Χαμένοι στη μετάφραση

Στο πάρκο ο φίλος του έχει φέρει το ποδήλατό του. Ο Παναγιώτης δείχνει τη ρόδα του ποδηλάτου και κάτι προσπαθεί να του πει. Δεν καταλαβαίνω τι λέει, ούτε και ο φίλος του καταλαβαίνει. Μετά από κάνα δυό άκαρπες προσπάθειες ο Γ., ο φίλος του, απομακρύνεται. Ο μικρός μου τον φωνάζει και τον κυνηγά. Δεν τον προλαβαίνει και βάζει τα κλάμματα. Τρέχω δίπλα του, δεν καταλαβαίνω τι μου λέει, είναι έτοιμος να εκραγεί και να αρχίσει να φτύνει. Ξαναπροσπαθώ μιλώντας του ήρεμα και ζητώντας του να ηρεμήσει για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε. Μέσες άκρες καταλαβαίνω ότι ήθελε να πει κάτι στον Γ. για το ποδήλατο που και ο ίδιος έχει. Προσπαθώ να διευκρινίσω τι. Ξανά ερωτήσεις. Μήπως ότι είναι μπλε; Όχι, για τη ρόδα. ''Α, το δικό σου έχει μεγαλύτερες ρόδες;'' Όχι, για τη ρόδα. Και βάζει πάλι τα κλάμματα. Συγκεντρώνομαι. Σκέφτομαι τα δεδομένα και δοκιμάζω να αυτοσχεδιάσω ή να κερδίσω χρόνο. ''Γ. ο Παναγιώτης΄..., έχει και αυτός ένα μπλε ποδήλατο με μεγαλύτερες ρόδες... ΄τον βλέπω να κουνάει καταφατικά το κεφάλι του και το άλλο παιδάκι να είναι σε αμηχανία. Δεν μου αρέσει τα παιδάκια να κομπάζουν για τα παιχνίδια τους- ναι, αλλά το δικό μου είναι καλύτερο από το δικό σου κλπ- και νοιώθω άσχημα που κάνω ακριβώς αυτό. Για να αφαιρέσω λίγο από το λούστρο βιάζομαι να συμπληρώσω ...'' όμως δεν το φέραμε γιατί είναι σπασμένο το λάστιχο της πίσω ρόδας''. ''Ναι, ναιαιαιαί'' κλαίγοντας ο δικός μου και δείχνει προς το παγκάκι όπου καθόμουν πριν μαζί με τη μαμά του Γ. ''Αυτό ήθελες να πεις; Ότι έχει χαλάσει το λάστιχο της ρόδας σου;'' Νεύει ναι, και μου ξαναδείχνει το παγκάκι. Κλαίει πάλι. Για να μη πολυλογώ, με καταιγισμό ερωτήσεων κατάλαβα οτι ήθελε να πάμε μαζί με τον Γ. και το ποδήλατό του, στο παγκάκι που ήταν η μαμά του και να μιλήσω εγώ για το σπασμένο λάστιχο της ρόδας. Η επιθυμία του εκπληρώνεται κατά πως ήθελε ...και επιτέλους βρίσκει το κέφι του, σαν να μην έκλαψε ποτέ. Γελά και τρέχει μαζί με τον Γ. Ένα ουφ ανακούφισης από μένα και την Μ. (η άλλη μαμά). Και οι δυο γνωρίζουμε οτι όλο αυτό έγινε επειδή δεν έχει ευχέρεια στο λόγο. Όμως στην άκρη του μυαλού μου ένας μικρός δαίμονας επιμένει να με σουβλίζει: ''Και η εμμονή με το παγκάκι; Αφού το άκουσε εκεί κάτω ο Γ., γιατί έπρεπε να ξαναειπωθεί εκεί από όπου ξεκίνησε το σκηνικό; Γιατί έπρεπε να ξανάρθετε στο παγκάκι; Αυτισμός, αυτισμός...''

Το απογευματάκι ξαναεπεξεργάζομαι το περιστατικό και για να ξορκίσω τον δαίμονά μου αποφασίζω να δώσω ελαφρυντικά: α) στο παγκάκι ήταν η μαμά του Γ. και θέλαμε να το ακούσει και αυτή!
β)Ανάμεσα από τα αναφιλητά του και από τις μέσες άκρες που έπιασα αυτό που μου έλεγε ήταν: ''Να βρε μαμά, ήθελα να πω στον Γ. οτι το δικό μου ποδήλατο έχει σπασμένο το λάστιχο της πίσω ρόδας και δεν με καταλάβαινε και επειδή ούτε και εσύ θα με καταλάβαινες, τον κάλεσα μαζί με το ποδηλατό του, κοντά στο παγκάκι που καθόσασταν με τη μαμά του, για να σου δείξω τη ρόδα και να καταλάβεις τι ήθελα να του πω και να το πεις εσύ. Μου άρεσε που θα το άκουγε και η κα Μ. μπορεί να είχε μια καλή ιδέα για το πως να το φτιάξουμε. Όλα αυτά ήθελα να σου πω μαμά μου, αλλά ήταν πολύ δύσκολο για μένα, μετά έβαλα τα κλάμματα και έγινε ακόμη δυσκολότερο. Όμως πάμε κοντά στην κα Μ. να δούμε τι έχει να πει και αυτή;''

Αυτή η μετάφραση είναι αρκετά καλή και θα την κρατήσω. Άλλωστε, αφού, όπως λένε, η πιστή μετάφραση δεν είναι ...καλή και η καλή μετάφραση δεν είναι ...πιστή, τι σημασία έχει;