Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

Το τέρας αν και κοιμάται, που και που ξυπνάει...*

Δεν προλαβαίνουμε να πούμε οτι πάμε καλά, ότι το έχουμε βαριά λαβώσει ή να σκεφθούμε οτι η ήττα του και ο αφανισμός του πλησιάζει και νά σου το πάλι, να μας θυμίζει την παρουσία του με βρυχηθμούς. Το τέρας ποτέ δεν πεθαίνει, μόνο κοιμάται και πότε πότε ξυπνάει.

Συνάντηση με τη δασκάλα του. Είναι πολύ ευχαριστημένη με τη πρόοδο που έχει κάνει, συνεργάζεται, πρόθυμος για το θεατρικό ή το χορευτικό, έχει κάνει φίλους από άλλη τάξη κλπ,κλπ. αλλά δεν παίρνει τη πρωτοβουλία να της μιλήσει. Πρέπει να του απευθύνει αυτή το λόγο..και δεν διεκδικεί. Ο Παναγιώτης τ ακούει όλα αυτά και μάλλον καταλαβαίνει τα μισά. Δυστυχώς δεν ήταν κατάλληλος ο καιρός για να τον βγάλουμε έξω. Κάθε φορά που ακούει τόνομά του κλείνει τ αυτιά του. Με τραβάει να φύγουμε....

Έχω κάποια τελευταία δωράκια να αγοράσω και τον παίρνω μαζί μου. Ο χρόνος περνά πολύ γρήγορα και ίσα που προλαβαίνω να πάρω τη Διονυσία από τον παιδικό σταθμό. Φορτωμένη με διάφορες τσάντες και σακούλες συν τη σχολική τσάντα του Παναγιώτη, προσπαθώ να φτάσω εγκαίρως στο σχολείο της. Ο Παν. με τραβάει πίσω θέλει να πάμε σπίτι για τουαλέτα.

''Να πάρουμε την αδελφή σου πρώτα''

'' Θέλω κακααά μου''

''Θα πας στην τουαλέτα του σχολείου της Διονυσίας''

''΄Οχι, σπίτι μου θέλω''

''Θα την πάρουμε γρήγορα-γρήγορα και φεύγουμε κατευθείαν για το σπίτι''

''Όχι πρώτα σπίτιι, μετά σχολείο'' και κλάμα και θυμός και ''Θέλω αγκαλιά, θέλω αγκαλια'' και όπως είμαι ήδη φορτωμένη παίρνω και τη χάρη του αγκαλιά. Ησυχάζει. Στο επόμενο τετράγωνο δεν αντέχω και τον αφήνω κάτω.

Από την αρχή ο παραπάνω διάλογος με επιπλέον κλάμα, θυμό, φωνές και αιτήματα και κινήσεις για αγκαλιά. Δεν ενδίδω. Δεν προχωράει. Δεν θέλει να μπει στο σχολείο. Μου έρχεται να τον πιάσω από το γιακά και να τον σύρω μέχρι την καγκελόπορτα, αντί αυτού ...τον παίρνω αγκαλιά. Παίρνω την Διονυσία και προσπαθώ να της κουμπώσω το μπουφάν. Ο Παναγιώτης κλαίει και χτυπιέται κάνει μια προσπάθεια να με δαγκώσει. Αν δεν ήμουν στο σχολείο (κοιμούνται παιδάκια μέσα) θα του είχα βάλει τις φωνές.

''Φεύγουμε Παναγιώτη, πάμε στο σπίτι'' του λέω

''Όχι ιιι, πρέπει να πάμε πρώτα στο σπίτι για κακά και μετά να έρθουμε να πάρουμε τη Διονυσία''

Να πάρει η ευχή, αυτή είναι η ρουτίνα του. Πρώτα στο σπίτι,μετά στη Διονυσία. Όμως, και άλλες φορές έχει αλλάξει η ρουτίνα του αλλά δεν έδωσε σημασία, γιατί σήμερα; Μήπως η συνάντηση με τη δασκάλα και η αλλαγή στη ρουτίνα του ήταν too much? Η επιστροφή στο σπίτι με μιά επιπλέον σχολική τσάντα, ένα παιδί να κλαίει στην αγκαλιά μου και το άλλο να τρέχει μπροστά μου ή να μένει πίσω, ήταν αδύνατη. ''Είμαι πολύ κουρασμένος'' μου λέει ο Παναγιώτης, δεν μπορώ να περπατήσω, πάρε με αγκαλιά, νυστάζω''

Είναι πάγια τακτική του να ζητάει αγκαλιά όταν έχει θυμώσει ή έχει ματαιωθεί και να κοιμάται επιτόπου (shut down)

Αφήνω τα πράγματα κάτω (ήρεμα αυτή τη φορά και είμαι αποφασισμένη να μη κάνω λάθος) και ''Εντάξει Παναγιώτη, θα σε πάρω αγκαλιά και θα καθίσουμε στο παγκάκι, γιατί είμαι και 'γώ κουρασμένη. Όταν ξεκουραστείς και είσαι έτοιμος να περπατήσουμε να μου το πεις να ξεκινήσουμε'' Συμφώνησε κουνώντας το κεφάλι και έγειρε στην αγκαλιά μου. Φόρεσα και στα δύο τις κουκούλες και μίλαγα στο χαλαρό με τη Διονυσία για το καινούριο της playmobil. Και ευτυχώς ο Παν. δεν αποκοιμήθηκε, αλλά άκουγε με προσοχή αυτά που λέγαμε μέχρι που πήρε μέρος και αυτός στη συζήτηση.

''Ξεκουράστηκες; Μπορούμε να φύγουμε;

''Ναι''

Στο υπόλοιπο της διαδρομής μας χοροπηδούσε μαζί με τη Διονυσία και γελούσε σα να μη πέρασε ποτέ σύννεφο πάνω από τα μάτια του. Αυτή η αλλαγή στη διάθεση έγινε μέσα σε πέντε λεπτά, τόσο καθίσαμε στο παγκάκι. Οι διαπραγματεύσεις για το αν θα τον πάρω ή όχι αγκαλιά είχαν κρατήσει πολύ περισσότερο συν τα νεύρα, η αγανάκτηση και ο θυμός μας.

Και πόσο παράξενα απλή ήταν λύση!



*μετάφραση από παναγιωτιδική

4 σχόλια:

  1. αχ μωρε ναι απλη ηταν αλλα...
    που να αντεξει και η δολια μανα...;που να χωρεσει τα νευρα της και την υπομονη της για να επελθει ισσοροπια...;

    εγω το εχω πει οι μανες ολες ειναι ηρωιδες...και ενα παραπανω οι μανουλες με ιδιαιτερα παιδακια...!
    αξιες θαυμασμου!

    νεραιδενια σου φιλακια ιωαννα μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Προφανώς έχει τον δικό του τρόπο διαμαρτυρίας (όταν δέν γίνεται το δικό του) και είναι απόλυτα φυσικό, κάθε παιδάκι το κάνει..

    το χειρίστηκες με τον καλύτερο τρόπο και θέλει πολύ υπομονή..
    μάλλον επηρεάστηκε απο την επίσκεψη στην γιατρό..

    θα ήθελα να πώ μπράβο, αλλά δέν θέλω να χαϊδεύω αυτιά πάντα..
    έπραξες το σωστό και είσαι άξια..
    έπραξες όμως ότι θα έπρεπε να πράξει η Μάνα..
    εννοώ οτι με τόσους αδιάφορους γονείς γύρω μας, έχουμε μάθει να επικροτούμε το αυτονόητο..

    καλημέρα σας :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συγνώμη, συνάντηση με την Δασκάλα του εννοούσα και έγραψα λάθος ¨γιατρό¨..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ναϊάδα μου, ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια ...με τους αγωνιστικούς μας χαιρετισμούς...
    από όλες εμάς τις ηρωϊδες με παντόφλες :-)))

    Ευρύνοε, ευχαριστώ. Εχεις δίκιο επικροτούμε τα αυτονόητα...αλλά γιατρός; Αχρείαστος να είναι.

    Ευρύνοε, συγχωρεμένος, αλλά δεν έπεσες έξω,το ίδιο στρες θα του δημιουργούσε και η επίσκεψη σε οποιοδήποτε γιατρό εκτός από την παιδίατρό του. Αυτή δεν τη φοβάται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή