...τώρα τι θέλεις?????

     Σήμερα ο Ήλιος μας κλείνει τα 11!!! Ο μικρός σιωπηλός μας πρίγκιπας, μεγάλωσε! Και εκεί που είδαμε και πάθαμε να τον ακούσουμε να μιλάει -για την ακρίβεια να μιλάει και να καταλαβαίνουμε τι λέει, ο κύριος, όχι μόνο δεν βάζει γλώσσα μέσα του (ειδικά αν είναι να σου περιγράψει μια ταινία ή ένα παιχνίδι που τον έχει ενθουσιάσει), αλλά θέλει να γράψει και βιβλίο!!!!. Έχει βρει τον τίτλο, και τώρα συγκεντρώνει υλικό. Πρωταγωνιστής του βιβλίου θα είναι ο μπαμπάς και οι αποτυχημένες/άκυρες συμβουλές και γκάφες του, όπως τότε, το προηγούμενο καλοκαίρι, που τον πίεζε να βάλει αντηλιακό στη μύτη για να μην πολυστέψουν οι φακίδες του (προσωπικά τις λατρεύω) και το αποτέλεσμα ήταν ο Παναγιώτης να τρίψει τα μάτια του και κείνα να δακρύζουν συνεχώς από το τσούξιμο.  Από τη στιγμή μάλιστα που η αδερφή του αυτοπροσφέρθηκε να το εικονογραφήσει, ο μπαμπάς έχει μπει στο κατασκοπευτικό τους στόχαστρο. Φυσικά, πηγή έμπνευσης είναι τα ημερολόγια του ''Σπασίκλα'' και της ''Ξενέρωτης''.  

   Το μεγάλο στοίχημα όμως, για τον αγαπημένο μου γιο, παραμένει η πραγματοποίηση των ονείρων της μανούλας: Μαζεύει ήδη από τώρα, χρήματα στον κουμπαρά του, για να αγοράσει εκείνο το κρουαζιερόπλοιο με το οποίο θα με πάει κρουαζιέρα σε όλο τον κόσμο!!! Είναι γεγονός οτι με λατρεύει και το δείχνει πλέον, με κάθε ευκαιρία

    Άλλωστε, από τη μέρα που του εξήγησα για ποιο λόγο πήγαμε στην ΕΘΜΑ, από τη στιγμή, δηλαδή, που του μίλησα για τον αυτισμό και τις υπερπροσπάθειές του, τις δυσκολίες του κα τις νίκες του, λες και ανακουφίστηκε! Λες και τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους! Λες και τα ερωτηματικά του πήραν τις απαντήσεις τους (Μαμά, φαίνεται οτι δεν τα καταφέρνω με τις ομάδες. Μαμά, γιατί όλοι οι άλλοι καταλαβαίνουν αμέσως τι ρωτάει η δασκάλα, και μέχρι εγώ να το σκεφτώ και να απαντήσω, τα άλλα παιδιά έχουν ήδη απαντήσει; Μαμάάά -και εν μέσω αναφιλητών, κλαυθμών και οδυρμών- , εκείνο το παιδί με είπε ανόητο και δεν πρόκειται να τον συγχωρήσω ποτέ ποτέ ποτέεεέ) και από εκείνη τη μέρα δεν έχει σταματήσει να μας αγκαλιάζει και να μας μοιράζει φιλιά, σε ανύποπτο χρόνο, χωρίς λόγο, αιτία και αφορμή. Οικειοθελώς και μόνο!!!

Στην ΕΘΜΑ, όπως μας είπαν, δεν χρειάζεται να ξαναπάμε ! Το νερό μπήκε στο αυλάκι και κυλάει!

   Από την άλλη, η αδερφή του είναι το alter ego του και την υπεραγαπάει. Μαζί μοιράζονται τα βάσανά τους και τα προβλήματά τους από τον σχολικό βίο (Εγώ τρώω πόρτα. Με αφήνουν απέξω μέχρι να επεξεργαστούν το συναίσθημα,  και στο τέλος μου μεταφέρουν το ανακοινωθέν). Πότε τον ενοχλεί η πιο θηλικιά από τις συμμαθήτριές του γιατί μιλάει μέσα στην τάξη (υποψιάζομαι υπολανθάνουσα έλξη) και πότε η Διονυσία είναι εξαγριωμένη με τα αγόρια της τάξης της που συνεχώς τις πειράζουν. Ο Παναγιώτης αγχώνεται με τα δεινά της και ψάχνει να βρει λύση. "Να μου τους δείξεις αυτούς που σε πειράζουν''

  Χθες, η Διονυσία του περιέγραφε πώς τα αγόρια κατάφεραν να αρπάξουν το ημερολόγιο της φίλης της και να το καταστρέψουν! Ο Παναγιώτης την κοιτάζει, ...σμίγει τα φρύδια, ...φουσκώνει και είναι έτοιμος να ...εκραγεί ''Και τώρα δηλαδή τι θέλεις να κάνω; Να κατεβάσω τους φίλους μου κάτω, για να προστατέψουν το ημερολόγιο της Μ;'' ''Όοοχι'' μουρμουρίζει η μικρή '' θα ήταν πολύ ντροπιαστικό'' ''Αυτό λέω και εγώ!'' της απαντάει ο φουσκωτός- μεγάλος- προστάτης αδερφός και...ξεφουσκώνει!

Κάπως έτσι περνούν οι μέρες μας μεταξύ αποριών (πολλών),  γέλιων (πάρα πολλών),  κραυγών (δικών μου -' αφήστε τα χάχανα νυχτώσαμε, διαβάστεεεε- δυστυχώς αρκετές φορές), θυμών (ευτυχώς πολύ λίγων) και πολλών ατελείωτων αγκαλιών και φιλιών (ευτυχώς)!!! 

Εύχομαι η ζωή του να είναι ανέφελη με υγεία και γέλιο πάντα και να μη μου στενοχωριέται όπως συμβαίνει αυτή τη βδομάδα, με κάποιες μικρές ''βροχές'' ...διαγωνισμάτων

Σύντομη ενημέρωση

Λοιπόν, μετά από τόσο πολύ καιρό, που έχω να γράψω για τον Ήλιο μου, σκέφτηκα να ενημερώσω (για όποιον ενδιαφέρεται) οτι μεγαλώνει φυσιολογικά, όπως κάθε παιδί της ηλικίας του, είναι πλέον 10 ετών, και εκεί που τον φοβόμουν για τις σχολικές του επιδόσεις, πήρα έναν έλεγχο γεμάτο Α' και αυτή τη φορά από τα χαμόγελα των διδασκόντων και από τα λεγόμενά τους, κατάλαβα οτι η ''βαθμολόγιση'' ήταν αντικειμενική. Ακόμη και η Αγγλικού ήταν ευχαριστημένη από την επίδοσή του. Αντίθετα, η μικρή μου πήρε σε 3 μαθήματα Β, και αυτό όχι γιατί ήταν αδιάβαστη, αλλά γιατί δεν προσέχει μέσα στην τάξη. Διάσπαση! Θα σταματήσουμε άραγε ποτέ να τρέχουμε στα κέντρα λογο/εργο/ψυχοθεραπείας;  Αυτά τα ολίγα, έτσι για να πω ένα γεια και μάλλον θα επανέλθω...κάποια στιγμή...

Σημ. το ''θρ,'' ο Παναγιώτης θα το έγραφε σαν ''ρθ'', δυσκολεύεται ακόμη στα συμπλέγματα των συμφώνων και εφόσον στα Μαθηματικά είναι πολύ καλός, αυτή η μικρή του δυσκολία δεν ενοχλεί καθόλου μα καθόλου τη δασκάλα του.

Τι χρώμα έχει ο φόβος;

Ο ''Ήλιος μου'', έχει αναπτύξει μια θεωρία: Το οτι οι σκύλοι καταλαβαίνουν πότε πλησιάζει κάποιος ή οτι μυρίζουν τον φόβο ας πούμε,, δεν είναι απλά επειδή έχουν πολύ καλή όσφρηση, αλλά επειδή βλέπουν και το χρώμα του φόβου, της χαράς, της αγάπης, του θυμού κλπ συναισθημάτων. Γιατί κατά τον Παναγιώτη, τα συναισθήματα έχουν οσμή, χρώμα, και μάζα που κινείται και διαχέεται στον χώρο. Δεν είναι αρκετή η μυρωδιά του ιδρωμένου από στρες ανθρώπου, για να τον αντιληφθεί ο σκύλος, αλλά  σίγουρα πρέπει να βλέπει και τη γκρι κυματοειδή κίνηση της μάζας της. Η χαρά έχει κόκκινο χρώμα, η αγωνία κίτρινο, ο θυμός μαύρο και όποιος νιώθει κρύο και παγωνιά εκπέμπει μια μυρωδιά που έχει μπλε χρώμα. Κατά τον Παναγιώτη, όλα γύρω μας εκπέμπουν κύματα έγχρωμης μυρωδιάς. Τα ζώα, τα δέντρα, τα λουλούδια, εκπέμπουν έγχρωμες μυρωδιές που κινούνται με τον άνεμο. Εμείς δεν μπορούμε να τις δούμε, αλλά ο σκύλος μπορεί να τις δει από μακριά. Την θεωρία του την εμπνεύστηκε από κάποιο επεισόδιο του ''Αβαταρ'' στη Νικλοντεόν, που κάποιο θυμωμένο ζώο περιβαλλόταν από μια έγχρωμη άλω, της οποίας τα χρώματα μεταβάλλονταν με την αλλαγή της συναισθηματικής κατάστασης του ζώου. Ο Πάνος πρόσθεσε και τη μυρωδιά για να ερμηνεύσει την εξαιρετική όσφρηση του σκύλου μας. Αμπελοφιλοσοφίες;, Πού ξέρω εγώ; Μπορεί κάπως έτσι να αντιλαμβάνεται και ο ίδιος τον κόσμο. Ή μπορεί να υφίσταται πράγματι αυτή η διάσταση του κόσμου μας και οι αισθήσεις μας ή και η τεχνολογία να αδυνατούν να την συλλάβουν και να την αντιληφθούν. Το καταγράφω, γιατί ποτέ δεν ξέρει κανείς..., ....για το κόπι ράιτ. ντε :-)

Θέλω το δικό μου όνειρο.

Κάθε μεσημέρι, επιστρέφοντας από το σχολείο στο σπίτι, τα ρωτάω για τα νέα τους. Τον Παναγιώτη τον ρωτώ πιο εστιασμένα ΄΄Πώς πήγε η μέρα σου; ΄΄Εγινε κάτι που σε έκανες να χαρείς; Έγινε κάτι που σε θύμωσε; Έγινε κάτι που σε στενοχώρησε;'' Αυτή τη φορά δεν πρόλαβα να ρωτήσω. Με τράβηξε από το χέρι για να χαμηλώσω (όχι και πολύ πλέον, γιατί κοντεύει να με φτάσει) και να μου ψιθυρίσει στο αυτί (δεν του αρέσει να μιλάει για τα ''δικά του'' δημοσίως).''Μαμά, ο Γιώργος έχει ένα όνειρο, ...θέλει να γίνει μυστικός πράκτορας'' ''Α, ναι;'' ''Ναι, αλλά ονειρεύεται εγώ να γίνω δόκτορας (dr)'' ''Δηλαδή, γιατρός;'' ''Όχι, επιστήμονας εφευρέτης'' ''Κατάλαβα, αυτό είναι το παιχνίδι που παίζετε;'' ''Όχι, αυτό είναι το όνειρό του, αυτό θέλει να κάνουμε όταν μεγαλώσουμε, αλλά εγώ δεν θέλω καθόλου. Θέλω να ακολουθήσω το δικό μου όνειρο'' ''Και πιο είναι αυτό;'' ''Μα, να έχω δικό μου πλοίο και να το οδηγώ!'' ''Χμ, έχεις δίκιο ο καθένας πρέπει να ακολουθεί το δικό του όνειρο, μα μήπως θα μπορούσατε να συνδυάσετε τα όνειρά σας; Μήπως ας πούμε ο Γιώργος να είναι ένας μυστικός πράκτορας που κάνει κρουαζιέρα, ενώ στην πραγματικότητα είναι σε μυστική αποστολή, που μόνο εσύ θα ξέρεις;'' ''Μαμά, η αποστολή μου δεν είναι να γίνει το όνειρο του Γιώργου. Η δική μου αποστολή είναι να πραγματοποιηθεί το δικό σου όνειρο'' ''Δηλαδή;'' ''Μα, δεν μου είχες πει κάποια φορά, οτι όταν ήσουν μικρή ονειρευόσουν να ταξιδέψεις σε όλο τον κόσμο; Ε, λοιπόν, θα ταξιδέψεις. Με το πλοίο μου!''

Ποιος γύρος του κόσμου σε 80 μέρες; Εγώ έκανα τον γύρο σε κλάσματα δευτερολέπτου. Όλος ο πλανήτης μπροστά μου. Όλος ο κόσμος μέσα στα μάτια του, που με κοίταζαν με τόση τόση αγάπη, γλυκύτητα και συγκίνηση. Αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε. Στο σπίτι, πήρε χαρτί και μολύβι για να γράψει το νηολόγιο. ''Πρώτος προορισμός η Ινδία, μετά Κίνα και μετά μαμά πού; Αφρική ή Ευρώπη; Ή μήπως Αμερική;''  

Χρυσόσκονη!

''Μαμά, ακούς τον άνεμο;''
''Ναι, τον ακούω''
''Με φωνάζει για να πλύνω τα πόδια των αστεριών με χρυσόσκονη''
''Γιατί πράγμα σε ...φωνάζει;'' μη πιστεύοντας στα αυτιά μου, οτι η κόρη μου δημιούργησε μια τόσο ποιητική εικόνα, με την ατίθαση φαντασία της!
''Για να κάνει τη δούλα'' έρχεται η προσγειωτική απάντηση από τον Παναγιώτη, που ναι μεν χάλασε τη μαγεία της ''εικόνας'', αλλά  μας έκανε και  να γελάσουμε.



''Μα καλά, γιατί δυσκολεύεται τόσο πολύ να πει το ''ρ'';'' Απορία του Παναγιώτη, όταν η Διονυσία μπερδεύεται με τη λέξη ''οδόντόβουρτσα'' και λέει ''οδόντόδουτσα''.  Κοίτα ποιος μιλάει! Κοίτα ποιος κάνει κριτική!  Αυτός, που δεν μίλαγε καθόλου και που αν  μίλαγε, χρειαζόσουν λεξικό, αν και εφόσον κατάφερνες  να προσδιορίσεις πριν, από ποιο πλανήτη είναι η διάλεκτος που χρησιμοποιεί. Αυτός!!!!

Η μικρή προσπαθεί να ντυθεί και καθώς έρχεται ο Παναγιώτης στο δωμάτιο που αλλάζει, κάνει μια κίνηση να τραβήξει την μπλούζα της για να κρύψει το κιλοτάκι της (Συνήθως δεν την πιάνουν τέτοιου είδους ντροπές) ''Μα, είσαι τόσο πολύ ντροπαλή;'' ο Παναγιώτης.

Σε κάποια στάση Του λεωφορείου στη Συγγρού, ανεβαίνει ένας αλλοδαπός λαχανιάζοντας από το τρέξιμο. Έρχεται δίπλα μου και με ρωτάει πού πάει το λεωφορείο. Με το που του είπα Νέα Σμύρνη, κάνει μια γκριμάτσα δυσαρέσκειας. Στη επόμενη στάση κατεβαίνει. ''Τόξερα!!!!!'' αναφωνεί θριαμβευτικά ο κούκλος μου! ''Τι ήξερες αγόρι μου;'' ''Τόξερα, οτι έκανε λάθος και ότι θα κατέβαινε σ αυτή τη στάση''

Το αγαπημένο παιχνίδι του Παν. και της Διον. είναι ''το κοίταγμα''. Κάθονται με τις ώρες, αιώνες θα έλεγα, ακίνητα και κοιτάζονται στα μάτια. Δεν κινούν ούτε καν τις βλεφαρίδες. Μέχρι να δακρύσουν. Όποιος τραβήξει πρώτος τα μάτια του από τον άλλο χάνει. Θα περίμενα οτι αυτός που θα έχανε, θα ήταν ο Παναγιώτης. Κάτι μου πέταξαν τελευταία από το κέντρο οτι η βλεματική του επαφή δεν είναι και πολύ καλή. Όμως όχι, δεν είναι αυτός που χάνει πάντα!


