Σάββατο 22 Μαΐου 2010

«ΑΝΤΙΛΗΨΗ» Έκθεση ελαιογραφίας και αγγειοπλαστικής παιδιών Ειδικού Σχολείου Πειραιά


5 – 11 Ιουνίου 2010

Πολυχώρος Νομαρχίας Πειραιά και Νήσων «ΑΠΟΛΛΩΝ»

Ερμουπόλεως & Πηλίου 1, 18541 Καμίνια, τηλ: 210 4539395


Ο καθένας από εμάς αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο τον κόσμο γύρω του. Όλοι μας σκεφτόμαστε και λειτουργούμε με διαφορετικούς νοητικούς μηχανισμούς και κατέχουμε τις δικές μας υποκειμενικές αλήθειες. Όμως όλοι μας λίγο πολύ , συγκλίνουμε σε βασικές αρχές του κόσμου και της κοινωνίας μας και καταφέρνουμε να συνεννοηθούμε, να επιβιώσουμε και να εξελιχθούμε.



Υπάρχουν ωστόσο και κάποια παιδιά που δεν λειτουργούν διανοητικά με τον τρόπο των περισσότερων ανθρώπων αλλά αντιλαμβάνονται και λειτουργούν μέσα από την δική τους ιδιαίτερη ματιά. Οι περισσότεροι από εμάς δεν καταφέρνουμε να αντιληφθούμε τον τρόπο τους και δυσκολευόμαστε να επικοινωνήσουμε μαζί τους. Όμως εκείνα, δείχνοντας μεγάλη κατανόηση στο πρόβλημά μας, μας προσκαλούν να τα γνωρίσουμε και με πολύ μεράκι και ταλέντο ζωγραφίζουν τον κόσμο, όπως τον βλέπουν τα δικά τους διαφορετικά μάτια , ώστε να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε.


Η έκθεση «ΑΝΤΙΛΗΨΗ» πραγματοποιείται στα πλαίσια του ευρωπαϊκού προγράμματος δια βίου μάθησης Commenius. Πρόκειται για μια δράση με τίτλο «Special Artists Thought Europe», στο οποίο συμμετέχει η χώρα μας μέσω του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών.

Στο πρόγραμμα αυτό παίρνουν μέρος ειδικά σχολεία από 8 ευρωπαϊκές χώρες (Ελλάδα, Ισπανία, Αγγλία, Γαλλία, Πολωνία, Λετονία, Φιλανδία και Τουρκία). Οι μαθητές των ειδικών σχολείων ζωγραφίζουν σε συνεργασία με επαγγελματίες εικαστικούς και ζωγράφους δημιουργώντας τους δικούς τους πίνακες. Δύο έργα από κάθε χώρα θα συμπεριληφθούν σε μια κοινή ευρωπαικη έκθεση η οποία θα περιοδεύσει στις συμμετέχουσες χώρες από τον Σεπτέμβριο του 2010 και θα βρίσκεται στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 2011.




Από την Ελλάδα στο πρόγραμμα συμμετέχει το (Ε.Ε.Ε.Ε.Κ Πειραιά) Εργαστήριο Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης του Πειραιά. Εικοσιπέντε μαθητές συνεργάζονται με δέκα ζωγράφους και εκπαιδευτικούς για να κατασκευάσουν τα δικά τους έργα με θέμα την ΑΝΤΙΛΗΨΗ.

Τα έργα θα εκτεθούν στον Πολυχώρο «ΑΠΟΛΛΩΝ» της Νομαρχίας Πειραιά και Νήσων, από τις 5 έως και τις 10 Ιουνίου 2010. Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν το Σάββατο, 5 Ιουνίου 2010 και ώρα 19:00.

Τα έσοδα από την πώληση των έργων θα διατεθούν για την στήριξη του προγράμματος και του Ειδικού Σχολείου του Πειραιά.



Η έκθεση πραγματοποιείται με την φιλοξενία και την στήριξη του Πολυχώρου «ΑΠΟΛΛΩΝ» Πειραιά, την χορηγία του καταστήματος ειδών ζωγραφικής και αγιογραφίας Motivo.

Σας περιμένουμε στα εγκαίνια της έκθεσης και αναμένουμε στην στήριξή σας στης προβολή της διοργάνωσης.

Σας ευχαριστούμε πολύ.

Για πληροφορίες:
Χάρης Τορτορέλης,
Υπεύθυνος επικοινωνίας,
εθελοντής,
ch.tortorelis@gmail.com


Συγχαρητήρια στον κο Τορτορέλη που εθελοντικά βοηθά στην επικοινωνία της έκθεσης και στον Π.Κ. για την αντίστοιχη ανάρτηση! Όποιος, όποια blogger θέλει να βοηθήσει στην προώθηση της έκθεσης μέσω των ιστολογίων ή με άλλο τρόπο, ας επικοινωνήσει με τον κο Τορτορέλη για υλικό και πληροφορίες.

Υ.Γ. Προς αυτιστικομαμάδες: Θα πάω στην έκθεση. Τι λέτε κυρίες μου, συναντιόμαστε όλες εκεί;


Καλό τριήμερο!

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

Τα ρομπά!!!


''Μαμά που είναι τα Ρομπά;''
''Ποιά Ρομπά, Παναγιώτη;''
''Μαμά; Ένα Ρομπό, Δύο Ρομπά. Που είναι τα Ρομπά;''

Χάρηκα για αυτά τα ''Ρομπά'', παρόλο που έπρεπε να πει τα Ρομπότ. Δεδομένου όμως, οτι ο Παναγιώτης δεν χρησιμοποιεί ακόμη άρθρα ούτε τα αριθμητικά επίθετα σωστά (π.χ. ''δώσε μου μία μπισκότο''), το συγκεκριμένο λάθος δείχνει οτι έχει κατανοήσει πως σχηματίζεται ο πληθυντικός των ουδετέρων.

Σκέφτομαι αυτό που είχε πει ο Wittgenstein '' Η γλώσσα δεν είναι μόνο όχημα της σκέψης, είναι και οδηγός'' και ανυπομονώ να βελτιώσει το λεκτικό του για πνευματικά άλματα. (¨Ονειρα, όνειρα!!!)

Αυτή τη στιγμή περνά (εξ' απήνης!) το Α' Τεστ Ετοιμότητας . Αφού η σκέψη και η γλώσσα είναι σχεδόν αλληλένδετα, τι θα προκύψει άραγε από το Τέστ; Πόσο μειονέκτημα μπορεί να είναι η αδυναμία να εκφραστεί καθαρά;
Έχω αγωνία, αγωνία, αγωνία....

Υ.Γ Έχω φάει τα νύχια μου.

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Τα πάντα αιω-ρεί


Μαξιλάρια πεταμένα κάτω, σκαμπουδάκια και καρεκλάκια γυρισμένα ανάποδα, αυτοκινητάκια ανεστραμμένα και πεταμένα, παιχνίδια σε όλο το καθιστικό αλλά και στα δωμάτια .
Σχεδόν καθημερινή εικόνα και ο διάλογος έχει γίνει πλέον κλισέ:
''Διονυσία γιατί πέταξες κάτω τα μαξιλάρια''; ή ''Διονυσία γιατί έχεις σκορπίσει σε όλο το σπίτι παιχνίδια;'' και η απάντηση: ''Όχι, εγώ, μαμά, ο Παναγιώτης''. Συνήθως ο Παναγιώτης όταν έχει κάνει ζημιά κρύβεται σε μια γωνιά ή κάτω από κάποιο τραπέζι και σαν φοβισμένο ζωάκι κρύβει το κεφάλι του. Βλέπω τον γιό μου να παίζει ατάραχος ''Εσύ Παναγιώτη, τα έκανες όλα χάλια;'' ''Όχι, εγώ. Άλλο παιδάκι'' Σκέφτομαι πως να επαναδιατυπώσω την ερώτηση, ώστε να βρω ποιός αντιπροσωπεύει τη φυλή που λέει πάντα την αλήθεια και ποιός την άλλη φυλή των ανθρωποφάγων που λένε πάντα ψέμματα. Δεν χρειάστηκε. Το καμάρι μου εκσφενδόνισε πίσω από τη πλάτη του το περιοδικό που ξεφύλλιζε. ''Ούιιι'' και μετά ακολούθησε την ίδια τροχιά και ένας μαρκαδόρος και μετά και άλλος και άλλος με τα ''ούιιι'' του να τους συνοδεύουν. Οτιδήποτε βρισκόταν, εντός, εκτός και επί ταυτά της έκτασης των χεριών του, άρχισε να ίπταται ή να αιωρείται και αφού διέγραφε τροχιές εμπρός του ή πάνω από το κεφάλι του προσγειωνόταν όπως όπως και όπου γης, πίσω του. Συνήθως η Διονυσία είναι αυτή που μεταφέρει και ξεχνά τα παιχνίδια της δώθε κείθε.Τον Παναγιώτη τον έχω δει και άλλες φορές να εκσφενδονίζει τα παιχνίδια του, αλλά με το που άνοιγα το στόμα μου να τον ρωτήσω τι κάνει εκεί, έτρεχε να κρυφτεί. Πρώτη φορά ήταν έτσι προκλητικός. Δεν είπα τίποτα περισσότερο παρά μόνο: ''ελάτε να με βοηθήσετε να τα μαζέψουμε'' και πράγματι ήρθαν. Η δε Διονυσία΄, καθώς εγώ ήμουν στα τέσσερα και είχα αρχίσει να μαζεύω κρεμάστηκε από το λαιμό μου. Ο δε Παναγιώτης ισορροπώντας στη πλάτη του καναπέ, έκανε βουτιά ή jumb όπως λέει και προσγειώθηκε στη δική μου πλάτη. Εγώ πάλι, γιατί έχω την αίσθηση οτι έχουν θέσει σε εφαρμογή ευφυές σχέδιο για την εξόντωσή μου;

Υ.Γ1 Έτσι έπαθε η μέση μου (Μιράντα) και ένα μήνα τώρα είμαι με φαρμακάκια.
Υ.Γ2 Τελευταία, έχει γίνει πολύ τολμηρός και ριψοκίνδυνος. Σκαρφαλώνει στα κάγκελα της σκάλας και προσπαθεί να κάνει τον Μαρσουπιλαμί, πηδώντας από τη μια ράχη του καναπέ στην άλλη ή στη ...δική μου.
Στις κούνιες όμως, δεν τα έχει καταφέρει ακόμη ...να κάνει μόνος του .

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Με τα δικά του μάτια



Με το χραατσ από τη σελίδα που σχιζόταν κάτω από τα πόδια μου πετάχτηκε πάνω. Μόλις είδε τό εξώφυλλο της μυθολογίας να έχει ξεκολλήσει νευρίασε πάρα πολύ. Άφησε στο τραπέζι το βιβλίο που διάβαζε και ήρθε προς το μέρος μας έξω φρενών. Δεν υπήρχε μέρος να πατήσει. Σε όλο το πάτωμα ήταν απλωμένα τα πράγματά μας. ''Μαζέψτε τα παιχνίδια'' μας είπε για άλλη μια φορά. Μας πόσες φορές θα λέει το ίδιο πράγμα, δεν έχει βαρεθεί και να το πάρει απόφαση επιτέλους; Μας άφησε εκεί κάτω στο πάτωμα να γκρινιάζουμε για την αγγαρεία που έπρεπε να κάνουμε και ετοιμάστηκε για να βγει για κάποιες δουλίτσες έξω. Έβαλε το τζιν παντελόνι φόρεσε και το μπλε φλις μπουφάν, πήρε τη τσάντα της και έφυγε. Την λένε Ιωάννα και είναι η μαμά μου! Την αγαπάω, αλλά πιο πολύ μου αρέσει όταν πηγαίνουμε στη θάλασσα !!!

