Επιτέλους(;), τελειώσαμε!

Περιμέναμε πως και πως τη λήξη της σχολικής χρονιάς και επιτέλους η πολυπόθητη μέρα έφτασε. Για τον Παναγιώτη αυτό σημαίνει όχι πια πρωινό ξύπνημα, όχι πια διάβασμα! Διακοπές για 90 μέρες, υπενθυμίζει στη Διονυσία. Συγκίνηση για μας με μια γλυκόπικρη επίγευση, το βράδυ της 14ης. Όχι, μόνο γιατί παρακολουθήσαμε τον ήλιο μας στη σχολική παράσταση να κάνει την καφέ αρκούδα (το θέμα είχε να κάνει με την ελληνική πανίδα που τελεί υπό εξαφάνιση), όχι μόνο γιατί όλα τα εκτάκια ήταν μονίμως βουρκωμένα, ούτε γιατί στο γλέντι που ακολούθησε, κάθε φορά που κοίταζα τη Μαρία δίπλα μου, την έβλεπα με κόκκινα μάτια και προσπαθώντας να χαμογελάσει μου έλεγε '' μεγάλωσαν τα παιδάκια μου, φεύγουν''. ( Ήταν η δασκάλα τους στην Τετάρτη τάξη ), αλλά κυρίως γιατί, μαζί με τη λήξη της σχολικής χρονιάς έπεσε και η αυλαία του σχολείου μας. Τέλος! Το σχολείο μας συγχωνεύεται με το άλλο, το συστεγαζόμενο. Τέλος! Ο άψογος σχολικός σύμβουλος και συμπαραστάτης όλων μας, φεύγει από τη περιφέρεια. Τέλος! Η θητεία του καταπληκτικού, πάντα χαμογελαστού διευθυντή μας, στο δημοτικό μας έληξε. Τέλος! Και το χειρότερο; Ο δάσκαλος της Πρώτης, που ως είθισται, θα τα είχε και στη Δευτέρα, έχοντας την πιο πρόσφατη οργανική θέση - και αφού με τη συγχώνευση θα μειωθούν οι οργανικές- μάλλον δεν θα είναι από Σεπτέμβρη. Τέλος! Τρεις σημαντικοί άνθρωποι που σμίλεψαν τη φιλοσοφία και το πνεύμα του σχολείου (έμφαση στην οικολογία και φροντίδα για το περιβάλλον, έμφαση στους εναλλακτικούς τρόπους μάθησης-η Μαρία συνήθιζε να κάνει κάποια μαθήματα έξω στην αυλή, κάτω από τη σκιά του δέντρου, πλαισιωμένη από τον λαχανόκηπο που είχαν δημιουργήσει οι μαθητές-, έμφαση στις τέχνες, έμφαση στη πρόνοια για τον συνάνθρωπο, έμφαση στα πολιτιστικά -δεν είναι τυχαίο οτι όλο το δημοτικό, με πρώτο και καλύτερο το διευθυντή, από τις μικρότερες τάξεις μέχρι την έκτη, και όλους τους δασκάλους, σχημάτισε έναν τεράστιο διπλό και τριπλό κύκλο, όλοι μαζί μια ανθρώπινη αδιάσπαστη αλυσίδα, και χόρεψαν απίστευτα όμορφα τους παραδοσιακούς χορούς ή μήπως το χορό του Ζαλόγγου;) Έμφαση στην αγάπη και στους καλούς τρόπους (Καλημέρα Παναγιωτάκη μου, καλημέρα Γιωργάκη μου, Φροσάκι μου, αγαπημένα μου παιδιά...). Από Σεπτέμβρη, ο νέος διευθυντής θα έχει να μάθει τα ονόματα, τα μαθησιακά προφίλ και τους χαρακτήρες 300 μαθητών. Να τους ενοποιήσει και να δημιουργήσει συλλογική ταυτότητα, την αίσθηση του ανήκειν . Το'' εμείς''. Από Σεπτέμβρη το σχολείο θα λειτουργεί με το νέο σύστημα. Θα σχολάνε στις δύο. Κα υ μένη Διονυσία, πρωτάκια και δευτεράκια! Δεν θα έχετε χρόνο για παιχνίδι!

15η Ιουνίου.
Αποχαιρετήσαμε νηπιαγωγούς, δάσκαλο και διευθυντή. Χαζολογήσαμε με τις ώρες στο πάρκο (το στέκι όλων των παιδιών του σχολείου και των γονιών τους, το πάρκο που έχει ενοποιήσει τις γειτονιές μας και τις καρδιές μας). Πήγαμε για λογοθεραπεία η Διονυσία, και εργοθεραπεία ο Παναγιώτης. Πήραμε το μετρό και πήγαμε στο Mall. Χαζέψαμε τα βιβλία στο public και τους αγόρασα από ένα παιχνιδάκι για επιβράβευση και ως ενθύμιο για τη τελευταία σχολική μέρα.
Στα Goody's, κάναμε απολογισμό της χρονιάς, των κατακτήσεών τους στη γνώση, στη συμπεριφορά, στις δραστηριότητες. Διαπιστώνουν οτι πλέον το πρόγραμμά* μας δεν θα είναι τόσο φορτωμένο. Το μόνο που πρέπει για λίγες μέρες να κάνουμε, είναι οι λογοθεραπείες και η εργοθεραπεία. Μετά μπάνια, βόλτες, παιχνίδι! ''Αυτή είναι ζωή!!!!!'' μου λέει ευτυχισμένος ο Παναγιώτης.

*η συνέχεια για το φορτωμένο πρόγραμμά μας από βδομάδα.