Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009

Ημερολόγια καταστρώματος, ...η συνέχεια

Η εργοθεραπεύτρια μας σύστησε πολύ κολύμπι για να δυναμώσει ο κορμός του Παναγιώτη και πρότεινε να του πάρουμε πατίνι, ώστε να βελτιωθεί η ισορροπία του. Η Διονυσία έχει πατίνι με τρείς ρόδες και ο Παν. δεν τολμά να ανέβει, φοβάται. Ωστόσο ζητά από τον μπαμπά του να του φέρει πατίνι με γκορμίτι, το οποίο όμως, έχει μόνο δύο ρόδες. Εδώ φοβάται να ανέβει στις τρεις πως θα τα καταφέρει με τις δύο; (προβληματισμός του μπαμπά). Επιμένω στο πατίνι γκορμίτι με τις δύο ρόδες. Γκορμίτι θέλει , γκορμίτι θα πάρει. Απίστευτη η χαρά του! Το πήρε και έφυγε! Σιγά- σιγά στην αρχή, για να καταλήξει, τώρα πια, σε αγώνες δρόμου με τον Στέφανο.

Ο παππούς έχει πρόβλημα με τη μέση, κάνει φυσιοθεραπείες, ακολουθεί κάποια φαρμακευτική αγωγή, αλλά αποτέλεσμα δεν βλέπει γιατί δεν κάνει το σημαντικότερο. Δεν ξεκουράζεται. Κάποιο απογευματάκι ετοιμάζεται να πάει στο χτήμα να κόψει τις ντομάτες. Δεν τον αφήνω και αποφασίζω να πάω εγώ με τα παιδιά. Τα μικρά ενθουσιάζονται με την διαδικασία. Επιστρέφουμε στο σπίτι και το καθένα τους κρατάει από ένα τοματάκι. Λίγο αργότερα μιλάνε με το μπαμπά τους στο τηλέφωνο. Τον ενημερώνουν για τη συγκομιδή τους. Και τα δύο φέρνουν το τοματάκι κοντά στο ακουστικό για να το δει ο μπαμπάς. Δεν έχουν ακόμη κατανοήσει οτι ο ομιλών από την άλλη άκρη της γραμμής δεν βλέπει παρά μόνο ακούει.

Όλο το χειμώνα ήθελα να πάω να δω ''Το θαύμα της Άννι Σάλιβαν'' και δεν τα κατάφερα. Μου δόθηκε η ευκαιρία στη Ζάκυνθο και έσπευσα μαζί με τα παιδιά μου. Εντυπωσιάστηκαν! Σε κάθε πράξη, σε κάθε σκηνή που έπεφταν χειροκροτήματα, χειροκροτούσαν και αυτά. Μερικές μέρες αργότερα παρακολουθήσαμε την ''Χιονάτη με τους εφτά ψηλούς νάνους''. Της Διονυσίας της άρεσε, του Παν. όχι. Προτιμούσε να δει ξανά την Έλεν Κέλερ.

Την επομένη αποφασίσαμε να ανεβάσουμε το δικό μας θεατρικό, ''Η Κοκκινοσκουφίτσα και ο κακός ο Λύκος''. Στην διανομή των ρόλων περίμενα γκρίνια. Η γκρίνια υπήρξε πράγματι, αλλά για αντίθετους λόγους από αυτούς που φανταζόμουν. Ο Παν. δεν ήθελε πρωταγωνιστικό ρόλο. Δεν ήθελε να κάνει τον Λύκο, γιατί είναι κακός, δεν ήθελε τον Κυνηγό, γιατί κρατάει όπλο, την Κοκκινοσκουφίτσα ή τη γιαγιά όχι, γιατί της τρώει ο λύκος και φοβάται. Αποφασίσαμε να κάνει τη μαμά της Κοκκινοσκουφίτσας, ο Στέφανος την Κοκκινοσκουφίτσα, η Διονυσία τον Λύκο και η μικρή Διονυσία, η ξαδερφούλα τους, τη γιαγιά και εγώ τον κυνηγό. Ζωγραφίσαμε μία αφισσέτα για να ενημερώσουμε τη γειτονιά για την παράσταση και ορίσαμε τιμή εισιτηρίου 1Ε. Κάναμε πρόβες. Ξεπεράσαμε σχετικά επιτυχώς τη βεντέτα μεταξύ Διονυσίας και Διονυσίας (η μία που έκανε τη γιαγιά, δεν ήθελε να δώσει το κοστούμι στην άλλη που έκανε το λύκο).

Βραδάκι, μπροστά σε κοινό 8-10 ατόμων, δόθηκε η παράσταση. Ο Στέφανος στο ρόλο της Κοκκινοσκουφίτσης, έδωσε ρέστα. Αυτό το παιδί έχει ταλέντο! Ο καυγάς μεταξύ των κοριτσιών δεν αποφεύχθη (αυτά έχει η συνεργασία με ντίβες, τι να κάνουμε). Ευτυχώς το κοινό έδειξε κατανόηση και δεν μας πέταξε λεμονόκουπες. Η παράσταση βιντεοσκοπήθηκε (μπορεί να μας τη ζητήσει κανένα κανάλι, που ξέρεις;) Τα έσοδα από τα εισιτήρια καταναλώθηκαν σε παγωτά.

Στην παραλία που συχνάζουμε με τον παππού, παρατηρώ ένα αγόρι γύρω στα 8 με 10 χρονών που έχει απομονωθεί και παίζει μόνο του μέσα στη θάλασσα, μακριά από τα συνομήληκα μέλη της οικογένειάς του. Δεν θα έδινα σημασία, αλλά το άκουσα να μονολογεί και να διανθίζει τον μονόλογό του με ακατάληπτο και μονότονο μουρμουρητό. Η μητέρα του το φωνάζει, να βγει έξω. Το αγόρι βγαίνει και ζητά να ουρήσει. Η μητέρα του το οδηγεί ξανά πίσω στη θάλασσα. Το αγόρι, σηκώνεται όρθιο, κατεβάζει το μαγιό και ουρεί σε κοινή θέα όλων. Μια ''κεραία'' έχει αρχίσει να ανορθώνεται. Το αγόρι πιθανόν δεν έχει τυπική ανάπτυξη. Θυμάμαι ότι το προηγούμενο καλοκαίρι, σε ανάλογη περίπτωση το ίδιο έκανε και ο Παναγιώτης. Φέτος όμως όχι! Μόλις εχθές, καθώς ήμασταν στο Μαραθονήσι, ο Παναγιώτης βγήκε από τη θάλασσα ζητώντας να κάνει τσίσα. Του έδειξα ένα σημείο που δεν ήταν ορατό από τους υπόλοιπους λουόμενους παρά μόνο από τη δική μας παρέα. Προτίμησε να πάει πίσω από ένα βράχο που δεν τον έβλεπε κανείς. ''Πάω τσει, μη πέπει ένα πάπωπο'' (πάω εκεί να μη με βλέπει ένας άνθρωπος). Χάρηκα που άρχισε να καταλαβαίνει κάποιες από τις κοινωνικές συμβάσεις και να τις λαμβάνει υπόψη.

Ο Ρόκος, ο μικρός ατσάραντος, σήμερα μας εντυπωσίασε με το πλούσιο ρεπερτοριό του, όλη μέρα έδινε ρεσιτάλ. Η Φλώρα παίζει με τα παιδιά. Της πετάνε καπάκια μπουκαλιών και μπαλάκια. Τρελαίνεται να τα κυνηγάει. Ο Μπαλού, φοβητσιάρης και άγριος, είναι κρυμμένος όλη μέρα κάτω από τον καναπέ ή πάνω στην κληματαριά.

