ένα παιδί μετράει τ άστρα

Έχουν παρέλθει οι εποχές που τον απασχολούσαν τα έγκατα της γης και οι παράξενες πέτρες που κρύβονταν εκεί μέσα. Σποραδικά και συνήθως κατά τους θερινούς μήνες, μαγεύεται με τη θάλασσα, με τις γκρίζες φάλαινες, τις όρκες και τα δελφίνια. Ονειρεύεται όταν μεγαλώσει και γίνει μεγάλος άνδρας (ενήλικας δηλαδή) να αγοράσει ένα κόκκινο κρουαζιερόπλοιο, σαν αυτά που κάνουν το γύρο του νησιού- και οι άνθρωποι κόβουν εισιτήριο για να μπούνε μέσα- και θα κάνει το γύρο της Μεσογείου. Εμένα και τους φίλους του θα μας πάει ταξίδι μέχρι τη διώρυγα του Σουέζ και δεν θα μας κόψει εισιτήριο. Θα μας πάει δωρεάν! Μεσούντος του Φθινοπώρου, έστρεψε το βλέμμα στον ουρανό. Και ποιος είναι ο μεγαλύτερος και ποιος είναι ο μικρότερος πλανήτης; Και ποιος είναι πιο μακριά από τον ήλιο και ποιος πιο κοντά; Ποιος έχει τους πιο πολλούς δορυφόρους και ποιος αποτελείται από αέρια και σκόνη; Πότε έγινε το μεγάλο μπουμ και σχηματίστηκαν οι πλανήτες; Πόσα καλοκαίρια περνάνε στη γη μέχρι ο Πλούτωνας να κάνει μια πλήρη περιστροφή γύρω από τον ήλιο; Και από τον ένα χειμώνα της γης μέχρι τον άλλον, πόσοι χειμώνες έχουν περάσει στον Ερμή; Και από ποια χώρα ήταν ο Γιούρι Γκαγκάριν; Έχει κατεβάσει ό,τι βιβλίο και εγκυκλοπαίδεια έχουμε, που αναφέρεται στο διάστημα. Και διαβάζει! Εκεί που τον παρακαλάγαμε να αναγνώσει μόνος του κάτι και ποτέ δεν μας έκανε το χατήρι παρά μόνο για το μάθημα της γλώσσας του σχολείου, τώρα διαβάζει για τους διάττοντες αστέρες, τα ηλιακά συστήματα, τους γαλαξίες και το άπειρο του σύμπαντος. Με αυτά τα βιβλία κοιμάται με αυτά ξυπνάει. Έχει δει κάθε ταινία που υπάρχει σε κινούμενο που αναφέρεται στο διάστημα αλλά και τις έξι από το Star War (προς μεγάλη χαρά του μπαμπά που ανυπομονεί να δουν μαζί και όλα τα Star Trek). Η θεία του του έχει υποσχεθεί να τον πάρει ένα βράδυ μαζί της για να δουν τα αστέρια με το τηλεσκόπιό της. Η μαμά του από την άλλη (εγώ δηλαδή) σκέφτεται να του υποσχεθεί μια επίσκεψη στο πλανητάριο αν βελτιώσει την συγκέντρωση και την απόδοση στα μαθήματά του. Εν τω μεταξύ ο Παναγιώτης παίζει τον αστροναύτη που προσγειώνεται μαζί με την αδερφή του σε μακρινούς πλανήτες. Περπατάνε σαν να καίγονται ή κρυώνουν, ανάλογα με το που προσγειώθηκαν. Στους μεγάλους θυμούς του, εμείς οι γονείς, είμαστε εξώγηινοι! Γελάμε με αυτό και ο θυμός του περνά γρήγορα. Τότε αρχίζει το τραγούδι:

Δύο συ και τρία γω
πράσινο πεντόβολο
μπαίνω μέσα στον μπαξέ
γεια σου κύριε μενεξέ.

Σιντριβάνι και νερό
και χαμένο μου όνειρο.

Μακάρι να μπορούσα να βάλω βιντεάκι. Είναι μαγεία να τον ακούς να τραγουδάει τόσο γλυκά. Ο μικρός μου ήλιος, ο ταξιδευτής του διαστήματος , ο εξερευνητής μου, τραγουδάει...!

Πότε κλείνουν τα σχολεία;

Η φετινή σχολική χρονιά ξεκίνησε και με τα δύο πλέον, παιδάκια μου στο Δημοτικό να σχολάνε στις 2.00 μ.μ. και η μέρα ξαφνικά να έχει μικρύνει και να μη μας φτάνει. Τραβάμε ζόρια και έχει περάσει μόνο ένας μήνας. Πανικοβάλλομαι και μόνο που σκέφτομαι οτι έχουμε ακόμη άλλους εννέα. Πέρσι δεν ήξερα και άντεχα. Φέτος όμως, που το έργο το έχω ξαναδεί...δεν νομίζω οτι θα τη βγάλω καθαρή χωρίς υπογλώσσια. Φέτος δεν έχω μόνο τον Παναγιώτη να με παιδεύει (γκρινιάζοντας) και να τον παιδεύω (επίσης γκρινιάζοντας) για να διαβάσει. Έχω και τη Διονυσία που ναι μεν είναι πιο πρόθυμη από τον αδερφό της, να κάνει τις εργασίες της, είναι όμως και συνεχώς με κάτι άλλο στο μυαλό της. Γράφει και... τραγουδάει... Της λέω γράψε Τιτίνα, γράφει το Τι και σταματάει για να με ρωτήσει αν θέλω να μου πει ένα παραμύθι. Είμαι πάνω από το ένα παιδί και χαζεύει το άλλο. Γυρνάω στο αιθεροβάμον τέκνο για να το προσγειώσω στο γραπτό του και μου ξεφεύγει το πρώτο. Και πριν καλά καλά τελειώσουμε τη πρώτη φωτοτυπία, μου ζητούν διάλειμμα. Πριν τις δέκα το βράδυ, δεν τελειώνουμε. Μίκρυνε η μέρα κατά πολύ, σας λέω, και τα υπογλώσσια θα τα χρειαστώ και ηρεμιστικά και αντικαταθλιπτικά θα χρειαστώ (ο σύζυγος, βέβαια, ισχυρίζεται οτι ξέρει ένα καλό φάρμακο, αλλά οι δόσεις που προτείνει, υποψιάζομαι ότι έχουν σαν στόχο να με στείλουν από overdose)

Το ευχάριστο είναι οτι στο γνωστικό, στη κοινωνικότητα και στην επικοινωνία πάμε καλά. Πριν μερικές μέρες, ένα μεσημεράκι, το μοναδικό διάστημα της ημέρας που είμαστε όλοι ευτυχείς και αγαπημένοι, επιστρέφοντας από το σχολείο στο σπίτι, ρωτάω τον Παναγιώτη αν είχε έρθει στο σχολείο, ο φίλος του ο Γιώργος. Με κοίταξε ερωτηματικά και με ανάλογη απορία με ρωτάει ''Εσύ, είδες τη μαμά του σήμερα;'' Η αλήθεια είναι οτι πράγματι, δεν την είχα δει ούτε το πρωί, ούτε το μεσημέρι και γι αυτό τον είχα ρωτήσει. ''Την είδες το πρωί;'' 'Όχι'' ''Την είδες τώρα, το μεσημέρι;'' ''Όχι, για αυτό σε ρωτάω αν ήρθε ο Γιώργος'' ''Λοιπόν, αφού δεν είδες τη μαμά του, πως θα ερχόταν στο σχολείο; Μόνος του;'' Τι ρωτάω τώρα και εγώ ο μπουμπούνας! Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια;

