Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Παραμονή Πρωτοχρονιάς

Περιμένουμε τον Αγιο Βασίλη και είμαστε αγγελούδια!
Ό,τι πω γίνεται σε χρόνο dt!
Να δεις που έχω αρχίσει να τον συμπαθώ τον γερούλη!

Καλή χρονιά

με Υγεία

και Πρόοδο των οικογενειών μας και για όλο τον κόσμο!

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Ξορκίζοντας τους φόβους του!

Πόση δύναμη χρειάζεται ένας ενήλικας για να αντιμετωπίσει τους φόβους του και τα άγχη του; Πόση δύναμη ένα μικρό παιδί που καλά καλά δεν μπορεί να εκλογικεύσει την κατάσταση;

Σε όλο το σχολικό μου βίο, την ώρα της πρωϊνής προσευχής πάντα κρυβόμουν. Δεν ήθελα να βγω μπροστά για να την πω. Ντρεπόμουν και φοβόμουν οτι από το άγχος θα ξεχάσω τα λόγια.

Ο Παναγιώτης στο σχολείο δεν μιλάει από μόνος του στη δασκάλα, ούτε στα άλλα παιδιά. Εχτός και αν του απευθύνουν το λόγο. Ξέρει οτι τα μικρά διαβολάκια τον κοροϊδεύουν για τον τρόπο που μιλάει, γι αυτό και αποφεύγει.

Φαντάζεστε την εκπληξή μου, όταν χθες το μεσημέρι που πήγα να τον πάρω μου είπε η δασκάλα του, οτι όταν ρώτησε την τάξη ποιός θα πει σήμερα προσευχή, ο Παναγιώτης σήκωσε το χέρι του και πήγε στην έδρα, γύρισε προς όλη την τάξη και είπε την πρωϊνή προσευχή. ...Με τον δικό του τρόπο...στα παναγιωτιδικά..

Από Πτολεμαϊδα, πλέον, σας εύχομαι:

Καλά Χριστούγεννα και Καλές Γιορτές!!!

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

ΕΚΤΑΚΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

Σήμερα, 21/12/09, σε συνεργασία με το Παράρτημα Πειραιά της Ε.Ε.Π.Α.Α., στο Μουσείο του Ολυμπιακού,στο στάδιο Καραϊσκάκη θα γίνει εορταστική εκδήλωση για τον ερχομό των Χριστουγέννων μαζί με τους παίχτες Μπουρούση Γιάννη και Γιοτάμ Χαλπερίν, της Κ.Α.Ε. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Χορηγός η Novo nordisk (επίσημος χορηγός του Ολυμπιακού).

Ευτυχώς που υπάρχει και το παράρτημα Πειραιά που κάπως δραστηριοποιείται. Μάλιστα μία βδομάδα πριν (13/12/09) είχε διοργανώσει Χριστουγεννιάτικο Bazaar σε δημοτικό κινηματογράφο και σε συνεργασία με το Δήμο Δραπετσώνας έγινε προβολή της ταινίας ''Ψηλά στον ουρανό'' με ελεύθερη είσοδο για μικρούς και μεγάλους.

Η Ε.Ε.Π.Α.Α. Θεσσ/νίκης ετοιμάζει σεμινάριο με τίτλο''Πρόγραμμα εντατικής Αλληλεπίδρασης'' για τέλη Μαϊου ενώ στις αρχές αυτού του μήνα είχε οργανώσει διαλέξεις με θέματα για τον αυτισμό όπως ''Διαιτητικές θεραπευτικές παρεμβάσεις''

Η Ε.Ε.Π.Α.Α, από την πρωτεύουσα, εγκαινίασε Κέντρο ημέρας για ενηλίκους στον Γέρακα Αττικής (στις 3/12/09), αλλά από κει και πέρα δραστηριότητες που να αφορούν ενημέρωση του κοινού για τον αυτισμό ή κάποιο συνέδριο που να αφορά τις αυτιστικοοικογένειες δεν έχω δει.
Χορηγοί (εταιρίες με προφίλ ''κοινωνικής ευθύνης'' υπάρχουν) και Δήμοι διαθέσιμοι για συνεργασία υπάρχουν.

Ας ελπίσουμε οτι δεν θα σταματήσουν μετά τα Χριστούγεννα οι δραστηριοποιήσεις.

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

Το τέρας αν και κοιμάται, που και που ξυπνάει...*

Δεν προλαβαίνουμε να πούμε οτι πάμε καλά, ότι το έχουμε βαριά λαβώσει ή να σκεφθούμε οτι η ήττα του και ο αφανισμός του πλησιάζει και νά σου το πάλι, να μας θυμίζει την παρουσία του με βρυχηθμούς. Το τέρας ποτέ δεν πεθαίνει, μόνο κοιμάται και πότε πότε ξυπνάει.

Συνάντηση με τη δασκάλα του. Είναι πολύ ευχαριστημένη με τη πρόοδο που έχει κάνει, συνεργάζεται, πρόθυμος για το θεατρικό ή το χορευτικό, έχει κάνει φίλους από άλλη τάξη κλπ,κλπ. αλλά δεν παίρνει τη πρωτοβουλία να της μιλήσει. Πρέπει να του απευθύνει αυτή το λόγο..και δεν διεκδικεί. Ο Παναγιώτης τ ακούει όλα αυτά και μάλλον καταλαβαίνει τα μισά. Δυστυχώς δεν ήταν κατάλληλος ο καιρός για να τον βγάλουμε έξω. Κάθε φορά που ακούει τόνομά του κλείνει τ αυτιά του. Με τραβάει να φύγουμε....

Έχω κάποια τελευταία δωράκια να αγοράσω και τον παίρνω μαζί μου. Ο χρόνος περνά πολύ γρήγορα και ίσα που προλαβαίνω να πάρω τη Διονυσία από τον παιδικό σταθμό. Φορτωμένη με διάφορες τσάντες και σακούλες συν τη σχολική τσάντα του Παναγιώτη, προσπαθώ να φτάσω εγκαίρως στο σχολείο της. Ο Παν. με τραβάει πίσω θέλει να πάμε σπίτι για τουαλέτα.

''Να πάρουμε την αδελφή σου πρώτα''

'' Θέλω κακααά μου''

''Θα πας στην τουαλέτα του σχολείου της Διονυσίας''

''΄Οχι, σπίτι μου θέλω''

''Θα την πάρουμε γρήγορα-γρήγορα και φεύγουμε κατευθείαν για το σπίτι''

''Όχι πρώτα σπίτιι, μετά σχολείο'' και κλάμα και θυμός και ''Θέλω αγκαλιά, θέλω αγκαλια'' και όπως είμαι ήδη φορτωμένη παίρνω και τη χάρη του αγκαλιά. Ησυχάζει. Στο επόμενο τετράγωνο δεν αντέχω και τον αφήνω κάτω.

Από την αρχή ο παραπάνω διάλογος με επιπλέον κλάμα, θυμό, φωνές και αιτήματα και κινήσεις για αγκαλιά. Δεν ενδίδω. Δεν προχωράει. Δεν θέλει να μπει στο σχολείο. Μου έρχεται να τον πιάσω από το γιακά και να τον σύρω μέχρι την καγκελόπορτα, αντί αυτού ...τον παίρνω αγκαλιά. Παίρνω την Διονυσία και προσπαθώ να της κουμπώσω το μπουφάν. Ο Παναγιώτης κλαίει και χτυπιέται κάνει μια προσπάθεια να με δαγκώσει. Αν δεν ήμουν στο σχολείο (κοιμούνται παιδάκια μέσα) θα του είχα βάλει τις φωνές.

''Φεύγουμε Παναγιώτη, πάμε στο σπίτι'' του λέω

''Όχι ιιι, πρέπει να πάμε πρώτα στο σπίτι για κακά και μετά να έρθουμε να πάρουμε τη Διονυσία''

Να πάρει η ευχή, αυτή είναι η ρουτίνα του. Πρώτα στο σπίτι,μετά στη Διονυσία. Όμως, και άλλες φορές έχει αλλάξει η ρουτίνα του αλλά δεν έδωσε σημασία, γιατί σήμερα; Μήπως η συνάντηση με τη δασκάλα και η αλλαγή στη ρουτίνα του ήταν too much? Η επιστροφή στο σπίτι με μιά επιπλέον σχολική τσάντα, ένα παιδί να κλαίει στην αγκαλιά μου και το άλλο να τρέχει μπροστά μου ή να μένει πίσω, ήταν αδύνατη. ''Είμαι πολύ κουρασμένος'' μου λέει ο Παναγιώτης, δεν μπορώ να περπατήσω, πάρε με αγκαλιά, νυστάζω''

Είναι πάγια τακτική του να ζητάει αγκαλιά όταν έχει θυμώσει ή έχει ματαιωθεί και να κοιμάται επιτόπου (shut down)

Αφήνω τα πράγματα κάτω (ήρεμα αυτή τη φορά και είμαι αποφασισμένη να μη κάνω λάθος) και ''Εντάξει Παναγιώτη, θα σε πάρω αγκαλιά και θα καθίσουμε στο παγκάκι, γιατί είμαι και 'γώ κουρασμένη. Όταν ξεκουραστείς και είσαι έτοιμος να περπατήσουμε να μου το πεις να ξεκινήσουμε'' Συμφώνησε κουνώντας το κεφάλι και έγειρε στην αγκαλιά μου. Φόρεσα και στα δύο τις κουκούλες και μίλαγα στο χαλαρό με τη Διονυσία για το καινούριο της playmobil. Και ευτυχώς ο Παν. δεν αποκοιμήθηκε, αλλά άκουγε με προσοχή αυτά που λέγαμε μέχρι που πήρε μέρος και αυτός στη συζήτηση.

''Ξεκουράστηκες; Μπορούμε να φύγουμε;

''Ναι''

Στο υπόλοιπο της διαδρομής μας χοροπηδούσε μαζί με τη Διονυσία και γελούσε σα να μη πέρασε ποτέ σύννεφο πάνω από τα μάτια του. Αυτή η αλλαγή στη διάθεση έγινε μέσα σε πέντε λεπτά, τόσο καθίσαμε στο παγκάκι. Οι διαπραγματεύσεις για το αν θα τον πάρω ή όχι αγκαλιά είχαν κρατήσει πολύ περισσότερο συν τα νεύρα, η αγανάκτηση και ο θυμός μας.

Και πόσο παράξενα απλή ήταν λύση!



*μετάφραση από παναγιωτιδική

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009

Μίλα μου...βρώμικα*


Όταν στα τριάμισί του ο Παναγιώτης, δεν μίλαγε ακόμη, ακούγαμε με δυσφορία τους φίλους μας να παραπονιούνται για το ''βρώμικο'' λεξιλόγιο των παιδιών τους, που πολλές φορές τους έφερνε σε δύσκολη θέση. Τι ακούνε τα παιδιά απο τη τηλεόραση (τσ, τσ, τσ) και πως τα άτιμα την αρπάζουν την απαγορευμένη λέξη και στην πετάνε στα μούτρα και σε κάνουν ρόμπα κλπ. κλπ. ανοησίες. Γινόμασταν λίγο κακοί μαζί τους (έξω από το χορό γαρ, ή στο σπίτι του κρεμασμένου...διαλέγετε και παίρνετε, μας σκιαγραφούν και τα δύο) και τους ενοχοποιούσαμε:

Εσείς φταίτε, που αφήνετε τα παιδιά σας να βλέπουν τηλεόραση και δη προγράμματα της ζώνης ενηλίκων (τα δικά μας βλέπουν μόνο dvd με ελεγμένο περιεχόμενο), ή πρέπει να προσέχετε πως μιλάτε μπροστά τους (μερικοί φίλοι μας το μ.λακα το έχουν ψωμοτύρι για κάθε περίπτωση) ή τι χαχανίζεις κυρά μου όταν το παιδί σου εκστομίσει για πρώτη φορά την απαγορευμένη; Ούτε να χαχανίζεις, ούτε να αγριέψεις. Τοίχος πρέπει να είσαι και άλλα τέτοια.

Στο αυτοκίνητο, στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι....βουβαμάρα και πότε πότε κρυφοαναστεναγμός (από μένα). Στο φανάρι, ο μπαμπάς χτύπαγε τη γροθιά του στο τιμόνι και αγανακτώντας:

''Ας μίλαγε και ας με έλεγε μ.λακα, όλη μέρα. Μόνο να μίλαγε''

''Ας έλεγε και χειρότερα από το μαλάκα'' εγώ


...και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ο Παναγιώτης άρχισε να κουτσομιλάει τα παναγιωτιδικά του...

Τους τελευταίους δύο μήνες που έχει αρχίσει τις ερωτήσεις με τα ''πως'' και τα ''γιατί'' πρόσθεσε και ερωτήσεις του τύπου ''τι σημαίνει'';

Ο μπαμπάς έχει εκνευρισθεί με άλλον οδηγό που κάνει παράνομη προσπέραση και... ''τι μ.λακίες κάνει ο μ.λάκας;''

''Μπαμπά, τι (ση)ναίνει ακίες;'' το αστέρι μου με τις απορίες του!

''Με συγχωρείς Παν. , έκανα λάθος δεν έπρεπε να πω αυτή τη λέξη. Σημαίνει βλακείες''

''Γιατί μπαμπά;''

''Γιατί δεν είναι ωραία λέξη, δεν είναι καλή και δεν πρέπει να τη λέμε. Θα με συγχωρήσεις;''


...και ξανά μανά το πλήρωμα... των ημερών και ακούει τον μπαμπά (ναι, αυτόν πάλι, γιατί εγώ δεν μιλάω, σκέφτομαι) να λέει γ.μωτο.

''Μπαμπά, τι είναι μαμώτο;''

''Α, Παναγιώτη, με συγχωρείς, είναι κακή λέξη, δεν πρέπει να τη λέμε, θα με συγχωρήσεις;''


Χθές, προκειμένου να μη κάνει μπάνιο, μου έκανε ναζάκια και τζιριτζάντζουλες. Άντε, βρε κλανιάρη, του λέω, μπες στο μπάνιο.

''Μαμά, νιανιάης, (εί)ναι κακή τέτη, ε πέπει μέμε'' και μου έκλεισε το στόμα

''Ποιός σου το είπε αυτό; ο μπαμπάς;'' ανάμεσα από τα δάχτυλά του, η φωνή μου.

''Οχι, εγώ το πείπα(λέω)''

''Με συγχωρείς Παναγιώτη, δεν έπρεπε να πω αυτή τη λέξη, έχεις δίκιο''

Αφού, το παιδί σέβεται το γεγονός οτι υπάρχουν κάποιες απαγορευμένες λέξεις που δεν πρέπει να λέμε και δεν τις έχει πει ούτε για πλάκα, θα σεβαστώ και γω (προς το παρόν και όσο δεν είναι πρόβλημα) την άποψή του για οποια λέξη θεωρήσει ως κακή και απαγορευμένη και δεν θα τη ξαναπώ μπροστά του. Οπότε, η λέξη ...κλανιάρης ..διαγράφεται από το λεξιλόγιό μας.


Η μόνη βρώμικη λέξη που λέει, είναι η λέξη ''βρωμιά'' που στα παναγιωτιδικά προφέρεται σαν ''.ουνιά'' με ένα μ στην αρχή!

Αν, πω στον περίγυρο οτι φταίει η τηλεόραση, λέτε να με πιστέψουν; (χα, ας καγχάσω)

Ειλικρινά, δεν δίνω μία για το τι μπορεί να σκέφτονται...

Το παιδί μου μιλάει, μιλάει...και δεν πα να μιλάει ''βρώμικα'', δεν πα να μιλάει παναγιωτιδικά.
Μου αρκεί, που τις περισσότερες φορές επικοινωνούμε...!
*Στην ψιλοάσχετη-ψιλοσχετική φωτογραφία της ελληνίδας Barbie, η Κλέλια Ρένεση, πρωταγωνίστρια στη τηλεοπτική σειρά με τον ομώνυμο τίτλο (Μίλα μου, βρώμικα).
Δεν παρακολουθούμε τηλεόραση (είπαμε μόνο dvd), αλλά το κοριτσάκι είναι φυσικά ...πατριωτάκι!!!

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

Πότε από ' δω, πότε από κει.

Μία εβδομάδα έμεινε κλειστό το σχολείο του Παναγιώτη και σχεδόν καθημερινά τον έπαιρνα μαζί μου σε δραστηριότητες πολύ διασκεδαστικές και διδακτικές οπως το να μάθουμε να περιμένουμε τη σειρά μας, σε ατελείωτες ουρές, όπως σε τράπεζες, (για να πληρώσουμε, όχι να πάρουμε) και σε ταχυδρομείο (εδώ για να λάβουμε το δέμα από τη γιαγιά).
Ο καυμενούλης καθόταν υπομονετικά και σιωπηλά και με περίμενε.
''Άντε άλλη μία τράπεζα και τελειώσαμε Παναγιώτη και μετά θα σου πάρω ένα ΜΙΛΚΟΟΟΟ, από το περίπτερο'' Χαμογελάει και κάνει υπομονή! Επιτέλους πάει και η τελευταία εκκρεμότητα ας πάμε στο περίπτερο...αχ ας πάμε καλύτερα στο φούρνο να πάρουμε και ψωμί (ο φούρνος είναι ακριβώς δίπλα στο περίπτερο). Νοιώθω το χέρι του να με τραβάει πίσω
''Θέλω γάλα από το περίπτεροοο'' μια ενοχλητική σειρήνα στην άκρη του μυαλού μου με κάνει να κοντοσταθώ και να τον συνοδέψω στο περίπτερο. Χμ, το ψυγείο του είναι σχεδόν άδειο. Δεν έχει γάλα!
'' 'Εχει ο φούρνος, έλα...'' δεν έρχεται και τον αφήνω εκεί έξω. Επιστρέφοντας του δίνω το γάλα του. Το παίρνει άκεφα.
''Δεν θα το πιείς;''
''Όχι τώρα'' το ύφος του σκοτεινό και απόμακρο.
''Πάμε λίγο στο Μίνι Μάρκετ''
''Δεν θέλω'' Μένει έξω να με παρακολουθεί ανέκφραστος από τη τζαμαρία να ψωνίζω δύο πραγματάκια που ήταν υπερεπείγοντα.
Η σειρήνα είναι στον πέμπτο επαναλαμβανόμενο ήχο και περιμένω τους τελευταίους πριν μας καταπιεί η θάλασσα.
''Τι έχεις;''
''Τίποτα''
''Καλά, πάμε σπίτι;'' Συγκατανεύει άκεφα. Φτάνουμε στο σπίτι με τον Παναγιώτη αγκαλιά. Πάντα ζητάει αγκαλιά όταν είναι συναισθηματικά φορτισμένος!
Χαζεύω λίγο την αλληλογραφία που έχει έρθει και...
''Θα καλέσεις το ασανσέρ;'' (να θυμηθώ να μη πατήσω εγώ το κουμπί για τον όροφό μας)
''Ναι, ναι...'' προθυμότατος και με σπρώχνει γρήγορα γρήγορα να μπούμε μέσα!
Αναρωτιέμαι τι έγινε και γλιτώσαμε τον καταποντισμό...μα αυτός κράταγε ένα μίλκο, που είναι;...;...;
''Που είναι το μίλκο Παναγιώτη;'' και βγαίνω από το ασανσέρ έξω στην είσοδο της πολυκατοικίας γιατί σαν να το είδα στην εσοχή που κάνει το παράθυρο.
''Όχι, όχι , όχιιι...''
''............... .............. ........ .....'' (κατήχηση για τα παιδάκια που πεινάνε, για τον μπαμπά που δουλεύει όλη μέρα κλπ κλπ κλπ- σαν να άκουγα τη μάνα μου να μου υπαγορεύει ...)
Σκύβει το κεφάλι και παίρνει ήσυχα το γάλα
''Αν δεν το θέλεις βάλτο στο ψυγείο να το πιεί η Διονυσία''
'' Εντάξει''

Τα κέφια του άρχισαν να επιστρέφουν.
Κάποια στιγμή πετάω κάτι στα σκουπίδια και ...τι βλέπω; Το μίλκο όπως το πήραμε από το φούρνο με τη σακούλα του. Δεν λέω τίποτα, αλλά αργότερα που και η μικρή ήταν στο σπίτι του λέω:
''Παν. δώσε το γάλα στη Διονυσία, αν δεν το θέλεις εσύ''
Τρέχει ανοίγει το ψυγείο.
''Δεν είναι εδώ!!!''
''Και που είναι;''
''Δεν ξέρω''
''Δεν ξέεερεις...;
Πάει στα σκουπίδια, χαμογελώντας
''Εδώ είναι....α, δεν είναι'' έκπληκτος
''Γιατί πέταξες το γάλα στα σκουπίδια;''
και με το πιο φυσικό ύφος ...
''Γιατί εγώ ήθελα γάλα από το περίπτερο''
Σημείωση, οτι άλλη φορά είχε χαλάσει τον κόσμο που δεν πήρα γάλα από το φούρνο αλλά από το περίπτερο

Τους τελευταίους μήνες πάμε πολύ καλά, σε σημείο που να ξεχνάμε τον αυτισμό. Ο Παναγιώτης είναι συνεχώς από εδώ. Την τελευταία εβδομάδα όμως, είναι πότε από δω και πότε από κει...
Αυτή τη βδομάδα, μία μόνιμη γκρίνια, μία μόνιμη κλαούρα με ένα συνεχόμενο μμμμμ μμμμ μμμ, εκνευρισμοί με το παραμικρό και μικρά αποθέματα υπομονής . Μέχρι και απόπειρα για δάγκωμα είχαμε. Παίζει με ένα ενυδρείο στο f/b και αργεί να αλλάξει επίπεδο για να αγοράσει το ψαράκι που θέλει και κοπανάει το mouse. Δεν είναι να απορεί κανείς που έχουμε αλλάξει τρία ή τέσσερα σε πολύ μικρό διάστημα.

Τι στο καλό του συμβαίνει; Α, να βοήθαγε και λίγο η γλώσσα!

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία

Πριν τρία χρόνια, καθώς έψαχνα στο διαδίκτυο για τον αυτισμό, βρήκα το παρακάτω αριστούργημα που γράφτηκε πριν κάμποσα χρόνια (1994) από την κα Βούλα Τ., μητέρα αυτιστικού παιδιού. Το είχε επιλέξει ο κος Στ. Νότας (κλινικός ψυχολόγος στην Ε.Θ.Μ.Α.) αντί εισαγωγής για το εγχειρίδιο ''Το φάσμα του Αυτισμού-Διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές- Ένας οδηγός για την οικογένεια'' (Φορέας υλοποίησης: Σύλλογος Γονέων και Φίλων Αυτιστικών Ατόμων Ν. Λάρισας)*
Με συγκίνησε και με συγκλόνισε!
Ποιά μητέρα με παιδί στο φάσμα ή με άλλη αναπηρία δεν έχει νοιώσει το ίδιο; Ποιός δεν έχει συγκινηθεί διαβάζοντάς το;Σήμερα, περνώντας τυχαία από τη σελίδα της Ε.Θ.Μ.Α. , και συγκεκριμένα από την ενότητα ''εμπειρίες αυτιστικών ατόμων και των οικογενειών τους'' ξαναδιάβασα το αριστούργημα, όπως λέει και ο κος Νότας, το πεζοτράγουδο που είναι αφιερωμένο σε όλες τις μητέρες που απέκτησαν ένα γιο ''αλλιώτικο''
Με συγκίνησε το ίδιο όπως και τη πρώτη φορά και ίσως λίγο περισσότερο, γιατί υποψιάζομαι οτι ίσως έχω συναντήσει την κα Βούλα (έχω δίκιο κα Gasbird;)

Θεωρώ οτι αυτό το πεζοτράγουδο, είναι ένας ύμνος αγάπης και τίποτα άλλο δεν ταιριάζει για την σημερινή ημέρα.
Αξίζουν συγχαρητήρια στον κο Νότα που το συμπεριέλαβε στη σελίδα της Ε.Θ.Μ.Α. και στο προαναφερθέν εγχειρίδιο και ένα μεγάλο, μεγάλο ευχαριστώ στην κα Βούλα

................................................................


ΠΑΡΑΠΟΝΟ

«Σε περίμενα πολύ καιρό, αγαπημένε,
από τότε που το κορμί μου αλλάζοντας το πρώτο του σχήμα
ετοιμαζόταν να σε δεχτεί.
Σε περίμενα πολύ καιρό.
Την άνοιξη με τα χελιδόνια,
το καλοκαίρι με γεμάτα τα χέρια μου ώριμα φρούτα,
το φθινόπωρο ανοίγοντας πάνω στο νοτισμένο χώμα
τ’ αυλάκια της σποράς,
το χειμώνα πίνοντας παλιό κόκκινο κρασί.

Μέσα στο μυαλό μου η ανάσα σου η πρώτη,
και το πρώτο καλωσόρισμα στον ερχομό σου.
«έρχεται», έλεγα, «έρχεται ο νικητής της μοναξιάς,
της οδύνης και του θανάτου μου».

Κι όταν ήρθες όλες μου οι αγάπες γλίστρησαν από πάνω μου,
όπως γλιστράει το νερό πάνω στο γυαλί και δεν αφήνει χνάρι,
κι απόμεινε μόνο η δική σου η πιο μεγάλη.
Κείνη που ‘ναι ανείπωτη ακόμα,
γιατί δεν βρέθηκαν λέξεις ποτέ να την ιστορήσουν,
κι ούτε στόμα ανθρώπου ευλογήθηκε ποτέ να ομολογήσει.

Ήρθες κι έθρεψες την μοναξιά μου με τη σιωπή,
κι ούτε που μου άπλωσες το χέρι.
Το δρόμο το δικό μου δεν τον καταδέχτηκες,
μήτε τη γλώσσα την προγονική,
παρά απλώνονταςτα χέρια σου,
άλλοτε με κινήσεις ανάλαφρες σαν των φτερών
της πεταλούδας,
κι άλλοτε κωπηλατώντας στον αέρα, ιχνογραφείς
τα δικά σου μονοπάτια.

Έχω ένα παράπονο, ακριβέ μου, και θα σου το πω.
Δε μου γύρεψες ποτέ καθαρή αλλαξιά
για να γυαλιστείς μες στον καθρέφτη.
Κι όμως είσ ’ ωραίος,
κι η ομορφιά σου δεν έχει μέτρο, γιατί περιφρονεί
την αποδοχή μας.

Μας χώρισε ένα ποτάμι απελπισία.
Εσύ στη μίαν όχθη κι εγώ στην άλλη.
Μα χτίζω ένα γεφύρι να σε φτάσω.
Θα ΄ναι γερό γεφύρι,
γιατί θα το στοιχειώσω με το κορμί μου.

Κι εσύ στέκεις εκεί και με κοιτάς ανέκφραστος,
απίστευτα γνώριμος και παράλογα ξένος.
Σώμα από μάρμαρο κι από βελούδο,
μάτια από νερό και νιόκοπη φλούδα πεύκου,
κι απάνω από το μέτωπο ν΄ αφρίζει βουβά,
μια θάλασσα τρικυμισμένη.

Ο γιος μου εννιάμισι μόλις χρονών».


Κα Βούλα,
τα σέβη μου,
να είστε πάντα καλά



* ΥΠ. ΕΘΝ. ΠΑΙΔ. & ΘΡ. /Δ/ΝΣΗ ΕΙΔ. ΑΓΩΓΗΣ, Γ΄Κ.Π.Σ. ΕΠΙΧ. ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Ε.Π.Α.Ε.Κ. ΜΕΤΡΟ1.1, ΕΝΕΡΓΕΙΑ 1.1.4 ''ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΜΕΑ''

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Μισοάδειο- Μισογεμάτο


Η δική μου οπτική:


Ο γιόκας μου έρχεται και με βρίσκει έξω στο μπαλκόνι, κρατώντας τα χέρια του κρυμμένα πίσω από τη πλάτη του. Χαμογελάει πονηρά.

''Μαμά, τι έχω πίσω μου;''*

''Τσίχλες"

''Οχι. Άλλο;''

''Γαλακτοφέτα''

''Πολύ @@@@@''

''Δεν κατάλαβα τι είπες''

Μου δείχνει το νόημα του μπράβο

''Α, είπες, πολύ σωστά'' ερμηνεύω το 'ρηθέν με βάση το νόημα

''Μαμά να φάω;'' με παραπονιάρικα ικετευτικό τόνο.

''Να φας, αλλά γιατί το λές έτσι;

''Γιατί, εσύ θα μου πεις: Πάλι γλυκό Παναγιώτη;''


Πάμε καλά, πολύ καλά θα έλεγα, στη θεωρία του νου.


Η οπτική του μπαμπά:


Μαζί με τον νυσταγμένο Παναγιώτη στην παιδοψυχίατρο του ΙΚΑ

''Να..., ξέρετε..., είναι λίγο άτονος. Το πρόσεξε και η εργοθεραπεύτρια...''

''...ο λόγος του δεν έχει καθαρίσει ακόμη...'' και αραδιάζει και άλλα αρνητικά και ένα σωρό προβληματισμούς μας

και η παιδοψυχίατρος...

''Έχει μείνει πίσω. Ο λόγος του, θέλει δουλειά ακόμη...''


Άσχημα τα πράγματα. Δεν πάμε καλά.

Ο μπαμπάς επιστρέφει στο σπίτι ράκος ...και κάνει και μένα...


Καθώς του ζητώ να μου πει λεπτομέρειες, καταλαβαίνω πως αν ήμουν εγώ στη θέση του η γιατρός θα έβλεπε διαφορετικά πράγματα. Όχι οτι θα μπορούσα να της υποβάλλω την άποψή μου, αλλά θα της τόνιζα και τα σημεία που τα έχει καταφέρει, και που πιθανόν να μην είδε στο περιορισμένο χρόνο της συνέντευξης.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι κατά πόσο η δική μας διάθεση να βλέπουμε το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο μπορεί να επηρρεάσει τους ειδικούς που πρόκειται να αξιολογήσουν και να κάνουν διάγνωση για το παιδί μας.
*μετάφραση από τη παναγιωτιδική


Υ.Γ. 1 Παγκόσμια ημέρα ατόμων με ειδικές ανάγκες.

Ας γίνει και μια παγκόσμια ημέρα ειδικών γονέων να ησυχάσουμε (οτι τάχα μου έγινε κάτι).

Υ.Γ. 2 Το σχολείο του Παν. έχει κλείσει για μια βδομάδα

Υ.Γ. 3 Τη Δευτέρα που μόλις πέρασε η Διονυσία έκλεισε τα 4. Το πάρτυ γεννεθλίων έγινε το Σάββατο. Αυτός ήταν και ο λόγος που άργησα τόσο πολύ να κάνω ανάρτηση: Έπεσα με τα μούτρα για φασίνα, λάντζα κλπ. κλπ.

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

Η Διονυσία ανακαλύπτει τι κρύβεται πίσω από τη μάσκα του μάγου του Οζ

Η Διονυσία, 22 μήνες μικρότερη από τον αδερφό της, και σχεδόν 4 ετών, σήμερα, μεγάλωσε ακούγοντάς μας να λέμε συνεχώς ''κοίτα Παναγιώτη, ένας γερανός'' ''κοίτα Παναγιώτη, μία βάρκα'' ή ο Παναγ. ζωγράφισε, ο Παναγ. είπε αυτό, ο Παναγ. έδωσε φιλί. Ο Παναγιώτης , ο Παναγιώτης, ο Παναγιώτης. Ο Παναγιώτης, σιγά σιγά, έγινε ''ο σημαντικός άλλος'' στα μάτια της. Άθελά μας! Άρχισε να τον μιμείται σε όλα! Έβηχε ο Παναγ. θα έβηχε και η Διονυσία! Σκόνταφτε ο Παναγ. θα σκόνταφτε και αυτή. Δεν προχωρούσε στην ομιλία ο Παναγ. δεν μίλαγε ούτε και αυτή. Παθητικά δεχόταν τις δαγκωνιές του, κλαίγοντας μόνο και χωρίς να προσπαθεί να ανταποδώσει. Την έβλεπα να προσπαθεί να πνίξει το θυμό και την απόγνωσή της. Ο Παναγιώτης ήταν το ιερό τέρας, το τοτέμ της.

Κάποια φορά κατάφερε και άπλωσε το χεράκι της πάνω του και δειλά, τον χτύπησε. Ο Παναγιώτης έχοντας ξεπεράσει πλέον, το άγχος που του δημιουργούσε η αδυναμία του να επικοινωνήσει τις ανάγκες του, είχε σταματήσει το δάγκωμα και αντιμετώπισε το χτύπημα της μικρής, γελώντας συγκαταβατικά. Από τότε, κάθε φορά που θα τύχει να μαλώσουν η Διονυσία θα τον χτυπήσει με λύσα. Ο Παναγιώτης αρκείται με το να γελάσει, πράγμα που την εξαγριώνει.

Στα τριάμισυ, άρχισε να ξαναβρέχεται και τη νύχτα και κατά τη διάρκεια της μέρας. Παιδίατρος, αναπτυξιολόγος και ψυχολόγος, μας λένε το ίδιο πράγμα: Θέλει να μας τραβήξει τη προσοχή, νοιώθει παραμελημένη. Πρόταση: Να της αφιερώνουμε αποκλειστικά δικό της χρόνο, να είναι μόνη της πότε με τον ένα γονιό πότε με τον άλλο και τότε να κάνουμε πράγματα που της αρέσουν. Επιπλέον τα δύο παιδιά να πηγαίνουν σε διαφορετικά σχολεία.

Πέρυσι, δεν ήταν εύκολο να ακολουθήσουμε κατά γράμμα τις ιατρικές εντολές. Φέτος, όμως, εκ των πραγμάτων, πάνε σε διαφορετικά σχολεία, έχουν διαφορετικές μέρες λογοθεραπεία, και πάρα πολύ συχνά τα μοιραζόμαστε ο μπαμπάς και εγώ εναλλάξ το κάθε παιδί.




Η Διονυσία, έχει μια παρεούλα 3-4 παιδιών για φίλους της ( η ίδια από την προηγούμενη χρονιά) και έχουν αρχίσει με τη σειρά να την καλούν στα πάρτι γεννεθλίων τους.

Δυστυχώς, ο μπαμπάς είναι πολυάσχολος και αναγκαστικά παίρνω μαζί και τα δύο παιδιά.


1ο πάρτυ
Η Διονυσία φωνάζει και ωρύεται προς τους φίλους της "Δεν είναι μωροοό, είναι μεγάλος, ο αδερφός μου δεν είναι μωροοοό, είπααα''

2ο πάρτυ
Ο Παναγιώτης βάζει τα κλάμματα και έρχεται μαζί με την Διονυσία να με βρει. Κάποιο παιδάκι έκλεινε το φως στο δωμάτιο που έπαιζαν και αυτός τρόμαζε.

Την επόμενη μέρα καθώς πηγαίνω την πριγκίπισσα για λογοθεραπεία:
''Μαμά, ο Παναγιώτης δεν είναι φίλος μου, δεν θέλω να παίζω μαζί του''
΄'Μπα; Και γιατί; Μαλώσατε;''
''Ο Παναγιώτης είναι μωρό, εγώ είμαι πιο μεγάλη''


Ναι, η Διονυσία έριξε μια γρήγορη ματιά, πίσω από το προσωπείο του μάγου του Οζ και είδε ένα μωρό, της το είχαν ψυθυρίσει άλλωστε και οι φίλοι της.

Προσπαθεί να διαχωρίσει τον εαυτό της από εκείνον τον ''σημαντικό άλλο'', που είναι ''μωρό'' και να απομακρυνθεί....



Δεν τα καταφέρνει όμως.



Τρελένεται να παίζει μαζί του!


Τον αγαπάει!


Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

Εμπρός, λοιπόν: Γελοιοποιήστε τον!

Εκεί που όλα πάνε καλά και ετοιμάζεσαι να πάρεις μία ανάσα ανακούφισης, έρχεται ο διάολος και απειλεί να σου τινάξει ότι κατάφερες με πολύ κόπο να σταθεροποιήσεις και να κατακτήσεις, να στο τινάξει στον αέρα. Στην περίπτωσή μας, ο διάολος είναι ένα πανέμορφο κοριτσάκι, συμμαθήτρια του Παναγιώτη και είναι το μόνο παιδάκι που τον γνώριζε από το προηγούμενο σχολείο (εννοείται και για την ιδιαιτερότητά του στην ομιλία). Κάποιο μεσημέρι, η δασκάλα του μου είπε οτι μάλωσε με την Μπιοντέτα (ας της δώσουμε το όνομα που προτίμησε και ο Ζ. Καζότ), και ούτε ο ένας ούτε η άλλη, θέλησαν να μιλήσουν για το συμβάν.
Στην προηγούμενη ανάρτηση ανέφερα οτι κάποιοι συμμαθητές του τον κοροϊιδεύουν και γελάνε μαζί του για τον τρόπο που μιλάει. Στο σπίτι, αρχίζω την γύρω-γύρω ανάκριση. Δεν τον ρωτώ απευθείας αν τον κοροϊδεύουν τα παιδιά, αυτό θα τον έκανε να νοιώσει άσχημα, νομίζω. Αλλά: ''Παναγιώτη, η τάδε είναι καλό κορίτσι; ο τάδε είναι καλό αγόρι;'' Οι απαντήσεις του μικρού είναι:''λίλο'' λίγο, ή ''ντε ντέω'', για την περίπτωση που δεν έχει σχέσεις με το προαναφερθέν παιδάκι και ''πάα λυ λαλό'', πάρα πολύ καλό για όσα παιδάκια, είναι φίλοι του.
''Η Μπιοντέτα, είναι καλό κορίτσι;''
''Λίλο λαλό''. Δεν έδωσα, όμως ιδιαίτερη σημασία. Σκέφτηκα, οτι επειδή μάλωσαν, δεν τη βλέπει πολύ θετικά.
Χθες, σύσσωμη η τάξη βρέθηκε σε ένα πάρτι γεννεθλίων. Δίπλα του η Μπιοντέτα με άλλες δύο μικρές. Η μία μιλάει στο αυτί της άλλης και χαχανίζουν. Χωρίς να ξέρει το λόγο γελάει και ο Παναγιώτης και τους λέει κάτι σαν ''΄ναι ντίο, χαχαχα'' (Είναι αστείο) Με το που τον ακούν ξαναρχίζουν τα χάχανα και τα μυστικά και πάλι χάχανα. Είμαι μπροστά τους μαζί με τη μαμά της και μια άλλη κυρία και πλέον ακούγονται καθαρά: ''Πες του να πει, ήλιος" η Μπιοντέτα στην άλλη πιτσιρίκα ''Όχι, εσύ πες του''. "Πες του να πει δέντρο'' η τρίτη. Είμαι σίγουρη οτι και οι άλλες μαμάδες άκουσαν τα χάχανα και τη στιχομυθία τους, αλλά καμιά δεν λέει τίποτα! Βουβαμάρα! Νοιώθω να βυθίζομαι στο κενό που λίγο-λίγο ανοίγει κάτω από τα πόδια μου. Προσπαθώ να αντιδράσω και να πω στις μικρές οτι δεν είναι σωστό αυτό που κάνουν. Βλέπω όμως, τον Παναγιώτη να γελάει, θέλοντας να γίνει αποδεκτός από αυτές που γελούν εις βάρος του. Πως να πω, οτι δεν πρέπει να τον κοροϊδεύουν. Αυτός δεν το έχει καταλάβει και αντίθετα προσπαθεί να χωθεί στο πηγαδάκι τους για να ακούσει το αστείο που λένε μυστικά.
''Κορίτσια; τι θέλετε να σας πει ο Παναγιώτης''; τον έδωσα βορά στις διαθέσεις τους.
''Να πεί, ήλιος'' η Μπιοντέτα
''Παναγιώτη, πες ή-λι-ος'', εγώ συλλαβίζοντας τη λέξη
''Η-λι-ος'', ο Παναγιώτης, πεντακάθαρα.
''Α, το είπε σωστά'' η Μπιοντέτα, μισοαπογοητευμένη
''Να πει, φράουλα'' το άλλο κοριτσάκι
''Α, αυτή είναι δύσκολη λέξη, έχει μέσα ρ'' εγώ, προσπαθώντας να κατευθύνω το παιχνίδι τους
''Να πει, δέντρο'' το τρίτο κοριτσάκι
''Και αυτή πολύ δύσκολη λέξη, έχει και αυτή ρ''.
Το παιχνίδι σταμάτησε να τους είναι ενδιαφέρον, δεν είχε γέλιο....
Η μία μαμά γύρισε τότε και μάλωσε την κόρη της και της ζήτησε να μη κοροϊδεύει (να η λέξη που δεν ήθελα να ειπωθεί μπροστά του να απειλεί την ηρεμία του και την ισορροπία του) τον Παναγιώτη, αλλά να προσπαθεί να τον βοηθήσει. Η μαμά της Μπιοντέτας ...βουβαμάρα. Σε κείνη τη φάση ίσως να ήταν το καλύτερο (από το να ακούσει ο Παν, οτι τόση ώρα τον κορόίδευαν). Ωστόσο, θέλω να ελπίζω οτι στο σπίτι θα προσπαθούσε να μάθει στη μικρή καλύτερους τρόπους, διαφορετικά αν η κοροϊδία συνεχιστεί, θα το πάρει χαμπάρι ο Παν. και θα σταματήσει να προσπαθεί και οτι μέχρι τώρα έχει καταφέρει με τόσο αγώνα (από τη μεριά του, κυρίως), θα καταρρεύσει.