Τα παραπάνω προκύπτουν μετά από συνέντευξη που του πήρε η δασκάλα του. Αγαπημένη μου ασχολία να διαβάζω, αγαπημένη μου φράση ''μαζέψτε τα παιχνίδια'' (το μωρό μου όμορφο, που του λέω ολημερίς, δεν το λαμβάνει καθόλου υπόψη του). Νευριάζω περισσότερο όταν κάνει ζημιά (να χαμηλώσω την ένταση της φωνής μου και να θυμώνω από μέσα μου). Μου αρέσει να φοράω τζιν παντελόνια (δεν θα γίνει κάνας γάμος να βάλω το καλό μου φουστάνι;) Αγαπημένο μου χρώμα το μπλε (δεν τρελαίνομαι, αλλά με έχει βολέψει το φλισάκι, είναι μαλακό, ζεστό και ελαφρύ . Η αλήθεια είναι ότι το έχω χρόνια, αλλά να το πετάξω τώρα με τέτοια κρίση; Μήπως να του αλλάξω χρώμα;) Δεν φεύγω ποτέ από το σπίτι χωρίς τη τσάντα μου (τι λέει ο νέος; τότε γιατί μονίμως είμαι χωρίς κινητό, χωρίς πορτοφόλι, και ενίοτε χωρίς κλειδιά; Άδεια την παίρνω μαζί μου; Εκτός και αν θεωρεί τσάντα το μικρό πουγκάκι που κουβαλάω και που μετά βίας χωράνε μέσα τα τσιγάρα μου) Του αρέσω όταν πάμε θάλασσα (και όλο τον χειμώνα που στοίχειωσα στα παγκάκια της παιδικής χαράς, δεν του άρεσα;)

Είχα σκοπό να κάνω χθες ανάρτηση για να ευχηθώ Χρόνια Πολλά, αλλά έπρεπε να συσκεφθώ με τον εαυτό μου για το τι πραγματικά βλέπει και εισπράττει το παιδί από εμένα. Μετά από έντονο εσωτερικό διάλογο καταλήξαμε στα παρακάτω: Να μη θυμώνω και να μη ξαναπώ ''μαζέψτε τα παιχνίδια'' αλλά ''προστατέψτε τα πράγματά σας'' ακούγεται καλύτερα. Να δεκαπλασιάσω τη φράση ''μωρό μου όμορφο πόσο πολύ σε αγαπάω'' για το κάθε παιδί ξεχωριστά. Να φορέσω ένα πιο χαρούμενο χρώμα από το μπλε και .....Θάλασσα...Θάλασσα. Μας αρέσει και μας λείπει!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΝΟΥΛΕΣ, η αγκαλιά μας πάντα να είναι γεμάτη με παιδιά. Με τα παιδιά μας και με των παιδιών μας τα παιδιά!

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Πας βάρβαρος ουκ Έλλην εστί (κατά Παναγιώτη)

Τα κορίτσια έξω στο μπαλκόνι γελούν και αλαλάζουν. Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που κρατά μέσα τον Παναγιώτη και δεν βγαίνει έξω να παίξει με τα κορίτσια. Φανταζόμουν οτι θα τον βρω στο μπάνιο να παίζει με τα νερά, απεναντίας τον βρήκα κολλημένο στην τηλεόραση. Συνήθως κολλάει έτσι όταν παρακολουθεί τον πόλεμο των άστρων (σε κινούμενα). Του λέω να βγει έξω να παίξει και αυτός ούτε που βλεφάρισε. Δεν παρακολουθεί κινούμενα αλλά δελτίο ειδήσεων! Καπνός και πανικός. ''Τι έγινε μαμά;''
Παρακολουθώ και του εξηγώ οτι έγινε μια πορεία διαμαρτυρίας για τους κανόνες του αρχηγού που δυσαρέστησαν τον κόσμο και κάποιοι άλλοι έριξαν βόμβα σε κτίριο που εργάζονταν άνθρωποι μέσα. Μερικοί άνθρωποι δεν μπορούσαν να αναπνεύσουν από τον καπνό και πέθαναν. Κάθε λέξη μου και ερώτηση: Τι είναι πορεία, τι είναι διαμαρτυρία, ποιός είναι ο αρχηγός; Που έγιναν αυτά; Στην Αθήνα; (Φρίκη)
''Ποιοί πέτατσαν τη βόμβα;''
''Δεν ξέρω Παναγιώτη''
''Είναι Έλληνε;''
''Ναι''
''Όοοοχιιι, δεν είναι Έλληνε, είναι κακοί. Έλληνε είναι καλοί''
Τώρα τι να του πω και γώ; Από τον καιρό που είδε το θεατρικό με τον Τρωικό Πόλεμο και μετά τη γιορτή της 25ης Μαρτίου διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για την πατρίδα και τους Έλληνες. '' Ελλάδα είναι πατίδα μου;'' ''Είμαι Έλληνα;'' ρώταγε και ξαναρώταγε. Κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, στην αυλή του σχολείου με τους φίλους του παίζουν τον Τρωικό Πόλεμο. Δεν θέλει να είναι Τρώας, θέλει να είναι ο Οδυσσέας. Πάντα ο Οδυσσέας.
Τώρα τι να του πω και γω; Δεν ξέρω τι να του πω....
Πως να εξηγήσεις, όχι μόνο στον Παναγιώτη, αλλά και σε οποιοδήποτε παιδί όλα αυτά που γίνονται;
Μέχρι να βρω τις απαντήσεις που πρέπει να του δώσω δεν θα τον αφήσω να ξαναδεί δελτίο ειδήσεων. Ο Πόλεμος των άστρων και ο Wall-e (τα αγαπημένα του) είναι υπεραρκετά

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

Είναι βαρετόοοο

Μετά την εξήγηση που έδωσα στον Παναγιώτη, σχετικά με το πρόβλημά του και το σκοπό της λογοθεραπείας, περίμενα οτι θα έκανε τις ασκήσεις του και θα πήγαινε στο μάθημα της λογοθεραπείας με μεγαλύτερο ζήλο. Όμως όχι! Η κατάσταση παρέμεινε ως είχε. Με τα χίλια ζόρια να κάνει τις ασκήσεις και με χίλια ταξίματα. Αν δεν τον εξαγοράσω με κάτι που να του κινεί το ενδιαφέρον, συμμετοχή δεν έχει. Κάπως έτσι και για να πάει στο μάθημα. Πρέπει να βρω κάτι καινούριο που δείχνοντάς το στη θεραπεύτριά του αυτή να τρομάξει ή να εντυπωσιαστεί (υποτίθεται). Εξαντλήσαμε δράκους, αραχνοειδή, όπλα, ρομπότ κλπ κλπ. Τώρα τι άλλο;
Πέντε μέρες πριν: Ο Παναγιώτης μόλις έχει ξυπνήσει από τον απογευματινό υπνάκο του (σπάνιο φαινόμενο) και παρακολουθεί ένα dvd. Λίγο πριν τελειώσει, έρχεται ο μπαμπάς του για να τον πάει λογοθεραπεία. Δεν θέλει με τίποτα να ντυθεί. Μάχη για να βάλει τα ρούχα του, μάχη για τα παπούτσια του. Τα πετάει και αρχίζει να ξεντύνεται κλαίγοντας. Το έχει ξανακάνει και άλλη φορά που ήρθε ο μπαμπάς να τον πάρει. Καταλαβαίνω ότι ο ένας λόγος είναι οτι θέλει να δει το dvd μέχρι το τέλος. Ο άλλος λόγος είναι οτι εγώ με τη μικρή θα έμενα στο σπίτι. Κάθε φορά που τον πηγαίνω εγώ και έχω μαζί τη Διονυσία δεν υπάρχει πρόβλημα. Το πρόβλημα μου το δημιουργεί όταν η μικρή δεν μας ακολουθεί. Βρε καλέ μου, βρε κακέ μου. Τίποτα! Βρε, σου κάνει καλό, βρε, θα μιλάς καλύτερα από τους φίλους σου. Πάλι τίποτα! Ανένδοτος! ''Είναι πολύ βαλετό, δεν θέλω άλλο μάθημα, είναι πολύ βαλετόοο'' Κάποια άλλη μέρα είχα πει στο μπαμπά να τον πάρει σερνάμενο, γιατί αν του περάσει μια φορά θα το ξανακάνει. Τότε, πράγματι τον πήρε ετσιθελικά μέχρι το αυτοκίνητο, έκανε το μάθημά του και γύρισε χαρούμενος που τα είχε πει όλα άψογα. ''Πάρτον πάλι με το ζόρι'' λέω στον άντρα μου. Με αγριοκοιτάζει..
''Εγώ θα κάνω πάλι τον κακό;''
''Μα θα το κάνει συνέχεια...αν του περάσει''
''Τώρα δεν προλαβαίνουμε, η ώρα πέρασε''
''Λοιπόν, δεν πας στο μάθημα; Δεν θα δεις τηλεόραση'' εγώ ...και την κλείνω. Ο Παναγιώτης κλαίει και πετάει πράγματα. Ο πατέρας του τον στέλνει τιμωρία στο δωμάτιό του και φεύγει για τον παιδίατρο μαζί με τη Διονυσία. Με το που έφυγε, βγαίνει από το δωμάτιο.
''Που είναι ο μπαμπάς;''
''Πάει τη Διονυσία στον γιατρό'' βλέπω ένα χαμογελάκι και κατευθύνεται προς το καθιστικό
''Έι, κύριε, που πας εσύ; Δεν είπαμε οτι είσαι τιμωρία;''
''Συνώνη, μαμά''
''Δεν έχει συγνώμη θα μείνεις στο δωμάτιό σου μέχρι να έρθει ο μπαμπάς. Με ανοιχτή πόρτα για να σε βλέπω. Μόλις τελειώσω τα πιάτα θα έρθω να σου κάνω και παρέα, αλλά μέσα στο δωμάτιό σου και απόψε δεν θα δεις τηλεόραση''
''Εντάτσει''

