Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Όχι άλλο....πάρκοοοο!*


Μιά εβδομάδα έχει που έκλεισαν τα σχολειά και τα παιδιά μου είναι εσώκλειστα στο σπίτι. Μπροστά στην τηλεόραση ή τον υπολογιστή ή παίζοντας με τα παιχνίδια τους. Με τις ώρες, με τις ώρες. ''Παιδιά, πάμε στο πάρκο να πάρουμε λίγο αέρα;'' τολμώ να τα ρωτήσω. ''Όοοοοχιιιιι'' με μια φωνή και τα δύο. ¨Οχι άλλο πάρκο, όχι άλλο έξω, λάστιχο μας έχεις κάνει'' θυμώνει ο Παναγιώτης. Τώρα τι να πω εγώ; Να αρχίσω να φωνάζω σαν παιδί, δεν μπορώ άλλο μέσα; Θέλω αέρα, πάμε πάρκο; Τι; Από την άλλη έχω την αίσθηση οτι όλη τη χρονιά τα είχα εξοντώσει στις διαδρομές και στο έξω. Το μέσα ήταν μόνο για διάβασμα (μαρτύριο δηλαδή). Και ιδού το πρόγραμμα μαμάς και τέκνων της σχολικής χρονιάς 2010-2011

Δευτέρα: εγώ -Πρωί να πάω τα παιδιά σχολείο, οικιακά ή εξωτερικές εργασίες (ΙΚΑ,Τράπεζες, Ταχυδρομείο, Εφορία, εμπορικά καταστήματα ή καθήκοντα για το Σύλλογο Γονέων). -Μεσημέρι να πάρω τα παιδιά από το σχολείο. Αναγκαστική ωριαία στάση στο πάρκο.
Διονυσία -Απόγευμα λογοθεραπεία
Παναγιώτης -Βραδάκι να διαβάσει (άγνωστο πόσο θα του πάρει)

Τρίτη: εγώ -Πρωί να πάω τα παιδιά στο σχολείο, να πάω στο Δήμο για το δίωρο μάθημα ζωγραφικής -Μεσημέρι να πάρω τα παιδιά από το σχολείο. Αναγκαστική ωριαία στάση στο πάρκο.
Παναγιώτης -Μεσημέρι να αρχίσει το διάβασμα, να κάνει τις ασκήσεις λογοθεραπείας
-απόγευμα να πάει για λογοθεραπεία
-βραδάκι να αποτελειώσει το διάβασμά του ( άγνωστο πόσο θα του πάρει)

Τετάρτη: εγώ- να πάω τα παιδιά στο σχολείο, να πάω στον ''Ηλιο" για το βιωματικό σεμινάριο ''Μεγαλώνοντας παιδιά σε ένα κόσμο που αλλάζει''. - Στις 12 να φύγω άρον άρον για να προλάβω να πάρω τα παιδιά από το σχολείο. Αναγκαστική ημίωρη στάση στο πάρκο.
Διονυσία -μεσημέρι, να κάνει τις ασκήσεις λογοθεραπείας, στις 2.00 να πάει για λογοθεραπεία.
-απόγευμα στις 5.15 να πάει μπαλέτο
Παναγιώτης - στις 4.οο να αρχίσει το διάβασμα μέχρι τις 5.00, - βραδάκι στις 6.30 να συνεχίσει το διάβασμα μέχρι τις 9.00, 10.00, 11.00, ανάλογα με την προθυμία του να το τελειώσει.

Πέμπτη: Εγώ -Πρωί να πάω τα παιδιά στο σχολείο. Οικιακά (το σπίτι μες στη βρώμα) ή εξωτερικές εργασίες ή καθήκοντα συλλόγου. -Μεσημέρι να πάρω τα παιδιά από το σχολείο. Αναγκαστική ωριαία στάση στο πάρκο.
Παναγιώτης - Μεσημέρι να αρχίσει το διάβασμα - βραδάκι (6.30) να συνεχίσει το διάβασμα (ο θεός ξέρει πότε θα το τελειώσει)
Διονυσία -απόγευμα να πάει για μπαλέτο

Παρασκευή: Εγώ - Πρωί να πάω τα παιδιά στο σχολείο. Οικιακά (η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά, αλά επειδή δεν θέλω να είμαι δούλα αλλά μόνο κυρά δεν είμαι και τόσο καλή νοικοκυρά και επιλέγω και κάποιες εξωτερικές εργασίες ή καθήκοντα για το Σύλλογο). -Μεσημέρι να πάρω τα παιδιά από το σχολείο. Αναγκαστική ωριαία στάση στο πάρκο. -Απόγευμα να είμαι στο νηπιαγωγείο για να ανοίξω τις αίθουσες και για επίιβλεψη του χώρου.
-Παναγιώτης - Μεσημέρι παραδοσιακούς χορούς στο δημοτικό. -Απόγευμα να κάνει τις ασκήσεις λογοθεραπείας και εργοθεραπείας καθώς περιμένουμε στο Νηπιαγωγείο την αδερφή του. -Βραδάκι να πάει με τον μπαμπά για λογοθεραπεία και εργοθεραπεία.
Διονυσία -Απόγευμα να πάει στο νηπιαγωγείο για θεατρικό παιχνίδι.

