Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

Να μη το ξεχνάω.

Ο Παναγιώτης είναι λιγόφαγος και υπερβολικά επιλεκτικός. Το πρόβλημα είναι αισθητηριακό ( μας είπαν για γευστική αμυντικότητα), αλλά εχτός από τις υφές πρέπει να παίζει και θέμα με τη μυρωδιά και με το χρώμα. Τελευταία σαν να ξύπνησε η ναρκωμένη του όσφρηση. Ολα του βρωμάνε μέχρι αηδίας και αν δεν τραβήξω εγκαίρως από μπροστά του το βδέληγμα, που λέγεται φαγητό, θα κάνει εμετό. Πρόσεξα οτι προτιμά τις τροφές που έχουν λευκό ή υποκίτρινο χρώμα με εξαίρεση τα σοκολατοειδή που κυριολεκτικά τα καταβροχθίζει εν ριπή οφθαλμού. Και επειδή όλη μέρα μπορεί να είναι με ένα γάλα και λίγο ψωμάκι, μόλις βρει τις γαλακτοφέτες στο ψυγείο θα φάει μέχρι σκασμού. Του υπενθυμίζω συνεχώς οτι δεν πρέπει να τρώμε πολλά γλυκά και οτι θα χαλάσουν τα δόντια του αλλά η πείνα και η βουλιμία του υπερισχύουν.

Μια ωραία μέρα επισκέφθηκε το νηπιαγωγείο η οδοντογιατρός. Εξέτασε όλα τα παιδάκια και τους μίλησε για την σημασία της υγιεινής του στόματος και για τη ζημιά που κάνουν τα γλυκά στα δοντάκια τους. Για να το εμπεδώσουν καλύτερα έφτιαξαν σε χαρτόνι ένα γερό δόντι και σε άλλο χαρτόνι ένα χαλασμένο με ευδιάκριτες μαύρες περιοχές. Ο Παναγιώτης μου έδειξε τα δόντια, μου εξήγησε τι είναι το καθένα και μου δήλωσε οτι δεν πρέπει να φάει άλλα γλυκά. Την επόμενη στιγμή κρατούσε μια γαλακτοφέτα και έκλαιγε με μαύρο δάκρυ.
''Τι έχεις; γιατί κλαις;''
''Θέλω να φάω τη γαλακτοφέτα''
''Ε, και γιατί δεν τη τρως;''
''Δεν πρέπει, η γιατρός είπε όχι γλυκά''
''Ένα γλυκό δεν πειράζει, τα πολλά πειράζουν''
''Όχι, είπε όχι''
Προσπαθώ να του εξηγήσω οτι αν πλύνει μετά τα δόντια του δεν πειράζει να φάει ένα. Μάταια. Κλάμα, κλάμα..., τελικά δεν έφαγε την γαλακτοφέτα. Τις επόμενες μέρες ενέδωσε στον πειρασμό και την πείνα αλλά έχει μείνει σταθερά στη μία μόνο και όντως μετά πλένει τα δόντια του.
Το μάθημα που πήρα από το παραπάνω είναι : του αυτιστικού την πόρτα, μη τη χτυπάς, αλλά ζωγράφισε στη πόρτα.
Τόσο καιρό του έλεγα να μη τρώει γλυκά και δεν με άκουγε. Είδε μια ζωγραφιά ενός χαλασμένου δοντιού και αμέσως έλαβε το μήνυμα. Να μη ξεχνάω λοιπόν οτι με εικόνες και με οποιοδήποτε άλλο οπτικό υλικό,και χωρίς περιττούς εκνευρισμούς, ο μικρός μου γίνεται πιο συνεργάσιμος.

Υ.Γ.1 Στις 10 Φεβρουαρίου ημέρα Τετάρτη και ώρα 5.00 μ.μ. στο Allou Fun Park, το περιοδικό Special Life κάνει πάρτυ για τα ει-δικά μας παιδιά και θα είμαι εκεί. (Καλά να είμαστε μόνο, γιατί κάτι ξαφνικοί πυρετοί των παιδιών μας βγάζουν εκτός προγράμματος) Για λεπτομέρειες διαβάστε στο μπλογκ της Μαρίας Τζέμη

Υ. Γ.2 Νομίζω οτι η Μαρία έχει κάνει καλή δουλειά. Βρήκε χορηγούς και χορηγούς επικοινωνίας και γενικά ακολουθεί μαρκετινίστικες στρατηγικές για την επικοινωνία του αυτισμού. Αυτό, δηλαδή, που θα έπρεπε να κάνουν οι σύλλογοι, η Μαρία το κάνει μόνη της και μπράβο της.

Υ.Γ.3 Λοιπόν, πάμε στο Allou;

3 σχόλια:

  1. Αν το καλοσκεφτείς οι εικόνες σε όλους μας λειτουργούν πιο άμεσα - συνειδητά κι υποσυνείδητα

    Μου θύμισες ότι τελικά πάντα υπάρχει ο τρόπος για να επικοινωνήσουμε. Μόνο που δεν είναι πάντα ο ίδιος. Είναι φορές που πρέπει να αφήνουμε και τη διαίσθηση να μας οδηγεί...

    Καλό σου απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μια εικόνα χιλιες λέξεις δε λένε; Πήγατε στο πάρτυ; Περάσατε καλά; Και του χρόνου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μια φορά κι ένα τρελό....ναι, ευτυχώς, πάντα υπάρχει ο τρόπος. Η εγρήγορση είναι αυτή που ...αδρανεί. Καλό απόγευμα και σε σένα!

    Κική, Μια εικόνα χίλιες λέξεις, καλά το λες. Στο πάρτυ περάσαμε πολύ καλά. Καλή Σαρακοστή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή