Από την πρώτη μέρα που φτάσαμε στο νησί, τον έχασα! Τον έβλεπα μόνο το βράδυ που ερχόταν για ύπνο. Όλη μέρα με τον Στέφανο! Τηλεφωνούσα στον ανιψιό μου για να τους ενημερώσω οτι το φαγητό είναι έτοιμο. Κανένας τους δεν απαντούσε στις κλήσεις μου. Αναρωτιόμουν τι κάνουν τόσες ώρες μαζί και που εξαφανίζονται. Ανέβηκα τα σκαλιά και άνοιξα τη πόρτα. Κανείς! Μπαίνω στο δωμάτιο του Στέφανου και βρίσκω τα δυο αγόρια ξαπλωμένα στο κρεβάτι ανάσκελα να κοιτάζουν το ταβάνι. Πάνω στο κρεβάτι ήταν αραδιασμένα κάμποσα cd. ''Δεν ακούτε το τηλέφωνο που χτυπάει;'' . Σχεδόν δεν με άκουσαν. Ήταν αλλού! Και δεν χρειάστηκε να μου απαντήσουν... Πρόσεξα το ακουστικό που φόραγε το κάθε αγόρι στο αυτί του. 
Τα φαντάστηκα εφήβους να μοιράζονται την αγαπημένη τους μουσική και τα μυστικά τους. Μα δεν είναι πολύ μικρά ακόμη για να κλείνονται στο δωμάτιο για να ακούσουν μουσική; Μια φωνούλα μέσα μου, μου υπενθύμισε οτι στην εποχή του Ιντερνετ και των τόπων κοινωνικής δικτύωσης όπου μοιραζόμαστε διαδικτυακά τα αγαπημένα μας τραγούδια με τους φίλους μας, ο εφτάχρονος γιος μου και ο δεκάχρονος ανιψιός μου είναι στο σωστό timing για να ακούσουν μαζί μουσική. Γιατί, αν όχι τώρα, πότε;
ΥΓ1 Το τραγούδι που άκουγαν ήταν ''το φεγγάρι κάνει βόλτα''
ΥΓ2 Το αγαπημένο μου Walkman που έπαιζε και mp3 -το στερεοφωνικό της μαμάς δεν αξιωθήκαμε να το φτιάξουμε)- αφού συνδέθηκε με τα ηχεία του κομπιούτερ, ώστε τα μικρά μου να μπορούν να παίζουν χωρίς να στερούνται τα αγαπημένα τους τραγούδια, μετά από μερικές μέρες καταστρααααάφηκε. Δυστυχώς, έτσι γίνεται πάντα! Όλα τα πράγματα που καταλήγουν στα μαγικά χεράκια του Στεφανάκου, έχουν ένα πολύ- πολύ- πολύ άδοξο τέλος!
ΥΓ3 Τις επόμενες μέρες, τους απασχόλησαν οι ταινίες με τον Μπρους Λη και πόσο κέτσαπ να ξοδεύτηκε για να παραστήσουν τα αίματα. ''Πολύ κέτσαπ μαμά''. Ο Στέφανος πήρε τη μαύρη ζώνη στο Καράτε!
ΥΓ4 Κάθε άσπρη πέτρα που είχα μαζέψει από τη θάλασσα ζωγραφίστηκε από τους τέσσερεις μικρούς καλλιτέχνες (οι δύο Διονυσίες και τα αγόρια) !
ΥΓ5 Διονυσία και Παναγιώτης τρεις μέρες τώρα, προσπαθούν να ψαρέψουν. Με καλάμι ή με κουλούρα. Δεν έχουν νοιώσει ούτε καν ένα τσιμπιματάκι. Και όμως επιμένουν και επιμένουν και επιμένουν...
ΥΓ 6 Η Διονυσία μας έδωσε μαθήματα μπόουλινγκ στο Τσιλιβί. Μας ξεπέρασε στο σκορ και κάθε φορά που ήταν να στείλει τη μπάλα στις κορίνες μας ζητούσε να την παρακολουθήσουμε
για να μαθαίνουμε (η ψωνάρα!!!)
ΥΓ7 Την Τρίτη επιστρέφουμε Αθήνα. Η γειτονιά έχει πάθει πρώιμη κατάθληψη για το φευγιό μας. Θα τους λείψει η φασαρία μας και τα γέλια των παιδιών. Μα πιο πολύ θα λείψουν από τα τρία γατάκια, που όλο το καλοκαίρι φροντίζαμε, οι αγκαλιές και τα χάδια της Διονυσίας και του Παναγιώτη.
Καλό φθινόπωρο!
