Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό...

Είμαστε καλά, εδώ γύρω και γύρω -γύρω. Χορεύουμε στους ρυθμούς του σχολικού προγράμματος και εύχομαι να απουσιάζει ο δάσκαλος, να απεργήσει, να έχει δύο Σαββατοκύριακα η εβδομάδα και ουφ! πάλι Δευτέρα...; και ερώτηση κρίσεως, πόσες φορές επιτρέπεται να σου πέσει το μολύβι από τα χέρια και πόσες να σκύψεις να το μαζέψεις μέσα στη μέρα; Πόσα διαλλείματα επιτρέπεται να κάνεις μετά από κάθε γραμματάκι που γράφεις; Και τέλος ύστερα από πόσες στριγκλιές του τύπου ''γρααααάαφεεεεεεε Πανααααγιωωωώωωτηηηηηη'', χαρακτιρίζεται η μαμά ως η υστερική του 2ου ορόφου;
...αλλά πολλάκις, χαλαρώνουμε κιόλας ...

Κατά την επιστροφή από το σχολείο:
''Μπουχου χου, Είναι πολύ βαρετό μπουχου χου''
''Τι έγινε Παναγιώτη, γιατί κλαψουρίζεις;'' κάπως απότομα εγώ, γιατί το μυαλό μου περιπλανιέται σε νέα προβλήματα και υποχρεώσεις...
''Γιατί το σπίτι μας είναι τόσο πολύ μακρυά από το σχολείο; Είναι πολύ κουραστικός ο δρόμος μπουχου χου''
''...στείλε μου e mail, θα βγάλω φωτοτυπίες και θα τις βάλουμε στις τσάντες των παιδιών...'' μιλάω στο τηλέφωνο με τη υπεύθυνη ενός βιωματικού σεμιναρίου που διοργανώνει ο Δήμος μας για γονείς. Ο Παναγιώτης το βιολί του, κλαψουρίζει για το πόσο μακριά είναι το σχολείο από το σπίτι μας. Να πάρει ευχή πέρασα ένα καλοκαίρι μεσ στην αγωνία για αν θα το πάρουν σ αυτό που είναι και οι φίλοι του και αυτός μου κλάψουρίζει για την απόσταση. Είμαι αρκετά τσιτάρισμένη και του λέω γλυκά γλυκά και έτοιμη να τον δαγκώσω στην περίπτωση που συμφωνούσε.
''Ναι μωρό μου, έχεις δίκιο, είναι πολύ μακριά το σχολείο σου! Τι θα έλεγες να βρίσκαμε ένα άλλο, πιο κοντά στο σπίτι μας;'' Χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και τα γατόνυχα έτοιμα να ορμήξουν...
''Όχι, άλλο σχολείο. Αυτό'' ...Τη γλίτωσε τη γατοεπίθεση...
''Τότε, μη κλαψουρίζεις για την απόσταση...'' εγώ και όχι τόσο γλυκά πλέον.
''Εγώ, λέω να βρούμε άλλο σπίτι, κοντά στο σχολείο'' μου λέει γλυκά γλυκά ο Παναγιωτίνος μου και με έκανε να γελάσω και να χαλαρώσω από την ένταση τω ν τελευταίων ημερών.
αναρωτιέμαι αν είναι δική του σκέψη αυτή της μετακόμισης ή του την έχει άθελά του, υποβάλλει ο φίλος του;

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

Να φύγει, να πάει σπίτι του να πεθάνει...

