Η φωτοτυπία που τους έδωσε ο δάσκαλος για το μάθημα της γλώσσας αναφέρεται σε μια μελό ιστορία για τον χήρο αγρότη που προσπαθεί να θρέψει τα ανήλικα ρακένδυτα και ανυπόδητα παιδιά του. Τα δυο αδέλφια βοηθούν τον πατέρα στο χωράφι και νοσταλγούν τις παλιές καλές μέρες, τότε που η μανούλα δεν είχε αποδημήσει προς τους ουρανούς.
''Παναγιώτη, αν και εγώ πεθάνω θα στενοχωρηθείς;''
''Ποι ο ς θα με δια βά ζειιιι'' με ρωτά προσεχτικά και ζυγιάζει την έκφρασή μου
''Κανένας, αφού εγώ θα έχω πεθάνει!''
''Α, ωραία! Θα βρω την ησυχία μου''
Α, ρε Υπουργείο Παιδείας, πόσο μέγαιρα με έχεις κάνει. Μου πήρες το γλυκό και στοργικό, μητρικό μου ρόλο και μου έδωσες αυτόν του οικοδιδάσκαλου, χωρίς καν, να έχω εκπαιδευτεί για αυτόν.
τα ίδια ακριβώς λόγια αναφωνούσα κι εγώ σαν ήταν η κόρη μου στις πρώτες τάξεις του σχολείου!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι προσπαθώ - και τώρα που κάπως ανεξαρτητοποιήθηκε - να μην ξεχνώ πως τελικά καθόλου δεν με ενδιαφέρει να μεγαλώσω έναν άνθρωπο μόνο "μορφωμένο"
ευτυχισμένο πλάσμα θέλω να αναθρέψω
Μια φορά και έναν τρελό, έχεις απόλυτο δίκιο, αλλά είναι πρωτάκι και λόγω της ιδιαιτερότητάς του , το ομολογώ, τον πιέζω λίγο. Διαφορετικά θα ήταν υπνωτισμένος μόνιμα μπροστά στο pc ή στην τηλεόραση. Αυτή είναι η ησυχία στην οποία αναφέρεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θα το πιστέψεις, χάζευα σήμερα το μεσημέρι τη φωτογραφία μέσα από το μάτι της Ζουζούς και ετοιμαζόμουν να σου πω πόση όμορφη είναι, αλλά ...αυτά που έγραφες...δεν μπόρεσα... Λίγο αργότερα ίσως.