Η αλήθεια πονάει

Το άκουσε σε κάποια παιδική τηλεοπτική σειρά και τον εντυπωσίασε! Το είχε επαναλάβει δύο τρεις φορές μέσα στη μέρα και αργά το απόγευμα, αφού του επιβεβαίωσα οτι πράγματι, η αλήθεια πονάει μερικές φορές...., ''μαμά πες μου μια αλήθεια που πονάει'' ''Ας πούμε Παναγιώτη, οτι έχεις ένα φίλο που είναι χοντρούλης και εσύ του πεις κάποια στιγμή είσαι λίγο χοντρούλης φίλε μου, τότε εσύ του λες την αλήθεια αλλά ο φίλος σου θα στενοχωρηθεί που τον λες χοντρούλη.'' Πήγα να συνεχίσω με τα παραδείγματα αλλά με σταμάτησε βεβαιώνοντάς με οτι είχε καταλάβει. Το βράδυ, όταν ήρθε ο μπαμπάς του, πάει τον αγκαλιάζει γύρω από την κοιλιά και του λέει''Μπαμπά, είσαι αδύνατος, δεν έχεις κοιλιά'' Και πριν ένα χρόνο αυτό θα ήταν πέρα για πέρα αλήθεια. Έλα όμως που η καθημερινή κατανάλωση μπίρας έχει αρχίσει να του δημιουργεί ένα μικρό μαξιλαράκι, που πλέον... φαίνεται! Εξήγησα στον νεανίσκο οτι αν δεν μπορούμε να πούμε την αλήθεια επειδή θα πονέσει ο άλλος, δεν σημαίνει οτι πρέπει να πούμε ψέματα, απλά δεν λέμε τίποτα. Τώρα για το πόσο ειλικρινής πρέπει να είναι αν το ρωτήσει ο φίλος του, ελπίζω να μη προκύψει άμεσα, γιατί είναι λίγο μπερδεμένο και θα του το εξηγήσω σιγά σιγά.

