Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Παραμονή Πρωτοχρονιάς

Περιμένουμε τον Αγιο Βασίλη και είμαστε αγγελούδια!
Ό,τι πω γίνεται σε χρόνο dt!
Να δεις που έχω αρχίσει να τον συμπαθώ τον γερούλη!

Καλή χρονιά

με Υγεία

και Πρόοδο των οικογενειών μας και για όλο τον κόσμο!

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Ξορκίζοντας τους φόβους του!

Πόση δύναμη χρειάζεται ένας ενήλικας για να αντιμετωπίσει τους φόβους του και τα άγχη του; Πόση δύναμη ένα μικρό παιδί που καλά καλά δεν μπορεί να εκλογικεύσει την κατάσταση;

Σε όλο το σχολικό μου βίο, την ώρα της πρωϊνής προσευχής πάντα κρυβόμουν. Δεν ήθελα να βγω μπροστά για να την πω. Ντρεπόμουν και φοβόμουν οτι από το άγχος θα ξεχάσω τα λόγια.

Ο Παναγιώτης στο σχολείο δεν μιλάει από μόνος του στη δασκάλα, ούτε στα άλλα παιδιά. Εχτός και αν του απευθύνουν το λόγο. Ξέρει οτι τα μικρά διαβολάκια τον κοροϊδεύουν για τον τρόπο που μιλάει, γι αυτό και αποφεύγει.

Φαντάζεστε την εκπληξή μου, όταν χθες το μεσημέρι που πήγα να τον πάρω μου είπε η δασκάλα του, οτι όταν ρώτησε την τάξη ποιός θα πει σήμερα προσευχή, ο Παναγιώτης σήκωσε το χέρι του και πήγε στην έδρα, γύρισε προς όλη την τάξη και είπε την πρωϊνή προσευχή. ...Με τον δικό του τρόπο...στα παναγιωτιδικά..

Από Πτολεμαϊδα, πλέον, σας εύχομαι:

Καλά Χριστούγεννα και Καλές Γιορτές!!!

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

ΕΚΤΑΚΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

Σήμερα, 21/12/09, σε συνεργασία με το Παράρτημα Πειραιά της Ε.Ε.Π.Α.Α., στο Μουσείο του Ολυμπιακού,στο στάδιο Καραϊσκάκη θα γίνει εορταστική εκδήλωση για τον ερχομό των Χριστουγέννων μαζί με τους παίχτες Μπουρούση Γιάννη και Γιοτάμ Χαλπερίν, της Κ.Α.Ε. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Χορηγός η Novo nordisk (επίσημος χορηγός του Ολυμπιακού).

Ευτυχώς που υπάρχει και το παράρτημα Πειραιά που κάπως δραστηριοποιείται. Μάλιστα μία βδομάδα πριν (13/12/09) είχε διοργανώσει Χριστουγεννιάτικο Bazaar σε δημοτικό κινηματογράφο και σε συνεργασία με το Δήμο Δραπετσώνας έγινε προβολή της ταινίας ''Ψηλά στον ουρανό'' με ελεύθερη είσοδο για μικρούς και μεγάλους.

Η Ε.Ε.Π.Α.Α. Θεσσ/νίκης ετοιμάζει σεμινάριο με τίτλο''Πρόγραμμα εντατικής Αλληλεπίδρασης'' για τέλη Μαϊου ενώ στις αρχές αυτού του μήνα είχε οργανώσει διαλέξεις με θέματα για τον αυτισμό όπως ''Διαιτητικές θεραπευτικές παρεμβάσεις''

Η Ε.Ε.Π.Α.Α, από την πρωτεύουσα, εγκαινίασε Κέντρο ημέρας για ενηλίκους στον Γέρακα Αττικής (στις 3/12/09), αλλά από κει και πέρα δραστηριότητες που να αφορούν ενημέρωση του κοινού για τον αυτισμό ή κάποιο συνέδριο που να αφορά τις αυτιστικοοικογένειες δεν έχω δει.
Χορηγοί (εταιρίες με προφίλ ''κοινωνικής ευθύνης'' υπάρχουν) και Δήμοι διαθέσιμοι για συνεργασία υπάρχουν.

Ας ελπίσουμε οτι δεν θα σταματήσουν μετά τα Χριστούγεννα οι δραστηριοποιήσεις.

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

Το τέρας αν και κοιμάται, που και που ξυπνάει...*

Δεν προλαβαίνουμε να πούμε οτι πάμε καλά, ότι το έχουμε βαριά λαβώσει ή να σκεφθούμε οτι η ήττα του και ο αφανισμός του πλησιάζει και νά σου το πάλι, να μας θυμίζει την παρουσία του με βρυχηθμούς. Το τέρας ποτέ δεν πεθαίνει, μόνο κοιμάται και πότε πότε ξυπνάει.

Συνάντηση με τη δασκάλα του. Είναι πολύ ευχαριστημένη με τη πρόοδο που έχει κάνει, συνεργάζεται, πρόθυμος για το θεατρικό ή το χορευτικό, έχει κάνει φίλους από άλλη τάξη κλπ,κλπ. αλλά δεν παίρνει τη πρωτοβουλία να της μιλήσει. Πρέπει να του απευθύνει αυτή το λόγο..και δεν διεκδικεί. Ο Παναγιώτης τ ακούει όλα αυτά και μάλλον καταλαβαίνει τα μισά. Δυστυχώς δεν ήταν κατάλληλος ο καιρός για να τον βγάλουμε έξω. Κάθε φορά που ακούει τόνομά του κλείνει τ αυτιά του. Με τραβάει να φύγουμε....

Έχω κάποια τελευταία δωράκια να αγοράσω και τον παίρνω μαζί μου. Ο χρόνος περνά πολύ γρήγορα και ίσα που προλαβαίνω να πάρω τη Διονυσία από τον παιδικό σταθμό. Φορτωμένη με διάφορες τσάντες και σακούλες συν τη σχολική τσάντα του Παναγιώτη, προσπαθώ να φτάσω εγκαίρως στο σχολείο της. Ο Παν. με τραβάει πίσω θέλει να πάμε σπίτι για τουαλέτα.

''Να πάρουμε την αδελφή σου πρώτα''

'' Θέλω κακααά μου''

''Θα πας στην τουαλέτα του σχολείου της Διονυσίας''

''΄Οχι, σπίτι μου θέλω''

''Θα την πάρουμε γρήγορα-γρήγορα και φεύγουμε κατευθείαν για το σπίτι''

''Όχι πρώτα σπίτιι, μετά σχολείο'' και κλάμα και θυμός και ''Θέλω αγκαλιά, θέλω αγκαλια'' και όπως είμαι ήδη φορτωμένη παίρνω και τη χάρη του αγκαλιά. Ησυχάζει. Στο επόμενο τετράγωνο δεν αντέχω και τον αφήνω κάτω.

Από την αρχή ο παραπάνω διάλογος με επιπλέον κλάμα, θυμό, φωνές και αιτήματα και κινήσεις για αγκαλιά. Δεν ενδίδω. Δεν προχωράει. Δεν θέλει να μπει στο σχολείο. Μου έρχεται να τον πιάσω από το γιακά και να τον σύρω μέχρι την καγκελόπορτα, αντί αυτού ...τον παίρνω αγκαλιά. Παίρνω την Διονυσία και προσπαθώ να της κουμπώσω το μπουφάν. Ο Παναγιώτης κλαίει και χτυπιέται κάνει μια προσπάθεια να με δαγκώσει. Αν δεν ήμουν στο σχολείο (κοιμούνται παιδάκια μέσα) θα του είχα βάλει τις φωνές.

''Φεύγουμε Παναγιώτη, πάμε στο σπίτι'' του λέω

''Όχι ιιι, πρέπει να πάμε πρώτα στο σπίτι για κακά και μετά να έρθουμε να πάρουμε τη Διονυσία''

Να πάρει η ευχή, αυτή είναι η ρουτίνα του. Πρώτα στο σπίτι,μετά στη Διονυσία. Όμως, και άλλες φορές έχει αλλάξει η ρουτίνα του αλλά δεν έδωσε σημασία, γιατί σήμερα; Μήπως η συνάντηση με τη δασκάλα και η αλλαγή στη ρουτίνα του ήταν too much? Η επιστροφή στο σπίτι με μιά επιπλέον σχολική τσάντα, ένα παιδί να κλαίει στην αγκαλιά μου και το άλλο να τρέχει μπροστά μου ή να μένει πίσω, ήταν αδύνατη. ''Είμαι πολύ κουρασμένος'' μου λέει ο Παναγιώτης, δεν μπορώ να περπατήσω, πάρε με αγκαλιά, νυστάζω''

Είναι πάγια τακτική του να ζητάει αγκαλιά όταν έχει θυμώσει ή έχει ματαιωθεί και να κοιμάται επιτόπου (shut down)

Αφήνω τα πράγματα κάτω (ήρεμα αυτή τη φορά και είμαι αποφασισμένη να μη κάνω λάθος) και ''Εντάξει Παναγιώτη, θα σε πάρω αγκαλιά και θα καθίσουμε στο παγκάκι, γιατί είμαι και 'γώ κουρασμένη. Όταν ξεκουραστείς και είσαι έτοιμος να περπατήσουμε να μου το πεις να ξεκινήσουμε'' Συμφώνησε κουνώντας το κεφάλι και έγειρε στην αγκαλιά μου. Φόρεσα και στα δύο τις κουκούλες και μίλαγα στο χαλαρό με τη Διονυσία για το καινούριο της playmobil. Και ευτυχώς ο Παν. δεν αποκοιμήθηκε, αλλά άκουγε με προσοχή αυτά που λέγαμε μέχρι που πήρε μέρος και αυτός στη συζήτηση.

''Ξεκουράστηκες; Μπορούμε να φύγουμε;

''Ναι''

Στο υπόλοιπο της διαδρομής μας χοροπηδούσε μαζί με τη Διονυσία και γελούσε σα να μη πέρασε ποτέ σύννεφο πάνω από τα μάτια του. Αυτή η αλλαγή στη διάθεση έγινε μέσα σε πέντε λεπτά, τόσο καθίσαμε στο παγκάκι. Οι διαπραγματεύσεις για το αν θα τον πάρω ή όχι αγκαλιά είχαν κρατήσει πολύ περισσότερο συν τα νεύρα, η αγανάκτηση και ο θυμός μας.

Και πόσο παράξενα απλή ήταν λύση!



*μετάφραση από παναγιωτιδική

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009

Μίλα μου...βρώμικα*


Όταν στα τριάμισί του ο Παναγιώτης, δεν μίλαγε ακόμη, ακούγαμε με δυσφορία τους φίλους μας να παραπονιούνται για το ''βρώμικο'' λεξιλόγιο των παιδιών τους, που πολλές φορές τους έφερνε σε δύσκολη θέση. Τι ακούνε τα παιδιά απο τη τηλεόραση (τσ, τσ, τσ) και πως τα άτιμα την αρπάζουν την απαγορευμένη λέξη και στην πετάνε στα μούτρα και σε κάνουν ρόμπα κλπ. κλπ. ανοησίες. Γινόμασταν λίγο κακοί μαζί τους (έξω από το χορό γαρ, ή στο σπίτι του κρεμασμένου...διαλέγετε και παίρνετε, μας σκιαγραφούν και τα δύο) και τους ενοχοποιούσαμε:

Εσείς φταίτε, που αφήνετε τα παιδιά σας να βλέπουν τηλεόραση και δη προγράμματα της ζώνης ενηλίκων (τα δικά μας βλέπουν μόνο dvd με ελεγμένο περιεχόμενο), ή πρέπει να προσέχετε πως μιλάτε μπροστά τους (μερικοί φίλοι μας το μ.λακα το έχουν ψωμοτύρι για κάθε περίπτωση) ή τι χαχανίζεις κυρά μου όταν το παιδί σου εκστομίσει για πρώτη φορά την απαγορευμένη; Ούτε να χαχανίζεις, ούτε να αγριέψεις. Τοίχος πρέπει να είσαι και άλλα τέτοια.

Στο αυτοκίνητο, στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι....βουβαμάρα και πότε πότε κρυφοαναστεναγμός (από μένα). Στο φανάρι, ο μπαμπάς χτύπαγε τη γροθιά του στο τιμόνι και αγανακτώντας:

''Ας μίλαγε και ας με έλεγε μ.λακα, όλη μέρα. Μόνο να μίλαγε''

''Ας έλεγε και χειρότερα από το μαλάκα'' εγώ


...και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ο Παναγιώτης άρχισε να κουτσομιλάει τα παναγιωτιδικά του...

Τους τελευταίους δύο μήνες που έχει αρχίσει τις ερωτήσεις με τα ''πως'' και τα ''γιατί'' πρόσθεσε και ερωτήσεις του τύπου ''τι σημαίνει'';

Ο μπαμπάς έχει εκνευρισθεί με άλλον οδηγό που κάνει παράνομη προσπέραση και... ''τι μ.λακίες κάνει ο μ.λάκας;''

''Μπαμπά, τι (ση)ναίνει ακίες;'' το αστέρι μου με τις απορίες του!

''Με συγχωρείς Παν. , έκανα λάθος δεν έπρεπε να πω αυτή τη λέξη. Σημαίνει βλακείες''

''Γιατί μπαμπά;''

''Γιατί δεν είναι ωραία λέξη, δεν είναι καλή και δεν πρέπει να τη λέμε. Θα με συγχωρήσεις;''


...και ξανά μανά το πλήρωμα... των ημερών και ακούει τον μπαμπά (ναι, αυτόν πάλι, γιατί εγώ δεν μιλάω, σκέφτομαι) να λέει γ.μωτο.

''Μπαμπά, τι είναι μαμώτο;''

''Α, Παναγιώτη, με συγχωρείς, είναι κακή λέξη, δεν πρέπει να τη λέμε, θα με συγχωρήσεις;''


Χθές, προκειμένου να μη κάνει μπάνιο, μου έκανε ναζάκια και τζιριτζάντζουλες. Άντε, βρε κλανιάρη, του λέω, μπες στο μπάνιο.

''Μαμά, νιανιάης, (εί)ναι κακή τέτη, ε πέπει μέμε'' και μου έκλεισε το στόμα

''Ποιός σου το είπε αυτό; ο μπαμπάς;'' ανάμεσα από τα δάχτυλά του, η φωνή μου.

''Οχι, εγώ το πείπα(λέω)''

''Με συγχωρείς Παναγιώτη, δεν έπρεπε να πω αυτή τη λέξη, έχεις δίκιο''

Αφού, το παιδί σέβεται το γεγονός οτι υπάρχουν κάποιες απαγορευμένες λέξεις που δεν πρέπει να λέμε και δεν τις έχει πει ούτε για πλάκα, θα σεβαστώ και γω (προς το παρόν και όσο δεν είναι πρόβλημα) την άποψή του για οποια λέξη θεωρήσει ως κακή και απαγορευμένη και δεν θα τη ξαναπώ μπροστά του. Οπότε, η λέξη ...κλανιάρης ..διαγράφεται από το λεξιλόγιό μας.


Η μόνη βρώμικη λέξη που λέει, είναι η λέξη ''βρωμιά'' που στα παναγιωτιδικά προφέρεται σαν ''.ουνιά'' με ένα μ στην αρχή!

Αν, πω στον περίγυρο οτι φταίει η τηλεόραση, λέτε να με πιστέψουν; (χα, ας καγχάσω)

Ειλικρινά, δεν δίνω μία για το τι μπορεί να σκέφτονται...

Το παιδί μου μιλάει, μιλάει...και δεν πα να μιλάει ''βρώμικα'', δεν πα να μιλάει παναγιωτιδικά.
Μου αρκεί, που τις περισσότερες φορές επικοινωνούμε...!
*Στην ψιλοάσχετη-ψιλοσχετική φωτογραφία της ελληνίδας Barbie, η Κλέλια Ρένεση, πρωταγωνίστρια στη τηλεοπτική σειρά με τον ομώνυμο τίτλο (Μίλα μου, βρώμικα).
Δεν παρακολουθούμε τηλεόραση (είπαμε μόνο dvd), αλλά το κοριτσάκι είναι φυσικά ...πατριωτάκι!!!

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

Πότε από ' δω, πότε από κει.

Μία εβδομάδα έμεινε κλειστό το σχολείο του Παναγιώτη και σχεδόν καθημερινά τον έπαιρνα μαζί μου σε δραστηριότητες πολύ διασκεδαστικές και διδακτικές οπως το να μάθουμε να περιμένουμε τη σειρά μας, σε ατελείωτες ουρές, όπως σε τράπεζες, (για να πληρώσουμε, όχι να πάρουμε) και σε ταχυδρομείο (εδώ για να λάβουμε το δέμα από τη γιαγιά).
Ο καυμενούλης καθόταν υπομονετικά και σιωπηλά και με περίμενε.
''Άντε άλλη μία τράπεζα και τελειώσαμε Παναγιώτη και μετά θα σου πάρω ένα ΜΙΛΚΟΟΟΟ, από το περίπτερο'' Χαμογελάει και κάνει υπομονή! Επιτέλους πάει και η τελευταία εκκρεμότητα ας πάμε στο περίπτερο...αχ ας πάμε καλύτερα στο φούρνο να πάρουμε και ψωμί (ο φούρνος είναι ακριβώς δίπλα στο περίπτερο). Νοιώθω το χέρι του να με τραβάει πίσω
''Θέλω γάλα από το περίπτεροοο'' μια ενοχλητική σειρήνα στην άκρη του μυαλού μου με κάνει να κοντοσταθώ και να τον συνοδέψω στο περίπτερο. Χμ, το ψυγείο του είναι σχεδόν άδειο. Δεν έχει γάλα!
'' 'Εχει ο φούρνος, έλα...'' δεν έρχεται και τον αφήνω εκεί έξω. Επιστρέφοντας του δίνω το γάλα του. Το παίρνει άκεφα.
''Δεν θα το πιείς;''
''Όχι τώρα'' το ύφος του σκοτεινό και απόμακρο.
''Πάμε λίγο στο Μίνι Μάρκετ''
''Δεν θέλω'' Μένει έξω να με παρακολουθεί ανέκφραστος από τη τζαμαρία να ψωνίζω δύο πραγματάκια που ήταν υπερεπείγοντα.
Η σειρήνα είναι στον πέμπτο επαναλαμβανόμενο ήχο και περιμένω τους τελευταίους πριν μας καταπιεί η θάλασσα.
''Τι έχεις;''
''Τίποτα''
''Καλά, πάμε σπίτι;'' Συγκατανεύει άκεφα. Φτάνουμε στο σπίτι με τον Παναγιώτη αγκαλιά. Πάντα ζητάει αγκαλιά όταν είναι συναισθηματικά φορτισμένος!
Χαζεύω λίγο την αλληλογραφία που έχει έρθει και...
''Θα καλέσεις το ασανσέρ;'' (να θυμηθώ να μη πατήσω εγώ το κουμπί για τον όροφό μας)
''Ναι, ναι...'' προθυμότατος και με σπρώχνει γρήγορα γρήγορα να μπούμε μέσα!
Αναρωτιέμαι τι έγινε και γλιτώσαμε τον καταποντισμό...μα αυτός κράταγε ένα μίλκο, που είναι;...;...;
''Που είναι το μίλκο Παναγιώτη;'' και βγαίνω από το ασανσέρ έξω στην είσοδο της πολυκατοικίας γιατί σαν να το είδα στην εσοχή που κάνει το παράθυρο.
''Όχι, όχι , όχιιι...''
''............... .............. ........ .....'' (κατήχηση για τα παιδάκια που πεινάνε, για τον μπαμπά που δουλεύει όλη μέρα κλπ κλπ κλπ- σαν να άκουγα τη μάνα μου να μου υπαγορεύει ...)
Σκύβει το κεφάλι και παίρνει ήσυχα το γάλα
''Αν δεν το θέλεις βάλτο στο ψυγείο να το πιεί η Διονυσία''
'' Εντάξει''