Μόλις επέστρεψαν από το πλανητάριο. Φωνές, γέλια! Ο ''μικρός πρίγκιπας'' τους άρεσε. Ενθουσιάστηκαν και με το θόλο. Έχουμε προσκαλέσει και τον κουμπάρο με τα παιδιά του για φαγητό, μιας και παρακολούθησαν όλοι μαζί το έργο και βρέθηκαν ύστερα από πολύ καιρό στα μέρη μας. Ένας πανικός μέσα στο δωμάτιό τους, αφού και τα τέσσερα πιτσιρίκια ανακατεύουν τα παιχνίδια, τα παίζουν λίγο και τα αφήνουν γρήγορα για να παίξουν με άλλο. Τότε είναι που πέφτει στα χέρια τους το κουτί με τα Γκορμίτι! Επιφωνήματα ευχαρίστησης και ρόλοι που αναδιανέμονται ''εγώ θα είμαι ο αρχαίος φρουρός'', ''εγώ θα είμαι ο κολοσσός'','' εγώ θα είμαι ο τρόμος'' ''και εγώ η Τζέσσικα''. Κάπου εκεί στο φόρτε του παιχνιδιού ο Παναγιώτης τους λέει οτι ''αγόρασε'' το καινούριο dvd και τα προσκαλεί να το δούνε. Τον ακολουθούν στη τηλεόραση αλλά το μάτι των καλεσμένων πάει σε άλλα παιχνίδια που ήταν παραπεταμένα σε διάφορα σημεία του καθιστικού. Τον εγκαταλείπουν και ασχολούνται με τα αεροπλανάκια του ''έι παιδιά! Εγώ μόνος μου θα μείνω;'' Δεν του δίνουν σημασία. Στενοχωριέται! ''Ελάτε παιδιά να το δούμε!'' Άλλη μία προσπάθεια. ''Δεν είσαστε καλοί φίλοι..'' εδώ η υπομονή του έχει εξαντληθεί και έχει αρχίσει να οργίζεται. ''Να φύγετε! Να πάτε σπίτι σας'' Θυμός ,κλάματα! Του μιλήσαμε, του εξηγήσαμε γιατί προτιμούν τα παιχνίδια από τη τηλεόραση και φάνηκε να ηρεμεί. Κάθησε να παίξει μαζί τους. Ώρα φαγητού! Πατάτες τηγανητές, κοτομπουκιές και σαλάτα για όσα τη τρώνε. Ο Παναγιώτης θέλει τυροπιτάκια. Του τα σερβίρω μαζί με πατατούλες.Γίνεται τούρκος! Σπρώχνει το πιάτο και πετάει τις πατάτες κάτω. Μόλις που προλαβαίνω να πιάσω το πιάτο που ακόμη είχε τα τυροπιτάκια. Τον φωνάζω να φάει. Βλέπει το πιάτο και τον πιάνει υστερία. ''Δεν θέλω αυτά τα τυροπιτάκιαααα, αγγίξαν τις πατάτεεεες. Έχουν λάδι πατάτααας'' Φωνές ξανά, νεύρα... Του ψήνω καινούρια.Έχει λυσσάξει από τη πείνα. Νεύρα, νεύρα, νεύρα. Επιτέλους, έτοιμα τα τυροπιτάκια! Περιμένουμε να κρυώσουν. Ο συνομήλικός του, γιός του κουμπάρου μας είναι στο μπαλκόνι και διαβάζει μεγαλόφωνα ένα περιοδικό. ''Σε ποιά τάξη πάει;'' με ρωτά ο δύσκολος. ''Στη πρώτη Δημοτικού, όπως και σύ!'' Το τί έγινε, μόλις τον άκουσε δεν περιγράφεται. Γούρλωσε τα μάτια του και άρχισε να χτυπιέται και να φωνάζει ''Να πεθάνει, να πεθάνει'' ...''Αυτός ξέρει να διαβάααζει''...
''εγώ δεν ξέρωωωω''...'' Θέλω να μάθω να διαβάζω τώραααα''...''θα του πετάξω το παπούτσι μου να του ανοίξω το κεφάλιιι'' ... ''γιατί ξέρει αυτός να διαβάζειειειειει;'' Σοκαριστήκαμε όλοι από τη συμπεριφορά του και την υστερία του. Ότι και να του λέγαμε, μάλλον τον πυροδοτούσε παρά τον καλμάριζε. Τονίσαμε τις δικές του κατακτήσεις, ότι ο φίλος του π.χ. δεν ξέρει κομπιούτερ, ενώ αυτός ξέρει, του είπαμε οτι τα διάβασε όλα λάθος και οτι στα ψέμματα του είπαμε μπράβο, αλλά τίποτα... ''Να φύγει να πάει σπίτι του να πεθάνει, εγώ πρέπει να ξέρω να διαβάζω όχι αυτός, αυτός είναι πιο μικρός από μένα'' Του είπαμε οτι ο μικρός μας φιλοξενούμενος πάει σε άλλο σχολείο ενώ στο δικό μας κανένα παιδάκι δεν έμαθε ακόμη να διαβάζει...και πάλι τίποτα. Κάποια στιγμή προσποιήθηκε οτι θέλει να κοιμηθεί και πήγε τρέχοντας στο δωμάτιό του για να δώσει μια γερή δαγκωνιά στο ανύποπτο παιδάκι, (από αντανακλαστικά εδώ κάπου πρέπει να τον έσπρωξε και ο δικός μου χτύπησε το δόντι του).
Είχαμε ξεσυνηθίσει τέτοιου είδους εκκρήξεις και πανικοβληθήκαμε και αντιδράσαμε σαν πρωτάρηδες με φωνές, τόσο προς το παιδί όσο και μεταξύ μας. Από διαχείρηση κρίσεων: πάτος το ζεύγος! Τον απείλησα οτι θα τον χαστουκίσω αν συνεχίσει και έφυγα μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά. Σιγά σιγά , άρχισε να ηρεμεί και αποκοιμήθηκε. Ή έτσι μας φάνηκε τουλάχιστον. Μετά από δέκα λεπτά νάσου τον στην κουζίνα δίπλα στη ''πέτρα του σκανδάλου''. Σηκωθήκαμε αλαφιασμένοι όλοι και πήραμε θέσεις για να προστατέψουμε το παιδάκι. ''Εσύ, με χτύπησες στο δόντι και με πονάει, αλλά δεν πειράζει'' και πριν προλάβουμε να τον απομακρύνουμε τον αγκαλιάζει γελώντας και του δίνει ένα φιλί! ''Φίλοι;'' ...σαν να μην έτρεχε τίποτα και ας είχαμε πάθει οικογενειακώς από τρία εγκεφαλικά... και ας γίναμε κουρέλια.

Και να σκεφτεί κανείς οτι τη Πέμπτη ήμασταν στο ΚΕΔΔΥ και φουσκώναμε από περηφάνεια όταν μας έλεγαν οτι είναι δύσκολη η απόφασή τους για παράλληλη στήριξη γιατί τον είδαν στο σχολείο να συμμετέχει στη τάξη, να παίζει και να αλληλεπιδρά με τους φίλους του στο διάλλειμα και να έχει ισότιμη σχέση μαζί τους.

Αυτό που καταλαβαίνω είναι οτι πρέπει να μάθει να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του και να μη ματαιώνεται εύκολα. Νομίζω οτι η κακή του διάθεση ξεκίνησε από την άρνηση των παιδιών να δούν τους γκορμίτες σε dvd. Πρέπει να μάθει οτι δεν είναι απαραίτητο όλοι να ενδιαφέρονται για τα ίδια πράγματα. Μετά οι πατάτες με το τυροπιτάκι μαζί τον στράβωσαν (συνήθως αν κάτι τον ενοχλεί στο πιάτο ζητά ήρεμα να το βγάλουμε. Κάτι πρέπει να κάνουμε και εδώ). Τα τυροπιτάκια, τελικά δεν τα έφαγε. 'Εφτιαξε γάλα με choco pops, μόνος του και χόρτασε τη πείνα του. Τέλος η πρωτιά του άλλου παιδιού και η αδυναμία η δική του. Πρέπει να μάθει να χάνει ( Τον έγραψα στο σχολείο για σκάκι (η φαρσοκωμωδία!), το ζήτησε ο ίδιος και πήγε με χαρά τη πρώτη μέρα. Κέρδισε μάλιστα και ένα πιόνι από τον αντίπαλό του. Την επομένη δεν πήγε γιατί φοβόταν οτι θα χάσει)

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

''...όλα, όλο λίγο χάλια...''