Ο προβληματισμός μας είναι που στο καλό βρισκόμαστε. Έχει SLI; Έχει αυτισμό; Στην Εθμα έκανε πρόσφατα το WISC ΙΙΙ και τα αποτελέσματα ήταν ή του ύψους ή του βάθους. Το Νοητικό πηλίκο Πρακτικής Νοημοσύνης με το Νοητικό πηλίκο Λεκτικής Νοημοσύνης έχουν σημαντική στατιστική διαφορά (17 μονάδες) Η διαφορά μπορεί να αποδοθεί στον αυτισμό, αλλά πάλι, η περίπτωσή του, έτσι όπως τη ζούμε εμείς, δεν φωτογραφίζει παιδιά του φάσματος.

Καλό μας Χειμώνα!!!

Περί μουσικής και άλλων δαιμονίων

Από την πρώτη μέρα που φτάσαμε στο νησί, τον έχασα! Τον έβλεπα μόνο το βράδυ που ερχόταν για ύπνο. Όλη μέρα με τον Στέφανο! Τηλεφωνούσα στον ανιψιό μου για να τους ενημερώσω οτι το φαγητό είναι έτοιμο. Κανένας τους δεν απαντούσε στις κλήσεις μου. Αναρωτιόμουν τι κάνουν τόσες ώρες μαζί και που εξαφανίζονται. Ανέβηκα τα σκαλιά και άνοιξα τη πόρτα. Κανείς! Μπαίνω στο δωμάτιο του Στέφανου και βρίσκω τα δυο αγόρια ξαπλωμένα στο κρεβάτι ανάσκελα να κοιτάζουν το ταβάνι. Πάνω στο κρεβάτι ήταν αραδιασμένα κάμποσα cd. ''Δεν ακούτε το τηλέφωνο που χτυπάει;'' . Σχεδόν δεν με άκουσαν. Ήταν αλλού! Και δεν χρειάστηκε να μου απαντήσουν... Πρόσεξα το ακουστικό που φόραγε το κάθε αγόρι στο αυτί του. Τα φαντάστηκα εφήβους να μοιράζονται την αγαπημένη τους μουσική και τα μυστικά τους. Μα δεν είναι πολύ μικρά ακόμη για να κλείνονται στο δωμάτιο για να ακούσουν μουσική; Μια φωνούλα μέσα μου, μου υπενθύμισε οτι στην εποχή του Ιντερνετ και των τόπων κοινωνικής δικτύωσης όπου μοιραζόμαστε διαδικτυακά τα αγαπημένα μας τραγούδια με τους φίλους μας, ο εφτάχρονος γιος μου και ο δεκάχρονος ανιψιός μου είναι στο σωστό timing για να ακούσουν μαζί μουσική. Γιατί, αν όχι τώρα, πότε;

ΥΓ1 Το τραγούδι που άκουγαν ήταν ''το φεγγάρι κάνει βόλτα''
ΥΓ2 Το αγαπημένο μου Walkman που έπαιζε και mp3 -το στερεοφωνικό της μαμάς δεν αξιωθήκαμε να το φτιάξουμε)- αφού συνδέθηκε με τα ηχεία του κομπιούτερ, ώστε τα μικρά μου να μπορούν να παίζουν χωρίς να στερούνται τα αγαπημένα τους τραγούδια, μετά από μερικές μέρες καταστρααααάφηκε. Δυστυχώς, έτσι γίνεται πάντα! Όλα τα πράγματα που καταλήγουν στα μαγικά χεράκια του Στεφανάκου, έχουν ένα πολύ- πολύ- πολύ άδοξο τέλος!
ΥΓ3 Τις επόμενες μέρες, τους απασχόλησαν οι ταινίες με τον Μπρους Λη και πόσο κέτσαπ να ξοδεύτηκε για να παραστήσουν τα αίματα. ''Πολύ κέτσαπ μαμά''. Ο Στέφανος πήρε τη μαύρη ζώνη στο Καράτε!

ΥΓ4 Κάθε άσπρη πέτρα που είχα μαζέψει από τη θάλασσα ζωγραφίστηκε από τους τέσσερεις μικρούς καλλιτέχνες (οι δύο Διονυσίες και τα αγόρια) !

ΥΓ5 Διονυσία και Παναγιώτης τρεις μέρες τώρα, προσπαθούν να ψαρέψουν. Με καλάμι ή με κουλούρα. Δεν έχουν νοιώσει ούτε καν ένα τσιμπιματάκι. Και όμως επιμένουν και επιμένουν και επιμένουν...

ΥΓ 6 Η Διονυσία μας έδωσε μαθήματα μπόουλινγκ στο Τσιλιβί. Μας ξεπέρασε στο σκορ και κάθε φορά που ήταν να στείλει τη μπάλα στις κορίνες μας ζητούσε να την παρακολουθήσουμε για να μαθαίνουμε (η ψωνάρα!!!)

ΥΓ7 Την Τρίτη επιστρέφουμε Αθήνα. Η γειτονιά έχει πάθει πρώιμη κατάθληψη για το φευγιό μας. Θα τους λείψει η φασαρία μας και τα γέλια των παιδιών. Μα πιο πολύ θα λείψουν από τα τρία γατάκια, που όλο το καλοκαίρι φροντίζαμε, οι αγκαλιές και τα χάδια της Διονυσίας και του Παναγιώτη.


Καλό φθινόπωρο!

η συνέχεια...

...Είναι η ώρα της μεσημεριάτικης σιέστας για τη γειτονιά. Απόλυτη ησυχία! Ούτε ο κόκορας δεν λαλεί, ούτε πουλί δεν τολμά να πετάξει. Όλα τα έμψυχα κοιμούνται. Όλα; Όχι, ακριβώς όλα. Τα δικά μου παιδιά και ο Στέφανος, δεν λένε να ησυχάσουν. Λες και το έχουν βάλει στοίχημα να μην αφήσουν άνθρωπο, γάτα, κλπ ζωντανά να κλείσουν μάτι. Πότε τσιρίδες και πότε χάχανα, πότε κάτι που τυχαία(!) ή κατά λάθος (!) πέφτει ή εκσεφενδονίζεται από τα χέρια τους. Περιμένω από στιγμή σε στιγμή ν' ακούσω τη θεία μου, ή τη γειτόνισσα να φωνάζει ''΄ελεος, ωρή κουτσούνα μου, φίμωσέ τα τα γλυκιάρικα, μπας και γλαρώσει το μάτι μας, κομμάτι...'' και αυτή είναι η καλή πιθανότητα γιατί υπάρχει και η πιθανότητα να ακούσω και μερικά χριστοπάρθενα (βλέπε μπινελίκια) και επειδή δεν είμαι γα'ι΄δούρα και επειδή δεν θέλω να κολάζονται οι γείτονες, πήρα τα διαβόλια μου, και για να ακριβολογήσω, τα τριβόλια μου πέρα από τις αυλές μας, και τα οδήγησα στη σκιά των αιωνόβιων ελαιόδεντρων λίγο πιο πέρα. Η αποστολή τους ήταν να δημιουργήσουν το νησί και την καλύβα του Ροβινσώνα Κρούσου. Τους άρεσε η ιδέα και άρχισαν να μαζεύουν καλαμάκια, ξυλαράκια, χόρτα για τη σκεπή, ψηφίδες από σπασμένα πιάτα για να φτιάξουν πλακόστρωτο δάπεδο(!). Βρήκαν ένα κομμάτι ύφασμα και είπαν να το κάνουν αιώρα. Έφτιαξαν τη καλύβα, γέφυρες για το ποτάμι(!), φράχτες. Το νησί του Ροβινσώνα Κρούσου, τα απασχόλησε αρκετά μεσημέρια και τα κράτησε μακριά από τα σπίτια και τις αυλές προς μεγάλη ευχαρίστηση όλων μας και προς μεγάλη δυστυχία της παραπέρα γειτονιάς


...στη θάλασσα την αγαπημένη μου, μαζέψαμε ''χορταράκια'' (είδος φυκιού) και αχινούς. Οι σαλάτες που φτιάξαμε ήταν καταπληκτικές, βέβαια ο Παναγιώτης ούτε καν δοκίμασε. Δοκίμασε όμως την κάπαρη και δήλωσε οτι είναι το αγαπημένο του φαγητό! Με τα βότσαλα που μάζεψαν τα παιδιά φτιάξαμε ψηφιδωτό.

...ξεχορτάριασμα του κήπου και τα ξερά φύλλα από τους λευκούς κρίνους πλέχτηκαν σε κοτσίδες και ενώνοντας με κλωστή έγιναν σουβέρ!

...προσπαθώ να ετοιμάσω τον Παναγιώτη για το σχολείο, να μάθει κάποια επιπλέον γραμματάκια. Κανένα ενδιαφέρον. Σκέφτηκα να γράψω μια ιστορία με πρωταγωνιστές τα 24 γράμματα της αλφαβήτα. Τα γράμματα κατοικούν σε ένα απομακρυσμένο ράφι μιας βιβλιοθήκης. Κάθε γράμμα έχει για σπίτι του από ένα τόμο της εγκυκλοπαίδειας. Η σκόνη έχει σκεπάσει το ράφι τους και η ζωή τους εκεί γίνεται αβίωτη ώσπου το μικρό σκανταλιάρικο ''ο'' κύλισε στην άκρη του ραφιού και εκεί με μεγάλη έκπληξη διαπίστωσε οτι υπάρχουν και άλλα ράφια πιο κάτω. Τα γράμματα αναστατώνονται με αυτή την ανακάλυψη. Ο αρχηγός των φωνακλάδικων φωνηέντων το ''Α'' θέλει να ζητήσει σε βοήθεια το βασιλιά των συμφώνων το ''Β'' για να επιβάλλουν μαζί τη τάξη όταν ανακαλύπτει οτι το ''Β'' έχει απαχθεί. ''και μετά, μαμά, τι έγινε; Γράψε κι άλλο'' μου ζητά, κάθε βράδυ, ο Παναγιωτίνος μου που έχει γίνει ο μοναδικός ακροατής της ιστορίας μου

...η Νταίζη έχει νυχτερινή βάρδια στο θαλάσσιο πάρκο. Η παραλία έχει αδειάσει και το σκοτάδι έχει αρχίσει να πυκνώνει. Την περιμένουμε να τελειώσει, όταν αντιλαμβανόμαστε μια φωλιά να ανοίγει. Τα μικρά χελωνάκια περιμένουν ακίνητα να δροσίσει. Ακίνητοι και μεις τα παρακολουθούμε. Μια εκατοστή από χελωνάκια τρέχουν στη θάλασσα. Το πρώτο κυματάκι της ζωής τους τα υποδέχεται και εξαφανίζονται για χρόνια μέσα του. Τα παιδιά μου χοροπηδάνε από ενθουσιασμό. ''Είδατε που σας το έλεγα, οτι θα βγουν πολλά από τη φωλιά;'' λεει γελώντας για τη μαντεψιά του ο Στέφανος.............................................................................................................




Το αστρόπλοιό μας είναι έτοιμο! Σε μερικές ώρες φεύγουμε! Για φέτος το καλοκαίρι έχουμε πάρει μαζί μας τις ''Καλοκαιρινές περιπέτειες'' της Disney όπου το καμάρι μου, έχει ήδη, ολοκληρώσει δύο αποστολές. Τώρα που έκλεισαν τα σχολειά είναι όλο προκομάρα. Ότι δεν είχε γράψει όλο το χρόνο στο πολύχρωμο το γράφει τώρα, λίγο πριν πέσει για ύπνο.


Εύχομαι Καλό Καλοκαίρι και καλά μπάνια!


Κάντε κλικ πάνω δεξιά για να δώσετε τη ψήφο σας .

Περσινά...γλυκά σταφύλια ( παλιές σελίδες ημερολογίου καταστρώματος)

Ετοιμαζόμαστε για τις δίμηνες διακοπές μας. Στο νησί μου! Το Σάββατο το αστροπλοιό μας θα αποσεληνωθεί για να προσγειωθεί μετά από μερικές ώρες στην ονειρεμένη γη των προγόνων μου! Περνάμε το αστρόπλοιο από ένα γενικό σέρβις και έλεγχο. Βρίσκω μερικές σελίδες από το ημερολόγιο καταστρώματος της περσινής πτήσης...

...Ο εξοπλισμός του πικ νικ μοιράστηκε σε τέσσερα σακίδια και όλοι μαζί ξεκινήσαμε με τα ποδήλατα για το κτήμα του παππού. Αφού ο Στέφανος κατάφερε άλλη μια φορά να με φτάσει στα πρόθυρα του εγκεφαλικού με τα οχτάρια που έκανε καταμεσής του δρόμου, φτάσαμε σώοι και αβλαβείς. Μαζέψαμε βατόμουρα για το γλυκό κουταλιού, και μπόλικο μαραθόσπορο. Παρατηρήσαμε τους καλαμιώνες και κάτι κόκκινους καρπούς που είχαν μπλεχτεί πάνω τους. Ο Παναγιώτης ήθελε να του πω μια ιστορία από τους παλιούς ανθρώπους και δείχνοντάς τους μια αράχνη που έφτιαχνε τον ιστό της τους είπα τον σχετικό μύθο. Ώρα για φαγητό. Ανοίξαμε τα σακίδια και στρώσαμε καταγής στις πετσέτες, τοστάκια, κέικ, φρούτα και ξηρούς καρπούς. Φάγανε σαν λιμασμένα. Το νερό μάλλον δεν θα επαρκούσε. Υιοθετήσαμε το σύνθημα ''σκέψου την ομάδα, όχι μόνο τον εαυτό σου''.Ήπιαμε όλοι από λίγο νερό και αρχίσαμε να μαζεύουμε ξύλα και φύλλα για να φτιάξουμε παγίδα πάνω από το λάκκο που είχαμε σκάψει. Έδειξα στον Παναγιώτη και στα άλλα παιδιά, το φυτό της κάπαρης, την αγριομέντα, το φλισκούνι, το ψίλιθρο, το μάραθο, τις μυρτιές και λίγο αγριοδυόσμο. Του έτριψα φύλλα και του έδωσα να τα μυρίσει. Μήπως και αποευαισθητοποιηθεί η όσφρησή του και βελτιωθούν τα αισθητηριακά που αφορούν στο φαγητό. Αναγνώρισε τον δυόσμο γιατί είναι το άρωμα της αγαπημένης του τσίχλας και το μάραθο που του θύμισε ούζο. Ο Στέφανος δοκίμασε πρώτος την αποτελεσματικότητα της παγίδας μας και φυσικά έπεσε μέσα! Γελάγαμε με τις αστείες γκριμάτσες του, όταν οι χαμηλές πτήσεις από μαύρα πουλιά; μας τράβηξαν τη προσοχή. Νυχτερίδες! Τα παιδιά μου δεν είχαν ξαναδεί, εκτός από την τηλεόραση και τρόμαξαν. Βάλαμε τα πράγματά μας στα ποδήλατα και φύγαμε για το σπίτι.

Η συνέχεια λίγο αργότερα...

Όχι άλλο....πάρκοοοο!*

Μιά εβδομάδα έχει που έκλεισαν τα σχολειά και τα παιδιά μου είναι εσώκλειστα στο σπίτι. Μπροστά στην τηλεόραση ή τον υπολογιστή ή παίζοντας με τα παιχνίδια τους. Με τις ώρες, με τις ώρες. ''Παιδιά, πάμε στο πάρκο να πάρουμε λίγο αέρα;'' τολμώ να τα ρωτήσω. ''Όοοοοχιιιιι'' με μια φωνή και τα δύο. ¨Οχι άλλο πάρκο, όχι άλλο έξω, λάστιχο μας έχεις κάνει'' θυμώνει ο Παναγιώτης. Τώρα τι να πω εγώ; Να αρχίσω να φωνάζω σαν παιδί, δεν μπορώ άλλο μέσα; Θέλω αέρα, πάμε πάρκο; Τι; Από την άλλη έχω την αίσθηση οτι όλη τη χρονιά τα είχα εξοντώσει στις διαδρομές και στο έξω. Το μέσα ήταν μόνο για διάβασμα (μαρτύριο δηλαδή). Και ιδού το πρόγραμμα μαμάς και τέκνων της σχολικής χρονιάς 2010-2011

Δευτέρα: εγώ -Πρωί να πάω τα παιδιά σχολείο, οικιακά ή εξωτερικές εργασίες (ΙΚΑ,Τράπεζες, Ταχυδρομείο, Εφορία, εμπορικά καταστήματα ή καθήκοντα για το Σύλλογο Γονέων). -Μεσημέρι να πάρω τα παιδιά από το σχολείο. Αναγκαστική ωριαία στάση στο πάρκο.
Διονυσία -Απόγευμα λογοθεραπεία
Παναγιώτης -Βραδάκι να διαβάσει (άγνωστο πόσο θα του πάρει)

Τρίτη: εγώ -Πρωί να πάω τα παιδιά στο σχολείο, να πάω στο Δήμο για το δίωρο μάθημα ζωγραφικής -Μεσημέρι να πάρω τα παιδιά από το σχολείο. Αναγκαστική ωριαία στάση στο πάρκο.
Παναγιώτης -Μεσημέρι να αρχίσει το διάβασμα, να κάνει τις ασκήσεις λογοθεραπείας
-απόγευμα να πάει για λογοθεραπεία
-βραδάκι να αποτελειώσει το διάβασμά του ( άγνωστο πόσο θα του πάρει)

Τετάρτη: εγώ- να πάω τα παιδιά στο σχολείο, να πάω στον ''Ηλιο" για το βιωματικό σεμινάριο ''Μεγαλώνοντας παιδιά σε ένα κόσμο που αλλάζει''. - Στις 12 να φύγω άρον άρον για να προλάβω να πάρω τα παιδιά από το σχολείο. Αναγκαστική ημίωρη στάση στο πάρκο.
Διονυσία -μεσημέρι, να κάνει τις ασκήσεις λογοθεραπείας, στις 2.00 να πάει για λογοθεραπεία.
-απόγευμα στις 5.15 να πάει μπαλέτο
Παναγιώτης - στις 4.οο να αρχίσει το διάβασμα μέχρι τις 5.00, - βραδάκι στις 6.30 να συνεχίσει το διάβασμα μέχρι τις 9.00, 10.00, 11.00, ανάλογα με την προθυμία του να το τελειώσει.

Πέμπτη: Εγώ -Πρωί να πάω τα παιδιά στο σχολείο. Οικιακά (το σπίτι μες στη βρώμα) ή εξωτερικές εργασίες ή καθήκοντα συλλόγου. -Μεσημέρι να πάρω τα παιδιά από το σχολείο. Αναγκαστική ωριαία στάση στο πάρκο.
Παναγιώτης - Μεσημέρι να αρχίσει το διάβασμα - βραδάκι (6.30) να συνεχίσει το διάβασμα (ο θεός ξέρει πότε θα το τελειώσει)
Διονυσία -απόγευμα να πάει για μπαλέτο

Παρασκευή: Εγώ - Πρωί να πάω τα παιδιά στο σχολείο. Οικιακά (η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά, αλά επειδή δεν θέλω να είμαι δούλα αλλά μόνο κυρά δεν είμαι και τόσο καλή νοικοκυρά και επιλέγω και κάποιες εξωτερικές εργασίες ή καθήκοντα για το Σύλλογο). -Μεσημέρι να πάρω τα παιδιά από το σχολείο. Αναγκαστική ωριαία στάση στο πάρκο. -Απόγευμα να είμαι στο νηπιαγωγείο για να ανοίξω τις αίθουσες και για επίιβλεψη του χώρου.
-Παναγιώτης - Μεσημέρι παραδοσιακούς χορούς στο δημοτικό. -Απόγευμα να κάνει τις ασκήσεις λογοθεραπείας και εργοθεραπείας καθώς περιμένουμε στο Νηπιαγωγείο την αδερφή του. -Βραδάκι να πάει με τον μπαμπά για λογοθεραπεία και εργοθεραπεία.
Διονυσία -Απόγευμα να πάει στο νηπιαγωγείο για θεατρικό παιχνίδι.

Σάββατο: Διονυσία και εγώ -Πρωί να πάμε στο Νηπιαγωγείο για ζωγραφική. Η Διονυσία πρέπει να περιμένει να τελειώσει και το δεύτερο τμήμα, ώστε να βοηθήσουμε το ζωγράφο να μαζέψει και να κλειδώσουμε. Αναγκαστική στάση στο πάρκο όπου συναντάμε τον Παναγιώτη και τον μπαμπά. Επιτέλους ελεύθερα!