Τα κέφια του άρχισαν να επιστρέφουν.
Κάποια στιγμή πετάω κάτι στα σκουπίδια και ...τι βλέπω; Το μίλκο όπως το πήραμε από το φούρνο με τη σακούλα του. Δεν λέω τίποτα, αλλά αργότερα που και η μικρή ήταν στο σπίτι του λέω:
''Παν. δώσε το γάλα στη Διονυσία, αν δεν το θέλεις εσύ''
Τρέχει ανοίγει το ψυγείο.
''Δεν είναι εδώ!!!''
''Και που είναι;''
''Δεν ξέρω''
''Δεν ξέεερεις...;
Πάει στα σκουπίδια, χαμογελώντας
''Εδώ είναι....α, δεν είναι'' έκπληκτος
''Γιατί πέταξες το γάλα στα σκουπίδια;''
και με το πιο φυσικό ύφος ...
''Γιατί εγώ ήθελα γάλα από το περίπτερο''
Σημείωση, οτι άλλη φορά είχε χαλάσει τον κόσμο που δεν πήρα γάλα από το φούρνο αλλά από το περίπτερο

Τους τελευταίους μήνες πάμε πολύ καλά, σε σημείο που να ξεχνάμε τον αυτισμό. Ο Παναγιώτης είναι συνεχώς από εδώ. Την τελευταία εβδομάδα όμως, είναι πότε από δω και πότε από κει...
Αυτή τη βδομάδα, μία μόνιμη γκρίνια, μία μόνιμη κλαούρα με ένα συνεχόμενο μμμμμ μμμμ μμμ, εκνευρισμοί με το παραμικρό και μικρά αποθέματα υπομονής . Μέχρι και απόπειρα για δάγκωμα είχαμε. Παίζει με ένα ενυδρείο στο f/b και αργεί να αλλάξει επίπεδο για να αγοράσει το ψαράκι που θέλει και κοπανάει το mouse. Δεν είναι να απορεί κανείς που έχουμε αλλάξει τρία ή τέσσερα σε πολύ μικρό διάστημα.

Τι στο καλό του συμβαίνει; Α, να βοήθαγε και λίγο η γλώσσα!

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία

Πριν τρία χρόνια, καθώς έψαχνα στο διαδίκτυο για τον αυτισμό, βρήκα το παρακάτω αριστούργημα που γράφτηκε πριν κάμποσα χρόνια (1994) από την κα Βούλα Τ., μητέρα αυτιστικού παιδιού. Το είχε επιλέξει ο κος Στ. Νότας (κλινικός ψυχολόγος στην Ε.Θ.Μ.Α.) αντί εισαγωγής για το εγχειρίδιο ''Το φάσμα του Αυτισμού-Διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές- Ένας οδηγός για την οικογένεια'' (Φορέας υλοποίησης: Σύλλογος Γονέων και Φίλων Αυτιστικών Ατόμων Ν. Λάρισας)*
Με συγκίνησε και με συγκλόνισε!
Ποιά μητέρα με παιδί στο φάσμα ή με άλλη αναπηρία δεν έχει νοιώσει το ίδιο; Ποιός δεν έχει συγκινηθεί διαβάζοντάς το;Σήμερα, περνώντας τυχαία από τη σελίδα της Ε.Θ.Μ.Α. , και συγκεκριμένα από την ενότητα ''εμπειρίες αυτιστικών ατόμων και των οικογενειών τους'' ξαναδιάβασα το αριστούργημα, όπως λέει και ο κος Νότας, το πεζοτράγουδο που είναι αφιερωμένο σε όλες τις μητέρες που απέκτησαν ένα γιο ''αλλιώτικο''
Με συγκίνησε το ίδιο όπως και τη πρώτη φορά και ίσως λίγο περισσότερο, γιατί υποψιάζομαι οτι ίσως έχω συναντήσει την κα Βούλα (έχω δίκιο κα Gasbird;)

Θεωρώ οτι αυτό το πεζοτράγουδο, είναι ένας ύμνος αγάπης και τίποτα άλλο δεν ταιριάζει για την σημερινή ημέρα.
Αξίζουν συγχαρητήρια στον κο Νότα που το συμπεριέλαβε στη σελίδα της Ε.Θ.Μ.Α. και στο προαναφερθέν εγχειρίδιο και ένα μεγάλο, μεγάλο ευχαριστώ στην κα Βούλα

................................................................


ΠΑΡΑΠΟΝΟ

«Σε περίμενα πολύ καιρό, αγαπημένε,
από τότε που το κορμί μου αλλάζοντας το πρώτο του σχήμα
ετοιμαζόταν να σε δεχτεί.
Σε περίμενα πολύ καιρό.
Την άνοιξη με τα χελιδόνια,
το καλοκαίρι με γεμάτα τα χέρια μου ώριμα φρούτα,
το φθινόπωρο ανοίγοντας πάνω στο νοτισμένο χώμα
τ’ αυλάκια της σποράς,
το χειμώνα πίνοντας παλιό κόκκινο κρασί.

Μέσα στο μυαλό μου η ανάσα σου η πρώτη,
και το πρώτο καλωσόρισμα στον ερχομό σου.
«έρχεται», έλεγα, «έρχεται ο νικητής της μοναξιάς,
της οδύνης και του θανάτου μου».

Κι όταν ήρθες όλες μου οι αγάπες γλίστρησαν από πάνω μου,
όπως γλιστράει το νερό πάνω στο γυαλί και δεν αφήνει χνάρι,
κι απόμεινε μόνο η δική σου η πιο μεγάλη.
Κείνη που ‘ναι ανείπωτη ακόμα,
γιατί δεν βρέθηκαν λέξεις ποτέ να την ιστορήσουν,
κι ούτε στόμα ανθρώπου ευλογήθηκε ποτέ να ομολογήσει.

Ήρθες κι έθρεψες την μοναξιά μου με τη σιωπή,
κι ούτε που μου άπλωσες το χέρι.
Το δρόμο το δικό μου δεν τον καταδέχτηκες,
μήτε τη γλώσσα την προγονική,
παρά απλώνονταςτα χέρια σου,
άλλοτε με κινήσεις ανάλαφρες σαν των φτερών
της πεταλούδας,
κι άλλοτε κωπηλατώντας στον αέρα, ιχνογραφείς
τα δικά σου μονοπάτια.

Έχω ένα παράπονο, ακριβέ μου, και θα σου το πω.
Δε μου γύρεψες ποτέ καθαρή αλλαξιά
για να γυαλιστείς μες στον καθρέφτη.
Κι όμως είσ ’ ωραίος,
κι η ομορφιά σου δεν έχει μέτρο, γιατί περιφρονεί
την αποδοχή μας.

Μας χώρισε ένα ποτάμι απελπισία.
Εσύ στη μίαν όχθη κι εγώ στην άλλη.
Μα χτίζω ένα γεφύρι να σε φτάσω.
Θα ΄ναι γερό γεφύρι,
γιατί θα το στοιχειώσω με το κορμί μου.

Κι εσύ στέκεις εκεί και με κοιτάς ανέκφραστος,
απίστευτα γνώριμος και παράλογα ξένος.
Σώμα από μάρμαρο κι από βελούδο,
μάτια από νερό και νιόκοπη φλούδα πεύκου,
κι απάνω από το μέτωπο ν΄ αφρίζει βουβά,
μια θάλασσα τρικυμισμένη.

Ο γιος μου εννιάμισι μόλις χρονών».


Κα Βούλα,
τα σέβη μου,
να είστε πάντα καλά



* ΥΠ. ΕΘΝ. ΠΑΙΔ. & ΘΡ. /Δ/ΝΣΗ ΕΙΔ. ΑΓΩΓΗΣ, Γ΄Κ.Π.Σ. ΕΠΙΧ. ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Ε.Π.Α.Ε.Κ. ΜΕΤΡΟ1.1, ΕΝΕΡΓΕΙΑ 1.1.4 ''ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΜΕΑ''

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Μισοάδειο- Μισογεμάτο


Η δική μου οπτική:


Ο γιόκας μου έρχεται και με βρίσκει έξω στο μπαλκόνι, κρατώντας τα χέρια του κρυμμένα πίσω από τη πλάτη του. Χαμογελάει πονηρά.

''Μαμά, τι έχω πίσω μου;''*

''Τσίχλες"

''Οχι. Άλλο;''

''Γαλακτοφέτα''

''Πολύ @@@@@''

''Δεν κατάλαβα τι είπες''

Μου δείχνει το νόημα του μπράβο

''Α, είπες, πολύ σωστά'' ερμηνεύω το 'ρηθέν με βάση το νόημα

''Μαμά να φάω;'' με παραπονιάρικα ικετευτικό τόνο.

''Να φας, αλλά γιατί το λές έτσι;

''Γιατί, εσύ θα μου πεις: Πάλι γλυκό Παναγιώτη;''


Πάμε καλά, πολύ καλά θα έλεγα, στη θεωρία του νου.


Η οπτική του μπαμπά:


Μαζί με τον νυσταγμένο Παναγιώτη στην παιδοψυχίατρο του ΙΚΑ

''Να..., ξέρετε..., είναι λίγο άτονος. Το πρόσεξε και η εργοθεραπεύτρια...''

''...ο λόγος του δεν έχει καθαρίσει ακόμη...'' και αραδιάζει και άλλα αρνητικά και ένα σωρό προβληματισμούς μας

και η παιδοψυχίατρος...

''Έχει μείνει πίσω. Ο λόγος του, θέλει δουλειά ακόμη...''


Άσχημα τα πράγματα. Δεν πάμε καλά.

Ο μπαμπάς επιστρέφει στο σπίτι ράκος ...και κάνει και μένα...


Καθώς του ζητώ να μου πει λεπτομέρειες, καταλαβαίνω πως αν ήμουν εγώ στη θέση του η γιατρός θα έβλεπε διαφορετικά πράγματα. Όχι οτι θα μπορούσα να της υποβάλλω την άποψή μου, αλλά θα της τόνιζα και τα σημεία που τα έχει καταφέρει, και που πιθανόν να μην είδε στο περιορισμένο χρόνο της συνέντευξης.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι κατά πόσο η δική μας διάθεση να βλέπουμε το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο μπορεί να επηρρεάσει τους ειδικούς που πρόκειται να αξιολογήσουν και να κάνουν διάγνωση για το παιδί μας.
*μετάφραση από τη παναγιωτιδική


Υ.Γ. 1 Παγκόσμια ημέρα ατόμων με ειδικές ανάγκες.

Ας γίνει και μια παγκόσμια ημέρα ειδικών γονέων να ησυχάσουμε (οτι τάχα μου έγινε κάτι).

Υ.Γ. 2 Το σχολείο του Παν. έχει κλείσει για μια βδομάδα

Υ.Γ. 3 Τη Δευτέρα που μόλις πέρασε η Διονυσία έκλεισε τα 4. Το πάρτυ γεννεθλίων έγινε το Σάββατο. Αυτός ήταν και ο λόγος που άργησα τόσο πολύ να κάνω ανάρτηση: Έπεσα με τα μούτρα για φασίνα, λάντζα κλπ. κλπ.