Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

Να φύγει, να πάει σπίτι του να πεθάνει...

Μόλις επέστρεψαν από το πλανητάριο. Φωνές, γέλια! Ο ''μικρός πρίγκιπας'' τους άρεσε. Ενθουσιάστηκαν και με το θόλο. Έχουμε προσκαλέσει και τον κουμπάρο με τα παιδιά του για φαγητό, μιας και παρακολούθησαν όλοι μαζί το έργο και βρέθηκαν ύστερα από πολύ καιρό στα μέρη μας. Ένας πανικός μέσα στο δωμάτιό τους, αφού και τα τέσσερα πιτσιρίκια ανακατεύουν τα παιχνίδια, τα παίζουν λίγο και τα αφήνουν γρήγορα για να παίξουν με άλλο. Τότε είναι που πέφτει στα χέρια τους το κουτί με τα Γκορμίτι! Επιφωνήματα ευχαρίστησης και ρόλοι που αναδιανέμονται ''εγώ θα είμαι ο αρχαίος φρουρός'', ''εγώ θα είμαι ο κολοσσός'','' εγώ θα είμαι ο τρόμος'' ''και εγώ η Τζέσσικα''. Κάπου εκεί στο φόρτε του παιχνιδιού ο Παναγιώτης τους λέει οτι ''αγόρασε'' το καινούριο dvd και τα προσκαλεί να το δούνε. Τον ακολουθούν στη τηλεόραση αλλά το μάτι των καλεσμένων πάει σε άλλα παιχνίδια που ήταν παραπεταμένα σε διάφορα σημεία του καθιστικού. Τον εγκαταλείπουν και ασχολούνται με τα αεροπλανάκια του ''έι παιδιά! Εγώ μόνος μου θα μείνω;'' Δεν του δίνουν σημασία. Στενοχωριέται! ''Ελάτε παιδιά να το δούμε!'' Άλλη μία προσπάθεια. ''Δεν είσαστε καλοί φίλοι..'' εδώ η υπομονή του έχει εξαντληθεί και έχει αρχίσει να οργίζεται. ''Να φύγετε! Να πάτε σπίτι σας'' Θυμός ,κλάματα! Του μιλήσαμε, του εξηγήσαμε γιατί προτιμούν τα παιχνίδια από τη τηλεόραση και φάνηκε να ηρεμεί. Κάθησε να παίξει μαζί τους. Ώρα φαγητού! Πατάτες τηγανητές, κοτομπουκιές και σαλάτα για όσα τη τρώνε. Ο Παναγιώτης θέλει τυροπιτάκια. Του τα σερβίρω μαζί με πατατούλες.Γίνεται τούρκος! Σπρώχνει το πιάτο και πετάει τις πατάτες κάτω. Μόλις που προλαβαίνω να πιάσω το πιάτο που ακόμη είχε τα τυροπιτάκια. Τον φωνάζω να φάει. Βλέπει το πιάτο και τον πιάνει υστερία. ''Δεν θέλω αυτά τα τυροπιτάκιαααα, αγγίξαν τις πατάτεεεες. Έχουν λάδι πατάτααας'' Φωνές ξανά, νεύρα... Του ψήνω καινούρια.Έχει λυσσάξει από τη πείνα. Νεύρα, νεύρα, νεύρα. Επιτέλους, έτοιμα τα τυροπιτάκια! Περιμένουμε να κρυώσουν. Ο συνομήλικός του, γιός του κουμπάρου μας είναι στο μπαλκόνι και διαβάζει μεγαλόφωνα ένα περιοδικό. ''Σε ποιά τάξη πάει;'' με ρωτά ο δύσκολος. ''Στη πρώτη Δημοτικού, όπως και σύ!'' Το τί έγινε, μόλις τον άκουσε δεν περιγράφεται. Γούρλωσε τα μάτια του και άρχισε να χτυπιέται και να φωνάζει ''Να πεθάνει, να πεθάνει'' ...''Αυτός ξέρει να διαβάααζει''...
''εγώ δεν ξέρωωωω''...'' Θέλω να μάθω να διαβάζω τώραααα''...''θα του πετάξω το παπούτσι μου να του ανοίξω το κεφάλιιι'' ... ''γιατί ξέρει αυτός να διαβάζειειειειει;'' Σοκαριστήκαμε όλοι από τη συμπεριφορά του και την υστερία του. Ότι και να του λέγαμε, μάλλον τον πυροδοτούσε παρά τον καλμάριζε. Τονίσαμε τις δικές του κατακτήσεις, ότι ο φίλος του π.χ. δεν ξέρει κομπιούτερ, ενώ αυτός ξέρει, του είπαμε οτι τα διάβασε όλα λάθος και οτι στα ψέμματα του είπαμε μπράβο, αλλά τίποτα... ''Να φύγει να πάει σπίτι του να πεθάνει, εγώ πρέπει να ξέρω να διαβάζω όχι αυτός, αυτός είναι πιο μικρός από μένα'' Του είπαμε οτι ο μικρός μας φιλοξενούμενος πάει σε άλλο σχολείο ενώ στο δικό μας κανένα παιδάκι δεν έμαθε ακόμη να διαβάζει...και πάλι τίποτα. Κάποια στιγμή προσποιήθηκε οτι θέλει να κοιμηθεί και πήγε τρέχοντας στο δωμάτιό του για να δώσει μια γερή δαγκωνιά στο ανύποπτο παιδάκι, (από αντανακλαστικά εδώ κάπου πρέπει να τον έσπρωξε και ο δικός μου χτύπησε το δόντι του).
Είχαμε ξεσυνηθίσει τέτοιου είδους εκκρήξεις και πανικοβληθήκαμε και αντιδράσαμε σαν πρωτάρηδες με φωνές, τόσο προς το παιδί όσο και μεταξύ μας. Από διαχείρηση κρίσεων: πάτος το ζεύγος! Τον απείλησα οτι θα τον χαστουκίσω αν συνεχίσει και έφυγα μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά. Σιγά σιγά , άρχισε να ηρεμεί και αποκοιμήθηκε. Ή έτσι μας φάνηκε τουλάχιστον. Μετά από δέκα λεπτά νάσου τον στην κουζίνα δίπλα στη ''πέτρα του σκανδάλου''. Σηκωθήκαμε αλαφιασμένοι όλοι και πήραμε θέσεις για να προστατέψουμε το παιδάκι. ''Εσύ, με χτύπησες στο δόντι και με πονάει, αλλά δεν πειράζει'' και πριν προλάβουμε να τον απομακρύνουμε τον αγκαλιάζει γελώντας και του δίνει ένα φιλί! ''Φίλοι;'' ...σαν να μην έτρεχε τίποτα και ας είχαμε πάθει οικογενειακώς από τρία εγκεφαλικά... και ας γίναμε κουρέλια.

