Η Διονυσία ανακαλύπτει τι κρύβεται πίσω από τη μάσκα του μάγου του Οζ

Η Διονυσία, 22 μήνες μικρότερη από τον αδερφό της, και σχεδόν 4 ετών, σήμερα, μεγάλωσε ακούγοντάς μας να λέμε συνεχώς ''κοίτα Παναγιώτη, ένας γερανός'' ''κοίτα Παναγιώτη, μία βάρκα'' ή ο Παναγ. ζωγράφισε, ο Παναγ. είπε αυτό, ο Παναγ. έδωσε φιλί. Ο Παναγιώτης , ο Παναγιώτης, ο Παναγιώτης. Ο Παναγιώτης, σιγά σιγά, έγινε ''ο σημαντικός άλλος'' στα μάτια της. Άθελά μας! Άρχισε να τον μιμείται σε όλα! Έβηχε ο Παναγ. θα έβηχε και η Διονυσία! Σκόνταφτε ο Παναγ. θα σκόνταφτε και αυτή. Δεν προχωρούσε στην ομιλία ο Παναγ. δεν μίλαγε ούτε και αυτή. Παθητικά δεχόταν τις δαγκωνιές του, κλαίγοντας μόνο και χωρίς να προσπαθεί να ανταποδώσει. Την έβλεπα να προσπαθεί να πνίξει το θυμό και την απόγνωσή της. Ο Παναγιώτης ήταν το ιερό τέρας, το τοτέμ της.

Κάποια φορά κατάφερε και άπλωσε το χεράκι της πάνω του και δειλά, τον χτύπησε. Ο Παναγιώτης έχοντας ξεπεράσει πλέον, το άγχος που του δημιουργούσε η αδυναμία του να επικοινωνήσει τις ανάγκες του, είχε σταματήσει το δάγκωμα και αντιμετώπισε το χτύπημα της μικρής, γελώντας συγκαταβατικά. Από τότε, κάθε φορά που θα τύχει να μαλώσουν η Διονυσία θα τον χτυπήσει με λύσα. Ο Παναγιώτης αρκείται με το να γελάσει, πράγμα που την εξαγριώνει.

Στα τριάμισυ, άρχισε να ξαναβρέχεται και τη νύχτα και κατά τη διάρκεια της μέρας. Παιδίατρος, αναπτυξιολόγος και ψυχολόγος, μας λένε το ίδιο πράγμα: Θέλει να μας τραβήξει τη προσοχή, νοιώθει παραμελημένη. Πρόταση: Να της αφιερώνουμε αποκλειστικά δικό της χρόνο, να είναι μόνη της πότε με τον ένα γονιό πότε με τον άλλο και τότε να κάνουμε πράγματα που της αρέσουν. Επιπλέον τα δύο παιδιά να πηγαίνουν σε διαφορετικά σχολεία.

Πέρυσι, δεν ήταν εύκολο να ακολουθήσουμε κατά γράμμα τις ιατρικές εντολές. Φέτος, όμως, εκ των πραγμάτων, πάνε σε διαφορετικά σχολεία, έχουν διαφορετικές μέρες λογοθεραπεία, και πάρα πολύ συχνά τα μοιραζόμαστε ο μπαμπάς και εγώ εναλλάξ το κάθε παιδί.




Η Διονυσία, έχει μια παρεούλα 3-4 παιδιών για φίλους της ( η ίδια από την προηγούμενη χρονιά) και έχουν αρχίσει με τη σειρά να την καλούν στα πάρτι γεννεθλίων τους.

Δυστυχώς, ο μπαμπάς είναι πολυάσχολος και αναγκαστικά παίρνω μαζί και τα δύο παιδιά.


1ο πάρτυ
Η Διονυσία φωνάζει και ωρύεται προς τους φίλους της "Δεν είναι μωροοό, είναι μεγάλος, ο αδερφός μου δεν είναι μωροοοό, είπααα''

2ο πάρτυ
Ο Παναγιώτης βάζει τα κλάμματα και έρχεται μαζί με την Διονυσία να με βρει. Κάποιο παιδάκι έκλεινε το φως στο δωμάτιο που έπαιζαν και αυτός τρόμαζε.

Την επόμενη μέρα καθώς πηγαίνω την πριγκίπισσα για λογοθεραπεία:
''Μαμά, ο Παναγιώτης δεν είναι φίλος μου, δεν θέλω να παίζω μαζί του''
΄'Μπα; Και γιατί; Μαλώσατε;''
''Ο Παναγιώτης είναι μωρό, εγώ είμαι πιο μεγάλη''


Ναι, η Διονυσία έριξε μια γρήγορη ματιά, πίσω από το προσωπείο του μάγου του Οζ και είδε ένα μωρό, της το είχαν ψυθυρίσει άλλωστε και οι φίλοι της.

Προσπαθεί να διαχωρίσει τον εαυτό της από εκείνον τον ''σημαντικό άλλο'', που είναι ''μωρό'' και να απομακρυνθεί....



Δεν τα καταφέρνει όμως.



Τρελένεται να παίζει μαζί του!


Τον αγαπάει!

Εμπρός, λοιπόν: Γελοιοποιήστε τον!

Εκεί που όλα πάνε καλά και ετοιμάζεσαι να πάρεις μία ανάσα ανακούφισης, έρχεται ο διάολος και απειλεί να σου τινάξει ότι κατάφερες με πολύ κόπο να σταθεροποιήσεις και να κατακτήσεις, να στο τινάξει στον αέρα. Στην περίπτωσή μας, ο διάολος είναι ένα πανέμορφο κοριτσάκι, συμμαθήτρια του Παναγιώτη και είναι το μόνο παιδάκι που τον γνώριζε από το προηγούμενο σχολείο (εννοείται και για την ιδιαιτερότητά του στην ομιλία). Κάποιο μεσημέρι, η δασκάλα του μου είπε οτι μάλωσε με την Μπιοντέτα (ας της δώσουμε το όνομα που προτίμησε και ο Ζ. Καζότ), και ούτε ο ένας ούτε η άλλη, θέλησαν να μιλήσουν για το συμβάν.

Στην προηγούμενη ανάρτηση ανέφερα οτι κάποιοι συμμαθητές του τον κοροϊιδεύουν και γελάνε μαζί του για τον τρόπο που μιλάει. Στο σπίτι, αρχίζω την γύρω-γύρω ανάκριση. Δεν τον ρωτώ απευθείας αν τον κοροϊδεύουν τα παιδιά, αυτό θα τον έκανε να νοιώσει άσχημα, νομίζω. Αλλά: ''Παναγιώτη, η τάδε είναι καλό κορίτσι; ο τάδε είναι καλό αγόρι;'' Οι απαντήσεις του μικρού είναι:''λίλο'' λίγο, ή ''ντε ντέω'', για την περίπτωση που δεν έχει σχέσεις με το προαναφερθέν παιδάκι και ''πάα λυ λαλό'', πάρα πολύ καλό για όσα παιδάκια, είναι φίλοι του.

''Η Μπιοντέτα, είναι καλό κορίτσι;''

''Λίλο λαλό''. Δεν έδωσα, όμως ιδιαίτερη σημασία. Σκέφτηκα, οτι επειδή μάλωσαν, δεν τη βλέπει πολύ θετικά.

