Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Θέλω το δικό μου όνειρο.

Κάθε μεσημέρι, επιστρέφοντας από το σχολείο στο σπίτι, τα ρωτάω για τα νέα τους. Τον Παναγιώτη τον ρωτώ πιο εστιασμένα ΄΄Πώς πήγε η μέρα σου; ΄΄Εγινε κάτι που σε έκανες να χαρείς; Έγινε κάτι που σε θύμωσε; Έγινε κάτι που σε στενοχώρησε;'' Αυτή τη φορά δεν πρόλαβα να ρωτήσω. Με τράβηξε από το χέρι για να χαμηλώσω (όχι και πολύ πλέον, γιατί κοντεύει να με φτάσει) και να μου ψιθυρίσει στο αυτί (δεν του αρέσει να μιλάει για τα ''δικά του'' δημοσίως).''Μαμά, ο Γιώργος έχει ένα όνειρο, ...θέλει να γίνει μυστικός πράκτορας'' ''Α, ναι;'' ''Ναι, αλλά ονειρεύεται εγώ να γίνω δόκτορας (dr)'' ''Δηλαδή, γιατρός;'' ''Όχι, επιστήμονας εφευρέτης'' ''Κατάλαβα, αυτό είναι το παιχνίδι που παίζετε;'' ''Όχι, αυτό είναι το όνειρό του, αυτό θέλει να κάνουμε όταν μεγαλώσουμε, αλλά εγώ δεν θέλω καθόλου. Θέλω να ακολουθήσω το δικό μου όνειρο'' ''Και πιο είναι αυτό;'' ''Μα, να έχω δικό μου πλοίο και να το οδηγώ!'' ''Χμ, έχεις δίκιο ο καθένας πρέπει να ακολουθεί το δικό του όνειρο, μα μήπως θα μπορούσατε να συνδυάσετε τα όνειρά σας; Μήπως ας πούμε ο Γιώργος να είναι ένας μυστικός πράκτορας που κάνει κρουαζιέρα, ενώ στην πραγματικότητα είναι σε μυστική αποστολή, που μόνο εσύ θα ξέρεις;'' ''Μαμά, η αποστολή μου δεν είναι να γίνει το όνειρο του Γιώργου. Η δική μου αποστολή είναι να πραγματοποιηθεί το δικό σου όνειρο'' ''Δηλαδή;'' ''Μα, δεν μου είχες πει κάποια φορά, οτι όταν ήσουν μικρή ονειρευόσουν να ταξιδέψεις σε όλο τον κόσμο; Ε, λοιπόν, θα ταξιδέψεις. Με το πλοίο μου!''
Ποιος γύρος του κόσμου σε 80 μέρες; Εγώ έκανα τον γύρο σε κλάσματα δευτερολέπτου. Όλος ο πλανήτης μπροστά μου. Όλος ο κόσμος μέσα στα μάτια του, που με κοίταζαν με τόση τόση αγάπη, γλυκύτητα και συγκίνηση. Αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε. Στο σπίτι, πήρε χαρτί και μολύβι για να γράψει το νηολόγιο. ''Πρώτος προορισμός η Ινδία, μετά Κίνα και μετά μαμά πού; Αφρική ή Ευρώπη; Ή μήπως Αμερική;''