Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

Πως ο τοίχος σου μπορεί να γίνει τείχος

και μάλιστα καθοριστικό για το μέλλον του παιδιού σου!
Συνήθως, χωροταξικά, αυτό που προσδιορίζει τα όρια και τα σύνορα των περιοχών, είναι μια πλατεία, μια λεωφόρος, ένας δρόμος. Κάτι εμφανές, τέλος πάντων. Στη περίπτωση του δημοτικού σχολείου της περιοχής μας , είναι ένας μεσότοιχος.
Ένας τοίχος χωρίζει το δωμάτιο του Παναγιώτη από το δωμάτιο του παιδιού της διπλανής μας πολυκατοικίας. Μέχρι τώρα οι πορείες τους ήταν κοινές και ταυτόσημες. Μέχρι τώρα! Γιατί από δω και στο εξής κάποιοι αποφάσισαν οτι ο κοινός τοίχος που χώριζε τα δωμάτιά τους πρέπει να γίνει τείχος που θα χωρίσει και τη πορεία τους.

Ας πάρω τα πράγματα απο την αρχή.
Πριν ένα χρόνο, όταν πήγα να γράψω τον γιο μου στο πλησιέστερο του σπιτιού μας νηπιαγωγείο, διέσχισα την οδό Ταδοπούλου και μετά δύο τετράγωνα ήμουν κιόλας εκεί. Στο χ΄νηπιαγωγείο, όπου με έκπληξη πληροφορήθηκα οτι δεν ανήκουμε σε αυτό αλλά σε ένα άλλο, πέντε τετράγωνα πιο μακρυά από μας. ''Ξέρετε, εμείς παίρνουμε την Δεινοπούλου μέχρι την οδό Ταδοπούλου. Από κει και κάτω τα παίρνει (τα νήπια) το ψ΄.
Ομολογώ οτι δεν μου ήρθε καλά να τρέχω το παιδί μέσα στο καταχείμωνο τόσο μακριά (για τα δικά του ποδαράκια-αφού δεν οδηγώ). Ωστόσο σκέφθηκα οτι τα λίγα παιδάκια που γνωρίζαμε μέναν μετά την Ταδοπούλου οδό, οπότε θα τα είχε συμμαθητές, πράγμα πολύ σημαντικό -όπως μας είχε τονίσει ο παιδοψυχίατρος-για την ομαλή του ένταξη και κοινωνικοποίηση στον μικρόκοσμο του νηπιαγωγείου, να βρεθεί σε περιβάλλον με παιδιά γνωστών μας. Πάω λοιπόν στο ψ΄. Με το που αναφέρω οτι το παιδί είναι στο φάσμα με παραπέμπουν στην άλλη άκρη της πόλης, για το ένταξης. Δεν τον θέλαν με τίποτα! Δεν τον ήξεραν άλλωστε, και από την άποψη οτι εγώ μπορεί να υπερεκτιμούσα τις δυνατότητες του παιδιού, καλά έκαναν. Για να μη μακρυγορώ, με παρέπεμπαν από τον έναν στον άλλο. Προϊστάμενο εκπαίδευσης, σχολικό σύμβουλο κλπ κλπ. όλοι προσπαθούσαν να με πείσουν οτι πρέπει να το πάω στην ένταξη. Ο γιατρός του όμως ανένδοτος. ''Δεν μας ενδιαφέρει το μαθησιακό, αυτό το καλύπτει στις συνεδρίες, μας ενδιαφέρει η κοινωνικοποίησή του με παιδιά της γειτονιάς του...'' Τελικά η σχολική σύμβουλος επισκέφθηκε τον παιδικό σταθμό και αφού διαπίστωσε την ''καλή του συμπεριφορά'', έδωσε το πράσινο φως για το ψ' νηπιαγωγείο.
Ξεκινά λοιπόν η σχολική χρονιά, με πολλές δυσκολίες στην αρχή, αφού τα παιδιά τον κορόιδευαν για τον στρεβλό τρόπο που μιλούσε. Με τη βοήθεια της δασκάλας, τη δική μου και τις δικές του προσπάθειες, τα παιδιά τον αποδέχτηκαν και σταμάτησαν να τον κοροϊδεύουν. Έκανε μάλιστα και αρκετούς φίλους από άλλα τμήματα από μόνος του. Με 4-5 παιδάκια δέθηκε πάρα πολύ και έγιναν κολλητοί. Πλησιάζοντας στο τέλος της σχολ. χρονιάς, ο Παναγιώτης ανακοινώνει τα νέα του στον περίγυρό μας. ''Θα πάω στη πλώτη τάτση, μαζί με τον Γιώγο και τη Ελένη και τη Βάσω και ...''
Περίοδος εγγραφών λοιπόν, έχω συγκεντρώσει τα απαραίτητα και γράφω πρώτα τη Διονυσία στο ψ' όπου ανήκουμε και φοίτησε και ο Παναγιώτης και πάω στο δημοτικό που είναι στο ίδιο σχολικό συγκρότημα για να τον γράψω.
''Που μένετε;''
''Δεινοπούλου 23''