Προσπαθεί να βρει ποιο είναι το πιο ισχυρό οξύ, ώστε να κατατροπώσει και τα πιο ισχυρά μικρόβια. Το μπάνιο έχει μετατραπεί σε εργαστήριο χημείας! Μπουκάλια, μπουκαλάκια με θολό περιεχόμενο άγνωστης προέλευσης και σύστασης , αναδευτήρια, κατσαρολάκια και ένα χωνί που μέρες αναρωτιόμουν που το έχω τρυπώσει έχουν μονιμοποιηθεί πάνω στο πλυντήριο και περιμετρικά του νιπτήρα. Βοηθός του η Διονυσία. Μόνο άσπρες ρόμπες που δεν φοράνε.  Το ''πιο'' είναι αυτό που τον απασχολεί τον τελευταίο καιρό. Τι είναι πιο μεγάλο, πιο μικρό. Και από τον συγκριτικό φτάνει στον υπερθετικό.

Καλοκαίριασε και ανοίξαμε τις μπαλκονόπορτες. Αφήσαμε το εργαστήριο στο μπάνιο και μετατρέψαμε το πίσω μπαλκόνι σε εργαστήριο του Κύρου Γραναζή. προσπαθούν μαζί με τη Διονυσία να φτιάξουν από ένα ρομπότ. Το πιο έξυπνο φυσικά και το πιο λειτουργικό.  Θα το προγραμματίσουν να μαζεύει τα παιχνίδια τους και να κάνει δουλειές. Ό,τι βίδα, ελατήριο, παξιμάδι, καρφί, κονσερβοκούτι, χαρτόκουτο και πλαστικό καπάκι βρουν, καθώς και ξυλαράκια, καταλήγουν στο εργαστήριο. Στο πίσω μπαλκόνι! Κάθε πρωί ανασκουμπώνομαι και βγαίνω για να πετάξω όλα αυτά τα σκουπίδια. Πάντα όμως, η σκέψη της απογοήτευσης ζωγραφισμένης στα προσωπάκια τους με φρενάρει. Την άλλη φορά θα τα πετάξω. Την άλλη φορά. Και τέλος πάντων όταν το βαρεθούνε. Δεν θα το βαρεθούνε;

Δάμων και Φιντίας

Ο Παναγιώτης κατά τη διάρκεια του μαθήματος αφαιρείται και ονειροπολεί. Οι συμμαθητές του τον παίρνουν χαμπάρι και αρχίζουν να το σχολιάζουν. Ο Γ., ο κολλητός του, για να τον προστατέψει από τα σχόλιά τους τον σκουντάει με τον αγκώνα για να τον επαναφέρει στην πραγματικότητα. Ο Παναγιώτης ξαφνιάζεται και σοκάρεται. Βάζει τα κλάματα. Η δασκάλα με την άκρη του ματιού της είδε το σκούντηγμα και μαλώνει τον Γ. Ο Γ. , που τον πνίγει το άδικο για την παρεξήγηση, βάζει και αυτός τα κλάματα. Ο Παναγιώτης ακούγοντας τον φίλο του να κλαίει, κλαίγοντας ακόμη και ο ίδιος, σκύβει στην τσέπη της τσάντας του και βγάζει ένα μαντιλάκι και του το δίνει. Ε! Μετά από αυτή τη σκηνή, ποιος νομίζετε οτι βούρκωσε;: Η δασκάλα, που ήταν αυτόπτης μάρτυρας της σκηνής και εγώ φυσικά, που την άκουσα από τη μαμά του Γ. ''Καλά, δεν σου έχω πει για το μαντιλάκι;'' με είχε ρωτήσει ένα απόγευμα και αφού τη διαβεβαίωσα πως όχι, μου διηγήθηκε τη παραπάνω ιστορία, όπως της την είχε περιγράψει η δασκάλα, εκθειάζοντας τη φιλία των δύο αγοριών.

Γενέθλια

Σήμερα ο ήλιος μου κλείνει τα οχτώ του. Λόγω αυχενικού της μαμάς το πάρτι αναβάλλεται.
Γιε μου, να τα χιλιάσεις και να χεις πάντα τη λάμψη του ήλιου!

Κατά τ άλλα, όλα βαίνουν καλώς. Νεότερα και περισσότερα μόλις ανακουφιστεί ο πόνος που εδώ και ένα μήνα κατοικοεδρεύει στο χέρι και την ωμοπλάτη. Καλές Απόκριες.