Σάββατο 22 Αυγούστου 2009

Μπροστά πηγαίνει ο αρχηγός...

Έχουμε ένα θεματάκι, που είχε κάνει την πρώτη του εμφάνιση λίγο πριν φύγουμε για τις διακοπές. Ο Παναγιώτης κάθε φορά που έχανε στο παιχνίδι εκνευριζόταν. Αναποδογύριζε το επιτραπέζιο και οτι άλλο βρισκόταν τριγύρω και κλαίγοντας προσπαθούσε να δώσει στη νικήτρια Διονυσία το βραβείο της: ένα ρολόι στον καρπό της ...δια οδόντος. Η μικρή πριγκίπισσα δεν καταλαβαίνει ακόμη καλά το πρώτος/ δεύτερος ή το αρχηγός και ακόλουθος οπότε αν και νικήτρια του παιχνιδιού, λέγαμε οτι νικητής είναι ο Παν. και δεύτερη νικήτρια η Διον.
Στη Ζάκυνθο όμως το πρόβλημα έγινε έντονο, καθημερινό και αξεπέραστο. Τώρα δεν έχει να κάνει με την Διονυσία που μπορούσαμε να την κοροιδέψουμε εύκολα (πλέον ούτε και αυτήν, γιατί καταλαβαίνει πια τις διαφορές), αλλά με τον οχτάχρονο ανιψιό μου, τον Στέφανο. Σε παιχνίδια ρόλων θέλει να είναι ο αρχηγός, ο καπετάνιος, ο στρατηγός κλπ. Το ίδιο και ο Παναγιώτης. Σε παιχνίδια που αναδεικνύουν τον πρώτο ως νικητή, ο Στέφανος δέχεται το αποτέλεσμα του αγώνα, ο Παν., όμως όχι. Δεν μπορεί να δεχτεί την ήττα, θέλει να είναι πρώτος. ''Εγώ 'μαι πώπο'' Κλάμματα και φωνές καθημερινά. Σαν μεγαλύτερος ο Στέφανος έχει περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει και κερδίζει. Και τα δύο αγόρια διεκδικούν το τίτλο του νικητή, του αρχηγού κλπ. Επιμένουν και οι δύο και δεν υποχωρούν ότι και αν τους τάξω. Καταλήγουν σε βρισιές του τύπου είσαι μπέμπης, είσαι μπέ εε μπηης, κλάμματα (από τον Παναγιώτη), και ανταπόδοση...''εσύ είσαι μπέμπης''
Στη μπανιέρα καθώς τα ξεπλένω, έχουμε τα ίδια. Κλάμματα και φωνές μεταξύ Διονυσίας και Παν. για τον ποιον θα βγάλω πρώτα έξω με τη πετσέτα. Η κατάληξη είναι να τα παίρνω και τα δύο αγκαλιά ταυτόχρονα δοκιμάζοντας σοβαρά την μέση μου. Δεν ξέρω αν αυτή η εμμονή στην πρωτιά, είναι χαρακτηριστικό της διαταραχής ή ίδιον της ηλικίας των πεντέμισι χρόνων του, αλλά αν δεν βρεθεί κάποιος τρόπος να περιοριστεί αυτή η εμμονή το σίγουρο είναι οτι θα πάθουν ζημιά τα νεύρα μου και η μέση μου.

Υ. Γ : Οι διακοπές μας, στη Ζάκυνθο, συνεχίζονται.....
Ο Μπαμπάς και τα τέκνα μας καθώς και οι λοιποί πλάγιοι συγγενείς, σήμερα εκδράμουν σε παραπλήσια νησίδα (στο Μαραθονήσι). Εγώ, απολαμβάνω μια πλήρη ησυχία και ηρεμία. Ούτε ο κόκκορας δεν τολμά να με ενοχλήσει!
Θαύμααααα!
Καλή συνέχεια.....