Σάββατο 22 Αυγούστου 2009

Μπροστά πηγαίνει ο αρχηγός...

Έχουμε ένα θεματάκι, που είχε κάνει την πρώτη του εμφάνιση λίγο πριν φύγουμε για τις διακοπές. Ο Παναγιώτης κάθε φορά που έχανε στο παιχνίδι εκνευριζόταν. Αναποδογύριζε το επιτραπέζιο και οτι άλλο βρισκόταν τριγύρω και κλαίγοντας προσπαθούσε να δώσει στη νικήτρια Διονυσία το βραβείο της: ένα ρολόι στον καρπό της ...δια οδόντος. Η μικρή πριγκίπισσα δεν καταλαβαίνει ακόμη καλά το πρώτος/ δεύτερος ή το αρχηγός και ακόλουθος οπότε αν και νικήτρια του παιχνιδιού, λέγαμε οτι νικητής είναι ο Παν. και δεύτερη νικήτρια η Διον.
Στη Ζάκυνθο όμως το πρόβλημα έγινε έντονο, καθημερινό και αξεπέραστο. Τώρα δεν έχει να κάνει με την Διονυσία που μπορούσαμε να την κοροιδέψουμε εύκολα (πλέον ούτε και αυτήν, γιατί καταλαβαίνει πια τις διαφορές), αλλά με τον οχτάχρονο ανιψιό μου, τον Στέφανο. Σε παιχνίδια ρόλων θέλει να είναι ο αρχηγός, ο καπετάνιος, ο στρατηγός κλπ. Το ίδιο και ο Παναγιώτης. Σε παιχνίδια που αναδεικνύουν τον πρώτο ως νικητή, ο Στέφανος δέχεται το αποτέλεσμα του αγώνα, ο Παν., όμως όχι. Δεν μπορεί να δεχτεί την ήττα, θέλει να είναι πρώτος. ''Εγώ 'μαι πώπο'' Κλάμματα και φωνές καθημερινά. Σαν μεγαλύτερος ο Στέφανος έχει περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει και κερδίζει. Και τα δύο αγόρια διεκδικούν το τίτλο του νικητή, του αρχηγού κλπ. Επιμένουν και οι δύο και δεν υποχωρούν ότι και αν τους τάξω. Καταλήγουν σε βρισιές του τύπου είσαι μπέμπης, είσαι μπέ εε μπηης, κλάμματα (από τον Παναγιώτη), και ανταπόδοση...''εσύ είσαι μπέμπης''
Στη μπανιέρα καθώς τα ξεπλένω, έχουμε τα ίδια. Κλάμματα και φωνές μεταξύ Διονυσίας και Παν. για τον ποιον θα βγάλω πρώτα έξω με τη πετσέτα. Η κατάληξη είναι να τα παίρνω και τα δύο αγκαλιά ταυτόχρονα δοκιμάζοντας σοβαρά την μέση μου. Δεν ξέρω αν αυτή η εμμονή στην πρωτιά, είναι χαρακτηριστικό της διαταραχής ή ίδιον της ηλικίας των πεντέμισι χρόνων του, αλλά αν δεν βρεθεί κάποιος τρόπος να περιοριστεί αυτή η εμμονή το σίγουρο είναι οτι θα πάθουν ζημιά τα νεύρα μου και η μέση μου.

Υ. Γ : Οι διακοπές μας, στη Ζάκυνθο, συνεχίζονται.....
Ο Μπαμπάς και τα τέκνα μας καθώς και οι λοιποί πλάγιοι συγγενείς, σήμερα εκδράμουν σε παραπλήσια νησίδα (στο Μαραθονήσι). Εγώ, απολαμβάνω μια πλήρη ησυχία και ηρεμία. Ούτε ο κόκκορας δεν τολμά να με ενοχλήσει!
Θαύμααααα!
Καλή συνέχεια.....

6 σχόλια:

  1. Ε ρε τι τραβάς κι εσύ... Το είδα το έργο από κοντά και σε νιώθω. Κάτι τέτοιες στιγμές λες καλύτερα να ήσουν μακριά από συγγενείς στις διακοπές. Στο θέμα της μπανιέρας, βάλε τους να βγαίνει πρώτος ο καθένας μέρα παρά μέρα. Μία ο ένας και μία ο άλλος. Βάλε τους να θυμούνται αυτοί τη σειρά έτσι ώστε να έχουν έννοια κι εσύ κάνε το διαιτητή αν λαθέψουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. βρε καλωσορισατε πισω στις γειτονιες του εδω!!!
    υπομονη και τι να κανεις...;προσοχη στη μεση εισαι μακρια να τρεχω για ενεσεις...
    φιλια στην πριγκιπισσα και το τσακαλακι!!!

    νεραιδενια φιλακια και σε σενα ιωαννα μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Να είσαι καλά και να περνάς καλά. Από Τρίτη θα μας έχεις ¨παρέα¨, ερχόμαστε Ζάκυνθο για διακοπες. Όσο για το πρώτος - δεύτερος ακόμα και οι πολιτικοί σκοτώνονται για αυτό οπότε μην το ψάχνεις. Καλό υπόλοιπο Κυριακής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ιωάννα μου ,καλή συνέχεια στις διακοπές σας!Ελπίζω με τις φωτιές να μην είχατε προβλήματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κική μου, το έργο με τον ανιψιό μου συνεχίζεται σε πολλά επεισόδια και πολλές πράξεις. Το διαιτητή για την σειρά, δεν χρειάζεται να τον κάνω. Η Διονυσία και ο Παναγιώτης λες και κρατάνε πρακτικά σε κομπιούτερ -δεν τους ξεφεύγει μέρα. Ωστόσο είναι καλή η σκέψη σου να το εφαρμόσω το σύστημα της σειράς και στην μπανιέρα.

    Ναϊάδα μου, τι σημασία έχει που είμαι μακρυά; Φτεράκια δεν έχεις; Αλλά θα προσέχω, σε ευχαριστώ!

    Theogr κηπουρέ, Καλώς ήρθες και σε ευχαριστώ. Ελπίζω να περάσεις καλά στο νησί μου. Οι μέρες είναι ακόμη καλές, χωρίς βροχή. Οι πολιτικοί σκοτώνονται πάνω στη πλάτη μας, αλλά αν το βάρος γίνει αβάσταχτο βάζουμε ένα ''μαύρο στο Μαυρογιαλούρο'' και νετάρουμε. Στα παιδιά τι να βάλω;

    Gasbird Familly, να είστε όλοι καλά. Εμείς οι καμπίσιοι δεν έχουμε πρόβλημα φωτιάς. Τα καταπράσινα βουνά μας όμως....μαυρίσανε. Θλιβερή εικόνα και ντροπή μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμε/η, το είδα το μπλογκ και σε ευχαριστώ για την παραπομπή. Θα το παρακολουθώ. Πράγματι είναι αξιόλογο και το Μαράκι έχει δύναμη και χρειάζεται την υποστήριξη όλων μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή