Ο μικρός μαέστρος

Πριν ένα μήνα περίπου, ο παιδικός σταθμός πήγε εκπαιδευτική εκδρομή στο ωδείο του Νάκα, στο κέντρο της Αθήνας. Ο Παναγιώτης εντυπωσιάστηκε και κατενθουσιάστηκε. Αφού μόλις ήρθε σπίτι πήρε από τα παιχνίδια του οτιδήποτε υπήρχε σε μουσικό όργανο και ήρθε να μας το δείξει μαζί με το βιβλιάράκι που τους έδωσαν και που απεικόνιζε όλα τα όργανα. Ακόμη και ένα παιδικό λαπ τοπ που είχε τους ήχους των οργάνων, επιστρατεύτηκε για να μας μυήσει σε αυτά που έμαθε.

Σιγά σιγά, η εμπειρία από το ωδείο ξεχάστηκε ή έτσι νόμιζα μέχρι χτες, όπου μαζί με τα παιδιά έφτιαχνα στη κουζίνα το βραδυνό τους. Μακαρόνια με τυρί. Το νερό ήδη έβραζε και ετοιμαζόμουν να ανοίξω ένα πακέτο μακαρόνια για να τα ρίξω στη κατσαρόλα

''Μαμά, θέλω νένα'' μου λέει ο Παναγιώτης. Εγώ νομίζοντας ότι θέλει να τα ρίξει αυτός στη κατσαρόλα του δίνω το μισό περιεχόμενο του πακέτου.

''Οχι όλα, νένα θέλω'' του δίνω το ένα που ζήτησε

και χαρούμενος ''τοτοτό μαμά'' με ευχαρίστησε, κάνει βαθιά υπόκλιση

και με ένα ''παπά παπάαααμ'' άρχισε να κουνάει το μακαρόνι εν είδει μπαγκέτας.

''Τι κάνεις Παναγιώτη;'' ολίγον δύσπιστη εγώ

''Ματέτο γείο'' η άμεση απάντησή του.

Μαέστρος σε ωδείο, ...σε ελεύθερη μετάφραση.

Και τώρα...; Τι γίνεται τώρα;

Η πουκαμίσα από τη δεύτερη στολή του Παναγιώτη, ήταν τρία νούμερα μεγαλύτερη και χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω αρχαίες και ξεχασμένες γνώσεις ραπτικής (ως κόρη μοδίστρας ) και να την μικρύνω (στο χέρι παρακαλώ και όχι στη μηχανή). Καθάρισα το τραπέζι, άνοιξα το κιτ με τα σύνεργα και άπλωσα την πουκαμίσα. Πήρα το ψαλίδι και άρχισα χρατσ χρουτσ να κόβω. ''Μαμά τι κάνεις;'' το παιδί. ''Φτιάχνω την πουκαμίσσα του mamma mia που θα φορέσεις'' εγώ.

''Οχι'' κοφτά και κάθετα.

Αφού έραψα τα πλαϊνά και πριν ράψω τα μανίκια του είπα: ''Για να δούμε την έφτιαξα σωστά ή έκανα λάθος;'' Με το σωστό ή λάθος , στιγμιαία φάνηκε να ενδίδει, (είναι πάντα πρόκληση γι αυτόν η δυνατότητα να μπορέσει να μου πετάξει ' 'έκανες λάθος μαμά, είσαι χαζή, δεν έχεις μυαλό, αχα χάχα''), αλλά μόνο στιγμιαία. "θα πάρεις τρία gormiti" τον λάδωσα. Σήκωσε τα χέρια και φόρεσε την αμάνικη πουκαμίσα και τα ξανασήκωσε όσες φορές χρειάστηκε να γίνει πρόβα μέχρι να την τελειώσω. Στον παραμικρό δισταγμό του θύμιζα τα gormiti που θα έπαιρνε. Πριν φύγουμε από το σπίτι, τον έντυσα του έβαλα και την κορδέλα στο κεφάλι και μου υπενθυμίζει: ''ε, βάλε μου και αυτά'' και μου δείχνει τα χαϊμαλιά που είχα ξεχάσει να του φορέσω. Το μόνο που δεν δέχτηκε να βάλει ήταν τα σανδάλια, αλλά τι πειράζει; Δεν φαινόταν τίποτα κάτω από τη μακριά καμπάνα που φορούσε!

Ολα τα παιδάκια ήταν άψογα, η μουσική από τη δεκαετία '60 και του '70. Η Διονυσούλα, που τώρα τελευταία θέλει να τη φωνάζουμε Νόνη, εμφανίστηκε σοβαρή σοβαρή, με ολόσωμο μαγιό, ροζ σορτσάκι, καπέλο και σωσίβιο. Εκτέλεσε άψογα τις κινήσεις της, αλλά σοβαρή χωρίς την τσαχπινιά και το μπρίο που τη διακρίνει. Όταν μετά το πέρας του χορευτικού τους πήγα να την συγχαρώ, έπεσε στην αγκαλιά μου και ξέσπασε σε αναφιλητά και κλάμματα. Δεν ήξερε που ήμασταν, νόμιζε οτι την είχαμε αφήσει μόνη. Ένιωσα άσχημα, γιατί πράγματι όλη μου η αγωνία ήταν για τη διάθεση του Παναγιώτη και ξέχασα ολωσδιόλου ότι και η μικρή θα χρειαζόταν και αυτή μια ενθάρρυνση, ένα χαμόγελο, μία δήλωση οτι είμαστε εκεί μαζί με τους άλλους γονείς. Στο δεύτερο μέρος που όλο το σχολείο χόρεψε, η μικρή φύσαγε...ένα φιλάκι ήθελε η κουκλίτσα μου για να πάρει μπρος!

Ο Παναγιώτης σοβαρός και αυτός εκτέλεσε άψογα τις χορευτικές του κινήσεις και τέλος πήρε και το ''πτυχίο'' της αποφοίτησής του από το προνήπιο και με καμάρι ήρθε να μας το δείξει!

Το πιο παράξενο είναι οτι δεν βούρκωσα, απλά ένιωθα τη συγκίνηση να υφέρπει και όχι μόνο όταν είδα τα δικά μου παιδιά επί σκηνής, αλλά για όλα αυτά τα μικρούλικα ανθρωπάκια που προσπαθούσαν να συντονιστούν και να εκτελέσουν αυτά που έμαθαν.

Μέχρι εδώ όλα καλά. Τώρα να δούμε τι θα γίνει... στο νήπιο!

mamma mia, mamma

Τρία καλοκαίρια τώρα, όσα δηλαδή είναι και τα χρόνια του σχολικού βίου του Παναγιώτη, έχω ένα μικρό ευσεβή πόθο: Να καμαρώσω τον ήλιο μου επί σκηνής (σχολικής όχι θεατρικής). Το πρώτο καλοκαίρι, με ενημέρωσαν οτι δεν θα λάβει μέρος στη σχολική γιορτή γιατί δεν ήθελε να πιαστεί με τα άλλα παιδάκια ούτε για έναν απλό κύκλο. Δεν πειράζει, σκέφτηκα μικρούλης είναι (μόλις 3,5 χρονών). Του χρόνου. Την επόμενη χρονιά, μία από τα ίδια. Δεν ήθελε να συμμετέχει στις πρόβες. Μου έπεσαν τα φτερά, μα ούτε σε κύκλο; Άντε του χρόνου. Φέτος...φέτος μου έδωσαν τις οδηγίες για τη στολή της Διονυσίας και από τη τάξη του Παναγ. τίποτα! Είχα αρχίσει να δαγκώνομαι και ένα αχ που κρυφοαναστέναζε, κάπου πολύ βαθιά στη ψυχή μου, προσπαθούσε να κάνει κατάληψη στις σκέψεις μου, ώσπου ένα μεσημέρι ή δασκάλα του μου έδωσε ένα διπλωμένο χαρτί. Νόμιζα ότι θα ανακοίνωναν την άφιξη κάποιου κουκλοθέατρου στο σχολείο και αφηρημένα (με τραβούσαν τα παιδιά να φύγουμε) έριξα μια ματιά. Στα χέρια μου κρατούσα το σκίτσο ενός χίππυ και οδηγίες για τη στολή. Κοίταξα τη δασκάλα ''θα...θα λάβει μέρος και ο Παναγιώτης;'' ''Και βέβαια θα λάβει μέρος, χορεύει πάρα πολύ ωραία, είναι καταπληκτικός'' Η χαρά μου απερίγραπτη! Επιτέλους θα τον καμαρώσω! Θα χορέψει το '' mamma mia'' ντυμένος χίππυ. Τις επόμενες μέρες, όλες οι δασκάλες μου είπαν για το πόσο ωραία χορεύει ο Παν.. Ανυπομονώ . Το ξέρω οτι θα κλάψω από χαρά και συγκίνηση ( η Μαριλένα ήδη το βίωσε), αλλά προτιμώ έτσι δημοσίως, με δάκρυα χαράς, παρά μόνη μου με δάκρυα λύπης.....

Αύριο το απόγευμα στις 19.00, είναι η γιορτή. Η Διονυσία είναι έτοιμη. Και βέβαια θα καμαρώσω την πριγκίπισσά μου!

Όσο για τον Παναγιώτη, με έχουν ζώσει τα μαύρα φίδια....δεν θέλει να ντυθεί χίπης, αλλά ...πειρατής. Ολο το σαββατοκύριακο το περάσαμε ακούγοντας το τραγούδι των ΑΒΒΑ, το ζήταγε και ο ίδιος. Μας έκανε και κάνα δυό φιγούρες, αλλά τις δύο στολές που του έφτιαξα ...με τίποτα, ούτε καν την κλασική κορδέλα που την ονόμασα πειρατοχιπποκορδέλλα. Ούτε τα χαϊμαλιά. Δεν ξέρω αν τελικά εμφανιστεί επί σκηνής και δεν μουλαρώσει. Ποντάρω όμως στη μουσική πλύση εγκεφάλου που του έγινε ώστε πλέον τα αντανακλαστικά του συντονίζονται και οι κινήσεις του λικνίζονται στον ρυθμό του mamma mia. Ένα πράγμα όπως στη ταινία ''Ανδρες έτοιμοι για όλα'', που κάποιοι από το γκρουπ καθώς περιμένουν στην ουρά για το επίδομα ανεργίας, ακούγοντας το μουσικό κομμάτι στο οποίο κάνουν πρόβες, ασυναίσθητα κάνουν τις χορευτικές τους κινήσεις.

Αυτή τη φορά, αν αποφασίσει να μη λάβει μέρος δεν θα στενοχωρηθώ πολύ. Ξέρω οτι δούλεψε για αυτή τη παράσταση και οτι ήταν με την ομάδα. Θα τον χειροκροτήσω σαν να έλαβε.

Ωστόσο αν έχετε να προτείνετε, έστω και τη τελευταία στιγμή, κάποιο τρικ/λύση για τη στολή/ντύσιμο....please σπεύσατε.

Ζήτω ο Γιώργος! Ζήτωωω!

Μία βδομάδα τώρα, είναι στο μπαλκόνι μας το καινούριο ποδήλατο και ο Παναγιώτης δε λέει να ανέβει επάνω. Κλαίει και οδύρεται για το παλιό του που τώρα το έχει η Διονυσία. Τον είχα ενημερώσει οτι θα του πάρουμε καινούριο και φάνηκε να του αρέσει η ιδέα. Τον πήγαμε να διαλέξει και μουλάρωσε. Δεν του άρεσε τίποτα.

Θεώρησα οτι τον ενόχλησε η έντονη μυρωδιά των ελαστικών που υπήρχε κάτω στο υπόγειο όπου ήταν η έκθεση ποδηλάτων του καταστήματος. Πήραμε ένα που του τράβηξε το βλέμμα ελπίζοντας οτι η άρνησή του είναι προσωρινή. Τι οτι με το καινούριο θα πηγαίνει πιο γρήγορα, τι οτι το παλιό είναι για μπέμπηδες, τι οτι θα είναι νικητής στον αγώνα με την Διονυσία, αυτός το χαβά του ''όχι νιούνιου καλό, είναι κακό, το παλιό είναι καλό'', μας έφτυσε, έκλαψε και αφού είδαμε και αποείδαμε αποφασίσαμε να υποχωρήσουμε. Δεν τον ξαναπιέσαμε για το ποδήλατο.

Τον παρακολουθώ όταν νομίζει οτι δεν τον βλέπω, να το πλησιάζει και να το επεξεργάζεται για να αποφασίσει τέλος να ...ξηλώσει όλα αυτά τα αξεσουάρ που είναι με κρατς-κρατς. Δεν βαριέσαι, αν είναι να του αρέσει έτσι περισσότερο, και ανέβει, ας τα ξηλώσει! Αλλά που; Να το καταστρέψει ήθελε!

Έψαχνα για τρόπους με τους οποίους θα τον έκανα να ανέβει επάνω και θυμήθηκα τη μαγική δύναμη της εικόνας να επιβάλλεται. Ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τα λόγια θα το έκανε η εικόνα. Αμέσως κάθισα και έφτιαξα ένα κόμικ 4-5 καρέ. Μια μικρή κοινωνική Ιστορία, θα έλεγα. 1ο καρέ: Ενα μικρό παιδάκι είναι πάνω στο ποδηλατάκι του. Είναι χαρούμενο. 2ο καρέ: Το παιδάκι μεγάλωσε, είναι πάνω στο ίδιο ποδήλατο. Δεν είναι πολύ άνετα και δεν είναι το ίδιο χαρούμενο. 3ο καρέ: Το παιδάκι έγινε μεγάλο αγόρι και έχει το ίδιο μικρό ποδήλατο που δεν τον χωρά καθόλου, χτυπά τα γόνατα στο τιμόνι, δεν μπορεί να τρέξει με αυτό και είναι δυστυχισμένο. 4ο καρέ: Α, κάποιος του κάνει δώρο ένα μεγάλο ποδήλατο το αγόρι είναι χαρούμενο χοροπηδά από τη χαρά του.

Μη φανταστείτε τίποτα περίπλοκα σκίτσα, κυκλάκια και γραμμούλες έκανα, όπως τα σύμβολα ΜΑΚΑΤΟΝ. Το έκανα πάσα στη Χριστίνα (η παιδαγωγός) το δούλεψε μαζί του στο χαλαρό, στο χαλαρό και εγώ επανέλαβα.

Έρχεται και η ξαδερφούλα σήμερα στο σπίτι που είναι δύο χρόνια μικρότερή του- μπέμπα τη λέει- και τσαουσοδιάολος και τη βάζω πάνω στο καινούριο ποδήλατο. Αυτή έκατσε και έκανε πετάλι με τόση άνεση που ο Παναγιώτης ανέβηκε αμέσως επάνω για να αποδείξει οτι μπορεί και αυτός, ... διότι είναι μεγάλος. Δεν πίστευα στα μάτια μου.! Και τώρα έχω απομείνει με μια απορία, σε ποιον να αποδώσω τα εύσημα, σε μένα για την έμπνευση και το σκιτσάρισμα της κοινωνικής ιστορίας, στη μπέμπα για τις ποδηλατικές της ικανότητες ή στον Παναγιώτη που έκανε την ανάγκη φιλοτιμία;

Αχ, μόλις θυμήθηκα τον τίτλο. Ο Γιώργος είναι ένα σουβλατζίδικο στην πλατεία. Προχθές το βραδάκι πήρα από κει καλαμάκια για μένα και τη μικρή και ο Παν. ζήτησε και έφαγε ένα ολόκληρο σουβλάκι καλαμάκι!!!

Τα ζήτω είναι για τα καλαμάκια του Γιώργου! Τόσο νόστιμα, που ο ήλιος μου παραμέρησε την γευστική του αμυντικότητα και όχι μόνο δοκίμασε αλλά και το έφαγε όλο!!!

Και επειδή αυτά τα δύο γεγονότα γίνανε την ίδια περίοδο, εις ανάμνηση και για να τιμήσω τον σουβλατζή, λέω να δώσω όνομα στο ποδήλατο και να το λέμε Μπλου Τζωρτζ

Θα έλεγα οτι είμαι ευτυχής και αισιόδοξη!

Το μαύρο κουτί ή η προσσέγγιση του S.T.A.R.

Την προηγούμενη εβδομάδα, η καλή εικόνα του Παναγιώτη κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος!

Τι συνέβη; Επειδή δεν είχα μαζί μου πράσινες τσίχλες συγκεκριμένης μάρκας, άρχισε να επιτίθεται σε μένα και στην αδελφή του.

Settings- Σκηνικά: Προαύλιος χώρος του σχολείου. Πήγα να τα πάρω νωρίτερα από ότι συνήθως, οπότε δεν μπήκα εγώ στην τάξη, αλλά τα συνόδεψε η δασκάλα έξω και ενώ η τάξη τους ήταν ακόμη πλήρως επανδρωμένη.

Είδα τον Παναγιώτη κάπως προβληματισμένο, και ένα μικρό φωτάκι άρχισε να αναβοσβήνει στην άκρη του μυαλού μου.

Triggers - Εναύσματα: Πάνω που ετοιμαζόμουν να ρωτήσω την δασκάλα αν έγινε κάτι με προλαβαίνει ο Παν. ''Μαμά έχεις πράσινη τσίχλα;''

Για κακή του τύχη, δεν είχα πάρει πολεμοφόδια μαζί. Τον βλέπω να στραβώνει. Για κακή μου τύχη, μέσα στην τσάντα μου έχω άλλες πράσινες τσίχλες που δεν είναι η μάρκα της προτίμησής του... και από εδώ ξεκινάει μία σωρεία λαθών και αλυσιδωτές αντιδράσεις. Του προτείνω τις άλλες πράσινες που έχω μαζί μου. Αρνείται τις τσίχλες που του πρότεινα, ζητάει αγκαλιά και αρχίζει να σφίγγεται πάνω μου. Θέλει να κρύψει το κεφάλι του κάτω από το λαιμό μου. Ματαίωση. Θέλω να τον παρηγορήσω και να ικανοποιήσω την επιθυμία του για πράσινη τσίχλα, όσο πιο σύντομα γίνεται και κάνω το δεύτερο λάθος: αλλάζω δρόμο για να πάμε σε πιο κοντινό περίπτερο και με το πρώτο βήμα προς την αντίθετη από την συνηθισμένη μας κατεύθυνση, πυροδοτείται όλη αυτή η συμπεριφορά που εδώ και μήνες είχαμε υπό έλεγχο και αρχίζει η επανάσταση.

Actions - Ενέργειες: ''Μάμε πίπωωω, θέλω πάπιπη τίτα'' κλάμα, δαγκώματα, στριφογυριστές τσιμπιές, τα δάχτυλά του μέσα στα μάτια μου, στα μαλλιά μου κλπ. Μάταια προσπαθούσα να τον ηρεμήσω και να του εξηγήσω ότι θα πάρουμε τις αγαπημένες του τσίχλες από κείνο το περίπτερο, δεν καταλάβαινε τίποτα από ότι του έλεγα. Η δε, Διονυσία με το που είδε το περίπτερο άρχισε να με τραβάει από την μπλούζα να πάμε προς τα εκεί και ο Παναγιώτης που τον κρατούσα ακόμη αγκαλιά, μπουνιδόν για να πάμε προς την αντίθετη και συνηθισμένη μας.

Results- Αποτελέσματα: Μία περαστική κυρία μάλωσε την Διονυσία ( η μικρή έχει φωνή στεντόρεια, για να μη πω μαουνιέρη και φάνηκε οτι αυτή έκανε όλη τη φασαρία) και ευτυχώς για πρώτη φορά η μικρή δεν την έλουσε με σχόλια του τύπου: ''είσαι κακιά μάγισσα'', αλλά με ακολούθησε σχεδόν αδιαμαρτύρητα. Σχεδόν, γιατί τώρα μπορεί να μην επέμενε για το περίπτερο αλλά διεκδικούσε την αγκαλιά μου από τον Παναγιώτη. Αυτός άρχισε να την δαγκώνει και να την κλωτσάει. Η όλη σκηνή ήταν απολύτως εκρηκτική. Δύο παιδιά που μάλωναν, χτυπιόντουσαν, τσίριζαν και με τραβομαλλούσαν για το ποιό θα ανέβει στην αγκαλιά μου. Πέταξα καταγής τις τσάντες τους και τα απομάκρυνα από κοντά μου ενώ στρογγυλοκαθόμουν σε ένα παγκάκι: ''Δεν θα πάρω κανένα παιδί αγκαλιά και δεν θα φύγουμε από δω αν δεν ηρεμήσετε.'' όταν ηρέμησαν κάπως σηκώθηκα να φύγουμε. Η Διονυσία ως συνήθως, είχε βρει αμέσως το κέφι της, σαν να μην είχε γίνει τίποτα. Ο Παναγιώτης ακολουθούσε με ρυθμό χελώνας και σκυφτό κεφάλι. Εγώ είχα λουστεί σε πέντε ποτάμια υδρώτα.Αποφάσισα να τον πάρω αγκαλιά για να πάμε πιο γρήγορα και για να τού φτιάξω το κέφι, του υπενθύμισα οτι την επομένη θα πάρουμε το περιοδικό των Γκορμίτι, Δεν έραβα το στόμα μου καλύτερα; ''Όχι αύριο, τώρα βιβλίο'' πυροδότησα άλλη μία έκρηξη θυμού!

Από το μεσημέρι μέχρι αργά το απόγευμα η μέρα κύλησε έτσι, ...σαν πορεία σε ναρκοπέδιο. Τις νάρκες δεν μπορέσαμε να τις αποφύγουμε!

Μα πόσα λάθη μπορεί να κάνει κανείς μέσα σε μια μέρα και τι να την κάνω την προσέγγιση του STAR ...κατόπιν εορτής;

Αυτό που έπρεπε να κάνω εξαρχής ήταν να πω: ''Λυπάμαι δεν έχω μαζί μου τσίχλα, έχω στο σπίτι'' και να φύγουμε από την συνηθισμένη μας διαδρομή.

Έπρεπε δηλαδή, να ακολουθήσω την πεπατημένη...

Οι καταπληκτικές δασκάλες του ...

O Παναγιώτης και η Διονυσία πηγαινουν σε σταθμό του Δήμου.Τον προηγούμενο Σεπτέμβρη, με  την εναρξη της της τρέχουσας σχολικής χρονιάς, ήμουν σε αναμμένα κάρβουνα, γιατί ο μικρός τα προήγουμενα δύο χρόνια, πήγαινε σε έναν κοντινό μας ιδιωτικό παιδικό σταθμό και δεν ήξερα πως θα αντιδρούσε με αυτή την αλλαγή σχολείου.

Θυμάμαι την χαρά μας, όταν στην είσοδο  του σταθμού μας υποδέχτηκε η κα Λ. Μόλις την είδε, άκουσε  ο Παν. έτρεξε στην αγκαλιά της, ενώ λίγα δευτερόλεπτα πριν ήταν γατζωμένος πάνω μας, και με κλειστά μάτια από το φόβο του. Ήταν η δασκάλα που είχε στον ιδιωτικό σταθμό και  πλέον θα εργαζόταν  στον δημοτικό, ως επικεφαλής των υπολοίπων μάλιστα.

Ο Παναγιώτης το λάτρεψε το καινούριο του σχολείο, τεράστειος κήπος, πανύψηλα δέντρα, πολλές κούνιες, τσουλήθρες, σπιτάκια και  ...γάτες.

Το κυριότερο είχε την αγαπημένη του δασκάλα που πολλές φορές και πρόθυμα ακολούθησε τις οδηγίες της  Χριστίνας ( η Παιδοψυχολόγος-Παιδαγωγός του) για καλύτερη αλληλεπίδραση- επικοινωνία και έγινε ο αγαπημένος και της δεύτερης δασκάλας, της κας Ντ.

Μετά από κάποια διημερίδα που παρακολουθήσαμε με την Χριστίνα, αποφασίσαμε να ακολουθήσαμε αυτό που είχε προταθεί εκεί. Δηλαδή ότι καλό είναι όλοι οι εμπλεκόμενοι θεραπευτές του παιδιού και οι εκπαιδευτικοί να συνομιλήσουν για να έχουν μια σφαιρική εικόνα και κάποιες προτάσεις για τυχόν προβλήματα.

Είχα το θάρρος, λόγω της πρώτερης γνωριμίας από τον ιδιωτικό και το πρότεινα στην κα Λ., η οποία δέχτηκε με πολύ μεγάλη προθυμία να παρευρεθεί στην συζήτηση για τον Παν. Για την Κα Ντ. Το σκεφτόμουν γιατί λίγες φορές την είχα δει και δεν είχα το θάρρος να την καλέσω Παρασκευιάτικα στο Λογοθεραπευτικό.

Κανόνισα, τέλος,  ημερομηνία και ώρα που να βολεύει όλες τις Θεραπεύτριες ( αφού μόνο η Βαλεντίνα –λογο- είναι μόνιμα στο Κέντρο, η Σοφία –η εργο-έρχεται από άλλο και η Χριστίνα έρχεται στο σπίτι. ) και έψαχνα την κα Λ. Για να την ενημερώσω, όταν έρχεται η Κα Ντ.  και μου λέει  ’’Θέλω να έρθω και εγώ στη συνάντηση, με ενδιαφέρει πολύ να μάθω για τον  Παναγιώτη’’ Ότι και να πω γι αυτά που ένιωσα, όταν την άκουσα να λέει αυτά τα λόγια, θα είναι λίγο.

Την ορισμένη Παρασκευή, ήταν όλες εκεί, συζήτησαν επί  δύο ώρες μόνο γαι τον Παν.

Εντύπωση έκανε η διαφορετική εικόνα που παρουσιάζει ο μικρός στο σχολείο (πολύ ήσυχος) και στις θεραπεύτριες (πολύ ζωηρός).  Αμφότερες οι πλευρές απέδωσαν τα εύσημα; ΄΄Τι καλές δασκάλες’’ οι μεν, ‘’τι καλές θεραπεύτριες’’ οι δε. Οι υποδείξεις των θεραπευτριών μπήκαν σε εφαρμογή από την Δευτέρα κιόλας.

Ναι, αν το παιδί μου, πηγαίνει καλά και έχει ενσωματωθεί πλήρως στην ομάδα του σχολείου, το χρωστά ... στις καταπληκτικές δασκάλες του.

Θα ήθελα πολύ τώρα που τελειώνει η χρονιά, να τους κάνω ένα δώρο που θα τους θυμίζει τον μικρό τους μαθητή. Ένα δώρο που θα μείνει. Σκεφτόμουν ένα λεύκωμα, μία πολυτελή έκδοση ποιημάτων. Δεν ξέρω!

 Έχει κανείς να προτείνει κάτι;