Κυριακή: Ανάλογα με το πότε προκύπτει πάρτι φίλου, συμμαθητή, ή συγγενή το διάβασμα επισπεύδεται ή επιβραδύνεται έως ....αργάμισι

Αα, και ο μπαμπάς από το πρωί στην τρεχάλα μέχρι αργά το βράδυ για τον επιούσιο. Τα Σάββατα Σούπερ Μάρκετ και ψώνια για τις διάφορες κοινωνικές μας υποχρεώσεις. ''Λάστιχο με έχετε κάνει'' αναφωνεί ο ταλαίπωρος.

Δεν θα τα πιέσω, ας ευχαριστηθούν το μέσα όπως τους αρέσει! Άλλωστε σε μία εβδομάδα φεύγουμε για δίμηνες διακοπές....



*ή
το εβδομαδιαίο πρόγραμμα μιας μέσης ελληνικής οικογένειας (της Παναγιωταρά;)

Επιτέλους(;), τελειώσαμε!

Περιμέναμε πως και πως τη λήξη της σχολικής χρονιάς και επιτέλους η πολυπόθητη μέρα έφτασε. Για τον Παναγιώτη αυτό σημαίνει όχι πια πρωινό ξύπνημα, όχι πια διάβασμα! Διακοπές για 90 μέρες, υπενθυμίζει στη Διονυσία. Συγκίνηση για μας με μια γλυκόπικρη επίγευση, το βράδυ της 14ης. Όχι, μόνο γιατί παρακολουθήσαμε τον ήλιο μας στη σχολική παράσταση να κάνει την καφέ αρκούδα (το θέμα είχε να κάνει με την ελληνική πανίδα που τελεί υπό εξαφάνιση), όχι μόνο γιατί όλα τα εκτάκια ήταν μονίμως βουρκωμένα, ούτε γιατί στο γλέντι που ακολούθησε, κάθε φορά που κοίταζα τη Μαρία δίπλα μου, την έβλεπα με κόκκινα μάτια και προσπαθώντας να χαμογελάσει μου έλεγε '' μεγάλωσαν τα παιδάκια μου, φεύγουν''. ( Ήταν η δασκάλα τους στην Τετάρτη τάξη ), αλλά κυρίως γιατί, μαζί με τη λήξη της σχολικής χρονιάς έπεσε και η αυλαία του σχολείου μας. Τέλος! Το σχολείο μας συγχωνεύεται με το άλλο, το συστεγαζόμενο. Τέλος! Ο άψογος σχολικός σύμβουλος και συμπαραστάτης όλων μας, φεύγει από τη περιφέρεια. Τέλος! Η θητεία του καταπληκτικού, πάντα χαμογελαστού διευθυντή μας, στο δημοτικό μας έληξε. Τέλος! Και το χειρότερο; Ο δάσκαλος της Πρώτης, που ως είθισται, θα τα είχε και στη Δευτέρα, έχοντας την πιο πρόσφατη οργανική θέση - και αφού με τη συγχώνευση θα μειωθούν οι οργανικές- μάλλον δεν θα είναι από Σεπτέμβρη. Τέλος! Τρεις σημαντικοί άνθρωποι που σμίλεψαν τη φιλοσοφία και το πνεύμα του σχολείου (έμφαση στην οικολογία και φροντίδα για το περιβάλλον, έμφαση στους εναλλακτικούς τρόπους μάθησης-η Μαρία συνήθιζε να κάνει κάποια μαθήματα έξω στην αυλή, κάτω από τη σκιά του δέντρου, πλαισιωμένη από τον λαχανόκηπο που είχαν δημιουργήσει οι μαθητές-, έμφαση στις τέχνες, έμφαση στη πρόνοια για τον συνάνθρωπο, έμφαση στα πολιτιστικά -δεν είναι τυχαίο οτι όλο το δημοτικό, με πρώτο και καλύτερο το διευθυντή, από τις μικρότερες τάξεις μέχρι την έκτη, και όλους τους δασκάλους, σχημάτισε έναν τεράστιο διπλό και τριπλό κύκλο, όλοι μαζί μια ανθρώπινη αδιάσπαστη αλυσίδα, και χόρεψαν απίστευτα όμορφα τους παραδοσιακούς χορούς ή μήπως το χορό του Ζαλόγγου;) Έμφαση στην αγάπη και στους καλούς τρόπους (Καλημέρα Παναγιωτάκη μου, καλημέρα Γιωργάκη μου, Φροσάκι μου, αγαπημένα μου παιδιά...). Από Σεπτέμβρη, ο νέος διευθυντής θα έχει να μάθει τα ονόματα, τα μαθησιακά προφίλ και τους χαρακτήρες 300 μαθητών. Να τους ενοποιήσει και να δημιουργήσει συλλογική ταυτότητα, την αίσθηση του ανήκειν . Το'' εμείς''. Από Σεπτέμβρη το σχολείο θα λειτουργεί με το νέο σύστημα. Θα σχολάνε στις δύο. Κα υ μένη Διονυσία, πρωτάκια και δευτεράκια! Δεν θα έχετε χρόνο για παιχνίδι!

15η Ιουνίου.
Αποχαιρετήσαμε νηπιαγωγούς, δάσκαλο και διευθυντή. Χαζολογήσαμε με τις ώρες στο πάρκο (το στέκι όλων των παιδιών του σχολείου και των γονιών τους, το πάρκο που έχει ενοποιήσει τις γειτονιές μας και τις καρδιές μας). Πήγαμε για λογοθεραπεία η Διονυσία, και εργοθεραπεία ο Παναγιώτης. Πήραμε το μετρό και πήγαμε στο Mall. Χαζέψαμε τα βιβλία στο public και τους αγόρασα από ένα παιχνιδάκι για επιβράβευση και ως ενθύμιο για τη τελευταία σχολική μέρα.
Στα Goody's, κάναμε απολογισμό της χρονιάς, των κατακτήσεών τους στη γνώση, στη συμπεριφορά, στις δραστηριότητες. Διαπιστώνουν οτι πλέον το πρόγραμμά* μας δεν θα είναι τόσο φορτωμένο. Το μόνο που πρέπει για λίγες μέρες να κάνουμε, είναι οι λογοθεραπείες και η εργοθεραπεία. Μετά μπάνια, βόλτες, παιχνίδι! ''Αυτή είναι ζωή!!!!!'' μου λέει ευτυχισμένος ο Παναγιώτης.

*η συνέχεια για το φορτωμένο πρόγραμμά μας από βδομάδα.

Μας ζάλισε τον ...έρωτα!

''Βασιλική, τον έρωτα πολύ βαρύ τον πήρες και στο Μαρίφ κατήντησες εκεί να ξεψυχήσεις....'' 'Επρεπε να μάθει απέξω το τραγούδι. Έμπαινε στο Υυ tube και το άκουγε είτε με Ζιώγαλα - τον προτιμούσε κιόλας- είτε με Νταλάρα. Και δόστου τραγούδι και δόστου να κάνει τα όργανα (ντουτουρουτουτού, ντουρουτουτού) δέκα με δεκαπέντε φορές τη μέρα ''Βασιλική τον έρωτα,.... Βασιλική τον έρωτα'' και η Διονυσία μαζί του σαν δεύτερη φωνή. Μας ζάλισαν τον έρωτα... Μετά ήρθε ο Μενούσης και ναι μεν ήταν στο τσακίρ κέφι για τραγούδι, για το χορό δε, ούτε βήμα. Δεν ήθελε. Τη μέρα της γιορτής όμως ανυπομονούσε να φορέσει τη στολή του. Χόρεψαν τα πρωτάκια τρεις χορούς: ''Εξέφεξε η Ανατολή'', ''ο Μενούσης'' και ''η Τρυγόνα'' . Δύο παραστάσεις έδωσαν. Μία στο πάρκο πλησίον του σχολείου και μία στο άλσος. Το ευχαριστήθηκε και καμάρωνε! Στις επόμενες μέρες όταν συναντούσαμε κάποιο γνωστό ερχόταν και μου σιγοτραγούδαγε στο αυτί ''Ο Με -νού- σης...'' ήταν το σινιάλο του οτι έπρεπε να πω στον συνομηλητή μου, οτι έλαβε μέρος στους παραδοσιακούς ηπειρώτικους χορούς.

Το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και κρυφό καμάρι το αγόρι μου!



Πρώτος από αριστερά ο Παναγιώτης μου... Και ανεξάρτητα από τον τίτλο του post, είμαι ...η περήφανη λεβεντομάνα!


Πάνω δεξιά, έρευνα για τις συνθήκες γέννησης του αυτιστικού παιδιού. Παρακαλώ δώστε απάντηση/ψήφο.

Η αλήθεια πονάει

Το άκουσε σε κάποια παιδική τηλεοπτική σειρά και τον εντυπωσίασε! Το είχε επαναλάβει δύο τρεις φορές μέσα στη μέρα και αργά το απόγευμα, αφού του επιβεβαίωσα οτι πράγματι, η αλήθεια πονάει μερικές φορές...., ''μαμά πες μου μια αλήθεια που πονάει'' ''Ας πούμε Παναγιώτη, οτι έχεις ένα φίλο που είναι χοντρούλης και εσύ του πεις κάποια στιγμή είσαι λίγο χοντρούλης φίλε μου, τότε εσύ του λες την αλήθεια αλλά ο φίλος σου θα στενοχωρηθεί που τον λες χοντρούλη.'' Πήγα να συνεχίσω με τα παραδείγματα αλλά με σταμάτησε βεβαιώνοντάς με οτι είχε καταλάβει. Το βράδυ, όταν ήρθε ο μπαμπάς του, πάει τον αγκαλιάζει γύρω από την κοιλιά και του λέει''Μπαμπά, είσαι αδύνατος, δεν έχεις κοιλιά'' Και πριν ένα χρόνο αυτό θα ήταν πέρα για πέρα αλήθεια. Έλα όμως που η καθημερινή κατανάλωση μπίρας έχει αρχίσει να του δημιουργεί ένα μικρό μαξιλαράκι, που πλέον... φαίνεται! Εξήγησα στον νεανίσκο οτι αν δεν μπορούμε να πούμε την αλήθεια επειδή θα πονέσει ο άλλος, δεν σημαίνει οτι πρέπει να πούμε ψέματα, απλά δεν λέμε τίποτα. Τώρα για το πόσο ειλικρινής πρέπει να είναι αν το ρωτήσει ο φίλος του, ελπίζω να μη προκύψει άμεσα, γιατί είναι λίγο μπερδεμένο και θα του το εξηγήσω σιγά σιγά.

Το μυστικό του Μοντεζούμα

''Παναγιώτη, είναι ώρα να αρχίσεις το διάβασμα''
Ακούω νιαούρισμα...''Δεν μπορωωωώ, είναι δύσκολαααα''
''Μα αφού δεν είδες ακόμη τι έχεις, πως λές οτι είναι δύσκολα''
Νιαούρισμα ξανά...'' Είναι πολύ κουραστικοοοό, δεν μπορωωωώ''
''Ελα Παναγιωτάκη μου, κάνε μια προσπάθεια''
'''Οχι, όχι όχι'' αποφασιστικά πλέον.
Καθημερινά οι ίδιες ατάκες δις και τρις και βάλε. Ξεκινάω με το μαλακό, αρχίζει αυτός τα κλαψουρίσματα και τα νιαουρίσματα, περνάω στα παρακάλια, μετά στις απειλές οτι τάχα μου θα τηλεφωνήσω στον διευθυντή για να του πω οτι θα διακόψει το σχολείο. Εδώ τσιμπάει λίγο και γράφει μια σειρούλα γραμματάκι γραμματάκι, απειλή την απειλή και αφού περάσουν και οι τελευταίες απογευματινές ώρες σε μόνιμη στάση στη σειρούλα που γράψαμε υπό απειλή όπλου ( το ασύρματο τηλέφωνο μονίμως στην παλάμη μου, σε ετοιμότητα για τον διευθυντή) είμαι έτοιμη πλέον, να εκραγώ. Και εκρήγνυμαι! ''Γράφεεεεε, μη χαζεύεις γράφεεε'' ''Πόσο κάνει 10 -1, πόσοοοοο΄;;;;;;; Σε αυτή την αλλόφρονα κατάσταση με βρίσκει το βράδυ ο σύζυγος. ''Και μη φωνάζεις στο παιδί, μη του αγριεύεις, γιατί χάνεις την ψυχραιμία σου; Μίλα του πιο ήρεμα'' Και το κορυφαίο..., το τελειωτικό χτύπημα ''Και τι κάνατε όλη μέρα, γιατί δεν έχετε τελειώσει ακόμη; Και το σπίτι γιατί είναι μπάχαλο; Δεν είσαι εσύ εδώ μέσα;'' Ναι, βέβαια, ξέχασα τη μικρή που καθώς έχει βαρεθεί να ζωγραφίζει, αυτοεξορίζεται στο καθιστικό για να δει το επάρατο κανάλι που επί 24ώρου έχει παιδικά (άβαταρ, φαν μπόι και τσαμ τσαμ κλπ. κλπ.) και μαρμαρώνει σε απόσταση αναπνοής μπροστά από την οθόνη (ή μέσα έχει μπει;) αφού πρώτα έχει δοκιμάσει διάφορες θέσεις στον καναπέ έχει συρθεί πάνω του, κάτω του, στα μπράτσα, έχει ρίξει κάτω μαξιλάρια, ριχτάρια και όλα μαζί έχουν ανακατευτεί με τα παιχνίδια, τα αγαπημένα της ημέρας που την συνοδεύουν παντού- την επόμενη μέρα θα επιλέξει κάποια άλλα να την συντροφέψουν. Εννέα μήνες τώρα, ελάχιστα παρεκλίναμε από το σκηνικό. Δοκίμασα αυθυποβολή: ''Να αυτή η μαγική κολόνια του μπαμπά δίνει δύναμη, τα αυτοκινητάκια κάτω από το μαξιλαράκι της καρέκλας σου θα σου δώσουν ταχύτητα. Το μασάζ θα σε χαλαρώσει.'' Εκφοβισμό: '' Το κομπιούτερ και η τηλεόραση καίνε τα εγκεφαλικά σου κύτταρα'' Κίνητρα: Θα πάμε στο πάρκο, στο Γιώργο, στη Νόρα, θα σου αγοράσω σούπερ πράκτορες...'' κλπ κλπ ¨όλα τα κόλπα είχαν πρόσκαιρη επίδραση. Το μόνο που πιάνει είναι η αγριάδα. δυστυχώς. Δεν αρέσει σε κανέναν μας, μας στεναχωρεί όλους και φθείρει τις σχέσεις όλων μας.
Αυτή η γκαστρία κοντεύει να τελειώσει και έχουμε κλατάρει, ήδη, οικογενειακώς. Λίγο πριν το τέλος θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει πριν από χρόνια για το μαστίγιο και το καρότο '' τα άλογα με τα γλυκά μήλα τα πας όπου θέλεις'' και
''.... είμαι κουρασμένος δεν μπορώ να διαβάσωωωω'' το γνωστό νιαούρισμα. ''Για πες μου Παναγιώτη, το μυστικό του Μοντεζούμα για να έχει δύναμη και να μη κουράζεται, το ξέρεις; Ξέρεις ποιο ήταν;''
''Μοντεζούμα;;;;; Μυστικό;;;; '' Λοιπόν ο Μοντεζούμα ήταν.........κλπ κλπ...'' εν τω μεταξύ τον έχω καθίσει στην καρέκλα του γραφείου του, ''.....και το μυστικό του για να έχει δύναμη ήταν αυτό'' και του εμφανίζω μια σοκολάτα και του την δίνω. Μασουλώντας την με ευχαρίστηση ξεκίνησε να γράφει. Και τρεις μέρες τώρα όταν του λέω ήρθε η ώρα για το μυστικό του Μοντεζούμα με ακολουθεί στο γραφείο του, παίρνει τη μίνι σοκολατίτσα υγείας (να μη μου παχύνει κιόλας) που του δίνω και... συνεργάζεται. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει ή αν θα πρέπει σε κάθε αντίρρησή του να συνεχίσει, να τον μπουκώνω με σοκολατίτσες, αλλά ένας μήνας έμεινε, που να πάρει, θα καβατζάρουμε, και θα επιβιώσουμε....

Μια στο καρφί και μια στο πέταλο

Η άσκηση στο βιβλίο εργασιών της γλώσσας ζητά από το μαθητή να συμπληρώσει το γραμματάκι που λείπει και να βάλει τόνο όπου χρειάζεται. Οι ελλιπείς λεξούλες είναι: αράχν..., η κόρ.. βελόν..., κλωστ.., φωλ..., αποθήκ... και σκάλ... και ο Παναγιώτης έχει γράψει αράχντόνο (ολογράφως), κόρτόνο, βελόντόνο, κλωσττόνο, σκάλτόνο κλπ.

Με την ευκαιρία της παγκόσμιας ημέρας για τον Αυτισμό (2 Απριλίου) και με τη σκέψη οτι πολλοί μαθητές έχουν και μικρότερα αδέλφια, μοίρασα στο σχολείο σχετικό ενημερωτικό φυλλάδιο της ΕΕΠΑΑ του παραρτήματος Πειραιά, που επισημαίνει κάποιες χαρακτηριστικές συμπεριφορές ώστε να γίνει όσο το δυνατόν νωρίτερα η διάγνωση. Οι δασκάλες: ''Πολύ καλά κάνατε και τα μοιράσατε, γιατί έχουμε κάποια παιδάκια με θέματα -όχι κατ' ανάγκη αυτισμού- και ενώ τα έχουμε επισημάνει στους γονείς, δεν έχουν ενδιαφερθεί ιδιαίτερα. Ας ελπίσουμε οτι θα ευαισθητοποιηθούν με το έντυπο''
Προσωπικά δεν πιστεύω οτι κάποιος που αδιαφορεί για τις επισημάνσεις των εκπαιδευτικών θα παρακινηθεί να ενδιαφερθεί από κάποιο έντυπο. Αλλά πάλι..., ποτέ δεν ξέρεις...

Αύριο λοιπόν θα είμαι και εγώ στη εκδήλωση για την παγκόσμια ημέρα για τον αυτισμό όπως και η γειτόνισσα και φίλη Μαριλένα


Καλό Μήνα!!!!

Χαμηλές Πτήσεις

Η φωτοτυπία που τους έδωσε ο δάσκαλος για το μάθημα της γλώσσας αναφέρεται σε μια μελό ιστορία για τον χήρο αγρότη που προσπαθεί να θρέψει τα ανήλικα ρακένδυτα και ανυπόδητα παιδιά του. Τα δυο αδέλφια βοηθούν τον πατέρα στο χωράφι και νοσταλγούν τις παλιές καλές μέρες, τότε που η μανούλα δεν είχε αποδημήσει προς τους ουρανούς.

''Παναγιώτη, αν και εγώ πεθάνω θα στενοχωρηθείς;''
''Ποι ο ς θα με δια βά ζειιιι'' με ρωτά προσεχτικά και ζυγιάζει την έκφρασή μου
''Κανένας, αφού εγώ θα έχω πεθάνει!''
''Α, ωραία! Θα βρω την ησυχία μου''



Α, ρε Υπουργείο Παιδείας, πόσο μέγαιρα με έχεις κάνει. Μου πήρες το γλυκό και στοργικό, μητρικό μου ρόλο και μου έδωσες αυτόν του οικοδιδάσκαλου, χωρίς καν, να έχω εκπαιδευτεί για αυτόν.

Η πιο όμορφη συγνώμη

Παίζει με το φίλο του Νίκο στο δωμάτιό του. Τα δυο αγόρια αποφασίζουν οτι τα κορίτσια τους ενοχλούν στο παιχνίδι τους και ο Παναγιώτης έχει την έμπνευση και γράφει σε ένα χαρτάκι: ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ (βέβαια, η ορθογραφία ήταν γεμάτη μαργαριτάρια). Η Διονυσία ένιωσε σαν έκπτωτη βασίλισσα! Εκεί που ο αδερφός της την είχε σαν θεά, τώρα την πούλαγε για το άλλο παιδί και την εξόριζε από το δωμάτιό τους. Έβαλε τα κλάματα και δυσκολεύτηκα να την παρηγορήσω. Εξήγησα στον Παναγιώτη οτι δεν είναι δίκαιη η στάση του. Έφυγα για την κουζίνα αφήνοντας την μικρή μουτρωμένη πάνω στην κουκέτα της, με απόφαση να ξαναδοκιμάσω λίγο αργότερα να αποκαταστήσω τη σχέση τους. Την ακούω να χαχανίζει! Τι στο καλό; Πηγαίνω ξανά κοντά τους. ''Μαμά, μου ζήτησε συγνώμη!!! Κοίτα!'' Μου δείχνει το κεφαλάρι της κουκέτας τους. Πράγματι! Της ζήτησε συγνώμη, γραπτώς, σε τρία χαρτάκια που τα κόλλησε στο κρεβάτι τους. Η πιο όμορφη συγνώμη! Καρδούλα...φίλοι καλοί...συγνώμη.

καθρέφτη, καθρεφτάκι μου

Δεν έχουμε τελειώσει ακόμη το φαγητό μας και η Διονυσία καθρεφτίζεται στη τζαμαρία. Με κίνηση μοιραίας γυναίκας τινάζει μια τούφα από τα μαλλιά της και τη στρώνει με τα δάχτυλα στο πλάι. Με ένα δεύτερο τίναγμα προς την αντίθετη κατεύθυνση, στρώνει μερικές ακόμη τούφες από την άλλη πλευρά του κεφαλιού της που το έχει γείρει με χάρη. Ικανοποιημένη από την εικόνα που της στέλνει το καθρέφτισμα στο τζάμι, γυρνάει με νάζι προς τον Παναγιώτη και τον ρωτάει όλο γλύκα και με χαμόγελο από διαφήμιση οδοντόκρεμας: ''Πως σου φαίνομαι;'' και ο Παναγιώτης σοβαρός σοβαρός ''Σαν μαϊμού''. ''Έλα Παναγιώτηηη'' και σουφρώνει τα χειλάκια της. ''Σαν μαϊμού άσχημη'' συνεχίζει σοβαρός ο αδερφός της, αλλά ήδη έχουμε διακρίνει ένα γελάκι που προσπαθεί να κρύψει. ''Ελα Παναγιώτη, να λες αλήθεια'' απαιτεί η μικρή μου. Στο βάθος ξέρει οτι την δουλεύει. ''Καλά, καλά'' γελάει τώρα ο Παναγιώτης και σηκώνει τα χέρια για να καλύψει το κεφάλι του ''είσαι σα μαϊμού όμορφη''. Η Διονυσία έχει σηκώσει το χέρι και προσπαθεί να τον κοπανίσει. Και τα δύο τους έχουν ξεραθεί στα γέλια!


Αναδρομικό 1: Ρωτάνε την Διονυσία τι της έφερε ο Αη Βασίλης και η κοπελούλα μου απαντά όλο καμάρι:''Μπάρμπι τάμπιντου τάμπιντου τάμπιντου τελεία τζι α''

Αναδρομικό 2: ''Μαμά, ξέλεις πως θα ονομάθω την κόλη μου, όταν μεγαλώσω;''
''Πως θα την ονομάσεις κοριτσάκι μου;''
'' Θα την ονομάσω Μηδείας Μυκάλης*, μα λέσει αυτό το όνομα''




* Μυδείας-Μυκάλης: είναι στάση του τραμ στη Νέα Σμύρνη.

Μα.... για όνομα...!!!

Μου μιλάνε και τα δύο ταυτόχρονα. Και τα δύο θέλουν να μονοπωλήσουν τη προσοχή μου(!). Η Διονυσία έχει πάρει φόρα και ο Παναγιώτης τη διακόπτει συνεχώς. Δεν μπορώ να τα παρακολουθήσω. ''Παναγιώτη, περίμενε να τελειώσει η Διονυσία και μετά μου λες αυτό που θέλεις''. Σιωπά και ακούει αυτό που λέει η αδελφή του. ''Έλα Παναγιώτη, πες μου αυτό που ήθελες'', εγώ. Και ο Παναγιώτης αγανακτισμένος... ''Για όνομα του Θεού, εσύ φταίς Διονυσία, έκλεψες τις σκέψεις μέσα από το μυαλό μου, τώρα δεν θυμάμαι τι ήθελα να πω''


Μερικές μέρες (μήνα να πω καλύτερα) αυτός ο ίδιος και ανυπόμονος Παναγιώτης μπαίνει στη κουζίνα όπου συζητώ με τον μπαμπά του και... ''Με συγχωρείτε που σας διακόπτω, αλλά....'' (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)
Τον γεμίσαμε φιλιά!
Οι γονείς που έχουν παιδιά με αυτισμό ή αυτιστικές διαταραχές, γνωρίζουν πολύ καλά πόσο σημαντική είναι αυτή η απλή ένδειξη ευγένειας και πόσα πολλά σημαίνει.



Πριν δύο μέρες με πλησίασε στο πάρκο, μια μαμά που τα παιδιά μας παίζουν μαζί (παρόλο που ο δικός της είναι κατά ένα χρόνο μικρότερος του Παναγιώτη) "Καλά, μα τι καλό παιδί που είναι ο γιος σου!'' (και βέβαια, είναι! εγώ από μέσα μου,) και μου εξηγεί οτι το καμάρι μου υπερασπίστηκε με πολύ ωραίο τρόπο τον γιο της, όταν ένα μεγαλύτερο παιδί τον έσπρωξε. Παραξενεύτηκα, γιατί σε κάποια άλλη περίπτωση που ένας επιστήθιος φίλος του έκλαιγε, δεν είχε δώσει τη παραμικρή σημασία, ωστόσο φούσκωσα από περηφάνια (είμαι λίγο χαζούλα, το ξέρω) όταν μείναμε μόνοι μας τον ρωτάω: ''Αλήθεια Παναγιώτη, μάλωσες το άλλο παιδάκι;'' ''Δεν το μάλωσα, μάθημα του έκανα''

Έτυχε να βρεθούμε σε McDonald's και το δωράκι στο παιδικό μενού ήταν μια σαχλαμάρα που αφορούσε στην παιδική ταινία ''Ο μεγαλοφυής''. Κάτι του εξήγησε ο μπαμπάς του για την επιθυμία του ''κακού'' να φτιάξει ένα ρομπότ που θα καταστρέψει την πόλη ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων, και ο Παναγιώτης κολλά τη βελόνα στις πολύ πολύ ενδιαφέρουσες ερωτήσεις του. ''Και αν φτιάξει δύο ρομπότ τι θα γίνει μπαμπά;'' ...''και αν φτιάξει δέκα, τι θα γίνει;'' .... και αν φτιάξει τριανταπέντε δέκα χιλιάδες, τι θα γίνει;'' και η σειρά των ερωτήσεων καθημερινά αυξανόταν με κάθε λογής φανταστικό συνδυασμό αριθμών που του ερχόταν στο κεφάλι. Ώσπου ο μπαμπάς δεν αντέχει άλλο και ''Παναγιώτη, μη με ξαναρωτήσεις, δεν θα σου απαντήσω'' ''Μία τελευταία μπαμπά, σε παρακαλώ, κάνε μου αυτή τη χάρηηηη!'' Τελικά με το που είδε την ταινία στο σινεμά, το κόλλημα μαγικά ... ξορκίστηκε
Και όχι, δεν έχω παράπονο, πάμε πολύ καλά. Και είναι πλέον πολύ περισσότερα τα θετικά πρόσημα από τα αρνητικά!
Από την άλλη έχω την χαριτωμένη μου Διονυσία, που όταν θυμώνει αμφισβητεί τη μητρική μου ιδιότητα και με χρίζει ως κακιά μητριά και μάγισσα που αφού πάτησα με το τακούνι μου τη μαμά της στο χώμα και την έλιωσα, πήρα τη μορφή της. Φωνές και αντάρες καταμεσής στη Καλλιρρόης, με τη κορούλα μου να ωρύεται οτι δεν είμαι η μαμά της και δεν θέλει να έρθει μαζί μου. Για κάθε ενδεχόμενο, σκέφτομαι να έχω πάντα μαζί μου πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης.

Ευχομαι ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ με πολλά χαμόγελα και Υγεία σε όλους!!!