Σάββατο: Διονυσία και εγώ -Πρωί να πάμε στο Νηπιαγωγείο για ζωγραφική. Η Διονυσία πρέπει να περιμένει να τελειώσει και το δεύτερο τμήμα, ώστε να βοηθήσουμε το ζωγράφο να μαζέψει και να κλειδώσουμε. Αναγκαστική στάση στο πάρκο όπου συναντάμε τον Παναγιώτη και τον μπαμπά. Επιτέλους ελεύθερα!

Κυριακή: Ανάλογα με το πότε προκύπτει πάρτι φίλου, συμμαθητή, ή συγγενή το διάβασμα επισπεύδεται ή επιβραδύνεται έως ....αργάμισι

Αα, και ο μπαμπάς από το πρωί στην τρεχάλα μέχρι αργά το βράδυ για τον επιούσιο. Τα Σάββατα Σούπερ Μάρκετ και ψώνια για τις διάφορες κοινωνικές μας υποχρεώσεις. ''Λάστιχο με έχετε κάνει'' αναφωνεί ο ταλαίπωρος.

Δεν θα τα πιέσω, ας ευχαριστηθούν το μέσα όπως τους αρέσει! Άλλωστε σε μία εβδομάδα φεύγουμε για δίμηνες διακοπές....




το εβδομαδιαίο πρόγραμμα μιας μέσης ελληνικής οικογένειας (της Παναγιωταρά;)

Επιτέλους(;), τελειώσαμε!


Περιμέναμε πως και πως τη λήξη της σχολικής χρονιάς και επιτέλους η πολυπόθητη μέρα έφτασε. Για τον Παναγιώτη αυτό σημαίνει όχι πια πρωινό ξύπνημα, όχι πια διάβασμα! Διακοπές για 90 μέρες, υπενθυμίζει στη Διονυσία. Συγκίνηση για μας με μια γλυκόπικρη επίγευση, το βράδυ της 14ης. Όχι, μόνο γιατί παρακολουθήσαμε τον ήλιο μας στη σχολική παράσταση να κάνει την καφέ αρκούδα (το θέμα είχε να κάνει με την ελληνική πανίδα που τελεί υπό εξαφάνιση), όχι μόνο γιατί όλα τα εκτάκια ήταν μονίμως βουρκωμένα, ούτε γιατί στο γλέντι που ακολούθησε, κάθε φορά που κοίταζα τη Μαρία δίπλα μου, την έβλεπα με κόκκινα μάτια και προσπαθώντας να χαμογελάσει μου έλεγε '' μεγάλωσαν τα παιδάκια μου, φεύγουν''. ( Ήταν η δασκάλα τους στην Τετάρτη τάξη ), αλλά κυρίως γιατί, μαζί με τη λήξη της σχολικής χρονιάς έπεσε και η αυλαία του σχολείου μας. Τέλος! Το σχολείο μας συγχωνεύεται με το άλλο, το συστεγαζόμενο. Τέλος! Ο άψογος σχολικός σύμβουλος και συμπαραστάτης όλων μας, φεύγει από τη περιφέρεια. Τέλος! Η θητεία του καταπληκτικού, πάντα χαμογελαστού διευθυντή μας, στο δημοτικό μας έληξε. Τέλος! Και το χειρότερο; Ο δάσκαλος της Πρώτης, που ως είθισται, θα τα είχε και στη Δευτέρα, έχοντας την πιο πρόσφατη οργανική θέση - και αφού με τη συγχώνευση θα μειωθούν οι οργανικές- μάλλον δεν θα είναι από Σεπτέμβρη. Τέλος! Τρεις σημαντικοί άνθρωποι που σμίλεψαν τη φιλοσοφία και το πνεύμα του σχολείου (έμφαση στην οικολογία και φροντίδα για το περιβάλλον, έμφαση στους εναλλακτικούς τρόπους μάθησης-η Μαρία συνήθιζε να κάνει κάποια μαθήματα έξω στην αυλή, κάτω από τη σκιά του δέντρου, πλαισιωμένη από τον λαχανόκηπο που είχαν δημιουργήσει οι μαθητές-, έμφαση στις τέχνες, έμφαση στη πρόνοια για τον συνάνθρωπο, έμφαση στα πολιτιστικά -δεν είναι τυχαίο οτι όλο το δημοτικό, με πρώτο και καλύτερο το διευθυντή, από τις μικρότερες τάξεις μέχρι την έκτη, και όλους τους δασκάλους, σχημάτισε έναν τεράστιο διπλό και τριπλό κύκλο, όλοι μαζί μια ανθρώπινη αδιάσπαστη αλυσίδα, και χόρεψαν απίστευτα όμορφα τους παραδοσιακούς χορούς ή μήπως το χορό του Ζαλόγγου;) Έμφαση στην αγάπη και στους καλούς τρόπους (Καλημέρα Παναγιωτάκη μου, καλημέρα Γιωργάκη μου, Φροσάκι μου, αγαπημένα μου παιδιά...). Από Σεπτέμβρη, ο νέος διευθυντής θα έχει να μάθει τα ονόματα, τα μαθησιακά προφίλ και τους χαρακτήρες 300 μαθητών. Να τους ενοποιήσει και να δημιουργήσει συλλογική ταυτότητα, την αίσθηση του ανήκειν . Το'' εμείς''. Από Σεπτέμβρη το σχολείο θα λειτουργεί με το νέο σύστημα. Θα σχολάνε στις δύο. Κα υ μένη Διονυσία, πρωτάκια και δευτεράκια! Δεν θα έχετε χρόνο για παιχνίδι!

15η Ιουνίου.
Αποχαιρετήσαμε νηπιαγωγούς, δάσκαλο και διευθυντή. Χαζολογήσαμε με τις ώρες στο πάρκο (το στέκι όλων των παιδιών του σχολείου και των γονιών τους, το πάρκο που έχει ενοποιήσει τις γειτονιές μας και τις καρδιές μας). Πήγαμε για λογοθεραπεία η Διονυσία, και εργοθεραπεία ο Παναγιώτης. Πήραμε το μετρό και πήγαμε στο Mall. Χαζέψαμε τα βιβλία στο public και τους αγόρασα από ένα παιχνιδάκι για επιβράβευση και ως ενθύμιο για τη τελευταία σχολική μέρα.
Στα Goody's, κάναμε απολογισμό της χρονιάς, των κατακτήσεών τους στη γνώση, στη συμπεριφορά, στις δραστηριότητες. Διαπιστώνουν οτι πλέον το πρόγραμμά* μας δεν θα είναι τόσο φορτωμένο. Το μόνο που πρέπει για λίγες μέρες να κάνουμε, είναι οι λογοθεραπείες και η εργοθεραπεία. Μετά μπάνια, βόλτες, παιχνίδι! ''Αυτή είναι ζωή!!!!!'' μου λέει ευτυχισμένος ο Παναγιώτης.

*η συνέχεια για το φορτωμένο πρόγραμμά μας από βδομάδα.

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Μας ζάλισε τον ...έρωτα!



''Βασιλική, τον έρωτα πολύ βαρύ τον πήρες και στο Μαρίφ κατήντησες εκεί να ξεψυχήσεις....'' 'Επρεπε να μάθει απέξω το τραγούδι. Έμπαινε στο Υυ tube και το άκουγε είτε με Ζιώγαλα - τον προτιμούσε κιόλας- είτε με Νταλάρα. Και δόστου τραγούδι και δόστου να κάνει τα όργανα (ντουτουρουτουτού, ντουρουτουτού) δέκα με δεκαπέντε φορές τη μέρα ''Βασιλική τον έρωτα,.... Βασιλική τον έρωτα'' και η Διονυσία μαζί του σαν δεύτερη φωνή. Μας ζάλισαν τον έρωτα... Μετά ήρθε ο Μενούσης και ναι μεν ήταν στο τσακίρ κέφι για τραγούδι, για το χορό δε, ούτε βήμα. Δεν ήθελε. Τη μέρα της γιορτής όμως ανυπομονούσε να φορέσει τη στολή του. Χόρεψαν τα πρωτάκια τρεις χορούς: ''Εξέφεξε η Ανατολή'', ''ο Μενούσης'' και ''η Τρυγόνα'' . Δύο παραστάσεις έδωσαν. Μία στο πάρκο πλησίον του σχολείου και μία στο άλσος. Το ευχαριστήθηκε και καμάρωνε! Στις επόμενες μέρες όταν συναντούσαμε κάποιο γνωστό ερχόταν και μου σιγοτραγούδαγε στο αυτί ''Ο Με -νού- σης...'' ήταν το σινιάλο του οτι έπρεπε να πω στον συνομηλητή μου, οτι έλαβε μέρος στους παραδοσιακούς ηπειρώτικους χορούς.

Το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και κρυφό καμάρι το αγόρι μου!



Πρώτος από αριστερά ο Παναγιώτης μου... Και ανεξάρτητα από τον τίτλο του post, είμαι ...η περήφανη λεβεντομάνα!


Πάνω δεξιά, έρευνα για τις συνθήκες γέννησης του αυτιστικού παιδιού. Παρακαλώ δώστε απάντηση/ψήφο.