Έχει;

''Βλε μαμά, δεν έπεπε να κατεβούμε εδώ''
''Έχεις δίκιο, έπρεπε να κατεβούμε σε κείνη τη στάση. Έκανα ένα μικρό λάθος''
''Κανένα λάθο, τάσαμε γήγοα.''
''Οπότε, δεν υπάρχει πρόβλημα!''
''Τι είπε;''
''Οτι δεν υπάρχει πρόβλημα'' Ο Παναγιώτης στέκεται μπροστά μου, απλώνει το χέρι και τραβώντας το πηγούνι μου με υποχρεώνει να τον κοιτάξω. Στα μάτια του διακρίνω αγωνία...
''Εγώ μαμά, έχω ...βόβημα;''
Γιατί ρωτάς; Σου είπε κανείς οτι έχεις ...πρόβλημα;''
''ο Μ. ο Γ., μου είπε έχω βόβημα''
''Και τι πρόβλημα σου είπε οτι έχεις;''
''Δεν λέω σωτά λέτσεις. Λέει, λέω όλε λάθο. Έχω βόβημα, μαμά;''
''Άκου Παναγιώτη μου, έχεις ένα μικρό ...προβληματάκι. Μερικές λέξεις δεν τις λες σωστά και για αυτό κάνουμε λογοθεραπεία, για να τις μάθουμε σωστά. Το ίδιο κάνουν και άλλα παιδάκια από τη τάξη σου όπως ο Σ.και η Φ. και είναι μια χαρά παιδάκια. Πες στον φίλο σου να μην ανησυχεί. Το προβληματάκι σου με τις λέξεις είναι μικρό και διορθώνεται. Άσχημα είναι τα προβλήματα που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να τα λύσεις ή να τα διορθώσεις.''


Με σόκαρε το γεγονός οτι δεν εχει επίγνωση του πόσο λάθος λέει τις λέξεις. Είχα την εντύπωση οτι στο σχολείο παρέμενε σιωπηλός για να μη τον κοροϊδέψουν τα άλλα παιδιά ή ότι ήθελε να μιλήσω εγώ αντί αυτού επειδή ήξερε οτι δεν είναι κατανοητός. Και δεν μπορώ να χωνέψω ότι είχα τόσο λάθος εντύπωση (γνωρίζω, που να πάρει, το παιδί μου και γνωρίζω πολύ καλά οτι με οικεία πρόσωπα είναι λαλίστατος -σε παναγιωτιδικά πάντα). Δεν μπορεί να έχω πέσει τόσο πολύ έξω. Σίγουρα έχει επίγνωση οτι δεν μιλάει σωστά. Τότε....;
Δεν αποκλείεται η ερώτησή του να αποσκοπούσε σε διερεύνηση του θέματος και της άποψής μου ''νομίζεις μαμά, οτι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πρόβλημα, η αδυναμία κάποιου να μιλήσει καθαρά; και πόσο μεγάλο πρόβλημα; Ποιά είναι η άποψή σου;''
Λέμε τώρα!!!

Χαμένοι στη μετάφραση

Στο πάρκο ο φίλος του έχει φέρει το ποδήλατό του. Ο Παναγιώτης δείχνει τη ρόδα του ποδηλάτου και κάτι προσπαθεί να του πει. Δεν καταλαβαίνω τι λέει, ούτε και ο φίλος του καταλαβαίνει. Μετά από κάνα δυό άκαρπες προσπάθειες ο Γ., ο φίλος του, απομακρύνεται. Ο μικρός μου τον φωνάζει και τον κυνηγά. Δεν τον προλαβαίνει και βάζει τα κλάμματα. Τρέχω δίπλα του, δεν καταλαβαίνω τι μου λέει, είναι έτοιμος να εκραγεί και να αρχίσει να φτύνει. Ξαναπροσπαθώ μιλώντας του ήρεμα και ζητώντας του να ηρεμήσει για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε. Μέσες άκρες καταλαβαίνω ότι ήθελε να πει κάτι στον Γ. για το ποδήλατο που και ο ίδιος έχει. Προσπαθώ να διευκρινίσω τι. Ξανά ερωτήσεις. Μήπως ότι είναι μπλε; Όχι, για τη ρόδα. ''Α, το δικό σου έχει μεγαλύτερες ρόδες;'' Όχι, για τη ρόδα. Και βάζει πάλι τα κλάμματα. Συγκεντρώνομαι. Σκέφτομαι τα δεδομένα και δοκιμάζω να αυτοσχεδιάσω ή να κερδίσω χρόνο. ''Γ. ο Παναγιώτης΄..., έχει και αυτός ένα μπλε ποδήλατο με μεγαλύτερες ρόδες... ΄τον βλέπω να κουνάει καταφατικά το κεφάλι του και το άλλο παιδάκι να είναι σε αμηχανία. Δεν μου αρέσει τα παιδάκια να κομπάζουν για τα παιχνίδια τους- ναι, αλλά το δικό μου είναι καλύτερο από το δικό σου κλπ- και νοιώθω άσχημα που κάνω ακριβώς αυτό. Για να αφαιρέσω λίγο από το λούστρο βιάζομαι να συμπληρώσω ...'' όμως δεν το φέραμε γιατί είναι σπασμένο το λάστιχο της πίσω ρόδας''. ''Ναι, ναιαιαιαί'' κλαίγοντας ο δικός μου και δείχνει προς το παγκάκι όπου καθόμουν πριν μαζί με τη μαμά του Γ. ''Αυτό ήθελες να πεις; Ότι έχει χαλάσει το λάστιχο της ρόδας σου;'' Νεύει ναι, και μου ξαναδείχνει το παγκάκι. Κλαίει πάλι. Για να μη πολυλογώ, με καταιγισμό ερωτήσεων κατάλαβα οτι ήθελε να πάμε μαζί με τον Γ. και το ποδήλατό του, στο παγκάκι που ήταν η μαμά του και να μιλήσω εγώ για το σπασμένο λάστιχο της ρόδας. Η επιθυμία του εκπληρώνεται κατά πως ήθελε ...και επιτέλους βρίσκει το κέφι του, σαν να μην έκλαψε ποτέ. Γελά και τρέχει μαζί με τον Γ. Ένα ουφ ανακούφισης από μένα και την Μ. (η άλλη μαμά). Και οι δυο γνωρίζουμε οτι όλο αυτό έγινε επειδή δεν έχει ευχέρεια στο λόγο. Όμως στην άκρη του μυαλού μου ένας μικρός δαίμονας επιμένει να με σουβλίζει: ''Και η εμμονή με το παγκάκι; Αφού το άκουσε εκεί κάτω ο Γ., γιατί έπρεπε να ξαναειπωθεί εκεί από όπου ξεκίνησε το σκηνικό; Γιατί έπρεπε να ξανάρθετε στο παγκάκι; Αυτισμός, αυτισμός...''

Το απογευματάκι ξαναεπεξεργάζομαι το περιστατικό και για να ξορκίσω τον δαίμονά μου αποφασίζω να δώσω ελαφρυντικά: α) στο παγκάκι ήταν η μαμά του Γ. και θέλαμε να το ακούσει και αυτή!
β)Ανάμεσα από τα αναφιλητά του και από τις μέσες άκρες που έπιασα αυτό που μου έλεγε ήταν: ''Να βρε μαμά, ήθελα να πω στον Γ. οτι το δικό μου ποδήλατο έχει σπασμένο το λάστιχο της πίσω ρόδας και δεν με καταλάβαινε και επειδή ούτε και εσύ θα με καταλάβαινες, τον κάλεσα μαζί με το ποδηλατό του, κοντά στο παγκάκι που καθόσασταν με τη μαμά του, για να σου δείξω τη ρόδα και να καταλάβεις τι ήθελα να του πω και να το πεις εσύ. Μου άρεσε που θα το άκουγε και η κα Μ. μπορεί να είχε μια καλή ιδέα για το πως να το φτιάξουμε. Όλα αυτά ήθελα να σου πω μαμά μου, αλλά ήταν πολύ δύσκολο για μένα, μετά έβαλα τα κλάμματα και έγινε ακόμη δυσκολότερο. Όμως πάμε κοντά στην κα Μ. να δούμε τι έχει να πει και αυτή;''

Αυτή η μετάφραση είναι αρκετά καλή και θα την κρατήσω. Άλλωστε, αφού, όπως λένε, η πιστή μετάφραση δεν είναι ...καλή και η καλή μετάφραση δεν είναι ...πιστή, τι σημασία έχει;

Στόματα ερμητικά κλειστά

''Έλα Παναγιώτη, άνοιξε το στόμα σου...''
''Μμμμμμ'' και το στόμα ...ερμητικά κλειστό
''Θα κλείσω την τηλεόραση...'' η απειλή μου. Το στόμα του ανοίγει διάπλατα!
Χμ, έπιασε! Τώρα θα σε φτιάξω μάγκα μου...

Τις επόμενες μέρες η απειλή για κλείσιμο της τηλεόρασης έχει αποτελέσματα ακόμα και αν δεν τη παρακολουθεί κανείς.

Ώσπου κάποιο απόγευμα που προσπαθώ να τον κάνω να φάει το γιαούρτι του...
''Μμμμμ"
''Θα κλείσω την τηλεόραση'' για πολλοστή φορά καταφεύγω στην γνωστή απειλή, και ενώ ετοιμάζομαι να του δώσω το κουτάλι ...μένω άγαλμα.
Ο Παναγιώτης με παραμερίζει και κλείνει μόνος του την τηλεόραση
''Ναι, να τη κλείσουμε''
Μέχρι εδώ ήτανε...την έχασα τη μάχη. Οι πονηριές μου και οι απειλές μου δεν περνάνε πια στον γιόκα μου.

Στον γιόκα μου μπορεί να μη περνάνε αλλά η Διονυσία είναι απονήρευτη τουλάχιστον σε αυτήν έχουν αποτέλεσμα. Για να είμαι πιο ακριβής, είχαν αποτέλεσμα μέχρι εκείνο το απόγευμα που προσπαθούσα να την ταϊσω και η μικρούλα μου ήταν τόσο απορροφημένη από αυτό που παρακολουθούσε που δεν έλεγε ούτε να λοξοκοιτάξει
''Αααα, θα κλείσω τη ρημαδοτηλεόραση'' Τίποτα! Καμιά αντίδραση. Σαν να μίλαγα σε κουφό παιδί.
"Θα τη κλείσωωω'' Πάλι το τίποτα του τίποτα!
''Α, μα που είναι αυτό το τηλεχειριστήριο, να τη κλείσω;'' το τηλεκοντρόλ είναι πολύ μακριά μου και πρέπει να σηκωθώ. Δίπλα μου όμως είναι το ασύρματο τηλέφωνο και καθώς σε σχήμα και χρώμα μοιάζει, το αρπάζω και τείνοντας το επιδεικτικά προς τη συσκευή...
''Α, το βρήκα, τώρα θα τη κλείσω'' και... ω! του θαύματος ! ...στρέφει το κεφαλάκι της και της δίνω μια κουταλιά. Κάθε φορά που δεν το έστρεφε, τέντωνα το χέρι κρατώντας το ασύρματο για να τη κλείσω. Έφαγε πέντε με έξι κουταλίτσες, ώσπου ακούστηκε η φωνή του έτερου Καππαδόκη...και με πάγωσε
''Βλε μαμμά, είσαι χατζούλα; Ατό ειναι το τηνένωνο''
Αυτό ήτανε, έχασα και σε αυτό το μέτωπο.

Από καιρό έχω σταματήσει να προσπαθώ να πείσω τον Παναγιώτη να φάει... με τη Διονυσία το παλεύω ακόμη...ή έτσι νομίζω γιατί χθες το μεσημέρι προσπαθώντας να τη πείσω να φάει λίγο κοτόπουλο...
''Έλα, φάε και θα γίνεις μεγάλη και ψιλή σαν τη Δήμητρα''
''Δεν θέλω,δεν γουγουλίζει η κοιλιά μου''
''Τότε θα το φάει η ξαδερφούλα σου και θα γίνει αυτή πιο μεγάλη και πιο ψιλή''
''Ναι''
Τι ναι;''
''Θέλω να το φάει η ξαδερφούλα μου και να γίνει αυτή πιο μεγάλη''

Τελικά στο σπίτι μας κανένας δεν τρώει αυτά που ετοιμάζω, παρά μόνο...εγώ!
Τώρα, ή όλοι (πατήρ και τέκνα) έχουν anorexia nervosa ή η μαγειρική μου είναι χάλια.


