Ο μικρός μου πανέμορφος! τσολιάς

''Τίτε χολειά αό
μάμματα όλου τώτε
μονάχα με τη μότωτη
η τετεγιά θε να 'τει''


Το ποίημα του τσολιά μου!
Περίμενα οτι θα έσκαγαν όλοι στα γέλια με το που θα τον άκουγαν και ήμουν ετοιμοπόλεμη με μπόλικα πυρομαχικά και με επιπλέον πακέτο τσιγάρα για να ηρεμήσω μετά τη σύρραξη!

Η φωνή του με σταθερό τόνο στο ύψος που έπρεπε, χωρίς να ανεβαίνει ή να σβήνει, χωρίς να κομπιάζει...τους συγκίνησε και τον καταχειροκρότησαν. Όπως όλα τα παιδάκια, άλλωστε. Κανένας δεν γέλασε, κανένας δεν τον κορόιδεψε!
Η μανούλα δεν χειροκρότησε, τραβούσε με τη κάμερα και προσπαθούσε πίσω από την μικρή οθόνη να κρύψει τα δάκρυα. (Αν μάθω πως γίνεται θα ανεβάσω βιντεάκι- όχι για τα δάκρυα, για τον μικρό μου τσολιά ντε!)
Στο σπίτι κατέρευσα.
Όλο το πρωινό, είχε πεισμώσει και δεν ήθελε να ντυθεί. Βρε, καλέ μου, βρε κακέ μου...τίποτα! Εν τέλει του έβαλα τζην παντελόνι και το πουκάμισο με το μπλε γιλέκο της στολής. Πήρα μαζί μου την φουστανέλλα και τα λοιπά αξεσουάρ με την ελπίδα οτι βλέποντας τους φίλους του ντυμένους θα άλλαζε γνώμη. Όπερ και εγένετο! Μου ζήτησε μόνος του να ντυθεί και ήταν πανέμορφος! Τέλειος! Είπε το ποίημα του και χόρεψε με την υπόλοιπη ομάδα άψογα συντονισμένος.

Μετάφραση απο τα Παναγιωτιδικά:

''Χτίστε σχολειά για το λαό
γράμματα σε όλους δώστε
μονάχα με τη μόρφωση
η λευτεριά θε νάρθει!

Εργοθεραπευτικά -ενδυνάμωση, κοινωνικοποίηση, αποδοχή

Την προηγούμενη Κυριακή ξύπνησε από τα άγρια χαράματα, μόνο και μόνο για να πάμε στο κλειστό της Γλυφάδας και να καμαρώσει το alter ego του, τον αγαπημένο του ξάδελφο - άσχετα αν τον δυσφημεί σε όλους, δηλώνοντας οτι ο Στέφανος είναι πολύ κακό παιδί- να παίρνει μέρος στους πανελλήνιους αγώνες Ζίου Ζίτσου. Ο μικρός διαβολάκος, που κάθε καλοκαίρι με φέρνει στα πρόθυρα του εγκεφαλικού, καθημερινά και αδιαλείπτως επί δύο μήνες, πήρε το χρυσό (και μοναδικό κύπελλο για τη ζακυνθινή ομάδα). Ο Παναγιώτης ενθουσιάστηκε. Το είπε σε όλους. Η΄ζήταγε από μένα να το πω. Στο σπίτι προσπαθούσε να κάνει τρικλοποδιά στη Διονυσία για να τη ρίξει κάτω (ότι είχε δει, δηλαδή), χωρίς να το καταφέρνει.
Το γεγονός μου θύμισε οτι ο Παναγιώτης πρέπει να ασχοληθεί με ένα άθλημα γιατί είναι αρκετά άτονος , και νωθρός και η όλη του συμπεριφορά, αν δεν είναι δίπλα του η Διονυσία, παρουσιάζει ληθαργικότητα.
Άρχισα να αναρωτιέμαι αν πρέπει να τον πάω να μάθει πολεμικές τέχνες για ενδυνάμωση, αυτοπεποίθηση κλπ (έργο και ψυχο με έχουν συμβουλεύσει να το κάνω). Από την άλλη μεριά θυμάμαι την μπουνιά που μου έδωσε στο στόμα πάνω στο θυμό του και σκέφτομαι οτι αν μάθει και πολεμικές τέχνες δεν θα μπορώ να τον συμμαζέψω.
Μου πρότειναν ακόμη καγιάκ, ιππασία, κολυμβητήριο. Τα δύο πρώτα δεν τα συζητώ! Ούτε το βαλάντιό μας, ούτε οι αποστάσεις που πρέπει να διανύσουμε μας επιτρέπουν έξοδα σε χρήμα και χρόνο. Το κολυμβητήριο ούτε να το ακούσει! Ξέρει οτι για να κερδίζει τους συμμαθητές του σε αγώνες ταχύτητας πρέπει να κάνει γυμναστική και το μόνο που θέλει είναι ο χορός και μάλιστα ρυθμική.
Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να τον ενδυναμώσει η ρυθμική αλλά είμαι σίγουρη οτι το ποδόσφαιρο, η διεθνής γλώσσα των αγοριών,θα τον ωφελήσει πολλαπλά. Είναι κάτι που το έχω πει και ξαναπεί εδώ, και δεν το έχω φροντίσει ακόμη: Να μάθει μπάλα!!! αλλά και το διάβασα πρόσφατα:
''Οι γονείς πρέπει να παρέχουν στο παιδί εκπαίδευση και δυνατότητες εξάσκησης στις δεξιότητες με την μπάλα από μικρή ηλικία, όχι με στόχο να γίνει εξαιρετικός αθλητής, αλλά για να διασφαλίσουν οτι θα έχει τις βασικές ικανότητες για να συμμετέχει στα δημοφιλή παιχνίδια των συνομηλίκων του'' * Τ. Attwood ''Σύνδρομο Asperger ένας πλήρης οδηγός'' σελ. 320 εκδ. Ελληνικά Γράμματα

Δεν είναι σημαντικό να μπορεί να παίξει κατά το διάλειμμα μπάλα με τους συμμαθητές του; Αν ξέρει τους κανόνες δεν θα είναι περισσότερο αποδεκτός; Δεν θα ενδυναμωθεί; (οι σκέψεις και ελπίδες της μανούλας)
Ο Παναγιώτης, ούτε για μπάλα θέλει να ακούσει. Όσες φορές προσπάθησε μόνο καβγάδες είχε με τα άλλα παιδάκια. (είναι αλήθεια οτι στο χορό τα καταφέρνει καλύτερα)
Δεν θέλω να παραβλέψω την επιθυμία του για το χορό, θα τον πάω, αλλά θέλω να δει και με άλλο μάτι το ποδόσφαιρο και ελπίζω οτι θα αλλάξει γνώμη όταν δει οτι και ο κολλητός του πηγαίνει για μπάλα. Θα τον πάω μία φορά να παρακολουθήσει το μάθημα και βλέπουμε.

* Ο Attwood προτείνει ακόμη τραμπολίνο, γκολφ, κολύμπι, ιππασία

Θετική πρόγνωση!!!

Λίγο πριν την επίσκεψη στο γιατρό, είχα ''πέσει'' εντελώς, γιατί ο μικρός μου ήλιος εκτός από τη νεοαποκτηθείσα συνήθεια να κάνει πετάλι στον αέρα με τα χέρια του, παρουσίασε και μία άλλη που μου δημιούργησε αρκετά ερωτηματικά. Εκεί που έπαιζε, έτσι στο άσχετο, χωρίς λόγο και αιτία, κατέβαζε το παντελόνι του και το εσώρουχό του και επιδείκνυε τα γεννητικά του όργανα γελώντας. Σκεφτόμουν οτι αν δεν είναι αισθητηριακό, τότε μεγαλώνω έναν εκκολαπτόμενο επιδειξία. Του είπα οτι αν τον ευχαριστεί να είναι γυμνός τότε πρέπει να πάει στο δωμάτιό του και να μη περιφέρεται έτσι μπροστά σε άλλους. Επειδή δεν του αρέσει να είναι μόνος του, σήκωσε τα ρούχα του και έληξε εκεί το θέμα. Την επομένη το ξανάκανε. Επίδειξη και γελάκια. Του ξαναείπα τα ίδια. Ντύθηκε. Για καμιά βδομάδα είχαμε το ίδιο σκηνικό καθημερινά. Συνέβησαν και άλλα που με άγχωσαν (π.χ. αιφνίδια έκρηξη θυμού-μου έδωσε μια μπουνιά στο πρόσωπο, που είδα όλα τα χρώματα των πεταλούδων που περιγράφει η Αλίκη), και μας απομάκρυναν κατά πολύ από το πολυπόθητο ''κάναμε λάθος'' ή ''το παιδί σας θεραπεύτηκε''.
Ευτυχώς όμως στην Εθμα η διάγνωση δεν βγαίνει με τη μια. Απλά ξεκίνησε η διαδικασία με μπόλικα ερωτηματολόγια προς συμπλήρωση, από τη νηπιαγωγό του αρχικά, κατόπιν από εμάς και τέλος τεστ στο παιδί. Κατά τον Μάιο θα έχουμε απάντηση στα ερωτηματικά μας. Είναι ή δεν είναι;
Αυτό που έβλεπα εγώ κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μας, ήταν ένα εξάχρονο που έφτιαχνε πύργους ισορροπώντας στα γόνατα και τους θαύμαζε, έχοντας ακουμπήσει το σαγόνι στο πάτωμα και με το κωλαράκι του υψωμένο στον αέρα, αριστερότερα ή δεξιότερα από το κεφάλι του. Μια στάση, κάπως αλλοπρόσαλλη. Ωστόσο ο γιατρός μας είπε οτι παρουσιάζει πρόοδο και θα συνεχίσει να προοδεύει και ότι έχουμε πολύ καλή πρόγνωση , γιατί το παιδί έχει πολύ καλό δυναμικό και μεγαλώνει σε καλό περιβάλλον (εμείς, είπε, είμαστε το περιβάλλον του και ότι εμείς επηρεάζουμε το στενότερο και τον ευρύτερο κύκλο μας, για το πως τον αντιμετωπίζουν και πως τον αποδέχονται) Υποθέτω οτι εννοούσε τον αστερισμό της οικογένειας.
Η πρόγνωση: μέχρι τα 24 του, δεν θα φαίνεται σχεδόν τίποτα

Οι δικές μου σκέψεις: 1) Ζήσε γέρο γάιδαρε, να φας το Μάη τριφύλλι (αν ζω ακόμη θα είμαι 63 ετών)
2) Την επόμενη φορά να μην αφήσω τον άντρα μου να μιλήσει. Η έγνοια του ήταν αν πρέπει ή όχι να τον στείλουμε στη πρώτη δημοτικού. Άλλα ήθελα να πω ή να ρωτήσω εγώ, αλλού πήγαινε τη κουβέντα αυτός. Άλλα κατάλαβα εγώ, άλλα κατάλαβε εκείνος.
3) Δύο αγοράκια στο σχολείο του, συμμαθητές του, κατέβασαν ρούχα και εσώρουχα και έδειξαν σε ανίδεα κοριτσάκια σε τι ακριβώς διαφέρουν τα αρσενικά. Έτσι, λοιπόν, εξηγούνται οι επιδείξεις του Παναγιώτη. Και τώρα που το σκέφτομαι εδώ και κάτι μέρες δεν το έχει ξανακάνει.