''Α, δεν είστε σε μάς, είστε στο σχολ. συγκρότημα του χ΄. Εμείς παίρνουμε μέχρι Δεινοπούλου 25''
''Μα, είναι δυνατόν; Να κάνετε μπαλάκια τα παιδιά και ειδικά για την πρώτη Δημοτικού που έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις; Για κάθε παιδί τυπικής ανάπτυξης το να γίνει αποδεκτό σε, ήδη διαμορφωμένες από το νήπιο, παρέες, δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα. Πόσο μάλλον για τον Παναγιώτη που δεν έχει ευχέρεια στο λόγο και όντας στο φάσμα θα προτιμήσει να κλειστεί στον εαυτό του παρά να προσεγγίσει τους άλλους. Δεν πρόκειται για πεντάχρονα που παίζουν αγεληδόν. Είναι πλέον εξάχρονα και έχουν ήδη διαμορφώσει ένα ''εμείς''. Ένα ''εμείς'' που συσπειρώνεται μπροστά στον ''έξω'', στον ''ξένο'', στον ''καινούριο''. Και φοβάμαι πολύ για την αντίδραση που θα προκύψει μόλις δουν οτι ο ''ξένος'' δεν μιλάει παρά κοιτάζει παθητικά κάπου στο κενό. Και ακόμη περισσότερο την αντίδρασή τους όταν ανοίξει το στόμα του και μιλήσει όπως μιλάει. Πόσο καιρό θα μας πάρει να γίνει αποδεκτός και με ποιά διάθεση θα πηγαίνει στο σχολείο, όπου δεν θα είναι οι φίλοι του και με ποιά διάθεση θα κάνει τις εργασίες του στο σπίτι; Θα προσπαθήσει ή θα παλινδρομήσει; Φοβάμαι πως ό,τι κατακτήσαμε κινδυνεύει να χαθεί''.
''Ελάτε την Παρασκευή, να δούμε αν υπάρχει θέση''
Μόλις οι νηπιαγωγοί του έμαθαν τα νέα προσφέρθηκαν να της μιλήσουν για την αναγκαιότητα του να παραμείνει ο Παναγιώτης με την παρέα του. Άλλωστε δεν μπορεί η αδελφή του να είναι στο νηπιαγωγείο αυτού του σχολικού συγκροτήματος και ο Παναγιώτης στο Δημοτικό άλλου. Ποιό παιδί να πρωτομαζέψω, μέσα σε ένα τέταρτο, καλύπτοντας απόσταση εφτά τετραγώνων με τον βηματισμό της Διονυσίας; Το ίδιο προσφέρθηκε και μια δασκάλα όπου τα παιδιά μας κάνουν παρέα. Τα μηνύματα ήταν καθησυχαστικά. ''Να πάω την Παρασκευή να τον γράψω'' και ''οχι, δεν χρειάζεται να ενοχλήσεις κανέναν άλλον. Είναι σίγουρο οτι θα τον πάρουν''.
Παρασκευή πρωί - πρωί, προτελευταία των εγγραφών, μέρα, ο άντρας μου είναι στο γραφείο της.
''ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΡΟΥΜΕ! ΕΙΜΑΣΤΕ, ΗΔΗ. ΥΠΕΡΑΡΙΘΜΟΙ!!!''. Της εξηγεί ξανά πόσο σημαντικό είναι για το παιδί να παραμείνει με τους φίλους του. Κατανοεί γιατί έχει κάνει ειδική αγωγή, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα, λέει. Να πάμε στον προϊστάμενο του γραφείου εκπαίδευσης.
Πέρασα όλο μου το πρωϊνό να πηγαινοέρχομαι ή να τηλεφωνώ στο γραφείο εκπαίδευσης. Ο προϊστάμενος (για λόγους υγείας μάλλον) δεν φάνηκε εκείνη τη μέρα. Σε όποιον αρμόδιο και αν τηλεφώνησα, κανένας δεν ήταν στο γραφείο του.
Μένει μια μέρα. Η Δευτέρα. Τη Δευτέρα θα κριθεί το μέλλον του. Αν θα αγαπήσει ή όχι το σχολείο! Τα γράμματα!
Και όλα αυτά από έναν τοίχο που κάποιοι αποφάσισαν να τον κάνουν τείχος.
Με ποιό δικαίωμα παίζουν εις βάρος της ψυχολογίας και των συναισθημάτων των παιδιών μας; Γιατί δεν μας έστειλαν από την αρχή στο χ΄ νηπιαγωγείο, ωστε να μην αλλάζουμε σχολείο στη συνέχεια; Του χρόνου θα αντιμετωπίσω τα ίδια με τη Διονυσία και θα χάσει και αυτή τους φίλους που θα κάνει ή θα ισχύουν τα τριαντάρια τμήματα που εξήγγειλε η Διαμαντοπούλου και θα πηγαίνουν σε διαφορετικά σχολεία τα αδέλφια;

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Το σπίτι των πνευμάτων


''Ποιός το έκανε αυτό;''
Δύο χεράκια δείχνουν προς αντίθετες κατευθύνσεις . Ο Παναγιώτης την Διονυσία και η Διονυσία τον Παναγιώτη. Άντε να βγάλω άκρη...

Στη συνέχεια, αφού τους έχω εξηγήσει οτι όχι μόνο δεν πρέπει να ψευδοκατηγορούμε αλλά ούτε καν να κατηγορούμε, άλλαξαν τακτική...
''Ποιός το έκανε αυτό;''
''Όχι εγώ'' το ένα
''Ούτε και εγώ'' το άλλο. Άντε να βγάλω άκρη...

Εδώ και μήνες έχουν συμμαχήσει...
''Ποιός το έκανε αυτό''
''Ο κανένας'' και τα δυό, με μια φωνή. Άντε να βγάλω άκρη...

Εξηγώ οτι δεν μπορούν να συμβαίνουν ζημιές από μόνες τους, πάντα υπάρχει κάποιος δράστης που ευθύνεται γι αυτές...
''Ποιός το έκανε αυτό;'' και ο Παναγιώτης ξέρει οτι τον είδα.
''Όχι εγώ, ο άλλος Παναγιώτης''

Περνάει ο καιρός και οι ζημιές γίνονται είτε από τον ''άλλο'' Παναγιώτη, είτε από την ''άλλη'' Διονυσία. Καταλαβαίνουν όμως οτι με τον ''αλλο'' ζημιάρη εαυτό, αυτοπροδίδονται.
''Ποιός το έκανε αυτό;''
''Δεν ξέρω''
''Ούτε εγώ''
''Αυτό δεν στέκει, κάποιος πρέπει να το έκανε!''
''Ο αόατος'' λύνει το αίνιγμα ο Παναγιώτης.

Προσπαθούν να μας υποβάλλουν την ιδέα οτι υπάρχει κάποιος αόρατος που κάνει ζημιές. Ακόμη και στις σχεδόν εμφανείς περιπτώσεις...
''Ποιός το έκανε αυτό;''
''Κά ποιος αό ααα τος ;!'' διστακτικά.

