Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Δάμων και Φιντίας


Ο Παναγιώτης κατά τη διάρκεια του μαθήματος αφαιρείται και ονειροπολεί. Οι συμμαθητές του τον παίρνουν χαμπάρι και αρχίζουν να το σχολιάζουν. Ο Γ., ο κολλητός του, για να τον προστατέψει από τα σχόλιά τους τον σκουντάει με τον αγκώνα για να τον επαναφέρει στην πραγματικότητα. Ο Παναγιώτης ξαφνιάζεται και σοκάρεται. Βάζει τα κλάματα. Η δασκάλα με την άκρη του ματιού της είδε το σκούντηγμα και μαλώνει τον Γ. Ο Γ. , που τον πνίγει το άδικο για την παρεξήγηση, βάζει και αυτός τα κλάματα. Ο Παναγιώτης ακούγοντας τον φίλο του να κλαίει, κλαίγοντας ακόμη και ο ίδιος, σκύβει στην τσέπη της τσάντας του και βγάζει ένα μαντιλάκι και του το δίνει. Ε! Μετά από αυτή τη σκηνή, ποιος νομίζετε οτι βούρκωσε;: Η δασκάλα, που ήταν αυτόπτης μάρτυρας της σκηνής και εγώ φυσικά, που την άκουσα από τη μαμά του Γ. ''Καλά, δεν σου έχω πει για το μαντιλάκι;'' με είχε ρωτήσει ένα απόγευμα και αφού τη διαβεβαίωσα πως όχι, μου διηγήθηκε τη παραπάνω ιστορία, όπως της την είχε περιγράψει η δασκάλα, εκθειάζοντας τη φιλία των δύο αγοριών.