Μα.... για όνομα...!!!

Μου μιλάνε και τα δύο ταυτόχρονα. Και τα δύο θέλουν να μονοπωλήσουν τη προσοχή μου(!). Η Διονυσία έχει πάρει φόρα και ο Παναγιώτης τη διακόπτει συνεχώς. Δεν μπορώ να τα παρακολουθήσω. ''Παναγιώτη, περίμενε να τελειώσει η Διονυσία και μετά μου λες αυτό που θέλεις''. Σιωπά και ακούει αυτό που λέει η αδελφή του. ''Έλα Παναγιώτη, πες μου αυτό που ήθελες'', εγώ. Και ο Παναγιώτης αγανακτισμένος... ''Για όνομα του Θεού, εσύ φταίς Διονυσία, έκλεψες τις σκέψεις μέσα από το μυαλό μου, τώρα δεν θυμάμαι τι ήθελα να πω''


Μερικές μέρες (μήνα να πω καλύτερα) αυτός ο ίδιος και ανυπόμονος Παναγιώτης μπαίνει στη κουζίνα όπου συζητώ με τον μπαμπά του και... ''Με συγχωρείτε που σας διακόπτω, αλλά....'' (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)
Τον γεμίσαμε φιλιά!
Οι γονείς που έχουν παιδιά με αυτισμό ή αυτιστικές διαταραχές, γνωρίζουν πολύ καλά πόσο σημαντική είναι αυτή η απλή ένδειξη ευγένειας και πόσα πολλά σημαίνει.



Πριν δύο μέρες με πλησίασε στο πάρκο, μια μαμά που τα παιδιά μας παίζουν μαζί (παρόλο που ο δικός της είναι κατά ένα χρόνο μικρότερος του Παναγιώτη) "Καλά, μα τι καλό παιδί που είναι ο γιος σου!'' (και βέβαια, είναι! εγώ από μέσα μου,) και μου εξηγεί οτι το καμάρι μου υπερασπίστηκε με πολύ ωραίο τρόπο τον γιο της, όταν ένα μεγαλύτερο παιδί τον έσπρωξε. Παραξενεύτηκα, γιατί σε κάποια άλλη περίπτωση που ένας επιστήθιος φίλος του έκλαιγε, δεν είχε δώσει τη παραμικρή σημασία, ωστόσο φούσκωσα από περηφάνια (είμαι λίγο χαζούλα, το ξέρω) όταν μείναμε μόνοι μας τον ρωτάω: ''Αλήθεια Παναγιώτη, μάλωσες το άλλο παιδάκι;'' ''Δεν το μάλωσα, μάθημα του έκανα''

Έτυχε να βρεθούμε σε McDonald's και το δωράκι στο παιδικό μενού ήταν μια σαχλαμάρα που αφορούσε στην παιδική ταινία ''Ο μεγαλοφυής''. Κάτι του εξήγησε ο μπαμπάς του για την επιθυμία του ''κακού'' να φτιάξει ένα ρομπότ που θα καταστρέψει την πόλη ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων, και ο Παναγιώτης κολλά τη βελόνα στις πολύ πολύ ενδιαφέρουσες ερωτήσεις του. ''Και αν φτιάξει δύο ρομπότ τι θα γίνει μπαμπά;'' ...''και αν φτιάξει δέκα, τι θα γίνει;'' .... και αν φτιάξει τριανταπέντε δέκα χιλιάδες, τι θα γίνει;'' και η σειρά των ερωτήσεων καθημερινά αυξανόταν με κάθε λογής φανταστικό συνδυασμό αριθμών που του ερχόταν στο κεφάλι. Ώσπου ο μπαμπάς δεν αντέχει άλλο και ''Παναγιώτη, μη με ξαναρωτήσεις, δεν θα σου απαντήσω'' ''Μία τελευταία μπαμπά, σε παρακαλώ, κάνε μου αυτή τη χάρηηηη!'' Τελικά με το που είδε την ταινία στο σινεμά, το κόλλημα μαγικά ... ξορκίστηκε
Και όχι, δεν έχω παράπονο, πάμε πολύ καλά. Και είναι πλέον πολύ περισσότερα τα θετικά πρόσημα από τα αρνητικά!
Από την άλλη έχω την χαριτωμένη μου Διονυσία, που όταν θυμώνει αμφισβητεί τη μητρική μου ιδιότητα και με χρίζει ως κακιά μητριά και μάγισσα που αφού πάτησα με το τακούνι μου τη μαμά της στο χώμα και την έλιωσα, πήρα τη μορφή της. Φωνές και αντάρες καταμεσής στη Καλλιρρόης, με τη κορούλα μου να ωρύεται οτι δεν είμαι η μαμά της και δεν θέλει να έρθει μαζί μου. Για κάθε ενδεχόμενο, σκέφτομαι να έχω πάντα μαζί μου πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης.

Ευχομαι ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ με πολλά χαμόγελα και Υγεία σε όλους!!!