Κυριακή πρωί, βρίσκουμε την επιφάνεια του γραφείου γεμάτη νερά. Έχουν προχωρήσει και κάτω από το τζάμι που έχουμε βάλει για προστασία από τις χαρακιές των παιδιών. Σηκώνουμε εκτυπωτή, οθόνη, ηχεία, τον εξωτερικό σκληρό, τη βάση του ασύρματου, το μικρό φωτιστικό και φυσικά όλο το χαρτομάνι. Σε κάποια σημεία το ξύλο άρχισε να φουσκώνει.
''Ποιός το έκανε αυτό;''
''Ο αόατος'' με μια φωνή και τα δυό τους. Άντε να βγάλουμε άκρη...
Μά πότε κιόλας πήγαν στο γραφείο; Πριν δέκα λεπτά ξύπνησαν...
Μπορεί να δυσφορήσαμε προς στιγμή που αφήσαμε τον καφέ μας στη μέση αλλά ήταν μια καλή ευκαιρία να το καθαρίσουμε και να ξεσκαρτάρουμε από διάφορα άχρηστα χαρτιά.

Δευτέρα μεσημέρι, επιστρέφουμε από το σχολείο μαζί με τον Παναγιώτη και ανοίγω το pc και τι βλέπω; Μια οθόνη γεμάτη βρώμικες πιτσιλιές και ένα γραφείο γεμάτο σημάδια από άλατα νερού. Σηκώνω το φωτιστικό και βλέπω στη βάση του μικρές σταγόνες.
''Βρε Παναγιώτη, πάλι τα ίδια;''
''Ο αόατος μαμά''
Μα τι λέω; Αφού έλειπε όλο το πρωινό. Ανεξήγητο!
Βρε, λες;
Λες να είναι υποβολή ή να κάνω κάνα ευχέλαιο;

Υ.Γ. Η σχολική γιορτή ήταν θαυμάσια. Περιμένω να γίνει και της Διονυσίας και θα κάνω σχετική ανάρτηση με φωτογραφικό υλικό.

Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Χαρούμενο πρωϊνό ξύπνημα!

Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, αποφεύγω το ξενύχτι γιατί το πρωί δεν έχω ξυπνημό. Μόνο Παρασκευή και Σάββατο βράδυ, τώρα τελευταία, άρχισα να βλέπω καμιά ταινία στην τηλεόραση σχεδόν μέχρι τις 3.00 π.μ. Oι επόμενες του ξενυχτιού μου μέρες, Σάββατο και Κυριακή, είναι οι μόνες που τα καμάρια μου αποφασίζουν να ξυπνήσουν αρκετά νωρίτερα από τη συνήθη τους ώρα, για τις μέρες τουλάχιστον, που έχουν σχολείο.
''Μαμαααά!'' , ο Παναγιώτης
''Μμμμ!''
''Τσίπνα, τσιμέωσε, είναι μέα''
''Μμμμ''
.............