Χθες, σύσσωμη η τάξη βρέθηκε σε ένα πάρτι γεννεθλίων. Δίπλα του η Μπιοντέτα με άλλες δύο μικρές. Η μία μιλάει στο αυτί της άλλης και χαχανίζουν. Χωρίς να ξέρει το λόγο γελάει και ο Παναγιώτης και τους λέει κάτι σαν ''΄ναι ντίο, χαχαχα'' (Είναι αστείο) Με το που τον ακούν ξαναρχίζουν τα χάχανα και τα μυστικά και πάλι χάχανα. Είμαι μπροστά τους μαζί με τη μαμά της και μια άλλη κυρία και πλέον ακούγονται καθαρά: ''Πες του να πει, ήλιος" η Μπιοντέτα στην άλλη πιτσιρίκα ''Όχι, εσύ πες του''. "Πες του να πει δέντρο'' η τρίτη. Είμαι σίγουρη οτι και οι άλλες μαμάδες άκουσαν τα χάχανα και τη στιχομυθία τους, αλλά καμιά δεν λέει τίποτα! Βουβαμάρα! Νοιώθω να βυθίζομαι στο κενό που λίγο-λίγο ανοίγει κάτω από τα πόδια μου. Προσπαθώ να αντιδράσω και να πω στις μικρές οτι δεν είναι σωστό αυτό που κάνουν. Βλέπω όμως, τον Παναγιώτη να γελάει, θέλοντας να γίνει αποδεκτός από αυτές που γελούν εις βάρος του. Πως να πω, οτι δεν πρέπει να τον κοροϊδεύουν. Αυτός δεν το έχει καταλάβει και αντίθετα προσπαθεί να χωθεί στο πηγαδάκι τους για να ακούσει το αστείο που λένε μυστικά.

''Κορίτσια; τι θέλετε να σας πει ο Παναγιώτης''; τον έδωσα βορά στις διαθέσεις τους.

''Να πεί, ήλιος'' η Μπιοντέτα

''Παναγιώτη, πες ή-λι-ος'', εγώ συλλαβίζοντας τη λέξη

''Η-λι-ος'', ο Παναγιώτης, πεντακάθαρα.

''Α, το είπε σωστά'' η Μπιοντέτα, μισοαπογοητευμένη

''Να πει, φράουλα'' το άλλο κοριτσάκι

''Α, αυτή είναι δύσκολη λέξη, έχει μέσα ρ'' εγώ, προσπαθώντας να κατευθύνω το παιχνίδι τους

''Να πει, δέντρο'' το τρίτο κοριτσάκι

''Και αυτή πολύ δύσκολη λέξη, έχει και αυτή ρ''.

Το παιχνίδι σταμάτησε να τους είναι ενδιαφέρον, δεν είχε γέλιο....

Η μία μαμά γύρισε τότε και μάλωσε την κόρη της και της ζήτησε να μη κοροϊδεύει (να η λέξη που δεν ήθελα να ειπωθεί μπροστά του να απειλεί την ηρεμία του και την ισορροπία του) τον Παναγιώτη, αλλά να προσπαθεί να τον βοηθήσει. Η μαμά της Μπιοντέτας ...βουβαμάρα. Σε κείνη τη φάση ίσως να ήταν το καλύτερο (από το να ακούσει ο Παν, οτι τόση ώρα τον κορόίδευαν). Ωστόσο, θέλω να ελπίζω οτι στο σπίτι θα προσπαθούσε να μάθει στη μικρή καλύτερους τρόπους, διαφορετικά αν η κοροϊδία συνεχιστεί, θα το πάρει χαμπάρι ο Παν. και θα σταματήσει να προσπαθεί και οτι μέχρι τώρα έχει καταφέρει με τόσο αγώνα (από τη μεριά του, κυρίως), θα καταρρεύσει.

Σήμερα, εξακολουθώ να νοιώθω χάλια. Ένα σφίξιμο στο στομάχι, μια θηλιά στο λαιμό που απειλέι να με πνίξει. Ένα κενό κάτω από τα πόδια μου. Νοιώθω απαίσια που δεν θύμωσα, που δεν εξαγριώθηκα και τις άφησα να τον κοροϊδεύουν μπροστά στα μάτια μου. Το παιδί μου! Τον ήλιο μου! Το κοροϊδεύουν. Εγώ, η μάνα του, δεν έγινα λέαινα ως όφειλα. Δεν τον προστάτεψα. Τον άφησα στη διάθεσή τους, να τα βγάλει πέρα μόνος του. Και αυτός γέλαγε...

Ο ήρωάς μου!

Τι να τραβάει στο σχολείο;

Ο ήρωάς μου!