δική του. Πρέπει να μάθει να χάνει ( Τον έγραψα στο σχολείο για σκάκι (η φαρσοκωμωδία!), το ζήτησε ο ίδιος και πήγε με χαρά τη πρώτη μέρα. Κέρδισε μάλιστα και ένα πιόνι από τον αντίπαλό του. Την επομένη δεν πήγε γιατί φοβόταν οτι θα χάσει)Ιωάνναhttp://www.blogger.com/profile/14865408754975605508noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3760928464851168479.post-43791730666341814022010-09-26T08:17:00.000-07:002010-09-26T08:48:21.068-07:00''...όλα, όλο λίγο χάλια...''Αύγουστος. Μακρύς Γυαλός. Ο Παναγιώτης και η Διονυσία γλυκοκοιτάζουν και φλερτάρουν το ολοκαίνουριο τηλεκατευθυνόμενο σκαφος που έφερε η Βάσω στον Στέφανο. ''Μπορείτε να το τηράτε όσο θέλετε, αλλά μη το γκιάτε'' τους είπε ο λατρεμένος του αδερφού μου. Πειθήνια τα δικά μου, βλέπαν και δεν αγγίζαν. Ούτε σχόλιο, ούτε γκρίνια για το καινούριο παιχνίδι του ξάδελφου. Δύο μέρες σιωπηλά για το αντικείμενο του πόθου του. Είχε σκάσει ο Στέφανος! Είχε σκάσει που δεν ασχολούνταν με το σκάφος του που δεν του έδιναν την ευκαιρία να τους βάλει τις φωνές , πως θα του το χαλάσουν. Το πήρε και το έβαλε στο νερό. Τα δικά μου τον παρακολουθούσαν να το μανουβράρει από μακριά, ώσπου ο Παναγιώτης εκεί που δεν είχε βγάλει άχνα για ώρες γυρίζει προς τη Βάσω και της λέει: ''Βάσω, γιατί εμένα μου φέρνεις παιχνίδια όλα, λίγο χάλια και το Τέτανο μόνο καλά;'' ''Θέλεις και εσύ τηλεκατευθυνόμενο σκάφος;'' τον ρωτάει γλυκά γλυκά η αδελφή μου και ετοιμαζόταν να του πει οτι έχει ένα ίδιο δώρο και για αυτόν, αλλά η απάντησή του τη φρέναρε: ''Όχι, εγώ έχω σκάφος το παλιό μου, που έφερε η Χριστίνα (η πρώην παιδαγωγός του). Δεν θέλω άλλο''Ιωάνναhttp://www.blogger.com/profile/14865408754975605508noreply@blogger.com6