Σήμερα, εξακολουθώ να νοιώθω χάλια. Ένα σφίξιμο στο στομάχι, μια θηλιά στο λαιμό που απειλέι να με πνίξει. Ένα κενό κάτω από τα πόδια μου. Νοιώθω απαίσια που δεν θύμωσα, που δεν εξαγριώθηκα και τις άφησα να τον κοροϊδεύουν μπροστά στα μάτια μου. Το παιδί μου! Τον ήλιο μου! Το κοροϊδεύουν. Εγώ, η μάνα του, δεν έγινα λέαινα ως όφειλα. Δεν τον προστάτεψα. Τον άφησα στη διάθεσή τους, να τα βγάλει πέρα μόνος του. Και αυτός γέλαγε...
Ο ήρωάς μου!
Τι να τραβάει στο σχολείο;
Ο ήρωάς μου!

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

P.R. στις ...κούνιες

Ο Παναγιώτης βάζει τα κλάμματα λίγο πριν το διάλειμμα. Τα άλλα παιδιά έχουν τελειώσει το κολατσιό τους πριν από αυτόν και έχει μείνει τελευταίος να μασουλάει το τοστ που του έχω ετοιμάσει.'' Όχι τεταίος'' φωνάζει και κλαίει. Είπαμε έχουμε ένα θέμα με το πρώτος- τελευταίος. Η λύση δόθηκε από τη μαμά (ποιός άλλος;). Του έκοψα το τοστ με τις φορμίτσες των μπισκότων σε μικρές μπουκίτσες με σχήμα αστέρι. Όμως, μετά από εκείνες τις πρώτες μέρες που είχε βάλει τα κλάμματα, τα παιδιά, οι συμμαθητές του, άρχισαν να τον κοροϊδεύουν.
''Εί-σαι κο-ρί-τσι'' (το εκμαίευσα από τον Παν. ένα βράδυ,λίγο πριν τον ύπνο, που κατά λάθος πήγα να του φορέσω τη ροζ πυτζάμα της αδελφής του) .
Η δασκάλα του μου είπε οτι προσπαθεί να τον εντάξει σε παρεούλα, αλλά τα ίδια τα παιδιά τον αφήνουν απέξω, γιατί κάνα δυό φορές που προσπάθησαν να του απευθύνουν το λόγο, αυτός δεν τους έδωσε σημασία.
Και η μανούλα πολύ απλά αποφασίζει να κάνει δημόσιες σχέσεις στην πλησιέστερη του σχολείου παιδική χαρά. Καθημερινά, μετά το πέρας της σχολικής ημέρας πηγαίνουμε στην παιδική χαρά, όπου συναντάμε τις δίδυμες συμμαθήτριές του και 4-5 άλλους συμμαθητές του. Έχω γνωρίσει τις μητέρες τους και τις νταντάδες τους και τα παιδιά μας τρέχουν και παίζουν μαζί. Έχουν γίνει φίλοι και τον έχουν αποδεχθεί για τον ιδιαίτερο τρόπο που μιλάει.
Νομίζω οτι από δω και πέρα, τουλάχιστον οι συμμαθητές του, δεν θα τον κοροϊδεύουν πια!

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

Μηδέ προ του τέλους μακάριζε...





Επιτέλους! Ένα από τα εφτά με οχτώ τρένα που έχει , έσπασε! Πρώτα η συναρμογή ενός βαγονιού. Το παιχνίδι όμως δεν πετάχτηκε γιατί υπήρχε ακόμη το άλλο βαγόνι, η μηχανή και οι ράγες. Μετά , χάλασε η μηχανή, αλλά και πάλι δεν ενοχλήθηκε, γιατί τσουλούσε το βαγόνι πάνω στις ράγες (άλλωστε προτιμά να τα κινεί με το χέρι, παρά να είναι αυτοκινούμενα). Χθες, έσπασαν και δύο- τρεις ράγες (;;;). Ο καιρός που έκανα τον Μπομπ το Μάστορα άμεσης δράσης, για να αποφύγουμε τα ξεσπάσματα θυμού, έχει περάσει ανεπιστρεπτί (θέλω να πιστεύω). Ότι χαλάει, και δεν αξίζει να ασχοληθούμε με την επισκευή του, καταλήγει στα σκουπίδια. Επιτέλους λοιπόν, ένα τρένο λιγότερο!!!
Επιστρέφω στο παιδικό δωμάτιο με μια σακούλα για να μαζέψω τα συντρίμια.
Ο Παναγιώτης στα γόνατα, παίζει με ένα φορτηγό.
Μαζεύω τις ράγες που είναι σκόρπιες τριγύρω.
''Όχιιιιιιιιιι'' η τσιρίδα του μέσα στο αυτί μου.
"Γιατί όχι; Αφού έσπασαν! (χι χι χι)"
¨Γιατί θα τα πάρει ο παλιατζής"* και μου δείχνει το φορτηγό, όπου ήδη μερικές ράγες έχουν τοποθετηθεί στην καρότσα του.

Τώρα, εχτός από τη πραμάτεια του παλιατζή, που περιφέρεται σε όλο το σπίτι, μας ζητάει και ένα καινούριο τρένο. Αυτό της playmobil! Που μεταφράζεται σε 200 €!
Μια χαρά, δεν ήταν το παλιοτρενάκι από το Jumbo;
....Τι τις ήθελα τις δολιοφθορές;

*Μετάφραση από τα Παναγιωτιδικά

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

Περί θεωρίας του Νου και Παιγνίων

"Κάποτε στην Ινδία, ένας πλανόδιος πωλητής καπέλων, ξυπνώντας από έναν υπνάκο που είχε πάρει κάτω από ένα δέντρο, ανακάλυψε οτι μια ομάδα πιθήκων είχε βουτήξει όλα τα καπέλα του και τα είχε μεταφέρει στην κορυφή του δέντρου. Όντας σε απόγνωση, έβγαλε το καπέλο που φορούσε και οργισμένος το πέταξε στο έδαφος. Οι πίθηκοι, γνωστοί για την ακατανίκητη τάση τους για μίμηση, πέταξαν και αυτοί με δύναμη κάτω τα καπέλα, τα οποία περισυνέλεξε ασμένως ο πιλοπώλης.
Μισό αιώνα αργότερα, ο εγγονός του, επίσης πωλητής καπέλων, άφησε την πραμάτειά του κάτω από το ίδιο δέντρο για να πάρει έναν υπνάκο. Ξυπνώντας, ανακάλυψε έντρομος οτι οι πίθηκοι είχαν μεταφέρει όλα τα καπέλα του στην κορυφή του δέντρου. Και τότε θυμήθηκε την ιστορία του παππού του, έτσι άρπαξε και πέταξε το καπέλο του με δύναμη στο έδαφος. Μυστυριωδώς, όμως, κανένας από τους πιθήκους δεν πέταξε κάποιο καπέλο, και μόνο ένας πίθηκος κατέβηκε από το δέντρο. Άρπαξε το καπέλο που βρισκόταν στο έδαφος, προχώρησε προς τον άναυδο πιλοπώλη, του σβούριξε ένα χαστούκι και του είπε: <<Νομίζεις οτι μόνο εσύ έχεις παππού;>>"

Το παραπάνω το διάβασα σε άρθρο που αφορούσε στη θεωρία των Παιγνίων σε αυτό το τεύχος του Scientific American , με τίτλο 'Το δίλημμα του ταξιδιώτη''
Η γνώση της γνώσης του άλλου. Άραγε, ο Παναγιώτης γνωρίζει οτι είναι πιθανόν, εγώ να μη γνωρίζω κάτι που αυτός γνωρίζει; Άρχισα να αναρωτιέμαι πως να τεστάρω αν έχει την ικανότητα της θεωρίας του Νου (τα αυτιστικά δεν έχουν αυτή την ικανότητα)

Στο γνωστό τεστ με τη Σάλυ και την Άν, μάλλον δεν θα μπορέσει να καταλάβει τι του ζητείται. Πως να τον ρωτήσω "που νομίζεις, οτι νομίζει οτι βρίσκεται το παιχνίδι της;"
Σκεφτόμουν να επεξεργαστώ λίγο το τεστ με τα smarties και να τον τεστάρω με αυτό.
Με πρόλαβε όμως το αλεπουδάκι μου ( και ας μην είμαι εκατό χρονών).

"Μαμάαα"
"Ναιιιί"
"Μαμά, τι έχει εδώ μέσα;''* και μου δείχνει ένα κουτάκι από playmobil.
"Playmobil!!!''
"Έκπληξη! Έχει μία μπαταρία μέσα! Χι χι χι''*

Το παιδί, σαφώς γνώριζε, οτι εγώ δεν γνώριζα, αυτό που αυτός γνώριζε.
Αυτό, νομίζω οτι είναι μία πάρα πολύ καλή ένδειξη.
Αλλά μπορεί και να είναι μία σύμπτωση, αλλά πάλι μπορεί και όχι.
Θα τον ξανατσεκάρω!

Ο Αυτισμός θεραπεύεται;
''Ναι, ο αυτισμός αποθεραπεύεται" κατά τον Cem Kinaci - άρθρο στο πρώτο τεύχος του περιοδικού Special Life

Αυτισμός και επαγγελματική σταδιοδρομία. Διαβάστε αυτό από το disable

*Μετάφραση από την Παναγιωτιδική

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

"Εγώ δεν είδα", αλλά ούτε και εγώ οίδα


"Μπέμπα, αυτό είναι ένα καράβι". Ο Παναγιώτης, ξεναγεί την μικρή ξαδερφούλα του στη βεράντα του παππού τους.
"Όχι, δεν είναι καράβι" αντιδρά η μικρή στον ουτοπικό λόγο
"Είναι καράβι"
"Όχι, δεν είναι καράβιιιι" με θυμό η ξαδερφούλα
"Μαμάαα, αυτό είναι καράβι;" μου τραβάει το Κακούρο που λύνω, για να μου δείξει τη βεράντα.
"Ναι, αγάπη μου, είναι ένα πειρατικό καράβι"
"Μπέμπα, η μαμά μου, είπε οτι είναι καράβι, είναι καράβι Μπέμπα"
Η μαμά μου είπε; Πωωω, πωω! Φούσκωσε το στήθος μου από περηφάνεια! Ενιωσα να ψηλώνω! Το αγόρι μου! Το είπε η μαμά του και τελείωσε...αυτό είναι. Αντίρρηση καμμία. Η μαμά ξέρει...
Η μικρή ανιψιά μου, έτοιμη να του ξαναβάλει τις φωνές, μαζεύεται λίγο και μου λέει μουρμουριστά "μα δεν είναι καράααβι"
"Όταν παίζουμε τους πειρατές, η βεράντα είναι το καράβι μας και εκεί κάτω είναι η θάλασσα" εξηγώ στη μικρή Διονυσία (ναι, και αυτή Διονυσία)

Από δω και πέρα που ο Παναγιώτης έχει αρχίσει τις ερωτήσεις και τα πως και τα γιατί, πρέπει να προσέχω τι του απαντώ και να μη του λέω άρες μάρες κουκουνάρες. Το παιδί στηρίζεται στα λόγια μου! (Είναι ανόητο που νιώθω ευφορία για αυτό;)

Ερωτήσεις γιατί, πως (υπεργενίκευση είπε η παιδοψυχολόγος) για οποιοδήποτε θέμα: Ερωτήσεις για έργα οδοποιίας, για δομικά, συγκοινωνιακά, για υδραυλικές εργασίες
(αλοίμονο που δεν θα ρώταγε για τους σωλήνες και το νερό), μηχανουργικές (και γενικά για όλη τη γκάμα του Μπομπ του Μάστορα). Ερωτήσεις Ζωολογίας , Φυτολογίας, Βιολογίας, Μετεωρολογίας, Φυσική και όλες οι επιστήμες (Κοινωνιολογικές, γιατί δεν μου έκανε ακόμη;)

Του απαντώ όσο πιο απλά μπορώ (πόσο απλά να μπορώ κιόλας;) και στο μέτρο που μπορώ να απαντήσω (δεν είμαι ούτε ο Μπομπ ο Μάστορας, ούτε και από θετικές επιστήμες κατέχω)

Τρέμω το σημείο που ξεπερνά τις γνώσεις μου (και δεν είναι ένα). Απαντώ κάπως αόριστα, γιατί ο Παναγιώτης το" δεν ξέρω" μου, το θεωρεί ή οτι δεν έχω καταλάβει την ερώτησή του και ξαναρχίζει τις ερωτήσεις από την αρχή, (γιατί ως αυθεντία που είμαι στα μάτια του πρέπει να τα ξέρω όλα) ή οτι είναι υπεκφυγή (οπότε αν με ταράξει στις ερωτήσεις που θα του πάω, θα του απαντήσω)
Έλα, όμως που στα αόριστα αρχίζει τα "εγώ δεν είδα", δηλαδή δεν το είδα και δεν το καταλαβαίνω.