Το μυστικό του Μοντεζούμα

''Παναγιώτη, είναι ώρα να αρχίσεις το διάβασμα''
Ακούω νιαούρισμα...''Δεν μπορωωωώ, είναι δύσκολαααα''
''Μα αφού δεν είδες ακόμη τι έχεις, πως λές οτι είναι δύσκολα''
Νιαούρισμα ξανά...'' Είναι πολύ κουραστικοοοό, δεν μπορωωωώ''
''Ελα Παναγιωτάκη μου, κάνε μια προσπάθεια''
'''Οχι, όχι όχι'' αποφασιστικά πλέον.
Καθημερινά οι ίδιες ατάκες δις και τρις και βάλε. Ξεκινάω με το μαλακό, αρχίζει αυτός τα κλαψουρίσματα και τα νιαουρίσματα, περνάω στα παρακάλια, μετά στις απειλές οτι τάχα μου θα τηλεφωνήσω στον διευθυντή για να του πω οτι θα διακόψει το σχολείο. Εδώ τσιμπάει λίγο και γράφει μια σειρούλα γραμματάκι γραμματάκι, απειλή την απειλή και αφού περάσουν και οι τελευταίες απογευματινές ώρες σε μόνιμη στάση στη σειρούλα που γράψαμε υπό απειλή όπλου ( το ασύρματο τηλέφωνο μονίμως στην παλάμη μου, σε ετοιμότητα για τον διευθυντή) είμαι έτοιμη πλέον, να εκραγώ. Και εκρήγνυμαι! ''Γράφεεεεε, μη χαζεύεις γράφεεε'' ''Πόσο κάνει 10 -1, πόσοοοοο΄;;;;;;; Σε αυτή την αλλόφρονα κατάσταση με βρίσκει το βράδυ ο σύζυγος. ''Και μη φωνάζεις στο παιδί, μη του αγριεύεις, γιατί χάνεις την ψυχραιμία σου; Μίλα του πιο ήρεμα'' Και το κορυφαίο..., το τελειωτικό χτύπημα ''Και τι κάνατε όλη μέρα, γιατί δεν έχετε τελειώσει ακόμη; Και το σπίτι γιατί είναι μπάχαλο; Δεν είσαι εσύ εδώ μέσα;'' Ναι, βέβαια, ξέχασα τη μικρή που καθώς έχει βαρεθεί να ζωγραφίζει, αυτοεξορίζεται στο καθιστικό για να δει το επάρατο κανάλι που επί 24ώρου έχει παιδικά (άβαταρ, φαν μπόι και τσαμ τσαμ κλπ. κλπ.) και μαρμαρώνει σε απόσταση αναπνοής μπροστά από την οθόνη (ή μέσα έχει μπει;) αφού πρώτα έχει δοκιμάσει διάφορες θέσεις στον καναπέ έχει συρθεί πάνω του, κάτω του, στα μπράτσα, έχει ρίξει κάτω μαξιλάρια, ριχτάρια και όλα μαζί έχουν ανακατευτεί με τα παιχνίδια, τα αγαπημένα της ημέρας που την συνοδεύουν παντού- την επόμενη μέρα θα επιλέξει κάποια άλλα να την συντροφέψουν. Εννέα μήνες τώρα, ελάχιστα παρεκλίναμε από το σκηνικό. Δοκίμασα αυθυποβολή: ''Να αυτή η μαγική κολόνια του μπαμπά δίνει δύναμη, τα αυτοκινητάκια κάτω από το μαξιλαράκι της καρέκλας σου θα σου δώσουν ταχύτητα. Το μασάζ θα σε χαλαρώσει.'' Εκφοβισμό: '' Το κομπιούτερ και η τηλεόραση καίνε τα εγκεφαλικά σου κύτταρα'' Κίνητρα: Θα πάμε στο πάρκο, στο Γιώργο, στη Νόρα, θα σου αγοράσω σούπερ πράκτορες...'' κλπ κλπ ¨όλα τα κόλπα είχαν πρόσκαιρη επίδραση. Το μόνο που πιάνει είναι η αγριάδα. δυστυχώς. Δεν αρέσει σε κανέναν μας, μας στεναχωρεί όλους και φθείρει τις σχέσεις όλων μας.
Αυτή η γκαστρία κοντεύει να τελειώσει και έχουμε κλατάρει, ήδη, οικογενειακώς. Λίγο πριν το τέλος θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει πριν από χρόνια για το μαστίγιο και το καρότο '' τα άλογα με τα γλυκά μήλα τα πας όπου θέλεις'' και
''.... είμαι κουρασμένος δεν μπορώ να διαβάσωωωω'' το γνωστό νιαούρισμα. ''Για πες μου Παναγιώτη, το μυστικό του Μοντεζούμα για να έχει δύναμη και να μη κουράζεται, το ξέρεις; Ξέρεις ποιο ήταν;''
''Μοντεζούμα;;;;; Μυστικό;;;; '' Λοιπόν ο Μοντεζούμα ήταν.........κλπ κλπ...'' εν τω μεταξύ τον έχω καθίσει στην καρέκλα του γραφείου του, ''.....και το μυστικό του για να έχει δύναμη ήταν αυτό'' και του εμφανίζω μια σοκολάτα και του την δίνω. Μασουλώντας την με ευχαρίστηση ξεκίνησε να γράφει. Και τρεις μέρες τώρα όταν του λέω ήρθε η ώρα για το μυστικό του Μοντεζούμα με ακολουθεί στο γραφείο του, παίρνει τη μίνι σοκολατίτσα υγείας (να μη μου παχύνει κιόλας) που του δίνω και... συνεργάζεται. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει ή αν θα πρέπει σε κάθε αντίρρησή του να συνεχίσει, να τον μπουκώνω με σοκολατίτσες, αλλά ένας μήνας έμεινε, που να πάρει, θα καβατζάρουμε, και θα επιβιώσουμε....