Ένα από τα παιδιά σας, έχει Διάχυτη Αναπτυξιακή Διαταραχή, προσδιορισμένη ως Asperger ή/και Υ.Λ.Α. Πως θα αντιδρούσατε αν ένα από τα παιδιά σας με τυπική ανάπτυξη, σας δήλωνε οτι θέλει να γίνει Γιατρός, Αστροναύτης, Πιλότος ή Πλοίαρχος;
Θα χαιρόσασταν για τους υψηλούς στόχους του;
Θα του ενθαρρύνατε το όνειρο;
Ή θα το προσγειώνατε, θα του κόβατε τη φόρα, λέγοντάς του οτι θα χρειαστούν πολλές θυσίες από τη μεριά του και μέχρι να μεγαλώσει θα έχει αλλάξει σχέδια;
Τι θα κάνατε, αν και το παιδί σας με τη Δ.Α.Δ./Asperger, σας έκανε παρόμοια δήλωση;
Θα αντιδρούσατε με τον ίδιο τρόπο, όπως και για το παιδί της τυπικής ανάπτυξης ή θα του κατεβάζατε τον πήχη, για να μην απογοητευτεί αργότερα;;;;
Ο πρόλογος Κάθε άνθρωπος έχει πολλές ηλικίες και όχι μόνο μια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει η ηλικία που προκύπτει από την γέννηση του ( ληξιαρχική ), η ιατρική ηλικία του, η πνευματική, η συμπεριφορική και αρκετές άλλες.
Λέγοντας ότι ένα άτομο έχει Δ.Α.Δ αυτό που σημαίνει είναι ότι υπάρχει σοβαρή απόκλιση ( παραπάνω ή παρακάτω ) μεταξύ τις ληξιαρχικής και τις άλλες ή κάποιες από τις άλλες ηλικίες.
Για αυτό και πολλά τεστ ( PEP ) το "σκορ" τους είναι να σου πούνε σε ποια ηλικία ανήκει το άτομο και κρίνοντας με την ληξιαρχική του βγάζεις τα ανάλογα συμπεράσματα.
Με λίγα λόγια απλώς υπάρχει συνήθως μια υστέρηση.
Όσο αυτή η υστέρηση δεν είναι εμφανής και δεν δημιουργεί προβλήματα τότε απλώς συμπεριφέρεσαι με την συναισθηματική ηλικία του και όχι με την ληξιαρχική.
Ότι θα έκανες και θα έλεγες σε ένα παιδί 4 ετών θα έκανες και θα έλεγες σε ένα παιδί 7 ετών με συμπεριφορά 4.
Αλλάζεις ή προσπαθείς να αλλάξεις στο βαθμό που είναι εφικτό όταν η απόκλιση δημιουργεί δυσκολίες στην κοινωνική ένταξη και αποδοχή.
Π.χ είναι αποδεκτό από ένα παιδί 2-4 ετών να κυκλοφορεί γυμνό το καλοκαίρι στην παραλία αλλά όχι και τόσο για ένα άτομο 10 ετών, πόσο δε για ένα 16. Αυτή την περίπτωση προσπαθείς να αλλάξεις.
Και προσωπικά δεν βρίσκω λόγο να μην περάσει κάθε παιδί από την εποχή που θέλει να γίνει αστροναύτης, γιατρός, πιλότος, να γίνει superman, spiderman, αόρατος άνθρωπος και άλλα.
Και μεταξύ μας ένας λειτουργικός aspie περισσότερες πιθανότητες έχει να γίνει γιατρός (πχ χειρούργος ) παρά φιλόσοφος
Houz,
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν έχω λόγια να σε ευχαριστήσω. Ποτέ δεν είχα σκεφθεί αυτή τη διάκριση μεταξύ ληξιαρχικής ηλικίας και των άλλων ηλικιών. Έχω την αίσθηση οτι μου έδωσες ένα μπούσουλα για να προσανατολίζομαι και να αντιμετωπίζω καταστάσεις.
Αναπτερώθηκε το ηθικό μου, γιατί ειλικρινά σε μία δήλωση του Παναγιώτη (λεπτομέρειες στην επόμενη ανάρτηση), κόμπλαρα και δεν ήξερα πως να αντιδράσω παρά μόνο με ένα παγωμένο χαμόγελο και πολύ σκεπτικισμό.
Είναι πολύ σημαντικό αυτό που έγραψες!!!
Σε ευχαριστώ πολύ!
Αν δεν κάνω λάθος, βρίσκεσαι στον ελληνικό Βορρά, μήπως γνωρίζεις τον Ι. Βογινδρούκα (Λογοπεδικός) και αν ναι, μήπως έχεις στοιχεία επικοινωνίας;
Μπορείς να μου στείλεις mail σε παρακαλώ;
Δεν το εχω σκεφτει ποτε με ληξιαρχικες και αλλες ηλικιες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλα αντιμετωπιζωντας το ιδιο προβλημα στην δουλεια με καποιο παιδι στα 19 του που ισως φυγει απο το κολλεγιο το καλοκαιρι και θελει να γινει τραγουδιστης ή ηθοποιος. Οι λογοι ειναι οτι θελει να βγαλει πολλα λεφτα χωρις (οπως πιστευει) να κουραζεται.
