Μεσημέρι και είμαι στο σχολείο των παιδιών για να τα πάρω. Καθώς έχουν μείνει στο παιδικό σταθμό καμιά δεκαριά παιδάκια, από διάφορα τμήματα, οι δασκάλες τα έχουν συγκεντρώσει όλα μαζί σε μία τάξη και περιμένουν τους γονείς τους, παίζοντας, ζωγραφίζοντας κλπ.
''Παναγιώτη, Διονυσία, ...η μαμά'', ανακοινώνει η δασκάλα
Ο Παναγιώτης τρέχει και με αγκαλιάζει!
Η Διονυσία χαμογελά και συνεχίζει να ζωγραφίζει!
''Παναγιώτη, δώσε στη μαμά αυτό που έφτιαξες'' τον παροτρύνει η δασκάλα.
Το καμάρι μου, όλο χαρά μου φέρνει μία χάρτινη καρδιά με ένα τυπωμένο ποίημα και ζωγραφισμένα λουλουδάκια , δια χειρός...Παναγιώτη.
''΄Τίτα τσο τσάα τσα!'' * *Κοίτα αυτό (που) έφτιαξα!
Γελάω και απλώνω το χέρι για να δω το αριστούργημά του!
Ο Παναγιώτης όμως ξανατραβάει τη χάρτινη καρδιά προς το μέρος του.
Της δίνει ένα φιλί, μου γελάει και μου τη δίνει.
Sono felice!
Υ.Γ. Η Διονυσία περήφανη, μου έδειξε και αυτή το δώρο της, ...δεν μπορώ να σας το περιγράψω, γιατί μου το έδειξε από μακρυά, ...δεν ήθελε να μου το δώσει! :-)
Την καταπληκτική αυτή φωτογραφία την ''τσίμπησα'' από εδώ
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΜΑΣ !
.
χαζομαμα στο φουλ .....(οπως ολες μας) ,
ΑπάντησηΔιαγραφήοσο για την φωτο..........απιθανη.
(και βλεπω οτι το εφτιαξες ωραιο το μπλογκακι)
Μαρια-Μαρια
Μαρία, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Όσο για χαζό..., το μόνο σίγουρο!
ΑπάντησηΔιαγραφή