Υ.Γ. Αρκετά εγκαίρως, οφείλω να πω, έφθασε η επιστολή από την ΕΕΠΑΑ όπου μας καλεί στην εκδήλωση που πραγματοποιεί αύριο Σάββατο 17 Απριλίου 2010 και ώρα 9.30 το πρωί με στόχο την ανάδειξη των ζητημάτων γύρω από τον αυτισμό στη χώρα μας.
Η εκδήλωση θα λάβει χώρα στην αίθουσα εκδηλώσεων του κτιρίου της Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία (Ε.Σ.Α.μεΑ., υπό την αιγίδα της οποίας πραγματοποιείται), Ελευθερίου Βενιζέλου 236 Ηλιούπολη

το πρόγραμμα περιλαμβάνει Μήνυμα Γεν. Γραμματέα ΟΗΕ, ομιλία προέδρου ΕΕΠΑΑ κλπ και στις 12.00 μέχρι 14.00 Προβολή ταινίας.

Η ίδια εκδήλωση θα γίνει και την Κυριακή 18/4/2010 στον Γέρακα Αττικής.
Λεπτομέρειες στη σελίδα της ΕΕΠΑΑ


Αναρωτιέμαι γιατί στάλθηκε επιστολή και όχι e-mail και ποια ταινία θα προβληθεί;
Υποψιάζομαι οτι θα δούμε πάλι κάνα ''Μαύρο μπαλόνι'', ωστόσο ο σύζυγος και εγώ θα πάμε Ηλιούπολη.

Όποιος άλλος έρθει θα τα πούμε εκεί πίνοντας καφέ στο διάλειμμα.


Το σκιτσάκι το πήρα από αυτή τη σελίδα

Επιστροφής δρώμενα...

Μετά από τις πολλές στροφές του Σαρανταπόρου που έχουν ζαλίσει τον Παναγιώτη, προσπερνάμε την Ελασσόνα:
''Μπαμπά, ποιά είναι ατή η πόλη;''
''Η Ελασσόνα'' ...ο μπαμπάς
''Δεν είναι όμοφη'' ...ο γιος
''Ούτε εμένα μ αρέσει'' ...ξανά ο μπαμπάς, που μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα νοιώθει άνετα.
Και εκεί που νόμιζα οτι η συζήτηση είχε τελειώσει...το παλικάρι μου απευθύνεται σε μένα:
''Εθένα μαμά, θου αλέθει ατή η πόλη ;΄΄ *

Πρώτη φορά, το καμάρι μου, προσπαθεί να διατηρήσει και να συνεχίσει τη συζήτηση. Συνήθως, κάνει μια ερώτηση, ακούει την απάντηση και μετά ρωτά ...''γιατί''; και αφού του πούμε τα γιατί και τα πως κλείνει τη συζήτηση με ένα ''εγώ δεν είδα (μάλλον δεν οίδα), που σημαίνει δεν καταλαβαίνω, για να ξαναρχίσουμε από την αρχή τις εξηγήσεις.
Πρώτη φορά ενδιαφέρεται για τη γνώμη/ άποψη του άλλου.
Θέλω να ελπίζω, οτι έκανε μια καλή αρχή, οτι δεν ήταν κάτι τυχαίο και οτι θα συνεχίσει!


Λόγω που τα σχολεία δεν έχουν ανοίξει ακόμη, έχω όλη μέρα τα παιδιά στο σπίτι συν την ανιψιά μου, τη μικρή Διονυσία. Το προηγούμενο βράδυ η μεγάλη Διονυσία, η κόρη μου, είχε λίγο δύσπνοια και όταν με ρώτησε τι είναι αυτό που ακούγεται από το στήθος της, της είπα οτι είναι ''γατάκια''

Σήμερα το πρωί, ο Παναγιώτης λέει στη ξαδερφούλα του:
''Ντοντυγία μικλή; Η αδεφή μου, η Ντοντυγία μεγάλη είναι άωτη. Θέλει να παίτσει με μένα;''*
''Εχω γατάκια, εδώ μέτσα'' επιβεβαιώνει η μεγάλη Διονυσία και πριγκιπέσα μου, δείχνοντας το στήθος της
...και η μικρή Διονυσία (η ανιψούλα μου)... την παρακαλάει:
''Μπορείς να τα βγάλεις και να τα φέρεις να παίξουμεεεε;''

* Οι διάλογοι είναι αυθεντικοί. Προσέξατε οτι τα παναγιωτιδικά έχουν αρχίσει να θυμίζουν ελληνικά;