Επιστροφή στην Αθήνα. Στη διαδρομή, σε κάποιο λόφο βλέπει ένα Αιολικό Πάρκο
"Μαμά τι είναι αυτό"
"Αιολικό Πάρκο. Αυτοί οι ανεμόμυλοι λέγονται ανεμογεννήτριες, γυρίζουν με τον αέρα και μετατρέπουν την ενέργεια του σε ηλεκτρική και έτσι έχουμε φως. Είναι μια ήπια μορφή ενέργειας (το κερασάκι στη τούρτα)"
"Εγώ δεν είδα"
Τι τό θελα το κερασάκι; ( Όχι, οτι και η τούρτα ήταν εντάξει!)

"Μικρέ μου, Δον Κιχώτη, Άσε τον τρελό Πάντσα, να λέει οτι θέλει για ανεμογεννήτριες, αυτά που βλέπεις είναι σαν τεράστιοι γίγαντες"

"Εγώ, δεν είδα"**

"Εσύ, δεν είδες, και εγώ δεν οίδα αγόρι μου"

Πόσα πρέπει να γνωρίζει ένα γονιός για να απαντήσει στα χιλιάδες "γιατί" του τέκνου του; (έστω και αν αυτά τα πολυπόθητα "γιατί", άργησαν κάτι χιλιάδες χρόνια για να μπουν στη ζωή μου!)

Υπάρχει, τίποτα σε θεματική εγκυκλοπαίδεια;

Στο facebook μου έστειλαν αυτό (άσχετο με την παραπάνω ανάρτηση, αλλά σχετικό με τα δικά μας παιδιά)

*Μετάφραση από την Παναγιωτιδική
** Τώρα που το σκέφτομαι, μήπως το παιδί μου δεν λέει αυτό, αλλά μιλάει στην αρχαία ελληνική και αντί "δεν είδα", πρέπει να γράψω "δεν οίδα";

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

Απλά μαθήματα πολιτικής αγωγής

Πρωί! Καθ οδόν για το σχολείο αναγκαζόμαστε να κάνουμε παράκαμψη. Μπουλντόζες, φορτηγά και άλλα οχήματα οδοποιίας έχουν κλείσει το δρόμο. Κάνουν ασφαλτόστρωση! Ο Παναγιώτης με βομβαρδίζει με ερωτήσεις ''Τι είναι αυτό μαμά''
''Είναι ένα μηχάνημα που ρίχνει την άσφαλτο στο φορτηγό" άσχετη καθώς είμαι με τα της οδοποιίας, παρακαλούσα να τον κάλυψα και να μην συνεχίσει τις ερωτήσεις. Αμ δε!
"Γιατί μαμά"
''Γιατί ο δρόμος είχε χαλάσει και είχε λακκούβες'' (εντάξει , αυτό ήταν εύκολο)
''Γιατί, μαμά, χάλασε ο δρόμος;''
"Γιατί πέρασαν βαριά αυτοκίνητα και τον χάλασαν''
''Εγώ, δεν είδα'' (που σημαίνει...δεν το είδα και οπότε δεν μπορώ να το καταλάβω)
Σιγή ιχθύος εγώ (πρωί είναι, που να πάρει, νυστάζω)
"Μαμάαα, γιατί φτιάχνουν το δρόμο;"
''Γιατί κάνουμε εκλογές'' (τι τόθελα και το άνοιγα το στόμα μου; νύσταζα, δεν νύσταζα;)
"Τι είναι οι εκλογές;''
"Εκλογές κάνουμε όταν θέλουμε να δούμε ποιός θα είναι ο αρχηγός"
''Εγώ δεν είδα''
''Όταν είναι πολύ άνθρωποι μαζί, κάποιος θέλει να γίνει αρχηγός και λέει εγώ θα σας φτιάξω σπίτια, αλλά και κάποιος άλλος θέλει να γίνει αρχηγός και λέει αν κάνετε εμένα αρχηγό θα σας φτιάξω τους δρόμους, Άλλος θέλει τον Κωστάκη, άλλος θέλει τον Γιωργάκη και άλλος θέλει τον Αλέξη. Οι άνθρωποι τότε γράφουν σε ένα χαρτάκι το όνομα αυτού που θέλουν και ρίχνουν το χαρτάκι στην τρύπα ενός μεγάλου κουτιού. . Μετά μετράνε τα χαρτάκια για να δούνε ποιός έχει τα πιο πολλά χαρτάκια με το όνομά του.
''Εγώ''
''Τι εσύ;''
''Εγώ, θα είμαι ο αρχηγός. Ο Ντόντη Γίγη!''

Φίλοι αναγνώστες, την ημέρα των εκλογών, ξεχάστε αυτούς που παραδοσιακά ψηφίζατε και ψηφίστε: Ντόντη Γίγη ΔΑΓΚΩΤΟ. Γιατί αν δεν γίνει αρχηγός...μαύρο φίδι που με έφαγε.

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

Από μικρό και από τρελό, μαθαίνεις την αλήθεια...

Διαβάζοντας την ανάρτηση της Μαρίας, θυμήθηκα διάφορα κοσμητικά που μου έχει πετάξει(σε άψογη παναγιωτιδική γλώσσα) κατά καιρούς, ο γιόκας μου και πρώτα-πρώτα αυτό που άφησα στα σχόλια της παραπάνω ανάρτησης.
Κάποια φορά που τον μάλωσα μου είπε οτι είμαι παλιά μαμά.
(Ωχ, σκέφτομαι, με είπε παλιομαμά)
"Παλιομαμά; η μαμά σου;" γελάει και συμπληρώνει "Εσύ παλιά, εγώ νιούνιου (καινούριος).
Τώρα, μάλιστα. Ησύχασα! Δεν με είπε παλιομαμά με είπε παλιόγρια.

Άλλες φορές (αν δεν του κάνω κάποιο χατήρι)
"Είσαι κακιά μαμά"
"Είμαι κακιά; Τότε να φύγω να έρθει μια καλή μαμά"
"Όχι, μαμά. Αυτή θέλω ( εσένα θέλω) "
Το σκατιάρικο με αγαπάει!

Μερικές φορές τον πιέζω, να μου πει γιατί είναι στενοχωρημένος και η ευγενική απάντηση του Παναγιώτη:
"Κλείσε το στόμα σου, μαμά"*
Τώρα τι υπονοούσε; Οτι είμαι φλύαρη;
Και τι ήθελε να πει, ακριβώς; Σκάσε μαμά ή βούλωστο μαμά;

Ήταν τότε που μάθαινε τα αντίθετα, που με έκοψε με το μάτι και μου είπε "εσύ, είσαι κοντή, ο μπαμπάς είναι ψηλός"*, λες και δεν το ξέραμε (μήπως πρέπει να κρύψω τα σανδάλια και να ψάξω για τις γόβες μου;)!
Κάποιες στιγμές με παρατηρεί: "Μαμά, γιατί έχεις μεγάλη κοιλιά;"*
??????@@@@???^&9$2@@??????????????@@@????????????@@@???????????

"ΕΕΕ, όχι μικρέ μου δεν θα με φέρεις στα πρόθυρα του εγκεφαλικού! Όλα μπορώ να σου τα συγχωρήσω, αλλά όχι να με πεις και χοντρή" γιατί πλησιάζω στο να είμαι, στ΄ αλήθεια.

Εγώ, όπως κάθε παιδί, έβλεπα τη μητέρα μου σαν να ήταν η πιο όμορφη στο κόσμο και μένα πως με βλέπει το δικό μου παιδί; Παλιόγρια. Εντάξει, είμαι 44 και λοιπόν;
Κακιά. Εντάξει, μερικές φορές προσπαθώ να του βάλω όρια. Να μην; Φλύαρη. Μερικές φορές ναι, όχι πάντα.
Κοντή. Εντάξει, είμαι κάτω από 1,65 και πάνω από 1,60. Ελληνίδα είμαι, διάολε.
Με λέει και χαζή, αλλά αυτό δεν πιάνεται, γιατί αστειεύεται. Ή μήπως όχι;...
Αλλά χοντρή; Είμαι; Η ζυγαριά δείχνειιιι........................................ 70???
"Σάκηηηηηη, που είναι η ετήσια συνδρομή για το γυμναστήριο, που μου έκανες δώρο,
πριν έξι μήνες;"

Σύζυγος: Γιατί;
Εγώ: Γιατί ο Παναγιώτης μου είπε, οτι είμαι μια κακιά πολυλογού και κοντόχοντρη παλιόγρια.
Σύζυγος: Μα λένε τα παιδιά, ...τέτοιες αλήθειες;
Εγώ: Ναι, αν είναι παιδιά και Asp. Φεύγω για το γυμναστήριο... μήπως και περισώσω ότι απέμεινε από την εικόνα μου...."

...και επιτέλους πήγα Γυμναστήριο...!

...και πολύ το ευχαριστήθηκα...!!!

* μετάφραση από την Παναγιωτιδική

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009

Γιάγιο Γιόγιο


Ευθυτενής, με εκφραστικές γκριμάτσες μεγάλου παιδιού, με αυτοπεποίθηση και ενθουσιασμό, πήγε την πρώτη μέρα στο σχολείο!
Νηπιαγωγείο!
Είναι μεγάλος τώρα και καμαρώνει!
Ακόμη και ο άχαρος περιβάλλων χώρος , του φαίνεται υπέροχος!

Και ερωτήσεις, όλη τη μέρα ερωτήσεις: Γιατί ετούτο, γιατί εκείνο, γιατί το άλλο;
Ποιός;
Πότε;
Πού;

Βλέπει το νερό στις λακκούβες του δρόμου.
Γιατί;
Του εξηγώ οτι τη νύχτα έβρεχε.

Επιστρέφει από το σχολείο, τρέχει ανοίγει τις μπαλκονόπορτες.
"Μαμά που είναι το γιάγιο γιόγιο;"
Ζητώ εξηγήσεις, "τρώγεται;"
Κατσουφιάζει.
"Παίζουμε με αυτό;"
Συννεφιάζει
"Το φοράμε;"
Θυμώνει, πιέζει το κεφάλι του πάνω μου.
Θέλει αγκαλιά.
Το παίρνω από την αρχή.
"Δείξε μου" του λέω.
Σηκώνεται απλώνει σε έκταση το ένα χέρι και κάμπτει το σώμα του προς αυτό.
"Γιάγιο γιόγιο" επαναλαμβάνει κλαίγοντας.
"Δεν καταλαβαίνω"
Ο Παναγιώτης χτυπιέται πάνω μου.
Κλαίει...
Παραιτείται...
Δεν προσπαθεί πια.
Ο μικρός γίγαντας κατέρρευσε στην αγκαλιά μου.
Προς το παρόν η αυτοπεποίθησή του πήγε περίπατο.
Και η δική μου.
Γιατί να μη μπορώ να καταλάβω τι μου λέει; ...
Τι μου λέει;

Αργότερα, πολύ αργότερα, κατά την έναρξη μιας ταινίας στη τηλεόραση, προβάλλεται το λογότυπο/σήμα της εταιρίας παραγωγής,
...ένα ουράνιο τόξο.
"Μαμάα, να το γιάγιο γιόγιο!
Είναι χαρούμενος!
Ένας μικρός χαρούμενος γίγαντας
Πάλι...
Ευτυχώς, πάλι!

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

Το νόστιμον ήμαρ και οι τελευταίες σελίδες από τα ημερολόγια καταστρώματος


Ενθαρρύνω τον παππού να φύγει για τετραήμερη εκδρομή στα Ιωάννινα. Προηγουμένως του υποσχέθηκα οτι θα φροντίζω εγώ για τις δουλειές του.

Πρωί-πρωί, ως άλλη Χάιντι, ταϊζω κότες, χήνες, κλώσσες (3) και κλωσσόπουλα, κουνέλια,
την κατσίκα και την προβατίνα. Να μη ξεχάσω και τον σκύλο! Ακολουθεί άλλη μια γείρα με τον κουβά (σίγλο, λέμε στη Ζάκυνθο) για να γεμίσω τις ποτίστρες με νερό. Το μεσημέρι μαζί με τα παιδιά μαζεύουμε τα αυγά από τις φωλιές. Ο Παναγιώτης έχει αρχίσει να τρώει τηγανητό αυγό και μάλιστα ολόκληρο με το ασπράδι. Παρατήρησα οτι του αρέσει να χρησιμοποιεί μαχαίρι και πηρούνι. Του έδωσα λοιπόν ένα μαχαιράκι για να κόβει το ασπράδι και αυτό ήταν.

Λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα, οι πρωινές δραστηριότητες επαναλαμβάνονται. Τάισμα, πότισμα, των ζωντανών. Μένει κάτι ακόμα... Πρέπει να αρμέξω την κατσίκα. Ωχ! Δεν θυμάμαι καθόλου την τεχνική. Γιατί, στο καλό μου, δεν είπα στον πατέρα μου να μου δείξει; Προσπαθώ, αλλά φοβάμαι μη τη πονέσω και μου δόσει καμιά με τα κέρατα. Παραιτούμαι. Αναλαμβάνει ο Πέτερ, εεε, ο Κώστας. Τα παιδιά τσιρίζουν από ενθουσιασμό όταν βλέπουν το γάλα να γεμίζει το δοχείο.
Μια κότα που καθόταν στη φωλιά, από τις πρώτες μέρες που ήρθαμε, έβγαλε τα τρία πρώτα κλωσσόπουλα.Η Διονυσία θέλει να τα σφίξει στην αγκαλιά της. Δεν την αφήνω. ''Είναι ντύντινο'' (επικύνδινο) εξηγεί ο Παναής.

Ο Παναγ. μου ζητά να του δείξω στο χάρτη που είναι τα ''Νάνινα''

Τα παιδιά έχουν επινοήσει ένα παιχνίδι και το παίζουν παντού. Ο Στέφανος είναι Ρομπότ και ο Παναγιώτης ο χειριστής ενός φανταστικού κοντρόλ. Χειρίζεται και κουνάει τα κουμπιά όπως στις παιδικές κονσόλες και δίνει προφορικές εντολές. Μπροστά- μπροστά, πίσω-πίσω, δεξιά κλπ. Σκοπός του είναι να οδηγήσει το ρομπότ πάνω σε εμπόδια και αδιέξοδα, και να του λέει μπροστά-μπροστά. Οι κωμικά απέλπιδες προσπάθειές του να προχωρήσει και να διαπεράσει κάποιον τοίχο, τα κάνει να ξεκαρδίζονται. Ο Στέφανος είναι ταλεντάρα στην υποκριτική! Οι ρόλοι εναλλάσσονται.

Ο παππούς επέστρεψε από τα Ιωάννινα αρκετά κουρασμένος και ταλαιπωρημένος. Τώρα έχει άλλες έγνοιες. Σε λίγες μέρες αρχίζει ο Τρύγος της Σταφίδας.

Μαζί με τη Διονυσία, βάφουμε τα νύχια μας και ντυνόμαστε πριγκίπισσες για να υποδεχτούμε τον μπαμπά της και καλό μου.

Η Φλώρα, η μικρή άσπρη γάτα με τα γαλάζια μάτια, δεν ενεφανίσθη για φαγητό.

Ο Παναγιώτης έχει οικειοθελώς αναλλάβει κάποιες δουλίτσες. Με έναυσμα τον βασιλικό που φυτέψαμε μαζί, ποτίζει και όλα τα υπόλοιπα φυτά. Καθαρίζει τις αυλές από τα άδεια μπουκάλια νερού και καθημερινά, μετά τη θάλασσα, ξεπλένει με νερό τα μαγιό όλων μας.
Έχει μια εμμονή με το νερό, σαπουνίζει με τις ώρες τα χέρια του και όχι από έγνοια για την καθαριότητα, όσο για να το βλέπει να πέφτει μέσα στο σιφόν. Εμμονή που προσανατολίστηκε σε πρακτικούς και αποδεκτούς στόχους/τρόπους.

Δύο βούλγαροι εργάτες. Για μία βδομάδα ετοιμάζω φαγητό για οχτώ άτομα. Καθημερινά.

Δεν θέλω να θυμάμαι τίποτα απο΄Λογοθεραπείες, Εργοθεραπείες, βούρτσες και Αυτισμό.
Όμως δεν μπορώ να μη θυμηθώ την Grandin Temple, όταν ο Παναγιώτης μπαίνοντας στη θάλασσα και βλέποντας μπροστά του να επιπλέουν φύκια, μου ζήτησε να τον πάρω αγκαλιά ''γιατί η πόρτα είναι κλειστή''

Η Φλώρα αγνοείται.
Τα παιδιά την ψάχνουν. Ο Μπαλού κλαίει. Την ψάχνει.

Ο παππούς στα νειάτα του είχε εννέα άλογα. Κάποιο από αυτά ήταν πολύ άγριο! Τα παιδιά έχουν μαγευτεί από την ιστορία του άγριου αλόγου. ''Και μετά παππού; Τι έγινε το άλογο;''
Το άγριο άλογο πουλήθηκε σε κάποιον από τα βουνά. Ο Παναγιώτης ψάχνει με αγωνία και δέος μέσα στον πίνακα του σαλονιού, που εικονίζει ένα δάσος με μικρούς
καταρράκτες, μήπως και δει το άγριο άλογο του παππού του. ''Εδώ, πήγε το άλογο; Εδώ, πήγε;''*

Στη θάλασσα, κουνάμε χεράκια, ποδαράκια. Με την σιγουριά του σωσίβιου, κολυμπάμε στα βαθιά.

Με τη Μαρίνα, την κολλητή, έχουμε εξόδου. Πάμε στη συναυλία Ηρώ-Λουδάρος (κρίμα που δεν πήγαμε και στου Μπρέκοβιτσ). Ο μπαμπάς ψηχαγωγεί τα τέκνα σε θερινό παιδότοπο. Κατά την επιστροφή, μπερδεύεται και χάνει το δρόμο για το σπίτι (τουλάχιστον προσπάθησε) αλλά ο Παναγιώτης ως άλλο GPS, του δείχνει την σωστή κατεύθυνση
.

Στο κοιμητήριο, ανάψαμε ένα καντηλάκι για τη γιαγιά. ''Τόσοι πολλοί άνθρωποι στις τρύπες;'' αναρωτιέται ο Παν. Μετά το χρυσόψαρο και τον μικρό ατσάραντο, κάτι έχει αρχίσει να ψυχανεμίζεται για τη ζωή και το θάνατο.

Δέκα μέρες μετά, και ο Μπαλού ακόμη ψάχνει την Φλώρα... και τα
παιδιά το ίδιο....

Αύριο έρχεται ο θείος τους ο Νίκος για διακοπές. Ενημερώνω τους ενδιαφερόμενους. ''Ποιός Νίκος; Ο φίλος μου;''* Ναι, έχει ένα φίλο Νίκο!
Ο Στέφανος όσο εύκολα μπορεί να σε κάνει να γελάσεις, άλλο τόσο εύκολα μπορεί να σου ανεβάσει το αίμα στο κεφάλι. Άν τα παιδιά κλαίνε, τα πειράζει και τα φοβίζει ο ....Στέφανος. Αν τα παιδιά γελάνε, κάνει ζημιές και βλακείες ο ...Στέφανος.

Ο Παναγιώτης προσπαθεί να πει κάτι. ''Μπ...αααα....γιιιαααα'' Σύμφωνο, παρατεταμένο φωνήεν, σύμφωνο, παρατεταμένο φωνήεν. ''Σταμάτα, δεν μπορώ να σε ακούω'', φωνασκεί ο Στεφ. ''Είμαι dvd που χάλασε!'' έκπληκτος για την ενόχλησή του ο Παν.

Ο ντροπαλός και άγριος Μπαλού, σιγά-σιγά έρχεται και τρίβεται στα πόδια μου και η ουρά του σαν κισσός τυλίγεται! Δέχεται να τον χαϊδέψω. Η Φλώρα...δεν νομίζω οτι θα επιστρέψει ποτέ...

Ο Παναγ. έχει μάθει να χρησιμοποιεί την έκφραση ''τελείωνε'' και καθώς τον σκουπίζω ακούω το αγανακτισμένο ''Τελείωνε Μαμά, δεν έχω χρόνο"*

Αγοράσαμε καινούριο ψαράκι, έναν μονομάχο. Τον φυγαδεύσαμε με τον μπαμπά στην Αθήνα. Η τακτική/moto, του εδώ στρατοπέδου είναι ''δεν κρατάμε αιχμαλώτους''

Τέλος εποχής...είμαστε οι τελευταίοι που έμειναν
στο αστρόπλοιο! Ετοιμαζόμαστε για το νόστιμον ήμαρ. Προορισμός μας, ...το φεγγάρι (εκτός και αν βρεθούμε σε λάθος πλανήτη). Το επόμενο καλοκαίρι θα επιστρέψουμε στη Γη, τη γη των προγόνων μας. Zante!
Πέφτουμε για ύπνο, χειμέριο, κρυογονικό. ''Καληνύχτα μαμά, θα μου λείψεις...'' η Διονυσία.
''Όνειρα γλυκά''* ο Παναγιώτης. Φιλί!


*μετάφραση από παναγιωτιδικά

Η προσελήνωση ήταν σχετικά ομαλή..., για τα παιδιά. Εγώ γιατί έχω την αίσθηση οτι μου λείπουν διακοπές;
Τον αγιασμό δεν τον προλάβαμε (λόγω κρυογονικού ύπνου, αργήσαμε να ξυπνήσουμε). Το περιβάλλον της τάξης, ειδικά ο μεγάλος επίτοιχος χάρτης, μας κέντρισε το ενδιαφέρον.
Με συγκρατημένη αισιοδοξία...

Καλή σχολική χρονιά!



Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009

Ημερολόγια καταστρώματος, ...η συνέχεια

Η εργοθεραπεύτρια μας σύστησε πολύ κολύμπι για να δυναμώσει ο κορμός του Παναγιώτη και πρότεινε να του πάρουμε πατίνι, ώστε να βελτιωθεί η ισορροπία του. Η Διονυσία έχει πατίνι με τρείς ρόδες και ο Παν. δεν τολμά να ανέβει, φοβάται. Ωστόσο ζητά από τον μπαμπά του να του φέρει πατίνι με γκορμίτι, το οποίο όμως, έχει μόνο δύο ρόδες. Εδώ φοβάται να ανέβει στις τρεις πως θα τα καταφέρει με τις δύο; (προβληματισμός του μπαμπά). Επιμένω στο πατίνι γκορμίτι με τις δύο ρόδες. Γκορμίτι θέλει , γκορμίτι θα πάρει. Απίστευτη η χαρά του! Το πήρε και έφυγε! Σιγά- σιγά στην αρχή, για να καταλήξει, τώρα πια, σε αγώνες δρόμου με τον Στέφανο.

Ο παππούς έχει πρόβλημα με τη μέση, κάνει φυσιοθεραπείες, ακολουθεί κάποια φαρμακευτική αγωγή, αλλά αποτέλεσμα δεν βλέπει γιατί δεν κάνει το σημαντικότερο. Δεν ξεκουράζεται. Κάποιο απογευματάκι ετοιμάζεται να πάει στο χτήμα να κόψει τις ντομάτες. Δεν τον αφήνω και αποφασίζω να πάω εγώ με τα παιδιά. Τα μικρά ενθουσιάζονται με την διαδικασία. Επιστρέφουμε στο σπίτι και το καθένα τους κρατάει από ένα τοματάκι. Λίγο αργότερα μιλάνε με το μπαμπά τους στο τηλέφωνο. Τον ενημερώνουν για τη συγκομιδή τους. Και τα δύο φέρνουν το τοματάκι κοντά στο ακουστικό για να το δει ο μπαμπάς. Δεν έχουν ακόμη κατανοήσει οτι ο ομιλών από την άλλη άκρη της γραμμής δεν βλέπει παρά μόνο ακούει.

Όλο το χειμώνα ήθελα να πάω να δω ''Το θαύμα της Άννι Σάλιβαν'' και δεν τα κατάφερα. Μου δόθηκε η ευκαιρία στη Ζάκυνθο και έσπευσα μαζί με τα παιδιά μου. Εντυπωσιάστηκαν! Σε κάθε πράξη, σε κάθε σκηνή που έπεφταν χειροκροτήματα, χειροκροτούσαν και αυτά. Μερικές μέρες αργότερα παρακολουθήσαμε την ''Χιονάτη με τους εφτά ψηλούς νάνους''. Της Διονυσίας της άρεσε, του Παν. όχι. Προτιμούσε να δει ξανά την Έλεν Κέλερ.

Την επομένη αποφασίσαμε να ανεβάσουμε το δικό μας θεατρικό, ''Η Κοκκινοσκουφίτσα και ο κακός ο Λύκος''. Στην διανομή των ρόλων περίμενα γκρίνια. Η γκρίνια υπήρξε πράγματι, αλλά για αντίθετους λόγους από αυτούς που φανταζόμουν. Ο Παν. δεν ήθελε πρωταγωνιστικό ρόλο. Δεν ήθελε να κάνει τον Λύκο, γιατί είναι κακός, δεν ήθελε τον Κυνηγό, γιατί κρατάει όπλο, την Κοκκινοσκουφίτσα ή τη γιαγιά όχι, γιατί της τρώει ο λύκος και φοβάται. Αποφασίσαμε να κάνει τη μαμά της Κοκκινοσκουφίτσας, ο Στέφανος την Κοκκινοσκουφίτσα, η Διονυσία τον Λύκο και η μικρή Διονυσία, η ξαδερφούλα τους, τη γιαγιά και εγώ τον κυνηγό. Ζωγραφίσαμε μία αφισσέτα για να ενημερώσουμε τη γειτονιά για την παράσταση και ορίσαμε τιμή εισιτηρίου 1Ε. Κάναμε πρόβες. Ξεπεράσαμε σχετικά επιτυχώς τη βεντέτα μεταξύ Διονυσίας και Διονυσίας (η μία που έκανε τη γιαγιά, δεν ήθελε να δώσει το κοστούμι στην άλλη που έκανε το λύκο).

Βραδάκι, μπροστά σε κοινό 8-10 ατόμων, δόθηκε η παράσταση. Ο Στέφανος στο ρόλο της Κοκκινοσκουφίτσης, έδωσε ρέστα. Αυτό το παιδί έχει ταλέντο! Ο καυγάς μεταξύ των κοριτσιών δεν αποφεύχθη (αυτά έχει η συνεργασία με ντίβες, τι να κάνουμε). Ευτυχώς το κοινό έδειξε κατανόηση και δεν μας πέταξε λεμονόκουπες. Η παράσταση βιντεοσκοπήθηκε (μπορεί να μας τη ζητήσει κανένα κανάλι, που ξέρεις;) Τα έσοδα από τα εισιτήρια καταναλώθηκαν σε παγωτά.

Στην παραλία που συχνάζουμε με τον παππού, παρατηρώ ένα αγόρι γύρω στα 8 με 10 χρονών που έχει απομονωθεί και παίζει μόνο του μέσα στη θάλασσα, μακριά από τα συνομήληκα μέλη της οικογένειάς του. Δεν θα έδινα σημασία, αλλά το άκουσα να μονολογεί και να διανθίζει τον μονόλογό του με ακατάληπτο και μονότονο μουρμουρητό. Η μητέρα του το φωνάζει, να βγει έξω. Το αγόρι βγαίνει και ζητά να ουρήσει. Η μητέρα του το οδηγεί ξανά πίσω στη θάλασσα. Το αγόρι, σηκώνεται όρθιο, κατεβάζει το μαγιό και ουρεί σε κοινή θέα όλων. Μια ''κεραία'' έχει αρχίσει να ανορθώνεται. Το αγόρι πιθανόν δεν έχει τυπική ανάπτυξη. Θυμάμαι ότι το προηγούμενο καλοκαίρι, σε ανάλογη περίπτωση το ίδιο έκανε και ο Παναγιώτης. Φέτος όμως όχι! Μόλις εχθές, καθώς ήμασταν στο Μαραθονήσι, ο Παναγιώτης βγήκε από τη θάλασσα ζητώντας να κάνει τσίσα. Του έδειξα ένα σημείο που δεν ήταν ορατό από τους υπόλοιπους λουόμενους παρά μόνο από τη δική μας παρέα. Προτίμησε να πάει πίσω από ένα βράχο που δεν τον έβλεπε κανείς. ''Πάω τσει, μη πέπει ένα πάπωπο'' (πάω εκεί να μη με βλέπει ένας άνθρωπος). Χάρηκα που άρχισε να καταλαβαίνει κάποιες από τις κοινωνικές συμβάσεις και να τις λαμβάνει υπόψη.

Ο Ρόκος, ο μικρός ατσάραντος, σήμερα μας εντυπωσίασε με το πλούσιο ρεπερτοριό του, όλη μέρα έδινε ρεσιτάλ. Η Φλώρα παίζει με τα παιδιά. Της πετάνε καπάκια μπουκαλιών και μπαλάκια. Τρελαίνεται να τα κυνηγάει. Ο Μπαλού, φοβητσιάρης και άγριος, είναι κρυμμένος όλη μέρα κάτω από τον καναπέ ή πάνω στην κληματαριά.

Τα μεσημέρια, λίγο πριν φύγουμε για τη θάλασσα, τα παιδιά είναι κουρασμένα, βαριούνται τα παιχνίδια, το dvd και μη θέλοντας να κοιμηθούν αρχίζουν να τσακώνονται και να γκρινιάζουν. Προσπαθώ να τους κεντρίσω το ενδιαφέρον δείχνοντάς τους κάποια από τα παιχνίδια που παίζαμε εμείς παιδιά. Πεντόβολα, τριόδα, κουτσό (γκιούστρο το λέγαμε), και άλλα. Ο Στέφανος ενθουσιάζεται. Ειδικά με τα κινητικά παιχνίδια. Τα δικά μου, στα κινητικά δεν τα καταφέρνουν. Πρέπει να σκεφτώ ένα παιχνίδι κοινού ενδιαφέροντος. Τους δείχνω το ''στρατιωτάκια, ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα''
Bingo! Tα ''στρατιωτάκια'' έγινε το αγαπημένο τους. Όπου βρεθούν, μα στη θάλασσα, μα στο αυτοκίνητο, μα οπουδήποτε, παίζουν στρατιωτάκια. Τα πιο αστεία συμπλέγματα, οι πιο αστείες γκριμάτσες. Γελάμε όλοι. Ο Παναγιώτης αντί του ''στρατιωτάκια, ακούνητα, ...κλπ'' λέει ''πίτσα, πίτσα, πίτσα''

Απόγευμα στη θάλασσα, ο Παν. θέλει τσίσα. Ο Στέφανος του λέει οτι μπορεί να κάνει μέσα στη θάλασσα. Ο Παν. μένει μέσα στο νερό και κάνει τσίσα, αφού προηγουμένως έβγαλε από το πλάι τη ''τσουτσού'' του για να μη λερώσει το μαγιό με κατρουλιό; για να μη βρέξει το ήδη βρεγμένο; Άγνωστο. Τις προάλλες βιάστηκα να χαρώ, αλλά τουλάχιστον προσέχει να μην είναι σε κοινή θέα.

Τα παιδιά παίζουν κρυφτό. Τα φυλάει ο Στέφανος. Ο Παν. στη κρυψώνα του έχει ξεραθεί στο γέλιο. Ο Στ. τον βρίσκει. Αναρωτιέται δυνατά που να είναι η Διονυσία... και η Διονυσία από την κρυψώνα της... ''Εγιώ είμαι''

Σήμερα το πρωί δεν άκουσα τον Ρόκο. Κοιτάζω στο κλουβί. Ο Ρόκο έχει κοκαλώσει. Μα γιατί; Χθες το βράδυ ήταν μια χαρά. Νερό, φαγητό, είχε.
''Δεν είχε φαγητό'' λέει η Βάσω, αυτό που έβλεπα εγώ στην ταϊστρα, ήταν μόνο οι φλοιοί των σπόρων και όχι ο καρπός.
Νοιώθω απαίσια. Χάλια. Δεν πρόκειται να ξαναασχοληθώ με ζωάκια.

Τον θάψαμε με τιμές, δίπλα στο χρυσόψαρο. Τα παιδιά αναρωτιούνται αν ο Ρόκο και το Χρυσόψαρο γίνουν λουλούδια.
Ναί, τους απάντησα και δεν τους είπα ψέμματα!

Στο επόμενο post η συνέχεια...

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

Ημερολόγια καταστρώματος

Άπό τη πρώτη στιγμή που φτάσαμε στο νησί, η απορία του Στέφανου ήταν πότε θα αρχίσει ο Παναγιώτης να μιλάει κανονικά, πότε θα μεγαλώσει. Χρειάστηκε να κάνω τον διερμηνέα μερικές φορές. Τώρα πλέον ζητώ εγώ από τον Στέφανο να μου μεταφράσει τα λόγια του αγοριού μου. Περνούν πολλές ώρες μαζί, χωρίζουν μόνο για τον ύπνο και αυτό όχι πάντα.

Το πρόβλημα του ''εγώ πρώτος εσύ τελευταίος'' παραμένει. Κάποιο βραδάκι παίζαμε uno (κάρτα μία), αφού προηγουμένως είχα διευκρινίσει οτι πότε θα κερδίζει ο Παναγιώτης, πότε η Διονυσία, πότε ο Στέφανος. Όλα πήγαν καλά. Καμιά διένεξη. Το παιχνίδι τελείωσε με τον Στέφανο πρώτο, τον Παναγιώτη δεύτερο και τη Διονυσία τρίτη και καταϊδρωμένη. Ο Παν. δεν αντέδρασε φάνηκε να το αποδέχτηκε. Αργοτέρα καθώς τα ετοίμαζα για ύπνο μου λέει: ''Μαμάαα, Τέτανο ντύο'' ''Τί δύο ο Στέφανος'' ρωτάω ''Ντύο'' και μου δείχνει δύο δαχτυλάκια του για να συμπληρώσει αριθμώντας με τα δάχτυλα πάντα...'' Εγώ Ντόντη νένα, Τέτανο ντύο ε Γία τία, μαμά ντύο Τέτανο νέναι;'' Ε, τώρα αφού κανένα από τα άλλα παιδιά δεν ήταν μπροστά, του επιβεβαίωσα το αποτέλεσμα που τον ικανοποιούσε. ''Ναι, ο Στέφανος ήρθε δεύτερος'' Κάτι μου έλεγε οτι δεν έκανα σωστά, αλλά πού κουράγιο μες στα μεσάνυχτα για φωνές και κλάματα; Ρώτησε με τόση αγωνία που αν του το χάλαγα σίγουρα θα είχε εφιάλτες στον ύπνο του. Και ποίος θέλει το παιδί του να έχει εφιάλτες;

Το χρυσόψαρό μας, που εδώ και 18 μήνες στις πολυήμερες διακοπές μας ακολουθεί, απεβίωσε. Δεν ξέρω αν ήταν από ζέστη ή από μάτι (δεν πιστεύω στο μάτι, αλλά...πάλι δεν ξέρω ίσως για τα ψαράκια να ισχύει). Του κάναμε βασιλική κηδεία. Το θάψαμε κάτω από τη σκιά της ελιάς. Κάθε φορά που περνούσαμε από εκεί τα παιδιά θυμόντουσαν το ψάρι.

Στο πατρικό δεν είμαστε οι μοναδικοί ένοικοι, υποψιάζομαι οτι κάποια ποντικοοικογένεια συγκατοικεί μαζί μας. Έβαλα κόλλες και πιάστηκαν δύο μέλη της. Δεν θέλω να ξέρω ποιά ήταν η τύχη τους, ανέλαβε ο παππούς, που μη βλέποντας καλά νόμιζε οτι πιάστηκαν σαμιαμίθια (έτσι εξηγείται γιατί έκαναν κατάληψη στο σπίτι). Υπάρχουν κι άλλα, τα ακούω το βράδυ να ροκανίζουν το ξύλο της ντουλάπας. Οι έρευνες άκαρπες.΄Έχω τρία βράδυα να κοιμηθώ. Νοσταλγώ το διαμέρισμά μου στην Αθήνα. Λέω τον πόνο μου στην Αθηνά. Το ίδιο απόγευμα μου φέρνει δύο γατάκια. Ο ασπρόμαυρος Μπαλού και η χαδιάρα Φλώρα. Κατάλευκη και γαλανομάτα. Τα παιδιά έγιναν νονοί και διάλεξαν τα ονόματά τους.

Το προηγούμενο καλοκαίρι κάτω από τη σκιά των δέντρων είχαμε στήσει ένα σχολείο για ζωγραφική, προγραφικές ασκήσεις, ανάγνωση παραμυθιών κλπ. Φέτος η διάθεσή μου δεν είναι και η καλύτερη. Tο safari topi με έχει ρίξει.
Τα αγόρια νοστάλγησαν το σχολείο (απροσδιόριστο για ποιό ακριβώς). Ένα ολόκληρο πρωινό καθάριζαν το χώρο από χόρτα πέτρες και σκουπίδια. Έστησαν τα τραπεζάκια. Αγόρια και Διονυσία κάνουν τις ασκήσεις τους με διάθεση και φυσικά μετά ντύνονται πειρατές και με οδηγό τον χάρτη, ψάχνουν για το θησαυρό που τους έχω κρύψει.

''Ντύνονται πειρατές'' και θυμήθηκα την δυσκολία του Παν. στα ρούχα. Εδώ στο νησί κανένα πρόβλημα. Και τα αθλητικά ρούχα του Ροναλντίνιο φόρεσε για να παίξει μπάλα. Και το μπλουζάκι με τον Wall.e και τα φετινά πέδιλα. (αυτά που αναφέρω όχι να τα φορέσει, ούτε να τα βλέπει δεν ήθελε).

Φαίνεται οτι οι γάτες κάνουν δουλειά. Ούτε ήχος, ούτε ίχνος από την ποντικοοικογένεια.

Ο Παναγιώτης για να μιλήσει στο τηλέφωνο, έπρεπε να βάζω ανοιχτή ακρόαση. Τώρα πλέον, τουλάχιστον με το μπαμπά, μιλάει πρόθυμα και χωρίς. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ζητάει να τον πάρουμε τηλέφωνο γιατί θέλει να του μιλήσει (Συνήθως για να ζητήσει να του φέρει κάτι, π.χ. πατίνι γκορμίτι) και για πρώτη φορά στα χρονικά, σηκώνει το ακουστικό κάθε φορά που μας καλεί κάποιος. Και να τι άκουσα μία πρωϊα που δεν πρόλαβα να σηκώσω το ακουστικό.
''Μαμά, επάπαι''
''....''
''Ναι, τάτο Κόκα''
''...''
''Όχι ''
''...''
''τιιι, νίνε τιά, μαμά μπίμπεμπε ποού τιά''

Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο μπαμπάς του και ο γιός μας τον ενημέρωσε οτι κοιμάμαι, οτι ναι πηγαίνουμε για μπάνιο και μάλιστα με το σκάφος του Κώστα και αυτός (ο Παν.) δεν κολύμπησε γιατί ήταν βαθιά , αλλά η μαμά κολύμπησε πολύ βαθιά.

Πήγαμε μια βόλτα στο χτήμα. Έψαχνα για ένα δεντράκι που είχα φυτέψει, όταν ανάμεσα στα χαμόκλαδα άκουσα ένα φτερούγισμα. Ναι, κάτι φτερωτό είχε μπερδευτεί εκεί μέσα. Ένα μικρό πουλάκι, ένας ατσάραντος, προσπαθούσε να πετάξει. Κοίταξα τριγύρω. Δεν υπήρχε κανένα δέντρο που να έχει φωλιά στα κλαδιά του. Ήταν πληγωμένο στο στήθος. Το πήραμε στο σπίτι και το φροντίσαμε. Τα παιδιά το βάφτισαν Ρόκο. Θα τον κρατήσουμε μέχρι να φύγουμε, αν είναι καλά θα τον ελευθερώσουμε, αν όχι, θα αναλάβει τη φροντίδα του ο Κώστας (ο μπαμπάς του Στέφανου).

Κάθε πρωί ο Ρόκο μας ξυπνάει με τις χαρούμενες τρίλιες του. Μέρα με τη μέρα το ρεπερτόριό του αυξάνει. Το αγαπώ αυτό το πουλάκι είναι η πιο χαρούμενη νότα του πρωϊνού ξυπνήματος. Τα παιδιά του συστήνουν τη Φλώρα. Ο Μπαλού είναι πιο ντροπαλός και κρύβεται πάνω στη κληματαριά.

Η Διονυσία έχει πιάσει φιλίες με ένα μυρμήγκι και κάθε μέρα το βάζει στο μπράτσο της και πάνε βόλτα μαζί. ''Αυτό το μυρμηγκάκι είναι φίλος μου'' λέει. Προς θεού δεν παίρνει κάθε μέρα το ίδιο μυρμήγκι, αλλά αυτή έτσι νομίζει. Λέω να μη της το χαλάσω! Έχει τόση μαγεία και ανιμισμό η σκέψη των παιδιών!

Η συνέχεια των ημερολογίων καταστρώματος στο επόμενο post.


Σάββατο 22 Αυγούστου 2009

Μπροστά πηγαίνει ο αρχηγός...

Έχουμε ένα θεματάκι, που είχε κάνει την πρώτη του εμφάνιση λίγο πριν φύγουμε για τις διακοπές. Ο Παναγιώτης κάθε φορά που έχανε στο παιχνίδι εκνευριζόταν. Αναποδογύριζε το επιτραπέζιο και οτι άλλο βρισκόταν τριγύρω και κλαίγοντας προσπαθούσε να δώσει στη νικήτρια Διονυσία το βραβείο της: ένα ρολόι στον καρπό της ...δια οδόντος. Η μικρή πριγκίπισσα δεν καταλαβαίνει ακόμη καλά το πρώτος/ δεύτερος ή το αρχηγός και ακόλουθος οπότε αν και νικήτρια του παιχνιδιού, λέγαμε οτι νικητής είναι ο Παν. και δεύτερη νικήτρια η Διον.
Στη Ζάκυνθο όμως το πρόβλημα έγινε έντονο, καθημερινό και αξεπέραστο. Τώρα δεν έχει να κάνει με την Διονυσία που μπορούσαμε να την κοροιδέψουμε εύκολα (πλέον ούτε και αυτήν, γιατί καταλαβαίνει πια τις διαφορές), αλλά με τον οχτάχρονο ανιψιό μου, τον Στέφανο. Σε παιχνίδια ρόλων θέλει να είναι ο αρχηγός, ο καπετάνιος, ο στρατηγός κλπ. Το ίδιο και ο Παναγιώτης. Σε παιχνίδια που αναδεικνύουν τον πρώτο ως νικητή, ο Στέφανος δέχεται το αποτέλεσμα του αγώνα, ο Παν., όμως όχι. Δεν μπορεί να δεχτεί την ήττα, θέλει να είναι πρώτος. ''Εγώ 'μαι πώπο'' Κλάμματα και φωνές καθημερινά. Σαν μεγαλύτερος ο Στέφανος έχει περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει και κερδίζει. Και τα δύο αγόρια διεκδικούν το τίτλο του νικητή, του αρχηγού κλπ. Επιμένουν και οι δύο και δεν υποχωρούν ότι και αν τους τάξω. Καταλήγουν σε βρισιές του τύπου είσαι μπέμπης, είσαι μπέ εε μπηης, κλάμματα (από τον Παναγιώτη), και ανταπόδοση...''εσύ είσαι μπέμπης''
Στη μπανιέρα καθώς τα ξεπλένω, έχουμε τα ίδια. Κλάμματα και φωνές μεταξύ Διονυσίας και Παν. για τον ποιον θα βγάλω πρώτα έξω με τη πετσέτα. Η κατάληξη είναι να τα παίρνω και τα δύο αγκαλιά ταυτόχρονα δοκιμάζοντας σοβαρά την μέση μου. Δεν ξέρω αν αυτή η εμμονή στην πρωτιά, είναι χαρακτηριστικό της διαταραχής ή ίδιον της ηλικίας των πεντέμισι χρόνων του, αλλά αν δεν βρεθεί κάποιος τρόπος να περιοριστεί αυτή η εμμονή το σίγουρο είναι οτι θα πάθουν ζημιά τα νεύρα μου και η μέση μου.

Υ. Γ : Οι διακοπές μας, στη Ζάκυνθο, συνεχίζονται.....
Ο Μπαμπάς και τα τέκνα μας καθώς και οι λοιποί πλάγιοι συγγενείς, σήμερα εκδράμουν σε παραπλήσια νησίδα (στο Μαραθονήσι). Εγώ, απολαμβάνω μια πλήρη ησυχία και ηρεμία. Ούτε ο κόκκορας δεν τολμά να με ενοχλήσει!
Θαύμααααα!
Καλή συνέχεια.....

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009

Καλώς ήρθατε στην Ολλανδία!!!

Ολλανδία από τα ''Ταξίδια'' http://taxidia-dimsyntetas.blogspot.gr/2013/05/blog-post.html


''Όταν πρόκειται να αποκτήσετε ένα μωρό, είναι σα να σχεδιάζετε ένα υπέροχο ταξίδι διακοπών στην Ιταλία. Αγοράζετε πολλούς τουριστικούς οδηγούς και κάνετε τα υπέροχα σχεδιά σας. Το Κολοσσαό. Ο Δαβίδ του Μιχαήλ Άγγελου. Οι γόνδολες στη Βενετία. Μπορεί να μάθετε και μερικές χρήσιμες φράσεις στα ιταλικά. Όλα είναι πολύ συναρπαστικά.

Μετά από μήνες φλογερής αναμονής, η μέρα επιτέλους φτάνει. Πακετάρετε τις βαλίτσες σας και φεύγετε. Μερικές ώρες αργότερα, το αεροπλάνο προσγειώνεται. Η αεροσυνοδός μπαίνει και λέει: ''Καλώς ήρθατε στην Ολλανδία"

''Ολλανδία;!'' λέτε. ''Τι εννοείτε, Ολλανδία; Εγώ υπέγραψα για την Ιταλία! υποτίθεται οτι είμαι στην ιταλία. Όλη μου τη ζωή ονειρευόμουν να πάω στην Ιταλία!''

Αλλά υπήρχε μια αλλαγή στο πλάνο της πτήσης. Το αεροπλάνο προσγειώθηκε στην Ολλανδία και εκεί πρέπει να μείνετε.

Το σημαντικό είναι οτι δεν σας πήγανε σε ένα φρικτό, αηδιαστικό, βρώμικο μέρος, με πανώλη, πείνα και αρρώστεια. Είναι απλά ένα διαφορετικό μέρος

Οπότε πρέπει να βγείτε και να αγοράσετε νέους τουριστικούς οδηγούς. Και πρέπει να μάθιετε μια εντελώς νέα γλώσσα. Και θα συναντήσετε ένα εντελώς νέο σύνολο ανθρώπων που δεν είχατε συναντήδει ποτέ.

Είναι απλά ένα διαφορετικό μέρος.

Οπότε πρέπει να βγείτε και να αγοράσετε νέους τουριστικούς οδηγούς. Και πρέπει να μάθετε μια νέα γλώσσα. Και θα συναντήσετε ένα εντελώς νέο σύνολο ανθρώπων που δεν είχατε συναντήσει ποτέ.
Είναι απλά ένα διαφορετικό μέρος. έχει πιο αργή εξέλιξη από την Ιταλία και είναι λιγότερο φαντασμαγορικό. Αλλά αφού έχετε περάσει λίγο καιρόεκεί και έχετε πάρει μια ανάσα, κοιτάζετε γύρω σας και αρχίζετε να παρατηρείτε οτι η Ολλανδία έχει ανεμόμυλους, η Ολλανδία έχει τουλίπες, η Ολλανδία έχει ακόμα και Ρέμπραντ.

Αλλά όλοι όσοι γνωρίζετε, είναι απασχολημένοι με το να πηγαίνουν και να έρχονται στην Ιταλία και να καυχιούνται για το πόσο υπέροχα πέρασαν εκεί. Και για την υπόλοιπη ζωή σας θα λέτε: ''Ναι, εκεί υποτίθεται οτι θα πήγαινα κι εγώ. Αυτό είναι που είχα σχεδιάσει.''

Και ο καημός αυτός δε θα φύγει ποτέ, γιατί η μη πραγματοποίηση αυτού του ονείρου είναι μία σημαντική απώλεια.

Αλλά αν περάσετε τη ζωή σας θρηνώντας για το γεγονός οτι δεν πήγατε στην Ιταλία, μπορεί να μην αφεθείτε ποτέ ελεύθεροι να χαρείτε τα πολύ όμορφα πράγματα της Ολλανδίας ''

Το παραπάνω είναι απόσπασμα από το βιβλίο των Viki Satkiewicz- Gayhardt, Barbara Peereboom, Roxanne Campbell, R.N. ''Διασχίζοντας τις Γέφυρες'' έκδοση της Ε.Ε.Π.Α.Α


ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!

Τρίτη 7 Ιουλίου 2009

Μάθε παιδί μου γράμματα!


Και τα δύο μου παιδιά από εμένα , τη μαμά τους, διδάχτηκαν πολύ λίγες λέξεις. Το λεξιλόγειό τους πλουτίστηκε και ιδίως του Παναγιώτη, είτε από τις λογοθεραπεύτριες, είτε - και ιδίως της Διονυσίας- από το σχολείο. Σαν γονιός πολλές φορές έχω νοιώσει ανεπαρκής, που δεν καταφέρνω να διδάξω, ή να μάθω κάτι στον Παναγιώτη. Ούτε πως να ζωγραφίζει, ούτε πως να πιάνει το μολύβι, ούτε πως να ντύνεται. Αυτά του τα έμαθε η εργοθεραπεύτρια.
Το προηγούμενο καλοκαίρι το είχα πάρει πολύ πατριωτικά το θέμα και είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου να του μάθω κάτι. Να μάθει κάτι από εμένα. Μακάρι, το αρχικό γράμμα του ονόματός του!
Ωστόσο το παιδί μου με εξέπληξε ευχάριστα. Δεν βαρυγκώμισε, δεν γκρίνιαξε, αλλά αντίθετα με ενδιαφέρον άκουγε τις λέξεις και τα ονόματα που αρχίζουν από Π! Το Π του Παναγιώτη, της πόρτας, του παράθυρου κλπ. Ενδιαφέρθηκε και για το γράμμα της Διονυσίας! Το Δ της Διονυσίας, του δράκου, του δέντρου, του δάσους ... Για τον Στέφανο! Το Σ του Στέφανου, του σκύλου, σαλιγκαριού ... Για την Βάσω! Το Β της Βάσως, του βιβλίου, της βάρκας... για τον Αντύπα, τον Κώστα, για την Νόρα, τη Λούλα ...τέλος πάντων με αυτό τον τρόπο, με δική του διάθεση και περιέργεια και πάντα με έναυσμα το όνομα κάποιου αγαπημένου φίλου ή συγγενή, έμαθε να αναγνωρίζει δέκα με δεκαπέντε γράμματα.
Αχ, κάπου στην άκρη του μυαλού μου, σκέφτομαι οτι αν δεν τον βοηθήσει η γλώσσα να εκφραστεί θα τον βοηθήσει η γραφή, ή η τεχνολογία, πληκτρολογώντας.

Ένα ωραίο απόγευμα καθόμαστε μπροστά στο σπιτάκι- πρόσοψη της Fisher- Price και παίζουμε τους επισκέπτες που χτυπάνε το κουδούνι ( η Διονυσία πρέπει να ανοίξει την πόρτα και να κάνει την έκπληκτη και να μας καλέσει για καφέ). Ο Παναγιώτης παρατηρεί τα γράμματα του το αλφαβήτου που είναι στη πρόσοψη:
''Μαμά Β, Βάβω''
''Ναι, το Β της Βάσως''
''Τό ...'ναι Ν Νόα''
''Ναι το Ν της Νόρας. Και αυτό ποιό είναι μωρό μου;'' και δείχνω το Π.
''Π, Ντόντη''απαντάει με ενθουσιασμό. Έτσι λέει το όνομά του! Ντόντη! Δράττομαι της ευκαιρίας να του μάθω κάτι επιπλέον από τα...''καλοκαιρινά γράμματα''.
''Αυτό Παναγιώτη, είναι το Ρρρρ''
''Όχι μαμά!'' και κουνάει το κεφάλι του με ύφος ξερόλα.
''Είναι το Ρ (πι) του Parking''

Είπε κανείς τίποτα για γλωσσικό στρουκτουραλισμό;
Α, ναι, ο Σωσσύρ!

Ο φετινός καλοκαιρινός κατάλογος στόχων, περιλαμβάνει:
-Λουτρό ρημάτων
-Να μάθει το όνομά του ως τετρασύλλαβο
-Να γενικεύσει άρθρα, συμπλεκτικό σύνδεσμο
-Περιγραφή εικόνων
-Να απαντάει στην ερώτηση ''τι ομάδα είσαι;'' έστω και μηχανικά
-Και να μάθει την διεθνή γλώσσα των αγοριών: να παίζει μπάλα!

Σας φαίνονται ουτοπικοί, αυτοί οι στόχοι;