Ευθυτενής, με εκφραστικές γκριμάτσες μεγάλου παιδιού, με αυτοπεποίθηση και ενθουσιασμό, πήγε την πρώτη μέρα στο σχολείο!
Νηπιαγωγείο!
Είναι μεγάλος τώρα και καμαρώνει!
Ακόμη και ο άχαρος περιβάλλων χώρος , του φαίνεται υπέροχος!
Και ερωτήσεις, όλη τη μέρα ερωτήσεις: Γιατί ετούτο, γιατί εκείνο, γιατί το άλλο;
Ποιός;
Πότε;
Πού;
Βλέπει το νερό στις λακκούβες του δρόμου.
Γιατί;
Του εξηγώ οτι τη νύχτα έβρεχε.
Επιστρέφει από το σχολείο, τρέχει ανοίγει τις μπαλκονόπορτες.
"Μαμά που είναι το γιάγιο γιόγιο;"
Ζητώ εξηγήσεις, "τρώγεται;"
Κατσουφιάζει.
"Παίζουμε με αυτό;"
Συννεφιάζει
"Το φοράμε;"
Θυμώνει, πιέζει το κεφάλι του πάνω μου.
Θέλει αγκαλιά.
Το παίρνω από την αρχή.
"Δείξε μου" του λέω.
Σηκώνεται απλώνει σε έκταση το ένα χέρι και κάμπτει το σώμα του προς αυτό.
"Γιάγιο γιόγιο" επαναλαμβάνει κλαίγοντας.
"Δεν καταλαβαίνω"
Ο Παναγιώτης χτυπιέται πάνω μου.
Κλαίει...
Παραιτείται...
Δεν προσπαθεί πια.
Ο μικρός γίγαντας κατέρρευσε στην αγκαλιά μου.
Προς το παρόν η αυτοπεποίθησή του πήγε περίπατο.
Και η δική μου.
Γιατί να μη μπορώ να καταλάβω τι μου λέει; ...
Τι μου λέει;
Αργότερα, πολύ αργότερα, κατά την έναρξη μιας ταινίας στη τηλεόραση, προβάλλεται το λογότυπο/σήμα της εταιρίας παραγωγής,
...ένα ουράνιο τόξο.
"Μαμάα, να το γιάγιο γιόγιο!
Είναι χαρούμενος!
Ένας μικρός χαρούμενος γίγαντας
Πάλι...
Ευτυχώς, πάλι!
αμαν βρε ιωαννα μου κι εσυ να μην καταλαβαινεις...!
ΑπάντησηΔιαγραφήειναι φοβερος ο μικρος σου!!!
να τον χαιρεσαι!!!
και οχι δεν τρωγεται το γιαγιο γιογιο...τωρα το ξερεις...
καλη σχολικη χρονια και να πανε ολα καλα!!!
νεραιδενια φιλακια καλη μου!!!
Ιωάννα μου όταν τις άλλες είπα ότο είναι τιμή μου να θεωρείς εσύ εμένα καλή μητέρα, ήξερα τί έλεγα. Δε μπορείς να φανταστείς πόσο ΄σε χαίρομαι σα μαμά όταν διαβάζω αυτό το ιστολόγιο. Και εύλογα θα σκεφτείς κάνεις το αυτονόητο αλλά πίστεψέ με ξέρω παρόμοια περίπτωση, που οι γονείς θα μπορούσαν να κάνουν πολλά παραπάνω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην αγάπη μου και φιλιά στα ζουζούνια σου!
Ναϊάδα μου, αν υποψιαστώ οτι κατάλαβες τι εννοούσε με το "γιάγιο γιόγιο", χωρίς να κλέψεις από τη φωτό, τότε θα φάω το πτυχίο της Παναγιωτιδικής Γλώσσης που ήδη κατέχω.:-)Φιλιά πολλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜeta μου,
Μερικές φορές είναι δύσκολο για το γονιό να διαχειριστεί τα συναισθήματα που του προκαλεί μία διάγνωση με ισόβια ισχύ για το παιδί του. Κάποιοι συνέρχονται αμέσως και αναλαμβάνουν άμεσα δράση..., κάποιοι άλλοι χρειάζονται περισσότερο χρόνο..., κάποιοι στρουθοκαμηλίζουν..., και κάποιοι άλλοι μπορεί να αδρανούν γιατί προσδοκούν ...θεϊκή παρέμβαση. Ποιός ξέρει; ποιός μπορεί να κρίνει;
Την αγάπη μου επίσης, σε σένα και στους πρωταγωνιστές της ζωής σου.
Όλα καλά με το σχολείο αλήθεια;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως, πλάκα πλάκα, ο Παναγιώτης δείχνει να ωρίμασε σ' αυτές τις διακοπές. Ή κάνω λάθος;
Κάθε φορά που επιστρέφουμε από το νησί, γυρίζει λίγο πιο μεγάλος και λίγο πιο διαφορετικός. Αυτή τη φορά, πράγματι γύρισε πιο ώριμος και λίγο πιο ...Στέφανος. Αλί και τρισαλί μου. Με νοιώθεις έτσι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια ζεστή αγκαλιά θέλει και δύναμη
ΑπάντησηΔιαγραφήHabilis, καλώς ήρθες. Οι αγκαλίτσες με τα παιδιά μου είναι το καλύτερό μου (και για ποιον γονιό δεν είναι άλλωστε;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤους χαιρετισμούς μου, στην κυρία Φλάντζα. :-)
Ευχαριστώ.
Χαχαχαχα! σε νιώθωωωω!!! Δάσκαλε Στέφανεεεε! χαχαχα!
ΑπάντησηΔιαγραφή