Μετά από δέκα λεπτά πάω στο δωμάτιο και τον βρίσκω να κλαίει και να φωνάζει ''Θέλω να πάω μάθημα, πάμε μάθημα τώλααα ααα, συνώνη μαμά, θέλω μάθημα τώλαααα ααα ''
''Η δική σου ώρα πέρασε, τώρα η κυρία Ρίτσα έχει άλλο παιδάκι, Θέλεις να κάνουμε μαζί τις ασκησούλες σου;''
''Ναι, ναι''
''Την άλλη φορά θα πας για μάθημα χωρίς αντιρρήσεις;''
''Ναι''
Πρώτη φορά στα τρία χρόνια που κάνει λογοθεραπεία, είχα τόσο πρόθυμο Παναγιώτη!!!
Ωστόσο μέχρι να έρθει ο άντρας μου χίλιες φορές έκανα να τον απαλλάξω από τη τιμωρία και χίλιες φορές έκανα πίσω. Ούτε και η τηλεόραση άνοιξε εκείνο το βράδυ!

Σήμερα, άφησε αδιαμαρτήρητα τις κούνιες και ούτε έκλαψε όταν είδε την αδελφή του να φεύγει με τη θεία τους, ενώ αυτός 'επρεπε να ετοιμαστεί για τη λογοθεραπεία. Το μόνο που είπε ήταν :''Είναι πολύ βαλετόοο;
Σημείωση: Η κα Ρίτσα είναι άριστη θεραπεύτρια και εφευρίσκει χίλιους τρόπους για να τον κάνει να συμμετέχει και οι όλες του αντιρρήσεις είναι μέχρι να μπει. Μετά δεν θέλει να φύγει.
Αλλά πως να το κάνουμε από το παιχνίδι-παιχνίδι και τη λογοθεραπεία με παιχνίδι, προτιμά το παιχνίδι-παιχνίδι με την αδελφή του!