Αύγουστος. Μακρύς Γυαλός. Ο Παναγιώτης και η Διονυσία γλυκοκοιτάζουν και φλερτάρουν το ολοκαίνουριο τηλεκατευθυνόμενο σκαφος που έφερε η Βάσω στον Στέφανο. ''Μπορείτε να το τηράτε όσο θέλετε, αλλά μη το γκιάτε'' τους είπε ο λατρεμένος του αδερφού μου. Πειθήνια τα δικά μου, βλέπαν και δεν αγγίζαν. Ούτε σχόλιο, ούτε γκρίνια για το καινούριο παιχνίδι του ξάδελφου. Δύο μέρες σιωπηλά για το αντικείμενο του πόθου του. Είχε σκάσει ο Στέφανος! Είχε σκάσει που δεν ασχολούνταν με το σκάφος του που δεν του έδιναν την ευκαιρία να τους βάλει τις φωνές , πως θα του το χαλάσουν. Το πήρε και το έβαλε στο νερό. Τα δικά μου τον παρακολουθούσαν να το μανουβράρει από μακριά, ώσπου ο Παναγιώτης εκεί που δεν είχε βγάλει άχνα για ώρες γυρίζει προς τη Βάσω και της λέει: ''Βάσω, γιατί εμένα μου φέρνεις παιχνίδια όλα, λίγο χάλια και το Τέτανο μόνο καλά;'' ''Θέλεις και εσύ τηλεκατευθυνόμενο σκάφος;'' τον ρωτάει γλυκά γλυκά η αδελφή μου και ετοιμαζόταν να του πει οτι έχει ένα ίδιο δώρο και για αυτόν, αλλά η απάντησή του τη φρέναρε: ''Όχι, εγώ έχω σκάφος το παλιό μου, που έφερε η Χριστίνα (η πρώην παιδαγωγός του). Δεν θέλω άλλο''

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Τηλεγραφικά: Όλα καλά!

Επιστρέψαμε! Τα παιδιά προσαρμόστηκαν! Εγώ... Εγώ σαν πέλμα που άπλωσε όλο το καλοκαίρι πάνω στο σανδάλι και τώρα προσπαθεί να χωρέσει σε στενή γόβα. Προσπαθώ...
Έγινε ο αγιασμός! Όλα καλά! Ο Παναγιώτης χεράκι χεράκι με τον κολλητό του τον Γιώργο, μπήκαν στην τάξη. Κάθισαν μαζί στο ίδιο θρανίο. Όλα καλά, μας προβληματίζει όμως (εμάς τις δύο μαμάδες) η απόλυτη και αμοιβαία εξάρτηση που έχει τον ένα παιδί από το άλλο. Ο δάσκαλος καλός, πολύ καλός! Ο Παναγιώτης και τα άλλα παιδιά όλο για αυτόν μιλάνε. Ο Διευθυντής πολύ καλός και ζεστός άνθρωπος και ο ειδικός σχολικός σύμβουλος πάρα πολύ καλός και πάρα πολύ καλός γνώστης του αντικειμένου. Όλοι με τις καλύτερες προθέσεις να βοηθήσουν και με διάθεση να συνεργαστούν. Τρεις μέρες τώρα ο Παναγιωτίνος ήταν υπό διακριτική παρακολούθηση από τους άμεσα εμπλεκόμενους και από τους μη ( αυτοί από περιέργεια για το ποιές συμπεριφορές έχει να αντιμετωπίσει ο δύστυχος συνάδελφός τους από το άμοιρο το παιδάκι) που ρωτούσαν με εμφανή απορία ''μα ποιό παιδάκι είναι;'' Εντάξει, χάρηκα πάρα πολύ με αυτήν την ... αδιακρισία τους. Περνάει απαρατήρητος (ο χαμαιλέων μου)! Στη σημερινή συνάντηση στο γραφείο του σχολικού συμβούλου, ο δάσκαλός του μου είπε τα καλύτερα. ''Είναι συνεργάσιμος, ακολουθεί τις οδηγίες κλπ κλπ''

Θετική διάθεση, θετικό κλίμα...για να δούμε, γιατί εγώ πολύ τον φοβάμαι (τον χαμαιλέοντα) για όταν θα αρχίσουν τα ζόρια με τις εργασίες στο σπίτι, αλλά ..δεν λέω ...τίποτα, κρατάω την ανάσα μου και σταυρώνω τα δάχτυλά μου πίσω μου και σσστ σσστ

Τηλεγράφημα ξεκίνησα να γράψω, αλλά πάλι δεν μου βγήκε. Μόλις συνέλθω από το τζετ λανγκ των δίμηνων διακοπών θα ανεβάσω μερικά αποσπάσματα από τα ημερολόγια.


ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΜΑΣ!

Τρίτη 6 Ιουλίου 2010

Τα συν του φάσματος

Βράδυ Σαββάτου κατευθυνόμαστε προς Δροσιά για να περάσουμε το Σαββατοκύριακο με συγγενείς. Υποτίθεται οτι γνωρίζουμε τη διαδρομή γιατί έχουμε ξαναπάει και άλλες φορές. Για άλλη μια φορά, όμως προσπερνάμε το σημείο που έπρεπε να στρίψουμε και φτάνουμε στη κινητή γέφυρα της Χαλκίδας. Σταματάμε στο περίπτερο για να ζητήσουμε σχετικές πληροφορίες. ''Το θυμάμαι αυτό το μέρος!'' αναφωνεί ο Παναγιώτης. Μάλλον αδύνατον να το θυμάται, γιατί την τελευταία φορά που είχαμε έρθει στο συγκεκριμένο σημείο ήταν πριν δύο χρόνια, όταν περιμέναμε το λεωφορείο για να μας γυρίσει στον σταθμό της Οινόης ''Θυμάσαι μαμά (που) μία φορά πήραμε τρένο και μετά λεωφορείο και ήρθαμε εδώ; Και μετά ο μπαμπά έκανε πλάκα να με πετάξει η θάλασσα;'' Τον άτιμο! Πως στο καλό αναγνώρισε τη περιοχή; Τι σημάδια είχε βάλει; Και πως θυμάται τόσες λεπτομέρειες μετά δύο χρόνια; Νόμιζα οτι η μνήμη συμβαδίζει με το λόγο αλλά μάλλον έκανα λάθος.


Λίγο πριν φύγουμε για τις διακοπές μας, τακτοποιώ τις τελευταίες εκκρεμότητες. Μία από αυτές και το καθάρισμα των χαλιών. Ο Παναγιώτης επιμένει να με βοηθήσει! Τρελαίνεται να παίζει με το νερό και μάλιστα με το πιστόλι ελεγχόμενης πίεσης και διασποράς που έχουμε προσαρτήσει στο λάστιχο. Ρίχνει νερό στα χαλιά μέχρι να μουσκέψουν καλά, εγώ τα τρίβω με τη βούρτσα και το ειδικό σαμπουάν και τέλος η καλύτερή του: Το ξέβγαλμα. Άφθονο νερό και αυτός να χοροπηδάει και τάχα μου κατά λάθος ρίχνει στο τζάμι της μπαλκονόπορτας, στις λεμονιές στον ακάλυπτο, κάποια κύματα παλίρροιας χαμηλά στον τοίχο και κάποιοι καταρράκτες. Είχα σκοπό να καθαρίσω 2-3 τεμάχια αλλά με τη βοήθεια του Παναγιώτη, ούτε που κατάλαβα πότε τελειώσαμε 7 κομμάτια ( 2 μεγάλα και τα υπόλοιπα μικρά). Επέμενε, μάλιστα να κάνουμε απόψε και το τελευταίο, αλλά το φως δεν ήταν αρκετό για να εντοπίσω τυχόν λεκέδες και κολλημένες τσίχλες.
''Αν, το χειμώνα σας δω με τσίχλα στο καθιστικό, θα σας κόψω τα πόδια'' τον απείλησα. ''Τον χειμώνα θα είμαι μεγάλος και θα προσέχω, πριν ήμουν μικρός, ήμουν πέντε χρονώ. Δεν ήξερα''

Ευτυχώς με λίγη βενζίνη οι ξεραμένες και κολλημένες τσίχλες, εξαφανίστηκαν!

Τώρα είμαι σχεδόν έτοιμη να ετοιμάσω τις βαλίτσες μας και να φύγουμε με το αστρόπλοιο για τα πάτρια εδάφη.
Τα ημερολόγια καταστρώματος θα ενημερώνονται κατά καιρούς μέχρι να επιστρέψουμε (Σεπτέμβρης θα είναι)

Καλό Καλοκαίρι!
Να περάσετε όμορφα!

Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010

Τα πουλάκια μου!!!

Σκηνές από τη σχολική παράσταση του Νηπιαγωγείου ''Περσεφόνη της Δήμητρας μοναχοκόρη'' Δεύτερος από δεξιά ο Παναγιώτης μου!!!

''με τόση γλύκα (στ) τη ματιά και καλοσύνη (στκα(ρ)διά'' ταδε έφη μεσαίον πτηνόν και δη το αγαπημένο μου
Λίγο πριν εμφανισθεί επί σκηνής, με στολή καλιακούδας (δια χειρός μου- ηστολή) για το χορευτικό στη "Λιλιπούπολη'' του παιδικού σταθμού. Το έτερο αγαπημένο πτηνό, η Διονυσία μου!!!
Το θλιμμένο χαμόγελο είναι γιατί δεν ήρθε ο πρίγκηπάς της και καλός της, που ακούει στο όνομα Γιώργος

Καλή πρόοδο σε όλα τα παιδάκια!!!

Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

Πως ο τοίχος σου μπορεί να γίνει τείχος

και μάλιστα καθοριστικό για το μέλλον του παιδιού σου!
Συνήθως, χωροταξικά, αυτό που προσδιορίζει τα όρια και τα σύνορα των περιοχών, είναι μια πλατεία, μια λεωφόρος, ένας δρόμος. Κάτι εμφανές, τέλος πάντων. Στη περίπτωση του δημοτικού σχολείου της περιοχής μας , είναι ένας μεσότοιχος.
Ένας τοίχος χωρίζει το δωμάτιο του Παναγιώτη από το δωμάτιο του παιδιού της διπλανής μας πολυκατοικίας. Μέχρι τώρα οι πορείες τους ήταν κοινές και ταυτόσημες. Μέχρι τώρα! Γιατί από δω και στο εξής κάποιοι αποφάσισαν οτι ο κοινός τοίχος που χώριζε τα δωμάτιά τους πρέπει να γίνει τείχος που θα χωρίσει και τη πορεία τους.

Ας πάρω τα πράγματα απο την αρχή.
Πριν ένα χρόνο, όταν πήγα να γράψω τον γιο μου στο πλησιέστερο του σπιτιού μας νηπιαγωγείο, διέσχισα την οδό Ταδοπούλου και μετά δύο τετράγωνα ήμουν κιόλας εκεί. Στο χ΄νηπιαγωγείο, όπου με έκπληξη πληροφορήθηκα οτι δεν ανήκουμε σε αυτό αλλά σε ένα άλλο, πέντε τετράγωνα πιο μακρυά από μας. ''Ξέρετε, εμείς παίρνουμε την Δεινοπούλου μέχρι την οδό Ταδοπούλου. Από κει και κάτω τα παίρνει (τα νήπια) το ψ΄.
Ομολογώ οτι δεν μου ήρθε καλά να τρέχω το παιδί μέσα στο καταχείμωνο τόσο μακριά (για τα δικά του ποδαράκια-αφού δεν οδηγώ). Ωστόσο σκέφθηκα οτι τα λίγα παιδάκια που γνωρίζαμε μέναν μετά την Ταδοπούλου οδό, οπότε θα τα είχε συμμαθητές, πράγμα πολύ σημαντικό -όπως μας είχε τονίσει ο παιδοψυχίατρος-για την ομαλή του ένταξη και κοινωνικοποίηση στον μικρόκοσμο του νηπιαγωγείου, να βρεθεί σε περιβάλλον με παιδιά γνωστών μας. Πάω λοιπόν στο ψ΄. Με το που αναφέρω οτι το παιδί είναι στο φάσμα με παραπέμπουν στην άλλη άκρη της πόλης, για το ένταξης. Δεν τον θέλαν με τίποτα! Δεν τον ήξεραν άλλωστε, και από την άποψη οτι εγώ μπορεί να υπερεκτιμούσα τις δυνατότητες του παιδιού, καλά έκαναν. Για να μη μακρυγορώ, με παρέπεμπαν από τον έναν στον άλλο. Προϊστάμενο εκπαίδευσης, σχολικό σύμβουλο κλπ κλπ. όλοι προσπαθούσαν να με πείσουν οτι πρέπει να το πάω στην ένταξη. Ο γιατρός του όμως ανένδοτος. ''Δεν μας ενδιαφέρει το μαθησιακό, αυτό το καλύπτει στις συνεδρίες, μας ενδιαφέρει η κοινωνικοποίησή του με παιδιά της γειτονιάς του...'' Τελικά η σχολική σύμβουλος επισκέφθηκε τον παιδικό σταθμό και αφού διαπίστωσε την ''καλή του συμπεριφορά'', έδωσε το πράσινο φως για το ψ' νηπιαγωγείο.
Ξεκινά λοιπόν η σχολική χρονιά, με πολλές δυσκολίες στην αρχή, αφού τα παιδιά τον κορόιδευαν για τον στρεβλό τρόπο που μιλούσε. Με τη βοήθεια της δασκάλας, τη δική μου και τις δικές του προσπάθειες, τα παιδιά τον αποδέχτηκαν και σταμάτησαν να τον κοροϊδεύουν. Έκανε μάλιστα και αρκετούς φίλους από άλλα τμήματα από μόνος του. Με 4-5 παιδάκια δέθηκε πάρα πολύ και έγιναν κολλητοί. Πλησιάζοντας στο τέλος της σχολ. χρονιάς, ο Παναγιώτης ανακοινώνει τα νέα του στον περίγυρό μας. ''Θα πάω στη πλώτη τάτση, μαζί με τον Γιώγο και τη Ελένη και τη Βάσω και ...''
Περίοδος εγγραφών λοιπόν, έχω συγκεντρώσει τα απαραίτητα και γράφω πρώτα τη Διονυσία στο ψ' όπου ανήκουμε και φοίτησε και ο Παναγιώτης και πάω στο δημοτικό που είναι στο ίδιο σχολικό συγκρότημα για να τον γράψω.
''Που μένετε;''
''Δεινοπούλου 23''
''Α, δεν είστε σε μάς, είστε στο σχολ. συγκρότημα του χ΄. Εμείς παίρνουμε μέχρι Δεινοπούλου 25''
''Μα, είναι δυνατόν; Να κάνετε μπαλάκια τα παιδιά και ειδικά για την πρώτη Δημοτικού που έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις; Για κάθε παιδί τυπικής ανάπτυξης το να γίνει αποδεκτό σε, ήδη διαμορφωμένες από το νήπιο, παρέες, δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα. Πόσο μάλλον για τον Παναγιώτη που δεν έχει ευχέρεια στο λόγο και όντας στο φάσμα θα προτιμήσει να κλειστεί στον εαυτό του παρά να προσεγγίσει τους άλλους. Δεν πρόκειται για πεντάχρονα που παίζουν αγεληδόν. Είναι πλέον εξάχρονα και έχουν ήδη διαμορφώσει ένα ''εμείς''. Ένα ''εμείς'' που συσπειρώνεται μπροστά στον ''έξω'', στον ''ξένο'', στον ''καινούριο''. Και φοβάμαι πολύ για την αντίδραση που θα προκύψει μόλις δουν οτι ο ''ξένος'' δεν μιλάει παρά κοιτάζει παθητικά κάπου στο κενό. Και ακόμη περισσότερο την αντίδρασή τους όταν ανοίξει το στόμα του και μιλήσει όπως μιλάει. Πόσο καιρό θα μας πάρει να γίνει αποδεκτός και με ποιά διάθεση θα πηγαίνει στο σχολείο, όπου δεν θα είναι οι φίλοι του και με ποιά διάθεση θα κάνει τις εργασίες του στο σπίτι; Θα προσπαθήσει ή θα παλινδρομήσει; Φοβάμαι πως ό,τι κατακτήσαμε κινδυνεύει να χαθεί''.
''Ελάτε την Παρασκευή, να δούμε αν υπάρχει θέση''
Μόλις οι νηπιαγωγοί του έμαθαν τα νέα προσφέρθηκαν να της μιλήσουν για την αναγκαιότητα του να παραμείνει ο Παναγιώτης με την παρέα του. Άλλωστε δεν μπορεί η αδελφή του να είναι στο νηπιαγωγείο αυτού του σχολικού συγκροτήματος και ο Παναγιώτης στο Δημοτικό άλλου. Ποιό παιδί να πρωτομαζέψω, μέσα σε ένα τέταρτο, καλύπτοντας απόσταση εφτά τετραγώνων με τον βηματισμό της Διονυσίας; Το ίδιο προσφέρθηκε και μια δασκάλα όπου τα παιδιά μας κάνουν παρέα. Τα μηνύματα ήταν καθησυχαστικά. ''Να πάω την Παρασκευή να τον γράψω'' και ''οχι, δεν χρειάζεται να ενοχλήσεις κανέναν άλλον. Είναι σίγουρο οτι θα τον πάρουν''.
Παρασκευή πρωί - πρωί, προτελευταία των εγγραφών, μέρα, ο άντρας μου είναι στο γραφείο της.
''ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΡΟΥΜΕ! ΕΙΜΑΣΤΕ, ΗΔΗ. ΥΠΕΡΑΡΙΘΜΟΙ!!!''. Της εξηγεί ξανά πόσο σημαντικό είναι για το παιδί να παραμείνει με τους φίλους του. Κατανοεί γιατί έχει κάνει ειδική αγωγή, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα, λέει. Να πάμε στον προϊστάμενο του γραφείου εκπαίδευσης.
Πέρασα όλο μου το πρωϊνό να πηγαινοέρχομαι ή να τηλεφωνώ στο γραφείο εκπαίδευσης. Ο προϊστάμενος (για λόγους υγείας μάλλον) δεν φάνηκε εκείνη τη μέρα. Σε όποιον αρμόδιο και αν τηλεφώνησα, κανένας δεν ήταν στο γραφείο του.
Μένει μια μέρα. Η Δευτέρα. Τη Δευτέρα θα κριθεί το μέλλον του. Αν θα αγαπήσει ή όχι το σχολείο! Τα γράμματα!
Και όλα αυτά από έναν τοίχο που κάποιοι αποφάσισαν να τον κάνουν τείχος.
Με ποιό δικαίωμα παίζουν εις βάρος της ψυχολογίας και των συναισθημάτων των παιδιών μας; Γιατί δεν μας έστειλαν από την αρχή στο χ΄ νηπιαγωγείο, ωστε να μην αλλάζουμε σχολείο στη συνέχεια; Του χρόνου θα αντιμετωπίσω τα ίδια με τη Διονυσία και θα χάσει και αυτή τους φίλους που θα κάνει ή θα ισχύουν τα τριαντάρια τμήματα που εξήγγειλε η Διαμαντοπούλου και θα πηγαίνουν σε διαφορετικά σχολεία τα αδέλφια;

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Το σπίτι των πνευμάτων


''Ποιός το έκανε αυτό;''
Δύο χεράκια δείχνουν προς αντίθετες κατευθύνσεις . Ο Παναγιώτης την Διονυσία και η Διονυσία τον Παναγιώτη. Άντε να βγάλω άκρη...

Στη συνέχεια, αφού τους έχω εξηγήσει οτι όχι μόνο δεν πρέπει να ψευδοκατηγορούμε αλλά ούτε καν να κατηγορούμε, άλλαξαν τακτική...
''Ποιός το έκανε αυτό;''
''Όχι εγώ'' το ένα
''Ούτε και εγώ'' το άλλο. Άντε να βγάλω άκρη...

Εδώ και μήνες έχουν συμμαχήσει...
''Ποιός το έκανε αυτό''
''Ο κανένας'' και τα δυό, με μια φωνή. Άντε να βγάλω άκρη...

Εξηγώ οτι δεν μπορούν να συμβαίνουν ζημιές από μόνες τους, πάντα υπάρχει κάποιος δράστης που ευθύνεται γι αυτές...
''Ποιός το έκανε αυτό;'' και ο Παναγιώτης ξέρει οτι τον είδα.
''Όχι εγώ, ο άλλος Παναγιώτης''

Περνάει ο καιρός και οι ζημιές γίνονται είτε από τον ''άλλο'' Παναγιώτη, είτε από την ''άλλη'' Διονυσία. Καταλαβαίνουν όμως οτι με τον ''αλλο'' ζημιάρη εαυτό, αυτοπροδίδονται.
''Ποιός το έκανε αυτό;''
''Δεν ξέρω''
''Ούτε εγώ''
''Αυτό δεν στέκει, κάποιος πρέπει να το έκανε!''
''Ο αόατος'' λύνει το αίνιγμα ο Παναγιώτης.

Προσπαθούν να μας υποβάλλουν την ιδέα οτι υπάρχει κάποιος αόρατος που κάνει ζημιές. Ακόμη και στις σχεδόν εμφανείς περιπτώσεις...
''Ποιός το έκανε αυτό;''
''Κά ποιος αό ααα τος ;!'' διστακτικά.

Κυριακή πρωί, βρίσκουμε την επιφάνεια του γραφείου γεμάτη νερά. Έχουν προχωρήσει και κάτω από το τζάμι που έχουμε βάλει για προστασία από τις χαρακιές των παιδιών. Σηκώνουμε εκτυπωτή, οθόνη, ηχεία, τον εξωτερικό σκληρό, τη βάση του ασύρματου, το μικρό φωτιστικό και φυσικά όλο το χαρτομάνι. Σε κάποια σημεία το ξύλο άρχισε να φουσκώνει.
''Ποιός το έκανε αυτό;''
''Ο αόατος'' με μια φωνή και τα δυό τους. Άντε να βγάλουμε άκρη...
Μά πότε κιόλας πήγαν στο γραφείο; Πριν δέκα λεπτά ξύπνησαν...
Μπορεί να δυσφορήσαμε προς στιγμή που αφήσαμε τον καφέ μας στη μέση αλλά ήταν μια καλή ευκαιρία να το καθαρίσουμε και να ξεσκαρτάρουμε από διάφορα άχρηστα χαρτιά.

Δευτέρα μεσημέρι, επιστρέφουμε από το σχολείο μαζί με τον Παναγιώτη και ανοίγω το pc και τι βλέπω; Μια οθόνη γεμάτη βρώμικες πιτσιλιές και ένα γραφείο γεμάτο σημάδια από άλατα νερού. Σηκώνω το φωτιστικό και βλέπω στη βάση του μικρές σταγόνες.
''Βρε Παναγιώτη, πάλι τα ίδια;''
''Ο αόατος μαμά''
Μα τι λέω; Αφού έλειπε όλο το πρωινό. Ανεξήγητο!
Βρε, λες;
Λες να είναι υποβολή ή να κάνω κάνα ευχέλαιο;

Υ.Γ. Η σχολική γιορτή ήταν θαυμάσια. Περιμένω να γίνει και της Διονυσίας και θα κάνω σχετική ανάρτηση με φωτογραφικό υλικό.

Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Χαρούμενο πρωϊνό ξύπνημα!

Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, αποφεύγω το ξενύχτι γιατί το πρωί δεν έχω ξυπνημό. Μόνο Παρασκευή και Σάββατο βράδυ, τώρα τελευταία, άρχισα να βλέπω καμιά ταινία στην τηλεόραση σχεδόν μέχρι τις 3.00 π.μ. Oι επόμενες του ξενυχτιού μου μέρες, Σάββατο και Κυριακή, είναι οι μόνες που τα καμάρια μου αποφασίζουν να ξυπνήσουν αρκετά νωρίτερα από τη συνήθη τους ώρα, για τις μέρες τουλάχιστον, που έχουν σχολείο.
''Μαμαααά!'' , ο Παναγιώτης
''Μμμμ!''
''Τσίπνα, τσιμέωσε, είναι μέα''
''Μμμμ''
.............

(Ευτυχώς με κάτι βρήκε να παίξει, να κοιμηθώ λιγάκι ακόμη)......
''Ουάουυυ'' εγώ και ...τινάζομαι επάνω. Κάτι παγωμένο και υγρό κυλάει στο πρόσωπό μου. Δύο δροσερά χεράκια μου χαϊδεύουν το πρόσωπο...
''Για να φύγει ο ύπνο'' Ο μοναχογιός μου έχει γεμίσει τις χούφτες του με νερό από τη βρύση του μπάνιου και μου πλένει το πρόσωπο. ''Να φύγει ο ύπνος'' Αυτό τους λέω κάθε πρωί, όταν διαμαρτύρονται καθώς τα νίβω στον νιπτήρα. Μένω ξαπλωμένη και σκέφτομαι κάποια άλλα πρωϊνά πολλά χρόνια πίσω, τότε που η μάνα μας μετά από πολλές απέλπιδες προσπάθειες να μας ξυπνήσει (και δεν ήμασταν μωρά) ερχόταν με μια λεκάνη νερό και ένα δίσκο στο δωμάτιό μας και έπλενε το πρόσωπο μας. Θέλοντας και μη, πεταγόμασταν από τα κρεβάτια μας. Εκείνη χαμογέλαγε και έβαζε μπροστά μας το δίσκο με τις τηγανίτες πασπαλισμένες με μέλι σουσάμι και κανέλα! Μισούσα αυτόν τον υγρό αιφνιδιασμό, αλλά λάτρευα τις τηγανίτες! Αν έφτιαχνε και πρωϊνό ο Παναγιώτης θα άρχιζα να υποψιάζομαι οτι είναι η μετεμψύχωση της μάνας μου.
''Φουσκώνει ο καφεεεεεέ, ελάτε σηκωθείτεεεε'' η φωνή του Παναγιώτη από τη κουζίνα.
Βρε, λες;
Πάω στη κουζίνα. Φτιάχνει κρύο γάλα με Nesquick. Το φουσκώνει ο καφές είναι η αγαπημένη τους φράση όταν βλέπουν το μπαμπά τους να ετοιμάζει τον ελληνικό του.

Μετά από μερικά σαββατοκύριακα έχω πλέον συνηθίσει τον αιφνιδιασμό (μπορώ να πω μάλιστα οτι απολαμβάνω τα δροσερά του χεράκια πάνω στο πρόσωπό μου - κάνει και ζέστη άλλωστε), και λέω να του μάθω να μου ετοιμάζει πρωϊνό.
Λες;
Καλά δεν θα 'ταν;;;;;

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

Ο μικρός Μέρλιν και το μαγικό φίλτρο

Ζητάμε από τη παιδίατρο να δει το πουλάκι του, εφόσον εμάς δεν μας αφήνει να το πλησιάσουμε. Η παιδίατρος προσπαθεί, ο Παναγιώτης έχει σφίξει τα χέρια του πάνω του και δεν την αφήνει. Τον παρακαλάμε, τον βεβαιώνουμε οτι δεν θα πονέσει, αλλά δεν μας πιστεύει. τον κρατάμε χειροπόδαρα και η γιατρός το κατεβάζει. Αυτός χτυπιέται. Ναι, θα χρειαστεί χειρουργείο, μέχρι τον Σεπτέμβρη και αργά είναι,πρέπει να έχει γίνει. ''Βάλτο μέσαααα'' τσιρίζει ο μικρούλης μου. Και αφού το τακτοποίησε η γιατρός, ...βάζει πάλι τα κλάμματα: ''έγινε μικλοοό'' Τον ηρεμούμε και τη ρωτάει: ''γιατί είχε άσπλα;'' ''Πρέπει να το καθαρίζεις'' του λέει. ''Είναι τα μικρόβια που σου λέω'' εγώ.

Στο σπίτι ψάχνει στα ράφια της βιβλιοθήκης και εντοπίζει ένα χοντρό λεξικό ''Αυτό είναι ένα βιβλίο με μαγικά. Θα κάνω ένα καλό μαγικό'' Ανοίγει στη μέση το χοντρό τόμο και το ακουμπά στο γραφείο. Ανάβει και το λαμπατέρ! ''Πρέπει να βάλω τα γυαλιά μου για να διαβάσω'' και φοράει τα γυαλιά ηλίου που έχει. ''ακούνα ματάτα, τάτα τατα τατα ξου ξου ξου'' ΄΄η κάτι τέτοιο τέλος πάντων, περίπου όμοιο με αυτό που άκουσε στο τελευταίο παιδικό πάρτυ που είχαμε πάει από τον κλόουν -Αλλαντίν.
'Τώλα πλέπει να φτιάξω το μαγικό ζωμό, που είναι μια μαγική χύτλα;'' Βρίσκει ένα πράσινο δοχείο και ...κουνώντας τα χέρια πάνω από το υποτιθέμενο μαγικό σκεύος... ''Εμπλός καλά μου μαγικά, διώτσε τα μικλόβια από τη τσουτσού μου, άκατα μάκατα τάτατα τάτατα''

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

«ΑΝΤΙΛΗΨΗ» Έκθεση ελαιογραφίας και αγγειοπλαστικής παιδιών Ειδικού Σχολείου Πειραιά


5 – 11 Ιουνίου 2010

Πολυχώρος Νομαρχίας Πειραιά και Νήσων «ΑΠΟΛΛΩΝ»

Ερμουπόλεως & Πηλίου 1, 18541 Καμίνια, τηλ: 210 4539395


Ο καθένας από εμάς αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο τον κόσμο γύρω του. Όλοι μας σκεφτόμαστε και λειτουργούμε με διαφορετικούς νοητικούς μηχανισμούς και κατέχουμε τις δικές μας υποκειμενικές αλήθειες. Όμως όλοι μας λίγο πολύ , συγκλίνουμε σε βασικές αρχές του κόσμου και της κοινωνίας μας και καταφέρνουμε να συνεννοηθούμε, να επιβιώσουμε και να εξελιχθούμε.



Υπάρχουν ωστόσο και κάποια παιδιά που δεν λειτουργούν διανοητικά με τον τρόπο των περισσότερων ανθρώπων αλλά αντιλαμβάνονται και λειτουργούν μέσα από την δική τους ιδιαίτερη ματιά. Οι περισσότεροι από εμάς δεν καταφέρνουμε να αντιληφθούμε τον τρόπο τους και δυσκολευόμαστε να επικοινωνήσουμε μαζί τους. Όμως εκείνα, δείχνοντας μεγάλη κατανόηση στο πρόβλημά μας, μας προσκαλούν να τα γνωρίσουμε και με πολύ μεράκι και ταλέντο ζωγραφίζουν τον κόσμο, όπως τον βλέπουν τα δικά τους διαφορετικά μάτια , ώστε να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε.


Η έκθεση «ΑΝΤΙΛΗΨΗ» πραγματοποιείται στα πλαίσια του ευρωπαϊκού προγράμματος δια βίου μάθησης Commenius. Πρόκειται για μια δράση με τίτλο «Special Artists Thought Europe», στο οποίο συμμετέχει η χώρα μας μέσω του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών.

Στο πρόγραμμα αυτό παίρνουν μέρος ειδικά σχολεία από 8 ευρωπαϊκές χώρες (Ελλάδα, Ισπανία, Αγγλία, Γαλλία, Πολωνία, Λετονία, Φιλανδία και Τουρκία). Οι μαθητές των ειδικών σχολείων ζωγραφίζουν σε συνεργασία με επαγγελματίες εικαστικούς και ζωγράφους δημιουργώντας τους δικούς τους πίνακες. Δύο έργα από κάθε χώρα θα συμπεριληφθούν σε μια κοινή ευρωπαικη έκθεση η οποία θα περιοδεύσει στις συμμετέχουσες χώρες από τον Σεπτέμβριο του 2010 και θα βρίσκεται στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 2011.




Από την Ελλάδα στο πρόγραμμα συμμετέχει το (Ε.Ε.Ε.Ε.Κ Πειραιά) Εργαστήριο Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης του Πειραιά. Εικοσιπέντε μαθητές συνεργάζονται με δέκα ζωγράφους και εκπαιδευτικούς για να κατασκευάσουν τα δικά τους έργα με θέμα την ΑΝΤΙΛΗΨΗ.

Τα έργα θα εκτεθούν στον Πολυχώρο «ΑΠΟΛΛΩΝ» της Νομαρχίας Πειραιά και Νήσων, από τις 5 έως και τις 10 Ιουνίου 2010. Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν το Σάββατο, 5 Ιουνίου 2010 και ώρα 19:00.

Τα έσοδα από την πώληση των έργων θα διατεθούν για την στήριξη του προγράμματος και του Ειδικού Σχολείου του Πειραιά.



Η έκθεση πραγματοποιείται με την φιλοξενία και την στήριξη του Πολυχώρου «ΑΠΟΛΛΩΝ» Πειραιά, την χορηγία του καταστήματος ειδών ζωγραφικής και αγιογραφίας Motivo.

Σας περιμένουμε στα εγκαίνια της έκθεσης και αναμένουμε στην στήριξή σας στης προβολή της διοργάνωσης.

Σας ευχαριστούμε πολύ.

Για πληροφορίες:
Χάρης Τορτορέλης,
Υπεύθυνος επικοινωνίας,
εθελοντής,
ch.tortorelis@gmail.com


Συγχαρητήρια στον κο Τορτορέλη που εθελοντικά βοηθά στην επικοινωνία της έκθεσης και στον Π.Κ. για την αντίστοιχη ανάρτηση! Όποιος, όποια blogger θέλει να βοηθήσει στην προώθηση της έκθεσης μέσω των ιστολογίων ή με άλλο τρόπο, ας επικοινωνήσει με τον κο Τορτορέλη για υλικό και πληροφορίες.

Υ.Γ. Προς αυτιστικομαμάδες: Θα πάω στην έκθεση. Τι λέτε κυρίες μου, συναντιόμαστε όλες εκεί;


Καλό τριήμερο!