Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009

Και τώρα...; Τι γίνεται τώρα;


Η πουκαμίσα από τη δεύτερη στολή του Παναγιώτη, ήταν τρία νούμερα μεγαλύτερη και χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω αρχαίες και ξεχασμένες γνώσεις ραπτικής (ως κόρη μοδίστρας ) και να την μικρύνω (στο χέρι παρακαλώ και όχι στη μηχανή). Καθάρισα το τραπέζι, άνοιξα το κιτ με τα σύνεργα και άπλωσα την πουκαμίσα. Πήρα το ψαλίδι και άρχισα χρατσ χρουτσ να κόβω. ''Μαμά τι κάνεις;'' το παιδί. ''Φτιάχνω την πουκαμίσσα του mamma mia που θα φορέσεις'' εγώ.
''Οχι'' κοφτά και κάθετα.
Αφού έραψα τα πλαϊνά και πριν ράψω τα μανίκια του είπα: ''Για να δούμε την έφτιαξα σωστά ή έκανα λάθος;'' Με το σωστό ή λάθος , στιγμιαία φάνηκε να ενδίδει, (είναι πάντα πρόκληση γι αυτόν η δυνατότητα να μπορέσει να μου πετάξει ' 'έκανες λάθος μαμά, είσαι χαζή, δεν έχεις μυαλό, αχα χάχα''), αλλά μόνο στιγμιαία. "θα πάρεις τρία gormiti" τον λάδωσα. Σήκωσε τα χέρια και φόρεσε την αμάνικη πουκαμίσα και τα ξανασήκωσε όσες φορές χρειάστηκε να γίνει πρόβα μέχρι να την τελειώσω. Στον παραμικρό δισταγμό του θύμιζα τα gormiti που θα έπαιρνε. Πριν φύγουμε από το σπίτι, τον έντυσα του έβαλα και την κορδέλα στο κεφάλι και μου υπενθυμίζει: ''ε, βάλε μου και αυτά'' και μου δείχνει τα χαϊμαλιά που είχα ξεχάσει να του φορέσω. Το μόνο που δεν δέχτηκε να βάλει ήταν τα σανδάλια, αλλά τι πειράζει; Δεν φαινόταν τίποτα κάτω από τη μακριά καμπάνα που φορούσε!

Ολα τα παιδάκια ήταν άψογα, η μουσική από τη δεκαετία '60 και του '70. Η Διονυσούλα, που τώρα τελευταία θέλει να τη φωνάζουμε Νόνη, εμφανίστηκε σοβαρή σοβαρή, με ολόσωμο μαγιό, ροζ σορτσάκι, καπέλο και σωσίβιο. Εκτέλεσε άψογα τις κινήσεις της, αλλά σοβαρή χωρίς την τσαχπινιά και το μπρίο που τη διακρίνει. Όταν μετά το πέρας του χορευτικού τους πήγα να την συγχαρώ, έπεσε στην αγκαλιά μου και ξέσπασε σε αναφιλητά και κλάμματα. Δεν ήξερε που ήμασταν, νόμιζε οτι την είχαμε αφήσει μόνη. Ένιωσα άσχημα, γιατί πράγματι όλη μου η αγωνία ήταν για τη διάθεση του Παναγιώτη και ξέχασα ολωσδιόλου ότι και η μικρή θα χρειαζόταν και αυτή μια ενθάρρυνση, ένα χαμόγελο, μία δήλωση οτι είμαστε εκεί μαζί με τους άλλους γονείς. Στο δεύτερο μέρος που όλο το σχολείο χόρεψε, η μικρή φύσαγε...ένα φιλάκι ήθελε η κουκλίτσα μου για να πάρει μπρος!

Ο Παναγιώτης σοβαρός και αυτός εκτέλεσε άψογα τις χορευτικές του κινήσεις και τέλος πήρε και το ''πτυχίο'' της αποφοίτησής του από το προνήπιο και με καμάρι ήρθε να μας το δείξει!

Το πιο παράξενο είναι οτι δεν βούρκωσα, απλά ένιωθα τη συγκίνηση να υφέρπει και όχι μόνο όταν είδα τα δικά μου παιδιά επί σκηνής, αλλά για όλα αυτά τα μικρούλικα ανθρωπάκια που προσπαθούσαν να συντονιστούν και να εκτελέσουν αυτά που έμαθαν.

Μέχρι εδώ όλα καλά. Τώρα να δούμε τι θα γίνει... στο νήπιο!

5 σχόλια:

  1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κατόπιν συστάσεως του παιδοψυχίατρου που τον παρακολουθεί, έγραψα τον Παναγιώτη σε ''τυπικό'' νηπιαγωγείο. Κάτι μου λέει οτι έκανα μεγάλη βλακεία που ανέφερα οτι έχει Δ.Α.Δ., μακάρι να βγω ψεύτρα και να μη προκύψει το ''φαινόμενο του Πυγμαλίωνα'' από την ανάποδη, ή ''αυτοεκπληρούμενη προφητεία'' όπως αλλιώς λέγεται, αλλά από νηπιαγωγούς μέχρι προϊστάμενο εκπαίδευσης και σχολικό σύμβουλο, προσπαθούν να με πείσουν οτι ''αυτό το παιδί'' πρέπει να πάει στην ένταξη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ωωωωω...τι καλά που πήγε η γιορτή!
    Τώρα για το νηπιαγωγείο, αναμένεις, κρίνεις και αποφασίζεις... Νομίζω ότι καλά έκανες και είπες τι έχει. Πρέπει να ξέρουν έτσι ώστε να μπορούν να αντιμετωπίσουν τυχόν προβλήματα και να σου ζητούν τη βοήθειά σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κική μου, αναμένω, κρίνω, αποφασίζω.... Επειδή πιστεύω οτι ακόμη υπάρχει φιλότιμο.

    Επέστρεψες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή