Ημερολόγια καταστρώματος

Άπό τη πρώτη στιγμή που φτάσαμε στο νησί, η απορία του Στέφανου ήταν πότε θα αρχίσει ο Παναγιώτης να μιλάει κανονικά, πότε θα μεγαλώσει. Χρειάστηκε να κάνω τον διερμηνέα μερικές φορές. Τώρα πλέον ζητώ εγώ από τον Στέφανο να μου μεταφράσει τα λόγια του αγοριού μου. Περνούν πολλές ώρες μαζί, χωρίζουν μόνο για τον ύπνο και αυτό όχι πάντα.

Το πρόβλημα του ''εγώ πρώτος εσύ τελευταίος'' παραμένει. Κάποιο βραδάκι παίζαμε uno (κάρτα μία), αφού προηγουμένως είχα διευκρινίσει οτι πότε θα κερδίζει ο Παναγιώτης, πότε η Διονυσία, πότε ο Στέφανος. Όλα πήγαν καλά. Καμιά διένεξη. Το παιχνίδι τελείωσε με τον Στέφανο πρώτο, τον Παναγιώτη δεύτερο και τη Διονυσία τρίτη και καταϊδρωμένη. Ο Παν. δεν αντέδρασε φάνηκε να το αποδέχτηκε. Αργοτέρα καθώς τα ετοίμαζα για ύπνο μου λέει: ''Μαμάαα, Τέτανο ντύο'' ''Τί δύο ο Στέφανος'' ρωτάω ''Ντύο'' και μου δείχνει δύο δαχτυλάκια του για να συμπληρώσει αριθμώντας με τα δάχτυλα πάντα...'' Εγώ Ντόντη νένα, Τέτανο ντύο ε Γία τία, μαμά ντύο Τέτανο νέναι;'' Ε, τώρα αφού κανένα από τα άλλα παιδιά δεν ήταν μπροστά, του επιβεβαίωσα το αποτέλεσμα που τον ικανοποιούσε. ''Ναι, ο Στέφανος ήρθε δεύτερος'' Κάτι μου έλεγε οτι δεν έκανα σωστά, αλλά πού κουράγιο μες στα μεσάνυχτα για φωνές και κλάματα; Ρώτησε με τόση αγωνία που αν του το χάλαγα σίγουρα θα είχε εφιάλτες στον ύπνο του. Και ποίος θέλει το παιδί του να έχει εφιάλτες;

Το χρυσόψαρό μας, που εδώ και 18 μήνες στις πολυήμερες διακοπές μας ακολουθεί, απεβίωσε. Δεν ξέρω αν ήταν από ζέστη ή από μάτι (δεν πιστεύω στο μάτι, αλλά...πάλι δεν ξέρω ίσως για τα ψαράκια να ισχύει). Του κάναμε βασιλική κηδεία. Το θάψαμε κάτω από τη σκιά της ελιάς. Κάθε φορά που περνούσαμε από εκεί τα παιδιά θυμόντουσαν το ψάρι.

Στο πατρικό δεν είμαστε οι μοναδικοί ένοικοι, υποψιάζομαι οτι κάποια ποντικοοικογένεια συγκατοικεί μαζί μας. Έβαλα κόλλες και πιάστηκαν δύο μέλη της. Δεν θέλω να ξέρω ποιά ήταν η τύχη τους, ανέλαβε ο παππούς, που μη βλέποντας καλά νόμιζε οτι πιάστηκαν σαμιαμίθια (έτσι εξηγείται γιατί έκαναν κατάληψη στο σπίτι). Υπάρχουν κι άλλα, τα ακούω το βράδυ να ροκανίζουν το ξύλο της ντουλάπας. Οι έρευνες άκαρπες.΄Έχω τρία βράδυα να κοιμηθώ. Νοσταλγώ το διαμέρισμά μου στην Αθήνα. Λέω τον πόνο μου στην Αθηνά. Το ίδιο απόγευμα μου φέρνει δύο γατάκια. Ο ασπρόμαυρος Μπαλού και η χαδιάρα Φλώρα. Κατάλευκη και γαλανομάτα. Τα παιδιά έγιναν νονοί και διάλεξαν τα ονόματά τους.

Το προηγούμενο καλοκαίρι κάτω από τη σκιά των δέντρων είχαμε στήσει ένα σχολείο για ζωγραφική, προγραφικές ασκήσεις, ανάγνωση παραμυθιών κλπ. Φέτος η διάθεσή μου δεν είναι και η καλύτερη. Tο safari topi με έχει ρίξει.

Τα αγόρια νοστάλγησαν το σχολείο (απροσδιόριστο για ποιό ακριβώς). Ένα ολόκληρο πρωινό καθάριζαν το χώρο από χόρτα πέτρες και σκουπίδια. Έστησαν τα τραπεζάκια. Αγόρια και Διονυσία κάνουν τις ασκήσεις τους με διάθεση και φυσικά μετά ντύνονται πειρατές και με οδηγό τον χάρτη, ψάχνουν για το θησαυρό που τους έχω κρύψει.

''Ντύνονται πειρατές'' και θυμήθηκα την δυσκολία του Παν. στα ρούχα. Εδώ στο νησί κανένα πρόβλημα. Και τα αθλητικά ρούχα του Ροναλντίνιο φόρεσε για να παίξει μπάλα. Και το μπλουζάκι με τον Wall.e και τα φετινά πέδιλα. (αυτά που αναφέρω όχι να τα φορέσει, ούτε να τα βλέπει δεν ήθελε).

Φαίνεται οτι οι γάτες κάνουν δουλειά. Ούτε ήχος, ούτε ίχνος από την ποντικοοικογένεια.

Ο Παναγιώτης για να μιλήσει στο τηλέφωνο, έπρεπε να βάζω ανοιχτή ακρόαση. Τώρα πλέον, τουλάχιστον με το μπαμπά, μιλάει πρόθυμα και χωρίς. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ζητάει να τον πάρουμε τηλέφωνο γιατί θέλει να του μιλήσει (Συνήθως για να ζητήσει να του φέρει κάτι, π.χ. πατίνι γκορμίτι) και για πρώτη φορά στα χρονικά, σηκώνει το ακουστικό κάθε φορά που μας καλεί κάποιος. Και να τι άκουσα μία πρωϊα που δεν πρόλαβα να σηκώσω το ακουστικό.

''Μαμά, επάπαι''

''....''

''Ναι, τάτο Κόκα''

''...''

''Όχι ''

''...''

''τιιι, νίνε τιά, μαμά μπίμπεμπε ποού τιά''

Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο μπαμπάς του και ο γιός μας τον ενημέρωσε οτι κοιμάμαι, οτι ναι πηγαίνουμε για μπάνιο και μάλιστα με το σκάφος του Κώστα και αυτός (ο Παν.) δεν κολύμπησε γιατί ήταν βαθιά , αλλά η μαμά κολύμπησε πολύ βαθιά.

Πήγαμε μια βόλτα στο χτήμα. Έψαχνα για ένα δεντράκι που είχα φυτέψει, όταν ανάμεσα στα χαμόκλαδα άκουσα ένα φτερούγισμα. Ναι, κάτι φτερωτό είχε μπερδευτεί εκεί μέσα. Ένα μικρό πουλάκι, ένας ατσάραντος, προσπαθούσε να πετάξει. Κοίταξα τριγύρω. Δεν υπήρχε κανένα δέντρο που να έχει φωλιά στα κλαδιά του. Ήταν πληγωμένο στο στήθος. Το πήραμε στο σπίτι και το φροντίσαμε. Τα παιδιά το βάφτισαν Ρόκο. Θα τον κρατήσουμε μέχρι να φύγουμε, αν είναι καλά θα τον ελευθερώσουμε, αν όχι, θα αναλάβει τη φροντίδα του ο Κώστας (ο μπαμπάς του Στέφανου).

Κάθε πρωί ο Ρόκο μας ξυπνάει με τις χαρούμενες τρίλιες του. Μέρα με τη μέρα το ρεπερτόριό του αυξάνει. Το αγαπώ αυτό το πουλάκι είναι η πιο χαρούμενη νότα του πρωϊνού ξυπνήματος. Τα παιδιά του συστήνουν τη Φλώρα. Ο Μπαλού είναι πιο ντροπαλός και κρύβεται πάνω στη κληματαριά.

Η Διονυσία έχει πιάσει φιλίες με ένα μυρμήγκι και κάθε μέρα το βάζει στο μπράτσο της και πάνε βόλτα μαζί. ''Αυτό το μυρμηγκάκι είναι φίλος μου'' λέει. Προς θεού δεν παίρνει κάθε μέρα το ίδιο μυρμήγκι, αλλά αυτή έτσι νομίζει. Λέω να μη της το χαλάσω! Έχει τόση μαγεία και ανιμισμό η σκέψη των παιδιών!

Η συνέχεια των ημερολογίων καταστρώματος στο επόμενο post.