Εκει πρεπει νομιζω να τον προσγειωσεις. Αλλα αν ειναι καποιος μικρος γιατι να μην το αφησεις να ονειρετευεται.
Πιστευω οτι , ειτε προκειται για τυπικα , ειτε για αυτιστικα παιδια, δικαιωμα στο ονειρο εχουν ολα......και αυτο που περιγραφεις ειναι ειδος ονειρου,αλλωστε και ποιος απο εμας δεν το εζησε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαποια αλλα θεματα που αναφερθηκαν , ειναι στη σφαιρα της σωστης κοινωνικης συμπεριφορας , και σιγουρα μεγαλωνοντας θα πρεπει η συμπεριφορα των...αυτιστικων , οχι πλεον να δικαιολογειται , αλλα να "κατευθυνεται".
Με απλα λογια ,τις κουλαμαρες των αυτιστικων δεν τις δικαιολογεις ουτε στην παιδικη ηλικια, γιατι ξερεις οτι μεγαλωνοντας αν δεν εχει κατευθυνθει να τις κοψει, δεν θα τις κοψει , σε αντιθεση με ενα νευροτυπικο παιδι που μεγαλωνοντας , καταλαβαινει απο μονο του οτι , πχ ειναι ντροπη να κυκλοφορει γυμνο.
Μαρια-Μαρια
ιωαννα μου μανουλα δεν ειμαι και παιδακια δεν εχω ακομα...
ΑπάντησηΔιαγραφήουτε και ξερω ποια ακριβως συμπεριφορα θα ακολουθησω οταν με το καλο γινω...
αλλα...
συμφωνω με ενα παραπανω σχολιο πως δικαιωμα στο ονειρο εχουν ολοι...ανεξαρτητα με το αν ειναι τυπικα η' μη παιδια,προς το παρον ειναι παιδια...
αλλωστε και για ενα τυπικο παιδι σε μικρη ηλικια το ονειρο να γινει π.χ σουπερμαν σε μας φανταζει χαζο και σιγουρα ανεφικτο για εκεινο ομως ειναι κατι που στον δικο του κοσμο ειναι εφικτο και ομορφο...
τεινω να πιστευω πως τα μη τυπικα παιδια εχουν πολλες περισσοτερες ικανοτητες και δεξιοτητες σε αρκετα θεματα που απλα ισως δεν τους δινετε η ευκαιρια η' το παραθυρακι να το δειξουν και αποδειξουν...αλλα δεν θα τα αναφερω εδω γιατι ισως μερικοι με παρουν με τις πετρες...
καθως δεν στηριζονται στα γνωστα λογικα που μαθαινουμε καθ'ολη τη διαρκεια της ζωης μας...:)))
νεραιδενια φιλακια ιωαννα μου!!!
Αερικό, καλώς ήρθες,
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα το πιστέψεις ότι είχα διαβάσει μία ανάρτησή σου, κατά τα τέλη Γενάρη, μάλλον αρχές Φλεβάρη! Θα ξεκινούσε την επόμενη μέρα, ένα πρόγραμμα early bird και έκανα ένα ψάξιμο στο Ιντερνετ για καταγεγραμμένη σχετική εμπειρία. Και έπεσα πάνω στο σχόλιο της Μαριλένας και είδα το βιντεάκι που είχες αναρτήσει. Τότε καμμία σχέση δεν είχα με blog ούτε ήξερα την Μαριλένα, ούτε την Μαρία. Δεν άφησα σχόλιο γιατί ούτε αυτό ήξερα να κάνω (λες και θέλει φιλοσοφία). Φυσικά την επομένη μας έδειξαν το βιντεάκι. Έμειναν κατάπληκτοι ότι εγώ το είχα, ήδη, δει (χεχεχε).
Βλέποντας χθες το 24h άνθρωποι, κάτι εμφανίστηκε από το αρχείο της μνήμης μου. Οπότε το έψαξα και βρήκα την ακρη. Να είσαι καλά.
Για το πότε προσγειώνουμε κάποιον και για πότε τον αφήνουμε να ίπταται ανά τους αιθέρες, έχεις βεβαίως δίκιο.
Το να φλυαρώ δεν είναι το φυσικό μου. Μη σας ξεγελούν τα μακροσκελή γραπτά μου. Συνήθως είμαι σιωπηλή με το ...τσιγκέλι οι κουβέντες μου. Θα το διαπιστώσουν αύριο η Εμμα και η Μαριλένα.
Μαρία, Μαρία, μου θυμίζεις τον προηγούμενο εργοθεραπευτή του Παν. που μου είχε πει: Το να βλέπεις ένα μωρό να χτυπιέται κάτω (τότε ο Παν. ήταν 2 1/2), μπορεί να είναι γουστόζικο, αλλά για σκέψου ένα μαντραχαλάκι 15 χρονών να το κάνει αυτό! Βάλτε του όρια, όρια, όρια. Του έβαζα και γω όρια. Δεν γδύνεται πλέον. Μπορώ να πω ότι ντρέπεται κιόλας. Αλλά για την παιδικότητά του, δεν είμαι σίγουρη οτι την έχει βιώσει έτσι όπως δικαιούνται όλα τα παιδάκια. Το πέρασμα από την ηλικία της αρχής της απόλαυσης σε αυτή της αρχής πραγματικότητας, έγινε απότομα και καταναγκαστικά. Από το ένα στάδιο στο άλλο χωρίς ενδιάμεσες φάσεις. (Θεωρίες Freud και Piaget)
Ωστόσο με βρίσκεις σύμφωνη, δεν διαφωνώ.
Ναϊάδα μου, και εγώ όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω τζίνι. Τότε στην ασπρόμαυρη tv βλέπαμε ''το τζίνι και η Τζίνη'' ....Τι μου θύμισες τώρα!
Ε, ναι, υπάρχουν και οι αυτιστικές ιδιοφυϊες, που έχουν γίνει αρχιτέκτονες μηχανικοί (βλέπε γνωστή γέφυρα-που εγώ δεν θυμάμαι - και σταθμό τρένων του Λονδίνου καθώς και κάποιος Αινστάιν (ποιος τον ξέρει αυτόν; :-)))
Γιατί να σε πάρουν με τις πέτρες, το πολύ πολύ να σου πετάξουνε κάνα μπλογκ στο κεφάλι και δεν εννοώ block! xaxaxa.
Νομίζω είναι λάθος να "διορθώνει" κανείς τα όνειρα των μικρών παιδιών (αυτιστικών ή νευροτυπικών). Συχνά τα ξεχνάνε ή τα προσαρμόζυν μόνα τους, κι άλλοτε πάλι τα πραγματοποιούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω τα παιδιά πιό πολύ κινδυνεύουν να πληγωθούν από τα όνειρα που κάνουμε εμείς οι γονείς γι' αυτά. :)
Να βάζεις ορια αλλά να αφήνεις να κάνει όνειρα. Εξάλλου, πόσες φορές αλλάζουν γνώμη τα παιδιά; Σήμερα θέλουν να γίνυν ποδοσφαιριστές, αύριο γιατροί, μεθαύριο αστροναύτες. Όλι έχουν δικαίωμα στα όνειρα. Κι εσύ θα είσαι εκεί πάντα να το προστατεύεις, να το αγαπάς, να το φυλάς από τις κακοτοπιές και να το προσγειώνεις οταν χρειάζεται :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήathanasia, καλώς ήλθες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχεις δίκιο για την πίεση που μπορούν να ασκήσουν οι προσδοκίες (ή πιο συγκεκριμένα η προβολή των ονείρων) των γονέων πάνω στα παιδιά τους. Μόνο προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει: είτε δυσφορία από τη πλευρά των παιδιών που τελικά υποχωρούν και προδίδουν το δικό τους όνειρο για να ακολουθήσουν ένα ξένο, είτε ματαίωση από την πλευρά των γονέων για την περίπτωση που τα παιδιά τους δεν έκαναν τις επιλογές που αυτοί προσδοκούσαν.
Τελικά η μόνη αλήθεια και κοινή συμφωνία που προκύπτει από τα σχόλια του post, είναι, ότι όλα τα παιδάκια έχουν δικαίωμα στο όνειρο (όπως λέει παρακάτω και η kiki) και μεις πρέπει να είμαστε εκεί, να τα συνδράμουμε.
Kiki μου, καλώς ήρθες και συ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμφανίζεσαι πάντα εκεί που δεν σε περιμένω. Σε είχα συνηθίσει από την άλλη πλευρά, την πιο relax. Εδώ, καταστρώνουμε σχέδια και στρατηγικές για το πως θα καταφέρουμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να δραπετεύσουν από το παγωμένο παλάτι της Βασίλισσας των Χιονιών.
Και βέβαια, θα τελειώσω με αυτό που γράφεις και εν κατακλείδι,
'' Όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στο όνειρο''
'Ασχετο με το θέμα μας, αλλά το καλοκαίρι που θα είμαι στο νησί θα πάω στο Δάσος σου!
Ιωάννα, η δουλειά έχει σχέση με παιδιά και ό,τι διαβάζω για παιδιά με ενδιαφέρει. Σε παρακολουθώ κι εδώ αλλά κρυφοκοίταζα και είπα να φανερωθώ :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα έρθεις στο δάσος!