Βράδυ Σαββάτου κατευθυνόμαστε προς Δροσιά για να περάσουμε το Σαββατοκύριακο με συγγενείς. Υποτίθεται οτι γνωρίζουμε τη διαδρομή γιατί έχουμε ξαναπάει και άλλες φορές. Για άλλη μια φορά, όμως προσπερνάμε το σημείο που έπρεπε να στρίψουμε και φτάνουμε στη κινητή γέφυρα της Χαλκίδας. Σταματάμε στο περίπτερο για να ζητήσουμε σχετικές πληροφορίες. ''Το θυμάμαι αυτό το μέρος!'' αναφωνεί ο Παναγιώτης. Μάλλον αδύνατον να το θυμάται, γιατί την τελευταία φορά που είχαμε έρθει στο συγκεκριμένο σημείο ήταν πριν δύο χρόνια, όταν περιμέναμε το λεωφορείο για να μας γυρίσει στον σταθμό της Οινόης ''Θυμάσαι μαμά (που) μία φορά πήραμε τρένο και μετά λεωφορείο και ήρθαμε εδώ; Και μετά ο μπαμπά έκανε πλάκα να με πετάξει η θάλασσα;'' Τον άτιμο! Πως στο καλό αναγνώρισε τη περιοχή; Τι σημάδια είχε βάλει; Και πως θυμάται τόσες λεπτομέρειες μετά δύο χρόνια; Νόμιζα οτι η μνήμη συμβαδίζει με το λόγο αλλά μάλλον έκανα λάθος.
Λίγο πριν φύγουμε για τις διακοπές μας, τακτοποιώ τις τελευταίες εκκρεμότητες. Μία από αυτές και το καθάρισμα των χαλιών. Ο Παναγιώτης επιμένει να με βοηθήσει! Τρελαίνεται να παίζει με το νερό και μάλιστα με το πιστόλι ελεγχόμενης πίεσης και διασποράς που έχουμε προσαρτήσει στο λάστιχο. Ρίχνει νερό στα χαλιά μέχρι να μουσκέψουν καλά, εγώ τα τρίβω με τη βούρτσα και το ειδικό σαμπουάν και τέλος η καλύτερή του: Το ξέβγαλμα. Άφθονο νερό και αυτός να χοροπηδάει και τάχα μου κατά λάθος ρίχνει στο τζάμι της μπαλκονόπορτας, στις λεμονιές στον ακάλυπτο, κάποια κύματα παλίρροιας χαμηλά στον τοίχο και κάποιοι καταρράκτες. Είχα σκοπό να καθαρίσω 2-3 τεμάχια αλλά με τη βοήθεια του Παναγιώτη, ούτε που κατάλαβα πότε τελειώσαμε 7 κομμάτια ( 2 μεγάλα και τα υπόλοιπα μικρά). Επέμενε, μάλιστα να κάνουμε απόψε και το τελευταίο, αλλά το φως δεν ήταν αρκετό για να εντοπίσω τυχόν λεκέδες και κολλημένες τσίχλες.
''Αν, το χειμώνα σας δω με τσίχλα στο καθιστικό, θα σας κόψω τα πόδια'' τον απείλησα. ''Τον χειμώνα θα είμαι μεγάλος και θα προσέχω, πριν ήμουν μικρός, ήμουν πέντε χρονώ. Δεν ήξερα''
Ευτυχώς με λίγη βενζίνη οι ξεραμένες και κολλημένες τσίχλες, εξαφανίστηκαν!
Τώρα είμαι σχεδόν έτοιμη να ετοιμάσω τις βαλίτσες μας και να φύγουμε με το αστρόπλοιο για τα πάτρια εδάφη.
Τα ημερολόγια καταστρώματος θα ενημερώνονται κατά καιρούς μέχρι να επιστρέψουμε (Σεπτέμβρης θα είναι)
Καλό Καλοκαίρι!
Να περάσετε όμορφα!
Τρίτη 6 Ιουλίου 2010
Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010
Τα πουλάκια μου!!!
Σκηνές από τη σχολική παράσταση του Νηπιαγωγείου ''Περσεφόνη της Δήμητρας μοναχοκόρη'' Δεύτερος από δεξιά ο Παναγιώτης μου!!!
''με τόση γλύκα (στ) τη ματιά και καλοσύνη (στ)η κα(ρ)διά'' ταδε έφη μεσαίον πτηνόν και δη το αγαπημένο μου
Λίγο πριν εμφανισθεί επί σκηνής, με στολή καλιακούδας (δια χειρός μου- ηστολή) για το χορευτικό στη "Λιλιπούπολη'' του παιδικού σταθμού. Το έτερο αγαπημένο πτηνό, η Διονυσία μου!!!
Το θλιμμένο χαμόγελο είναι γιατί δεν ήρθε ο πρίγκηπάς της και καλός της, που ακούει στο όνομα ΓιώργοςΚαλή πρόοδο σε όλα τα παιδάκια!!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)