Και να σκεφτεί κανείς οτι τη Πέμπτη ήμασταν στο ΚΕΔΔΥ και φουσκώναμε από περηφάνεια όταν μας έλεγαν οτι είναι δύσκολη η απόφασή τους για παράλληλη στήριξη γιατί τον είδαν στο σχολείο να συμμετέχει στη τάξη, να παίζει και να αλληλεπιδρά με τους φίλους του στο διάλλειμα και να έχει ισότιμη σχέση μαζί τους.

Αυτό που καταλαβαίνω είναι οτι πρέπει να μάθει να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του και να μη ματαιώνεται εύκολα. Νομίζω οτι η κακή του διάθεση ξεκίνησε από την άρνηση των παιδιών να δούν τους γκορμίτες σε dvd. Πρέπει να μάθει οτι δεν είναι απαραίτητο όλοι να ενδιαφέρονται για τα ίδια πράγματα. Μετά οι πατάτες με το τυροπιτάκι μαζί τον στράβωσαν (συνήθως αν κάτι τον ενοχλεί στο πιάτο ζητά ήρεμα να το βγάλουμε. Κάτι πρέπει να κάνουμε και εδώ). Τα τυροπιτάκια, τελικά δεν τα έφαγε. 'Εφτιαξε γάλα με choco pops, μόνος του και χόρτασε τη πείνα του. Τέλος η πρωτιά του άλλου παιδιού και η αδυναμία η δική του. Πρέπει να μάθει να χάνει ( Τον έγραψα στο σχολείο για σκάκι (η φαρσοκωμωδία!), το ζήτησε ο ίδιος και πήγε με χαρά τη πρώτη μέρα. Κέρδισε μάλιστα και ένα πιόνι από τον αντίπαλό του. Την επομένη δεν πήγε γιατί φοβόταν οτι θα χάσει)