(Ευτυχώς με κάτι βρήκε να παίξει, να κοιμηθώ λιγάκι ακόμη)......
''Ουάουυυ'' εγώ και ...τινάζομαι επάνω. Κάτι παγωμένο και υγρό κυλάει στο πρόσωπό μου. Δύο δροσερά χεράκια μου χαϊδεύουν το πρόσωπο...
''Για να φύγει ο ύπνο'' Ο μοναχογιός μου έχει γεμίσει τις χούφτες του με νερό από τη βρύση του μπάνιου και μου πλένει το πρόσωπο. ''Να φύγει ο ύπνος'' Αυτό τους λέω κάθε πρωί, όταν διαμαρτύρονται καθώς τα νίβω στον νιπτήρα. Μένω ξαπλωμένη και σκέφτομαι κάποια άλλα πρωϊνά πολλά χρόνια πίσω, τότε που η μάνα μας μετά από πολλές απέλπιδες προσπάθειες να μας ξυπνήσει (και δεν ήμασταν μωρά) ερχόταν με μια λεκάνη νερό και ένα δίσκο στο δωμάτιό μας και έπλενε το πρόσωπο μας. Θέλοντας και μη, πεταγόμασταν από τα κρεβάτια μας. Εκείνη χαμογέλαγε και έβαζε μπροστά μας το δίσκο με τις τηγανίτες πασπαλισμένες με μέλι σουσάμι και κανέλα! Μισούσα αυτόν τον υγρό αιφνιδιασμό, αλλά λάτρευα τις τηγανίτες! Αν έφτιαχνε και πρωϊνό ο Παναγιώτης θα άρχιζα να υποψιάζομαι οτι είναι η μετεμψύχωση της μάνας μου.
''Φουσκώνει ο καφεεεεεέ, ελάτε σηκωθείτεεεε'' η φωνή του Παναγιώτη από τη κουζίνα.
Βρε, λες;
Πάω στη κουζίνα. Φτιάχνει κρύο γάλα με Nesquick. Το φουσκώνει ο καφές είναι η αγαπημένη τους φράση όταν βλέπουν το μπαμπά τους να ετοιμάζει τον ελληνικό του.

Μετά από μερικά σαββατοκύριακα έχω πλέον συνηθίσει τον αιφνιδιασμό (μπορώ να πω μάλιστα οτι απολαμβάνω τα δροσερά του χεράκια πάνω στο πρόσωπό μου - κάνει και ζέστη άλλωστε), και λέω να του μάθω να μου ετοιμάζει πρωϊνό.
Λες;
Καλά δεν θα 'ταν;;;;;

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

Ο μικρός Μέρλιν και το μαγικό φίλτρο

Ζητάμε από τη παιδίατρο να δει το πουλάκι του, εφόσον εμάς δεν μας αφήνει να το πλησιάσουμε. Η παιδίατρος προσπαθεί, ο Παναγιώτης έχει σφίξει τα χέρια του πάνω του και δεν την αφήνει. Τον παρακαλάμε, τον βεβαιώνουμε οτι δεν θα πονέσει, αλλά δεν μας πιστεύει. τον κρατάμε χειροπόδαρα και η γιατρός το κατεβάζει. Αυτός χτυπιέται. Ναι, θα χρειαστεί χειρουργείο, μέχρι τον Σεπτέμβρη και αργά είναι,πρέπει να έχει γίνει. ''Βάλτο μέσαααα'' τσιρίζει ο μικρούλης μου. Και αφού το τακτοποίησε η γιατρός, ...βάζει πάλι τα κλάμματα: ''έγινε μικλοοό'' Τον ηρεμούμε και τη ρωτάει: ''γιατί είχε άσπλα;'' ''Πρέπει να το καθαρίζεις'' του λέει. ''Είναι τα μικρόβια που σου λέω'' εγώ.

Στο σπίτι ψάχνει στα ράφια της βιβλιοθήκης και εντοπίζει ένα χοντρό λεξικό ''Αυτό είναι ένα βιβλίο με μαγικά. Θα κάνω ένα καλό μαγικό'' Ανοίγει στη μέση το χοντρό τόμο και το ακουμπά στο γραφείο. Ανάβει και το λαμπατέρ! ''Πρέπει να βάλω τα γυαλιά μου για να διαβάσω'' και φοράει τα γυαλιά ηλίου που έχει. ''ακούνα ματάτα, τάτα τατα τατα ξου ξου ξου'' ΄΄η κάτι τέτοιο τέλος πάντων, περίπου όμοιο με αυτό που άκουσε στο τελευταίο παιδικό πάρτυ που είχαμε πάει από τον κλόουν -Αλλαντίν.
'Τώλα πλέπει να φτιάξω το μαγικό ζωμό, που είναι μια μαγική χύτλα;'' Βρίσκει ένα πράσινο δοχείο και ...κουνώντας τα χέρια πάνω από το υποτιθέμενο μαγικό σκεύος... ''Εμπλός καλά μου μαγικά, διώτσε τα μικλόβια από τη τσουτσού μου, άκατα μάκατα τάτατα τάτατα''