Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Τι χρώμα έχει ο φόβος;

Ο ''Ήλιος μου'', έχει αναπτύξει μια θεωρία: Το οτι οι σκύλοι καταλαβαίνουν πότε πλησιάζει κάποιος ή οτι μυρίζουν τον φόβο ας πούμε,, δεν είναι απλά επειδή έχουν πολύ καλή όσφρηση, αλλά επειδή βλέπουν και το χρώμα του φόβου, της χαράς, της αγάπης, του θυμού κλπ συναισθημάτων. Γιατί κατά τον Παναγιώτη, τα συναισθήματα έχουν οσμή, χρώμα, και μάζα που κινείται και διαχέεται στον χώρο. Δεν είναι αρκετή η μυρωδιά του ιδρωμένου από στρες ανθρώπου, για να τον αντιληφθεί ο σκύλος, αλλά  σίγουρα πρέπει να βλέπει και τη γκρι κυματοειδή κίνηση της μάζας της. Η χαρά έχει κόκκινο χρώμα, η αγωνία κίτρινο, ο θυμός μαύρο και όποιος νιώθει κρύο και παγωνιά εκπέμπει μια μυρωδιά που έχει μπλε χρώμα. Κατά τον Παναγιώτη, όλα γύρω μας εκπέμπουν κύματα έγχρωμης μυρωδιάς. Τα ζώα, τα δέντρα, τα λουλούδια, εκπέμπουν έγχρωμες μυρωδιές που κινούνται με τον άνεμο. Εμείς δεν μπορούμε να τις δούμε, αλλά ο σκύλος μπορεί να τις δει από μακριά. Την θεωρία του την εμπνεύστηκε από κάποιο επεισόδιο του ''Αβαταρ'' στη Νικλοντεόν, που κάποιο θυμωμένο ζώο περιβαλλόταν από μια έγχρωμη άλω, της οποίας τα χρώματα μεταβάλλονταν με την αλλαγή της συναισθηματικής κατάστασης του ζώου. Ο Πάνος πρόσθεσε και τη μυρωδιά για να ερμηνεύσει την εξαιρετική όσφρηση του σκύλου μας. Αμπελοφιλοσοφίες;, Πού ξέρω εγώ; Μπορεί κάπως έτσι να αντιλαμβάνεται και ο ίδιος τον κόσμο. Ή μπορεί να υφίσταται πράγματι αυτή η διάσταση του κόσμου μας και οι αισθήσεις μας ή και η τεχνολογία να αδυνατούν να την συλλάβουν και να την αντιληφθούν. Το καταγράφω, γιατί ποτέ δεν ξέρει κανείς..., ....για το κόπι ράιτ. ντε :-)

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Θέλω το δικό μου όνειρο.

Κάθε μεσημέρι, επιστρέφοντας από το σχολείο στο σπίτι, τα ρωτάω για τα νέα τους. Τον Παναγιώτη τον ρωτώ πιο εστιασμένα ΄΄Πώς πήγε η μέρα σου; ΄΄Εγινε κάτι που σε έκανες να χαρείς; Έγινε κάτι που σε θύμωσε; Έγινε κάτι που σε στενοχώρησε;'' Αυτή τη φορά δεν πρόλαβα να ρωτήσω. Με τράβηξε από το χέρι για να χαμηλώσω (όχι και πολύ πλέον, γιατί κοντεύει να με φτάσει) και να μου ψιθυρίσει στο αυτί (δεν του αρέσει να μιλάει για τα ''δικά του'' δημοσίως).''Μαμά, ο Γιώργος έχει ένα όνειρο, ...θέλει να γίνει μυστικός πράκτορας'' ''Α, ναι;'' ''Ναι, αλλά ονειρεύεται εγώ να γίνω δόκτορας (dr)'' ''Δηλαδή, γιατρός;'' ''Όχι, επιστήμονας εφευρέτης'' ''Κατάλαβα, αυτό είναι το παιχνίδι που παίζετε;'' ''Όχι, αυτό είναι το όνειρό του, αυτό θέλει να κάνουμε όταν μεγαλώσουμε, αλλά εγώ δεν θέλω καθόλου. Θέλω να ακολουθήσω το δικό μου όνειρο'' ''Και πιο είναι αυτό;'' ''Μα, να έχω δικό μου πλοίο και να το οδηγώ!'' ''Χμ, έχεις δίκιο ο καθένας πρέπει να ακολουθεί το δικό του όνειρο, μα μήπως θα μπορούσατε να συνδυάσετε τα όνειρά σας; Μήπως ας πούμε ο Γιώργος να είναι ένας μυστικός πράκτορας που κάνει κρουαζιέρα, ενώ στην πραγματικότητα είναι σε μυστική αποστολή, που μόνο εσύ θα ξέρεις;'' ''Μαμά, η αποστολή μου δεν είναι να γίνει το όνειρο του Γιώργου. Η δική μου αποστολή είναι να πραγματοποιηθεί το δικό σου όνειρο'' ''Δηλαδή;'' ''Μα, δεν μου είχες πει κάποια φορά, οτι όταν ήσουν μικρή ονειρευόσουν να ταξιδέψεις σε όλο τον κόσμο; Ε, λοιπόν, θα ταξιδέψεις. Με το πλοίο μου!''
Ποιος γύρος του κόσμου σε 80 μέρες; Εγώ έκανα τον γύρο σε κλάσματα δευτερολέπτου. Όλος ο πλανήτης μπροστά μου. Όλος ο κόσμος μέσα στα μάτια του, που με κοίταζαν με τόση τόση αγάπη, γλυκύτητα και συγκίνηση. Αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε. Στο σπίτι, πήρε χαρτί και μολύβι για να γράψει το νηολόγιο. ''Πρώτος προορισμός η Ινδία, μετά Κίνα και μετά μαμά πού; Αφρική ή Ευρώπη; Ή μήπως Αμερική;''