Τα μεσημέρια, λίγο πριν φύγουμε για τη θάλασσα, τα παιδιά είναι κουρασμένα, βαριούνται τα παιχνίδια, το dvd και μη θέλοντας να κοιμηθούν αρχίζουν να τσακώνονται και να γκρινιάζουν. Προσπαθώ να τους κεντρίσω το ενδιαφέρον δείχνοντάς τους κάποια από τα παιχνίδια που παίζαμε εμείς παιδιά. Πεντόβολα, τριόδα, κουτσό (γκιούστρο το λέγαμε), και άλλα. Ο Στέφανος ενθουσιάζεται. Ειδικά με τα κινητικά παιχνίδια. Τα δικά μου, στα κινητικά δεν τα καταφέρνουν. Πρέπει να σκεφτώ ένα παιχνίδι κοινού ενδιαφέροντος. Τους δείχνω το ''στρατιωτάκια, ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα''
Bingo! Tα ''στρατιωτάκια'' έγινε το αγαπημένο τους. Όπου βρεθούν, μα στη θάλασσα, μα στο αυτοκίνητο, μα οπουδήποτε, παίζουν στρατιωτάκια. Τα πιο αστεία συμπλέγματα, οι πιο αστείες γκριμάτσες. Γελάμε όλοι. Ο Παναγιώτης αντί του ''στρατιωτάκια, ακούνητα, ...κλπ'' λέει ''πίτσα, πίτσα, πίτσα''

Απόγευμα στη θάλασσα, ο Παν. θέλει τσίσα. Ο Στέφανος του λέει οτι μπορεί να κάνει μέσα στη θάλασσα. Ο Παν. μένει μέσα στο νερό και κάνει τσίσα, αφού προηγουμένως έβγαλε από το πλάι τη ''τσουτσού'' του για να μη λερώσει το μαγιό με κατρουλιό; για να μη βρέξει το ήδη βρεγμένο; Άγνωστο. Τις προάλλες βιάστηκα να χαρώ, αλλά τουλάχιστον προσέχει να μην είναι σε κοινή θέα.

Τα παιδιά παίζουν κρυφτό. Τα φυλάει ο Στέφανος. Ο Παν. στη κρυψώνα του έχει ξεραθεί στο γέλιο. Ο Στ. τον βρίσκει. Αναρωτιέται δυνατά που να είναι η Διονυσία... και η Διονυσία από την κρυψώνα της... ''Εγιώ είμαι''

Σήμερα το πρωί δεν άκουσα τον Ρόκο. Κοιτάζω στο κλουβί. Ο Ρόκο έχει κοκαλώσει. Μα γιατί; Χθες το βράδυ ήταν μια χαρά. Νερό, φαγητό, είχε.
''Δεν είχε φαγητό'' λέει η Βάσω, αυτό που έβλεπα εγώ στην ταϊστρα, ήταν μόνο οι φλοιοί των σπόρων και όχι ο καρπός.
Νοιώθω απαίσια. Χάλια. Δεν πρόκειται να ξαναασχοληθώ με ζωάκια.

Τον θάψαμε με τιμές, δίπλα στο χρυσόψαρο. Τα παιδιά αναρωτιούνται αν ο Ρόκο και το Χρυσόψαρο γίνουν λουλούδια.
Ναί, τους απάντησα και δεν τους είπα ψέμματα!

Στο επόμενο post η συνέχεια...

4 σχόλια:

  1. Theogr κηπουρέ, πολύ ωραίο παιχνιδάκι, σε ευχαριστώ πολύ. Άμα τη επιστροφή μας θα ασχοληθώ κάποιες ωρίτσες με αυτό. (Εδώ στο νησί, δεν έχω σύνδεση. Χρησιμοποιώ κάρτα. Και το όλο σύστημα είναι ποοοοολύ αργό. Μέχρι να κατέβει ή σελίδα, εγώ έχω βάλει παδέλα στη φωτία και έχω γιοματίσει κιόλας. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ιωάννα και σε σας καλή σχολική χρονιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ωραία και η συνέχεια! Κρίμα για το πουλάκι. Κι εγλω στενοχωριέμαι και δεν τα θέλω γι΄αυτό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή