Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Χρυσόσκονη!



''Μαμά, ακούς τον άνεμο;''
''Ναι, τον ακούω''
''Με φωνάζει για να πλύνω τα πόδια των αστεριών με χρυσόσκονη''
''Γιατί πράγμα σε ...φωνάζει;'' μη πιστεύοντας στα αυτιά μου, οτι η κόρη μου δημιούργησε μια τόσο ποιητική εικόνα, με την ατίθαση φαντασία της!
''Για να κάνει τη δούλα'' έρχεται η προσγειωτική απάντηση από τον Παναγιώτη, που ναι μεν χάλασε τη μαγεία της ''εικόνας'', αλλά  μας έκανε και  να γελάσουμε.



''Μα καλά, γιατί δυσκολεύεται τόσο πολύ να πει το ''ρ'';'' Απορία του Παναγιώτη, όταν η Διονυσία μπερδεύεται με τη λέξη ''οδόντόβουρτσα'' και λέει ''οδόντόδουτσα''.  Κοίτα ποιος μιλάει! Κοίτα ποιος κάνει κριτική!  Αυτός, που δεν μίλαγε καθόλου και που αν  μίλαγε, χρειαζόσουν λεξικό, αν και εφόσον κατάφερνες  να προσδιορίσεις πριν, από ποιο πλανήτη είναι η διάλεκτος που χρησιμοποιεί. Αυτός!!!!

Η μικρή προσπαθεί να ντυθεί και καθώς έρχεται ο Παναγιώτης στο δωμάτιο που αλλάζει, κάνει μια κίνηση να τραβήξει την μπλούζα της για να κρύψει το κιλοτάκι της (Συνήθως δεν την πιάνουν τέτοιου είδους ντροπές) ''Μα, είσαι τόσο πολύ ντροπαλή;'' ο Παναγιώτης.

Σε κάποια στάση Του λεωφορείου στη Συγγρού, ανεβαίνει ένας αλλοδαπός λαχανιάζοντας από το τρέξιμο. Έρχεται δίπλα μου και με ρωτάει πού πάει το λεωφορείο. Με το που του είπα Νέα Σμύρνη, κάνει μια γκριμάτσα δυσαρέσκειας. Στη επόμενη στάση κατεβαίνει. ''Τόξερα!!!!!'' αναφωνεί θριαμβευτικά ο κούκλος μου! ''Τι ήξερες αγόρι μου;'' ''Τόξερα, οτι έκανε λάθος και ότι θα κατέβαινε σ αυτή τη στάση''

Το αγαπημένο παιχνίδι του Παν. και της Διον. είναι ''το κοίταγμα''. Κάθονται με τις ώρες, αιώνες θα έλεγα, ακίνητα και κοιτάζονται στα μάτια. Δεν κινούν ούτε καν τις βλεφαρίδες. Μέχρι να δακρύσουν. Όποιος τραβήξει πρώτος τα μάτια του από τον άλλο χάνει. Θα περίμενα οτι αυτός που θα έχανε, θα ήταν ο Παναγιώτης. Κάτι μου πέταξαν τελευταία από το κέντρο οτι η βλεματική του επαφή δεν είναι και πολύ καλή. Όμως όχι, δεν είναι αυτός που χάνει πάντα!


Προσπαθεί να βρει ποιο είναι το πιο ισχυρό οξύ, ώστε να κατατροπώσει και τα πιο ισχυρά μικρόβια. Το μπάνιο έχει μετατραπεί σε εργαστήριο χημείας! Μπουκάλια, μπουκαλάκια με θολό περιεχόμενο άγνωστης προέλευσης και σύστασης , αναδευτήρια, κατσαρολάκια και ένα χωνί που μέρες αναρωτιόμουν που το έχω τρυπώσει έχουν μονιμοποιηθεί πάνω στο πλυντήριο και περιμετρικά του νιπτήρα. Βοηθός του η Διονυσία. Μόνο άσπρες ρόμπες που δεν φοράνε.  Το ''πιο'' είναι αυτό που τον απασχολεί τον τελευταίο καιρό. Τι είναι πιο μεγάλο, πιο μικρό. Και από τον συγκριτικό φτάνει στον υπερθετικό.

Καλοκαίριασε και ανοίξαμε τις μπαλκονόπορτες. Αφήσαμε το εργαστήριο στο μπάνιο και μετατρέψαμε το πίσω μπαλκόνι σε εργαστήριο του Κύρου Γραναζή. προσπαθούν μαζί με τη Διονυσία να φτιάξουν από ένα ρομπότ. Το πιο έξυπνο φυσικά και το πιο λειτουργικό.  Θα το προγραμματίσουν να μαζεύει τα παιχνίδια τους και να κάνει δουλειές. Ό,τι βίδα, ελατήριο, παξιμάδι, καρφί, κονσερβοκούτι, χαρτόκουτο και πλαστικό καπάκι βρουν, καθώς και ξυλαράκια, καταλήγουν στο εργαστήριο. Στο πίσω μπαλκόνι! Κάθε πρωί ανασκουμπώνομαι και βγαίνω για να πετάξω όλα αυτά τα σκουπίδια. Πάντα όμως, η σκέψη της απογοήτευσης ζωγραφισμένης στα προσωπάκια τους με φρενάρει. Την άλλη φορά θα τα πετάξω. Την άλλη φορά. Και τέλος πάντων όταν το βαρεθούνε. Δεν θα το βαρεθούνε;

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Δάμων και Φιντίας


Ο Παναγιώτης κατά τη διάρκεια του μαθήματος αφαιρείται και ονειροπολεί. Οι συμμαθητές του τον παίρνουν χαμπάρι και αρχίζουν να το σχολιάζουν. Ο Γ., ο κολλητός του, για να τον προστατέψει από τα σχόλιά τους τον σκουντάει με τον αγκώνα για να τον επαναφέρει στην πραγματικότητα. Ο Παναγιώτης ξαφνιάζεται και σοκάρεται. Βάζει τα κλάματα. Η δασκάλα με την άκρη του ματιού της είδε το σκούντηγμα και μαλώνει τον Γ. Ο Γ. , που τον πνίγει το άδικο για την παρεξήγηση, βάζει και αυτός τα κλάματα. Ο Παναγιώτης ακούγοντας τον φίλο του να κλαίει, κλαίγοντας ακόμη και ο ίδιος, σκύβει στην τσέπη της τσάντας του και βγάζει ένα μαντιλάκι και του το δίνει. Ε! Μετά από αυτή τη σκηνή, ποιος νομίζετε οτι βούρκωσε;: Η δασκάλα, που ήταν αυτόπτης μάρτυρας της σκηνής και εγώ φυσικά, που την άκουσα από τη μαμά του Γ. ''Καλά, δεν σου έχω πει για το μαντιλάκι;'' με είχε ρωτήσει ένα απόγευμα και αφού τη διαβεβαίωσα πως όχι, μου διηγήθηκε τη παραπάνω ιστορία, όπως της την είχε περιγράψει η δασκάλα, εκθειάζοντας τη φιλία των δύο αγοριών.

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

Γενέθλια

Σήμερα ο ήλιος μου κλείνει τα οχτώ του. Λόγω αυχενικού της μαμάς το πάρτι αναβάλλεται.
Γιε μου, να τα χιλιάσεις και να χεις πάντα τη λάμψη του ήλιου!

Κατά τ άλλα, όλα βαίνουν καλώς. Νεότερα και περισσότερα μόλις ανακουφιστεί ο πόνος που εδώ και ένα μήνα κατοικοεδρεύει στο χέρι και την ωμοπλάτη. Καλές Απόκριες.