η συνέχεια...

...Είναι η ώρα της μεσημεριάτικης σιέστας για τη γειτονιά. Απόλυτη ησυχία! Ούτε ο κόκορας δεν λαλεί, ούτε πουλί δεν τολμά να πετάξει. Όλα τα έμψυχα κοιμούνται. Όλα; Όχι, ακριβώς όλα. Τα δικά μου παιδιά και ο Στέφανος, δεν λένε να ησυχάσουν. Λες και το έχουν βάλει στοίχημα να μην αφήσουν άνθρωπο, γάτα, κλπ ζωντανά να κλείσουν μάτι. Πότε τσιρίδες και πότε χάχανα, πότε κάτι που τυχαία(!) ή κατά λάθος (!) πέφτει ή εκσεφενδονίζεται από τα χέρια τους. Περιμένω από στιγμή σε στιγμή ν' ακούσω τη θεία μου, ή τη γειτόνισσα να φωνάζει ''΄ελεος, ωρή κουτσούνα μου, φίμωσέ τα τα γλυκιάρικα, μπας και γλαρώσει το μάτι μας, κομμάτι...'' και αυτή είναι η καλή πιθανότητα γιατί υπάρχει και η πιθανότητα να ακούσω και μερικά χριστοπάρθενα (βλέπε μπινελίκια) και επειδή δεν είμαι γα'ι΄δούρα και επειδή δεν θέλω να κολάζονται οι γείτονες, πήρα τα διαβόλια μου, και για να ακριβολογήσω, τα τριβόλια μου πέρα από τις αυλές μας, και τα οδήγησα στη σκιά των αιωνόβιων ελαιόδεντρων λίγο πιο πέρα. Η αποστολή τους ήταν να δημιουργήσουν το νησί και την καλύβα του Ροβινσώνα Κρούσου. Τους άρεσε η ιδέα και άρχισαν να μαζεύουν καλαμάκια, ξυλαράκια, χόρτα για τη σκεπή, ψηφίδες από σπασμένα πιάτα για να φτιάξουν πλακόστρωτο δάπεδο(!). Βρήκαν ένα κομμάτι ύφασμα και είπαν να το κάνουν αιώρα. Έφτιαξαν τη καλύβα, γέφυρες για το ποτάμι(!), φράχτες. Το νησί του Ροβινσώνα Κρούσου, τα απασχόλησε αρκετά μεσημέρια και τα κράτησε μακριά από τα σπίτια και τις αυλές προς μεγάλη ευχαρίστηση όλων μας και προς μεγάλη δυστυχία της παραπέρα γειτονιάς


...στη θάλασσα την αγαπημένη μου, μαζέψαμε ''χορταράκια'' (είδος φυκιού) και αχινούς. Οι σαλάτες που φτιάξαμε ήταν καταπληκτικές, βέβαια ο Παναγιώτης ούτε καν δοκίμασε. Δοκίμασε όμως την κάπαρη και δήλωσε οτι είναι το αγαπημένο του φαγητό! Με τα βότσαλα που μάζεψαν τα παιδιά φτιάξαμε ψηφιδωτό.

...ξεχορτάριασμα του κήπου και τα ξερά φύλλα από τους λευκούς κρίνους πλέχτηκαν σε κοτσίδες και ενώνοντας με κλωστή έγιναν σουβέρ!

...προσπαθώ να ετοιμάσω τον Παναγιώτη για το σχολείο, να μάθει κάποια επιπλέον γραμματάκια. Κανένα ενδιαφέρον. Σκέφτηκα να γράψω μια ιστορία με πρωταγωνιστές τα 24 γράμματα της αλφαβήτα. Τα γράμματα κατοικούν σε ένα απομακρυσμένο ράφι μιας βιβλιοθήκης. Κάθε γράμμα έχει για σπίτι του από ένα τόμο της εγκυκλοπαίδειας. Η σκόνη έχει σκεπάσει το ράφι τους και η ζωή τους εκεί γίνεται αβίωτη ώσπου το μικρό σκανταλιάρικο ''ο'' κύλισε στην άκρη του ραφιού και εκεί με μεγάλη έκπληξη διαπίστωσε οτι υπάρχουν και άλλα ράφια πιο κάτω. Τα γράμματα αναστατώνονται με αυτή την ανακάλυψη. Ο αρχηγός των φωνακλάδικων φωνηέντων το ''Α'' θέλει να ζητήσει σε βοήθεια το βασιλιά των συμφώνων το ''Β'' για να επιβάλλουν μαζί τη τάξη όταν ανακαλύπτει οτι το ''Β'' έχει απαχθεί. ''και μετά, μαμά, τι έγινε; Γράψε κι άλλο'' μου ζητά, κάθε βράδυ, ο Παναγιωτίνος μου που έχει γίνει ο μοναδικός ακροατής της ιστορίας μου

...η Νταίζη έχει νυχτερινή βάρδια στο θαλάσσιο πάρκο. Η παραλία έχει αδειάσει και το σκοτάδι έχει αρχίσει να πυκνώνει. Την περιμένουμε να τελειώσει, όταν αντιλαμβανόμαστε μια φωλιά να ανοίγει. Τα μικρά χελωνάκια περιμένουν ακίνητα να δροσίσει. Ακίνητοι και μεις τα παρακολουθούμε. Μια εκατοστή από χελωνάκια τρέχουν στη θάλασσα. Το πρώτο κυματάκι της ζωής τους τα υποδέχεται και εξαφανίζονται για χρόνια μέσα του. Τα παιδιά μου χοροπηδάνε από ενθουσιασμό. ''Είδατε που σας το έλεγα, οτι θα βγουν πολλά από τη φωλιά;'' λεει γελώντας για τη μαντεψιά του ο Στέφανος.............................................................................................................




Το αστρόπλοιό μας είναι έτοιμο! Σε μερικές ώρες φεύγουμε! Για φέτος το καλοκαίρι έχουμε πάρει μαζί μας τις ''Καλοκαιρινές περιπέτειες'' της Disney όπου το καμάρι μου, έχει ήδη, ολοκληρώσει δύο αποστολές. Τώρα που έκλεισαν τα σχολειά είναι όλο προκομάρα. Ότι δεν είχε γράψει όλο το χρόνο στο πολύχρωμο το γράφει τώρα, λίγο πριν πέσει για ύπνο.


Εύχομαι Καλό Καλοκαίρι και καλά μπάνια!


Κάντε κλικ πάνω δεξιά για να δώσετε τη ψήφο σας .